All Chapters of ข้ามพันธนาการรัก สู่ชีวิติใหม่: Chapter 1 - Chapter 10

ตอนที่เก็บสร้อยประคำข้อมือขึ้นมา ฉันรู้สึกว่าพื้นผิวของลูกปประคำมันดูแปลกๆฉันอาศัยแสงไฟสลัวๆ ลองมองดูดีๆ ถึงได้เห็นว่าบนลูกปัดแต่ละเม็ดมีตัวอักษรสลักอยู่เหนียนเหนียนในวินาทีนั้นเอง หัวใจของฉันก็แตกสลายโดยสมบูรณ์เช้าวันต่อมา ฉันพูดกับกู้ฉีหรานว่า “เรากลับไปบ้านตระกูลเจียงด้วยกันเถอะค่ะ”สีหน้าของเขาแข็งทื่อไปชั่วขณะ แต่ก็กลับมาสงบอย่างรวดเร็ว แล้วพูดเรียบ ๆ ว่า “ก็ได้ งั้นเราไปถึงที่นั่นแล้วก็มอบของขวัญให้เสร็จ แล้วกลับกันเลยนะ”ฉันรู้ว่าเขาไม่อยากให้ฉันไป เพราะกลัวว่าฉันจะไปรบกวนเจียงเหนียนเหนียนแต่ฉันแค่อยากจะกลับไปที่บ้านตระกูลเจียงเพื่อเจอหน้าครอบครัวเป็นครั้งสุดท้ายเพราะพรุ่งนี้ ฉันก็จะเตรียมตัวจากไปแล้วเมื่อมาถึงบ้านตระกูลเจียง แขกเหรื่อเต็มบ้านกำลังเฉลิมฉลองให้กับข่าวมงคลสองชั้นของเจียงเหนียนเหนียน ทั้งเรื่องการตั้งครรภ์และเรื่องที่เธอได้เข้าร่วมงานแสดงภาพวาดนานาชาติท่ามกลางฝูงชน เจียงเหนียนเหนียนถูกห้อมล้อมราวกับเป็นดาวเด่น ทุกคนต่างชื่นชมเธอ บอกว่าภาพวาดที่เธอส่งเข้าประกวดจะต้องได้รับรางวัลใหญ่อย่างแน่นอนแถมยังพูดถึงว่าภาพวาดนั้นยังได้รับลายเซ็นจารึกจากนักเข

กู้ฉีหรานยืนตะลึงไป เสียงของเขาแหบพร่าขณะเอ่ยถาม “เป็นไปไม่ได้! ฉันกับเธอนัดกันไว้แล้วนะ อีกอย่างนี่ก็จะถึงวันเกิดเธอแล้ว อยู่ดี ๆ เธอจะเป็นอะไรไปได้ยังไง?”ผู้ช่วยทำหน้าลำบากใจ แล้วพูดเสียงเบาว่า “ท่านประธานครับ ตอนนั้นลูกเรือบอกว่าคุณผู้หญิงขึ้นเรือไปคนเดียว ดูเหมือนอารมณ์จะไม่ค่อยดีเท่าไหร่ หลังจากนั้น...”“เป็นไปไม่ได้!” เขาพูดขัดคำพูดของผู้ช่วยขึ้นมาทันที น้ำเสียงดังขึ้นโดยไม่รู้ตัว “ฉันไม่เชื่อ! เธอจะขึ้นเรือไปคนเดียวได้ยังไง? ทำไมลูกเรือไม่โทรหาฉัน?”ผู้ช่วยลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยขึ้นอย่างระมัดระวัง “ท่านประธานครับ ลูกเรือบอกว่าพยายามโทรหาท่านทั้งคืน แต่ว่าโทรศัพท์ของท่าน...ดูเหมือนจะปิดเครื่องอยู่นะครับ”กู้ฉีหรานรีบก้มลงมองโทรศัพท์ของตัวเองทันที หน้าจอดำสนิทจริง ๆเขารีบกดปุ่มเปิดเครื่อง แล้วหันไปมองเจียงเหนียนเหนียน แววตาเต็มไปด้วยความเย็นชา “เธอเป็นคนปิดเหรอ?”เจียงเหนียนเหนียนชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะรีบแก้ตัวทันที “อาหราน ฉันจะไปปิดมือถือพี่ได้ยังไง! อาจจะเผลอไปโดน หรือไม่ก็แบตหมดจนมันปิดไปเองก็ได้ พี่จะมาโทษฉันไม่ได้นะ” น้ำเสียงของเธอเจือความน้อยใจ ราวกับไม่รู้เร

เขาเริ่มหวนรำลึกถึงความหลัง แต่ฉันกลับค่อย ๆ เดินจากไปไกล“คุณครูครับ คุณครูกำลังดูอะไรอยู่เหรอครับ?” โจวจวิ้น เด็กชายตัวน้อยที่อยู่ข้าง ๆ ชะโงกหน้าเข้ามาดูด้วยความสงสัยฉันรีบปิดหน้าจอโทรศัพท์ แล้วพูดเสียงเบา “ไม่มีอะไรจ้ะ ภาพวาดลายเส้นของเธอยังไม่เสร็จเลยนะ รีบไปวาดต่อเถอะ”“คุณครูครับ” เขาเอียงคอถามฉัน “คุณครูไม่สบายใจหรือเปล่าครับ?”ฉันชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะยิ้มออกมา “ไม่มีอะไรหรอกจ้ะ เธอคิดมากไปแล้ว”โจวจวิ้นวิ่งจากไป ฉันจ้องหน้าจอโทรศัพท์ในมืออย่างเหม่อลอยใช่ ฉันไม่สบายใจแต่ไม่ใช่เพราะคนเหล่านั้น แต่เป็นเพราะข่าวพวกนี้ดึงฉันกลับไปสู่อดีตที่เต็มไปด้วยคำโกหกและการทรยศหักหลังวันหนึ่ง ขณะที่ฉันกำลังสอนเด็ก ๆ อยู่ในสตูดิโอ ก็มีชายหนุ่มคนหนึ่งเข้ามาเขายืนอยู่ที่ประตู ในมือถือช่อดอกไม้ขนาดใหญ่“สวัสดีครับ ผมเป็นอาของโจวจวิ้น ผมชื่อโจวหยางครับ”“นี่สำหรับคุณครับ” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่ระมัดระวัง “จวิ้นจวิ้นชอบเรียนกับคุณครูมาก นี่เป็นน้ำใจเล็ก ๆ น้อย ๆ จากผมครับ”ฉันเหลือบมองดอกไม้เหล่านั้น พยักหน้า แต่ไม่ได้รับมา แล้วพูดเรียบ ๆ ว่า “ฉันไม่รับของขวัญค่ะ”เขาชะงักไปเล็กน้

ยังไม่ทันสิ้นเสียง เธอก็พุ่งเข้ามาทันทีฉันใช้สัญชาตญาณปกป้องเด็ก ๆ ที่อยู่ข้างหลัง ทำให้หลบไม่ทัน ถูกมือของเธอคว้าเสื้อไว้แน่น เล็บของเธอข่วนแขนฉันจนเป็นรอยเลือดหลายรอย“หยุดนะ!” ฉันตวาด แต่เธอกลับเหมือนคนบ้า อารมณ์สูญเสียการควบคุมโดยสิ้นเชิง และผลักฉันล้มลงกับพื้นอย่างแรงพวกเด็ก ๆ กรีดร้องด้วยความตกใจโจวจวิ้นน้ำตาคลอเบ้า แต่ก็ยังแอบวิ่งเข้ามาใช้กำปั้นเล็ก ๆ ต่อยเธอไปหนึ่งที “อย่ามาตีคุณครูนะ!”เจียงเหนียนเหนียนชะงักไปเมื่อถูกต่อย จากนั้นก็ยิ่งโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ “ไอ้เด็กเวร แม้แต่แกก็กล้าแตะต้องฉันเหรอ?”เธอเงื้อมือขึ้นจะตบโจวจวิ้น ฉันรีบลุกขึ้นพุ่งเข้าไปปกป้องเขาไว้ และรับฝ่ามือนั้นแทนเขาอย่างจังความเจ็บปวดแสบร้อนแล่นไปทั่วหัวไหล่ แต่ฉันก็ยังคงปกป้องเด็ก ๆ ไว้แน่น พร้อมกับตะคอกเสียงดัง “พอได้แล้ว! เจียงเหนียนเหนียน ถ้าเธอยังเป็นแบบนี้อีก ก็รอให้กฎหมายมาจัดการเธอเถอะ!”เธอหัวเราะเยาะ ในแววตาเต็มไปด้วยการดูถูก “เจียงจิ่น เธอหนีได้ชั่วคราว แต่หนีไม่ได้ตลอดไปหรอก! วันนี้แหละฉันจะทำให้เธอต้องชดใช้!”ในตอนนั้นเอง ก็มีเสียงฝีเท้าเร่งรีบดังมาจากหน้าประตูโจวหยางพุ่งเข้ามาเขาไม่

ในแววตาของเขาเต็มไปด้วยการอ้อนวอนและความต่ำต้อย ราวกับว่าขอเพียงได้อยู่ข้างกายฉัน เขาก็พร้อมจะยอมทุกอย่างในตอนนั้นเอง โจวหยางก็เอ่ยขึ้น น้ำเสียงสงบนิ่งแต่แฝงไปด้วยความเฉียบคม “คุณกู้ครับ ถึงแม้ผมจะไม่ทราบเรื่องราวระหว่างพวกคุณ แต่ผมคิดว่า การที่จะอยู่ข้างกายคุณหรือไม่นั้น ก็คงต้องขึ้นอยู่กับความเห็นของเธอ คุณเอาแต่พูดถึงความรู้สึกของตัวเอง แต่คุณเคยคิดบ้างไหมว่า จริง ๆ แล้วเธอต้องการอะไรกันแน่?”กู้ฉีหรานชะงักไป อ้าปากค้าง แต่กลับพูดอะไรไม่ออกฉันมองเขา แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่สงบนิ่งแต่เด็ดเดี่ยว “กู้ฉีหราน ไม่ว่าจะอย่างไร ห้าปีนั้นมันก็ผ่านไปแล้ว ต่อให้ฉันยังมีชีวิตอยู่ ฉันก็คิดว่า...คุณไม่ใช่ทางเลือกของฉันอีกต่อไปแล้ว”สีเลือดบนใบหน้าของเขาค่อย ๆ จางหายไป แต่ฉันยังคงพูดต่อ “อย่าบีบให้ฉันต้องมองว่าทุกสิ่งทุกอย่างในอดีตของเราเป็นความผิดพลาดเลย หรือว่าคุณอยากให้ฉันตายไปจริง ๆ ถึงจะยอมปล่อยฉันไปอย่างสมบูรณ์?”“อย่า!” เขาพูดขัดฉันขึ้นมาทันที ในแววตาเต็มไปด้วยความโศกเศร้าอย่างสุดซึ้ง น้ำเสียงเจือไปด้วยการวิงวอน“เสี่ยวจิ่น ผมผิดไปแล้ว ผมผิดไปแล้วจริง ๆ ขอแค่คุณอยู่ดีมีสุข อย่าจากผมไป