All Chapters of ดวงจันทราไม่เคยวิ่งมาหาฉันเลย: Chapter 11 - Chapter 20

“อะไรนะ?!”เมื่อได้ยินคำพูดนั้น ฟู่ถิงเซินก็รีบขับรถกลับไปที่บ้านตระกูลฟู่ทันที เขาเข้าไปในคฤหาสน์เก่าด้วยความตื่นตระหนกแล้วพูดว่า “แม่ครับ สิ่งที่แม่พูดทางโทรศัพท์เมื่อกี้หมายความว่ายังไง? สัญญาอะไรกัน? ซูหรานรักเสี่ยวชูมากขนาดนั้น จะทิ้งเขาไปได้ยังไง?”เมื่อแม่ฟู่ได้ยินดังนั้นก็หยิบสัญญาออกมาด้วยสีหน้าแปลกไป แล้วยื่นให้ฟู่ถิงเซิน “เอาไปอ่านดูเอง เขียนระบุไว้ชัดเจนว่า หลินซูหรานยอมสละสิทธิ์ในการเลี้ยงดูฟู่ชูด้วยความสมัครใจ”เมื่อฟู่ถิงเซินได้รับสัญญาแล้วก็ยืนนิ่งตัวแข็งทื่ออยู่กับที่ ตอนแรกเขายังมีความหวังว่าหลินซูหรานไม่มีทางทิ้งลูกไป แต่เขาไม่คิดเลยว่าหลินซูหรานจะไม่ต้องการลูกเลยด้วยซ้ำ ตั้งแต่ฟู่ชูยังเด็กจนโต ตั้งแต่กินนมผงจนถึงเข้าโรงเรียนอนุบาล หลินซูหรานดูแลจัดการทั้งหมดด้วยตัวเองมาตลอด เธอใส่ใจฟู่ชูยิ่งกว่าใส่ใจตัวเธอเองเสียอีก แม่ที่ดีขนาดนี้กลับเลือกที่จะสละสิทธิ์ในการเลี้ยงดูฟู่ชู ถ้าไม่ใช่เพราะผิดหวัง ฟู่ถิงเซินก็นึกเหตุผลอื่นที่หลินซูหรานจะจากไปไม่ออกแล้วทันใดนั้น ในหัวของฟู่ถิงเซินพลันนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในงานเลี้ยงประจำปี หลินซูหรานต้องโกรธเพราะเรื่องในงา

ณ สำนักพิมพ์ชื่อดังของสหรัฐอเมริกา หลินซูหรานกำลังเคาะแป้นพิมพ์อย่างตั้งใจ เพื่อรีบเรียบเรียงต้นฉบับ เพราะเมื่อครู่บรรณาธิการเพิ่งแจ้งเธอว่าผลงานที่เธอส่งเข้าประกวดผ่านเข้ารอบแรกแล้ว และตอนนี้ต้องต้นฉบับใหม่เพื่อเข้ารอบต่อไปขณะที่เธอกำลังมุ่งมั่นกับการเขียน เธอก็ได้รับโทรศัพท์จากเหอหมิงเยว่ ซึ่งเป็นเพื่อนสนิท“เสี่ยวหราน เธอรีบดูโทรศัพท์เร็ว! แรงระเบิดมาก!”หลินซูหรานได้ยินแล้วก็หยิบโทรศัพท์มาดูอย่างสงสัย และก็เห็นว่าคำที่ถูกค้นหาที่กำลังมาแรงอันดับหนึ่งคือ นิสัยส่วนตัวของโจวลั่วหนิง เธอกดเข้าไปดูและก็พบว่ามีแต่ข่าวด้านลบของโจวลั่วหนิงเต็มไปหมด และที่น่าตกใจกว่าคือคนที่แชร์ข่าวทั้งหมดกลับเป็นโปรดิวเซอร์และผู้กำกับชื่อดังทั้งนั้นพวกเขาต่างพร้อมใจกันโพสต์ข้อความว่า “โจวลั่วหนิง ศิลปินไร้คุณธรรม ไม่รับเข้าทำงานตลอดไป!” ดูเหมือนว่าเธอจะถูกแบนจากทุกแพลตฟอร์มแล้วหลินซูหรานอ่านแล้วก็พูดเยาะเย้ยว่า “เห็นแล้ว คนนิสัยไม่ดีไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนก็อยู่ได้ไม่นานจริง ๆ”เสียงของเหอหมิงเยว่ดังขึ้นมา “แหล่งข่าววงในบอกว่า เรื่องนี้เป็นฝีมือของอดีตสามีเธอเองนะ”หลินซูหรานได้ยินแล้ว นัยน์ตาก็

หลินซูหรานได้ยินดังนั้นก็เบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ เพราะเธอรู้ดีกว่าใครว่าการแข่งขันครั้งนี้มีความสำคัญมากแค่ไหน ผู้ที่ผ่านเข้ารอบชิงชนะเลิศล้วนเป็นหัวกะทิที่มีชื่อเสียงทั้งในและต่างประเทศ มีความสามารถสูงมาก และเกณฑ์การตัดสินของการแข่งขันในครั้งนี้ก็โปร่งใสอย่างแน่นอน นั่นหมายความว่าการแข่งขันในครั้งนี้ยุติธรรมอย่างแน่นอน จะไม่มีการใช้เงินซื้อโควต้าหรือใช้เส้นสายใด ๆ ทั้งสิ้นเจ้านายก็กล่าวอย่างตื่นเต้นว่า “บริษัทเราก่อตั้งมาตั้งหลายปี นี่เป็นครั้งแรกที่เข้ารอบชิงชนะเลิศการแข่งขันระดับนี้”“แม้ว่าฉันจะยอมรับความสามารถในการเขียนของคุณมาตลอด แต่ก็ไม่คิดเลยว่าคุณเพิ่งกลับมาไม่นานก็ทำผลงานได้ดีขนาดนี้”ใบหน้าของหลินซูหรานเต็มไปด้วยความยินดี สำหรับเธอแล้ว แค่ได้เข้ารอบชิงชนะเลิศก็ถือเป็นการยอมรับอย่างหนึ่งแล้ว เพราะสามารถใส่มันลงไปในประวัติการทำงานของเธอได้ในอนาคตด้วยเหตุนี้ หลินซูหรานจึงเริ่มต้นเขียนต้นฉบับสำหรับรอบชิงชนะเลิศอย่างตื่นเต้นท่ามกลางคำแสดงความยินดีจากเพื่อนร่วมงานในบริษัท เธอจดจ่อกับการคิดค้นแนวคิด หัวข้อในครั้งนี้คือความรัก เธอจะต้องเขียนให้ตรงประเด็น และต้องม

หลินซูหรานมองฟู่ชูที่สูงขึ้นเล็กน้อยตรงหน้าแล้วก็อดไม่ได้ที่จะส่ายหน้าเธอเลี้ยงดูเขาจนโตด้วยมือของเธอเอง เธอมีความอดทนและความรักให้กับฟู่ชูอย่างเต็มเปี่ยมเสมอมาแต่เขากลับหยิบมีดที่แหลมคมมาทิ่มแทงเธอครั้งแล้วครั้งเล่าเธอเฝ้าดูเขาเติบโตจากตัวเล็กจิ๋ว จนกระทั่งค่อย ๆ หัดเดิน และเข้าโรงเรียนอนุบาล แต่สิ่งที่เธอได้รับกลับมาคือการที่ฟู่ชูนำทองคำแท่งที่หลินซูหรานซื้อให้เขาทุกปีไปมอบให้คนอื่นแม้กระทั่งมักจะคาดเดาหลินซูหรานด้วยเจตนาร้ายที่สุดเสมอ แต่กับโจวลั่วหนิงกลับเต็มเปี่ยมไปด้วยความรักและความลำเอียงดังนั้น ความรักที่เธอมีต่อฟู่ชูเป็นเรื่องจริง และความผิดหวังในตัวเขาก็เป็นเรื่องจริงเช่นกันบางทีในโลกของเด็ก ๆ มันอาจจะง่ายมาก แค่คำขอโทษสั้น ๆ ก็สามารถแก้ไขทุกอย่างได้แต่น่าเสียดายที่เธอเป็นผู้ใหญ่แล้ว ในโลกของผู้ใหญ่ คำขอโทษไม่สามารถแก้ปัญหาใด ๆ ได้เลยเธอมองฟู่ชูแล้วพูดอย่างจริงจังว่า “ฟู่ชู คำขอโทษเป็นวิธีแก้ปัญหาที่ไร้ประโยชน์ที่สุด”“อีกอย่าง ต่อไปอย่าเรียกฉันว่าแม่อีก ตั้งแต่สัญญาของฉันสิ้นสุดลงเมื่อหนึ่งปีก่อน ความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับเธอในฐานะแม่ลูกก็ได้จบลงแล้วเช่นกัน”

เมื่อฟู่ถิงเซินได้ยินดังนั้นก็หน้าซีดเผือดทันที ตั้งแต่หลินซูหรานจากไป ฟู่ชูก็คือทุกสิ่งทุกอย่างของเขาถ้าไม่มีฟู่ชู ฟู่ถิงเซินอาจจะไม่อยากมีชีวิตอยู่ แต่ตอนนี้ฟู่ชูกลับหายไปแล้ว!หลินซูหรานก็ได้ยินเนื้อหาในโทรศัพท์เช่นกัน เธอมองฟู่ถิงเซินแล้วพูดว่า “คุณอย่าเพิ่งกังวลไป ลองถามคนรอบตัวคุณดูก่อนว่ามีใครไปรับลูกไหม”เมื่อฟู่ถิงเซินได้ยินดังนั้นก็รีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรทันทีเขาสอบถามจนหมดทุกคน แต่ก็ไม่พบเบาะแสใด ๆ เลยจนกระทั่งมีข้อความหนึ่งส่งมา“เด็กอยู่กับฉัน ถ้าอยากให้เด็กรอด อย่าแจ้งตำรวจ เอาเงินสดยี่สิบห้าล้านมา”ตามมาด้วยข้อมูลที่อยู่ของโรงงานร้างแห่งหนึ่งพอฟู่ถิงเซินเห็นข้อความแล้ว เขาก็มองหลินซูหรานพลางพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือว่า “เสี่ยวชูเขา เขาถูกลักพาตัวไป”เมื่อหลินซูหรานได้ยินดังนั้น ความประหลาดใจก็แวบผ่านแววตาของเธอ แต่เธอกลับพูดอย่างใจเย็นว่า “ทำตามที่โจรลักพาตัวบอก ฉันจะไปกับคุณ”อย่างไรก็ตามฟู่ชูก็เป็นลูกชายแท้ ๆ ของเธอ แม้ว่าเธอจะไม่อยากเกี่ยวข้องกับเขาอีกแล้ว แต่ก็ไม่ถึงขั้นอยากให้เขาตายพวกเขานำเงินสดมาที่โรงงานร้างตามข้อความที่นี่ค่อนข้างห่างไกล แม้จะแ