All Chapters of อย่ารักนางร้าย: Chapter 11 - Chapter 20

วันหยุดพิงค์มิราไม่มีงานครั้งแรกจะไปดูหนังกับชานนท์แต่อีกฝ่ายติดงานเลยทำให้เธอนั่งเหงาที่บ้านตามลำพัง แต่กำลังจะก้าวผ่านห้องโถงกลับตกใจเมื่อมีแขก ไม่ได้รับเชิญมาเยือน “คุณมาทำอะไร” เธอแปลกใจเพราะศรัญไม่เคยมาบ้านหลังนี้ “ฉันจะมาไม่ได้เหรอ” “มีธุระอะไร” พิงค์มิรากอดอกมองหน้าเขา ลืมไปว่าบ้านหลังนี้ตกเป็นของเขาแล้ว “ลืมไปว่าตอนนี้พิงค์มิราเป็นคนไร้บ้านแล้ว” เธอพูดประชดเขา “พูดอะไรของเธอ” ศรัญขมวดคิ้วไม่เข้าใจว่าหญิงสาวหมายถึงอะไร เรื่องบ้านหลังนี้มีเขากับทนายเท่านั้นที่รู้และแม่ของเขา “อ้าว ก็ทุกอย่างเป็นของคุณไม่ใช่เหรออยากได้มากก็เอาไปสิ” โกรธแทนพิงค์มิราที่หลงรักคนแบบนี้ สูญเสียบุคคลอันเป็นที่รัก แล้วยังต้องไม่เหลืออะไรอีก ศรัญพูดไม่ออกไม่คิดว่าพิงค์มิราจะรู้เรื่องนี้เร็วขนาด เขาไม่ได้มาคุยเรื่องนี้ แต่อยากมาคุยเรื่องข่าวของเธอกับคนสนิท “คือฉัน...” “มีอะไรก็รีบพูดมาฉันรีบ” ความจริงไม่ได้นัดใครไว้ แต่ไม่อยากอยู่ใกล้เขานาน “จะรีบออกไปหามันเหรอ? เธอเป็นผู้หญิงยังไง” เสียงเขาขุ่นขึ้นนิดหน่อย จ้องใบหน้าเ

งานการกุศลจบลงท่ามกลางแสงแฟลชสุดท้ายจากสื่อ พิงค์มิรายืนรอผู้จัดการอยู่บริเวณลานจอดรถด้านข้างสถานที่จัดงาน เธอถอดรองเท้าส้นสูงออกชั่วครู่ พลางถอนหายใจเบาๆ รู้สึกเหนื่อยล้าทั้งกายและใจคืนนี้...เหมือนทุกอย่างรุมเร้าโดยที่เธอไม่ทันตั้งตัว“น้องเกรซรถมาแล้วค่ะ เดี๋ยวกลับเลยไหม?” เสียงพี่แววผู้จัดการเอ่ยขึ้นจากอีกฟากหญิงสาวกำลังจะตอบ แต่เสียงอีกเสียงหนึ่งที่คุ้นเคยยิ่งกว่าก็ดังแทรกขึ้นมาเสียก่อน“ไม่ต้องกลับกับเขา” เสียงนั้นเด็ดขาดหนักแน่นเย็นชา และคุ้นจนหัวใจเธอเต้นผิดจังหวะ พิงค์มิราเงยหน้าขึ้น แล้วก็ต้องชะงักศรัญยืนอยู่ตรงนั้นในชุดสูทสีเข้มที่ยังดูเรียบกริบไม่ต่างจากเมื่อตอนหัวค่ำ แต่แววตาของเขาในตอนนี้แข็งกระด้าง เย็นชา และจ้องมาทางเธอโดยไม่กะพริบ“คุณ...มาทำไม?” เธอถามอย่างไม่มั่นใจนัก“กลับกับฉัน” เขาพูดสั้นๆ น้ำเสียงเฉียบขาดเหมือนคำสั่ง“แต่ฉันมากับผู้จัดการแล้ว...”“ฉันบอกว่า กลับ-กับ-ฉัน” คราวนี้น้ำเสียงของเขาดังขึ้นเล็กน้อย แฝงความกดดันที่เธอไม่เคยเผชิญมาก่อนจากเขาเธอชะงักหันไปมองผู้จัดการของเธอที่ทำท่าจะถามว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เธอก็รีบบอกเสียงเบา“ไม่เป็นไร เดี๋ยวเกรซกลับเอง” แ

เสียงหอบหายใจของชายแปลกหน้าค่อยๆ จางหายไป ทิ้งไว้เพียงความเงียบงันที่อบอวลไปด้วยกลิ่นกายและความรู้สึกว่างเปล่าพราวฟ้านั่งกอดเข่าอยู่บนเตียงผ้าปูยับย่น ร่างกายเปลือยเปล่าภายใต้ผ้าห่มผืนบาง แต่หัวใจกลับหนาวเหน็บยิ่งกว่าสิ่งใด นิ้วเรียวกดเข้าไปที่ลิ้งก์ข่าวหน้าจอมือถือ มือสั่นเล็กน้อยขณะเลื่อนดูภาพที่ไม่อยากเห็น“คุณศรัญ! นี่คุณจะจีบมันจริงใช่ไหม” เธอกำหมัดทุบลงบนที่นอน แววตาเคียดแค้นเขาทำท่าทางเหมือนจะจีบเธอ แสดงท่าทีว่าเกลียดพิงค์มิราแทบตาม สุดสายเขาก็ตามไปจีบมันภาพรอยยิ้มของศรัญที่เคยเป็นของเธอ ภาพสายตาที่เขาเคยมองเธออย่างอ่อนโยน บัดนี้กลับส่งไปให้ผู้หญิงอีกคน“ยิ้มแบบนั้นคุณไม่เคยยิ้มให้ฉันเลย” พราวฟ้ากัดเล็บตัวเองจนเจ็บ บางทีเธอก็ไม่แน่ใจว่าเลือดออกเพราะเล็บ หรือหัวใจที่ร้าวจนปริแตกเธอโยนมือถือกระแทกผนังเสียงดัง เศษกระจกหน้าจอแตกกระจายกระเด็นไปทั่วห้อง พราวฟ้าลุกขึ้นยืนหอบหายใจเหมือนคนคลั่ง ดวงตาแดงก่ำ ร่างกายสั่นระริกด้วยแรงโทสะปนเจ็บปวด“ไม่มีทาง เกรซเธอไม่มีวันได้คุณศรัญไปง่ายๆ แบบนั้นหรอก” เธอพูดกับตัวเองเสียงสะอื้นแทรกอยู่ในลำคอ ริมฝีปากแดงสดกระตุกยิ้มเย็น พราวฟ้าหยิบเสื้อคล

งานเดินแบบใหญ่ของประเทศถูกจัดขึ้น พราวฟ้าและพิงค์มิรามาร่วมงานนี้ด้วยกัน พราวฟ้าเป็นฝ่ายที่เดินนำออกไปก่อน ขณะที่พิงค์มิรายืนเตรียมตัวด้านหลังเวที พอถึงคิวที่พราวฟ้าต้องเดินกลับ เป็นจังหวะที่พิงค์มิราขึ้นเดินต่อ หญิงสาวจงใจเบี่ยงตัวชนแรงจนพิงค์มิราเสียหลักผลั่ก!“ว้ายยยย”เสียงคนที่เหตุเหตุการณ์ต่างพากันกรีดร้องเพราะพิงค์มิราทรงตัวไม่อยู่และผลัดตกเวทีทุกอย่างเกิดขึ้นในพริบตา หญิงสาวเสียหลักจากแรงปะทะของพราวฟ้า ร่างของเธอเอนไปด้านข้างอย่างอันตราย แต่ก่อนที่ร่างบอบบางจะล้มลงบนรันเวย์ เสียงฮือฮาของผู้ชมก็ดังขึ้นหมับอ้อมแขนแข็งแรงของใครบางคนโอบรับเธอไว้กลางอากาศ ราวกับภาพสโลว์โมชั่นในหนังรัก โรแมนติกเกินกว่าจะเป็นเรื่องบังเอิญศรัญนั่งอยู่ริมเวทีในฐานะสปอนเซอร์หลักของงานนี้ เขาเป็นคนเดียวที่ไวพอจะลุกขึ้นรับร่างเธอไว้ทันใบหน้าของพิงค์มิราซบอยู่ใกล้แผงอกของเขา ลมหายใจของเขาอุ่นรินใกล้แก้มเธอ กลิ่นน้ำหอมประจำตัวของเขากลิ่นเดิมที่เธอจำได้ขึ้นใจเธอเงยหน้าขึ้นสบตาเขาเพียงเสี้ยววินาที สายตาเขาจริงจังและกังวล“พี่ศรัญ”“อยู่นิ่งๆ สิตัวหนักยิ่งกว่าอะไร”เพื่อรักษาสถานการณ์ให้ดูเป็นมืออาชีพ ไ

เกือบหนึ่งสัปดาห์แล้วที่พิงค์มิราไม่รับสาย ไม่ตอบข้อความ ไม่แม้แต่จะอ่านข้อความใดๆ จากเขาศรัญนั่งอยู่ในห้องทำงาน หยิบมือถือขึ้นมาดูอีกครั้ง ทั้งที่รู้ดีว่าไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง แชตสุดท้ายยังค้างอยู่ตรงนั้นคำขอโทษที่ไม่มีใครอ่านสายโทรเข้ายี่สิบสายสุดท้ายถูกตัดสายทิ้ง ราวกับเขาไม่เคยมีตัวตนในชีวิตของเธอเลย ใจเขาหนักจนพูดอะไรไม่ได้ รู้สึกเหมือนบางอย่างในอกมันถูกทิ้งไว้ในความว่างเปล่าเขาคิดถึงเธอทุกนาที คิดถึงแววตาเจ็บลึกตอนเธอพูด“ไม่ต้องห่วงหรอกเกรซยืนคนเดียวมาตลอดอยู่แล้ว”นั่นคือครั้งสุดท้ายที่เธอมองเขา และเขาก็ปล่อยให้เธอเดินจากไปโดยไม่มีแม้แต่คำดึงรั้ง ก๊อก ก๊อก ก๊อกพราวฟ้าก้าวเข้ามาในชุดเดรสเรียบหรู กลิ่นน้ำหอมที่เขาเคยชินกลับไม่หอมอีกต่อไปในตอนนี้ เธอยิ้มบางๆ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น วางถุงขนมและกาแฟไว้บนโต๊ะ“พราวซื้อกาแฟที่คุณชอบมาให้…” น้ำเสียงเธอพยายามอ่อนหวานเหมือนเดิมแต่ศรัญไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมอง เขายังคงจ้องหน้าจอมือถือราวกับหวังจะเห็นปาฏิหาริย์พราวฟ้าเดินเข้ามาใกล้ เขาถอยเก้าอี้เล็กน้อยอย่างไม่รู้ตัว เธอสังเกตได้สีหน้าเธอเจื่อนลงนิดหนึ่ง “คุณศรัญเป็นอะไรหรือเ