บทที่ 4

กู้ฉีหรานยืนตะลึงไป เสียงของเขาแหบพร่าขณะเอ่ยถาม “เป็นไปไม่ได้! ฉันกับเธอนัดกันไว้แล้วนะ อีกอย่างนี่ก็จะถึงวันเกิดเธอแล้ว อยู่ดี ๆ เธอจะเป็นอะไรไปได้ยังไง?”

ผู้ช่วยทำหน้าลำบากใจ แล้วพูดเสียงเบาว่า “ท่านประธานครับ ตอนนั้นลูกเรือบอกว่าคุณผู้หญิงขึ้นเรือไปคนเดียว ดูเหมือนอารมณ์จะไม่ค่อยดีเท่าไหร่ หลังจากนั้น...”

“เป็นไปไม่ได้!” เขาพูดขัดคำพูดของผู้ช่วยขึ้นมาทันที น้ำเสียงดังขึ้นโดยไม่รู้ตัว “ฉันไม่เชื่อ! เธอจะขึ้นเรือไปคนเดียวได้ยังไง? ทำไมลูกเรือไม่โทรหาฉัน?”

ผู้ช่วยลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยขึ้นอย่างระมัดระวัง “ท่านประธานครับ ลูกเรือบอกว่าพยายามโทรหาท่านทั้งคืน แต่ว่าโทรศัพท์ของท่าน...ดูเหมือนจะปิดเครื่องอยู่นะครับ”

กู้ฉีหรานรีบก้มลงมองโทรศัพท์ของตัวเองทันที หน้าจอดำสนิทจริง ๆ

เขารีบกดปุ่มเปิดเครื่อง แล้วหันไปมองเจียงเหนียนเหนียน แววตาเต็มไปด้วยความเย็นชา “เธอเป็นคนปิดเหรอ?”

เจียงเหนียนเหนียนชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะรีบแก้ตัวทันที “อาหราน ฉันจะไปปิดมือถือพี่ได้ยังไง! อาจจะเผลอไปโดน หรือไม่ก็แบตหมดจนมันปิดไปเองก็ได้ พี่จะมาโทษฉันไม่ได้นะ” น้ำเสียงของเธอเจือความน้อยใจ ราวกับไม่รู้เร