All Chapters of ดวงจันทราไม่เคยวิ่งมาหาฉันเลย: Chapter 1 - Chapter 10

“คุณป้าคะ ฉันอยากยกเลิกสัญญาค่ะ คุณเคยบอกไว้ว่าถ้าภายในห้าปี ฟู่ถิงเซินไม่ได้รักฉัน สัญญาก็จะเป็นโมฆะ”“ใช่ ฉันเป็นคนพูดเอง แต่พวกเธอก็มีเสี่ยวชูแล้วไม่ใช่เหรอ? เธอรักเสี่ยวชูมากขนาดนั้น จะยอมให้เขาเรียกคนอื่นว่าแม่ได้ลงคอเหรอ?”“ยอมได้ค่ะ” หลินซูหรานพูดประโยคนี้ออกมาด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น ไม่มีความลังเลแม้แต่น้อย“ยังไงการแต่งงานระหว่างฉันกับถิงเซินก็เป็นเพียงแค่สัญญาอยู่แล้ว เด็กคนนี้ก็เป็นแค่ส่วนหนึ่งของสัญญา”“อีกอย่าง ตอนนี้โจวลั่วหนิงกลับประเทศแล้ว และถิงเซินกับลูกก็ไม่ต้องการฉันอีกต่อไปแล้ว” ตลอดห้าปีที่ผ่านมา เธอก็เคยเผลอมีใจให้เขา แต่ผลลัพธ์ที่ได้กลับเป็นความผิดหวังครั้งแล้วครั้งเล่าเมื่อแม่ฟู่นึกถึงเรื่องที่ลูกชายก่อขึ้นก็ถอนหายใจออกมาเบา ๆ เธอกล่าวว่า “สัญญายังเหลืออีกเจ็ดวัน เธอเซ็นชื่อไว้ก่อน เจ็ดวันหลังจากนี้ ตระกูลฟู่จะคืนอิสระให้กับเธอ” เมื่อหลินซูหรานได้ยินดังนั้น เธอก็เซ็นชื่อลงบนสัญญาโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย จากนั้นก็ก้าวเท้าเดินออกไปจากประตูใหญ่ของบ้านตระกูลฟู่ขณะขับรถ เธอก็ได้รับรูปถ่ายที่ทางโรงเรียนอนุบาลส่งมา ฟู่ถิงเซินในรูปยิ้มอย่างร่าเริง ร่างกายเ

วันต่อมา หลินซูหรานตื่นแต่เช้า เธอกับฟู่ถิงเซินแยกห้องนอนกันมาตลอด ข้อแรกเพราะฟู่ถิงเซินยังไม่ยอมรับเธอทั้งหมด ข้อสองเพราะเขาเป็นโรคกลัวความสกปรก ทนไม่ได้ที่คนอื่นเข้ามาในห้องของเขา หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ เธอก็ตรงไปยังสำนักงานทนายความของเพื่อนเหอหมิงเยว่ได้รู้เรื่องราวทั้งหมดหลังจากพูดคุยกับหลินซูหราน“ดังนั้นที่เธอดีกับฟู่ถิงเซินมากขนาดนั้นก็เพราะสัญญาแค่นั้นเองเหรอ?” หลินซูหรานพยักหน้า เหอหมิงเยว่ถอนหายใจด้วยความโล่งอกทันทีหลังจากได้ยินดังนั้น “ช่วงนี้ฉันเห็นข่าวบ่อย ๆ ก็ยังรู้สึกเสียใจแทนเธอเลย ตอนนี้รู้ว่าเป็นแค่สัญญา ฉันก็สบายใจขึ้นเยอะเลย” เหอหมิงเยว่ถามต่ออีกว่า “แล้ววันนี้เธอมาหาฉันทำไม? ให้ช่วยร่างสัญญาการหย่าร้างเหรอ?” หลินซูหรานหัวเราะเยาะตัวเอง “ฉันกับฟู่ถิงเซินไม่ได้จดทะเบียนสมรสกัน ฉันมาครั้งนี้เพื่อจะร่างสัญญาสละสิทธิ์ในการเลี้ยงดูบุตร” เหอหมิงเยว่ได้ยินดังนั้นก็อุทานด้วยความตกใจ “ใคร ๆ ก็รู้ว่าคุณหลินซูหรานรักลูกมากกว่าชีวิต แต่ตอนนี้กลับจะสละสิทธิ์ในการเลี้ยงดูเสี่ยวชูเนี่ยนะ?!” หางตาของหลินซูหรานฉายแววตาเศร้าสร้อย เธอเงยหน้าขึ้นแล้วพูดว่า “เธอแ

โจวลั่วหนิงมีสีหน้าภาคภูมิใจอย่างซ่อนไม่มิด ส่วนฟู่ชูยิ่งตะโกนเสียงดังว่า“พ่อกับน้าลั่วหนิงใจดีที่สุดเลย ไม่เหมือนแม่ใจร้าย แม้แต่ไอศกรีมก็ไม่ยอมซื้อให้เสี่ยวชู!” คำพูดของฟู่ชูดึงดูดความสนใจของผู้คนที่เดินผ่านไปมา และทุกคนก็ชี้มือมาทางหลินซูหรานพลางซุบซิบนินทา หัวใจของหลินซูหรานยิ่งหนาวเย็นลงเรื่อย ๆ นี่คือลูกชายแสนดีที่เธอเลี้ยงดูมาอย่างทนุถนอมตลอดสี่ปีส่วนฟู่ถิงเซินก็ปล่อยให้ฟู่ชูตะโกนอย่างอิสระ โดยไม่มีทีท่าว่าจะห้ามปรามเลย สุดท้ายก็เป็นโจวลั่วหนิงที่แสร้งทำเป็นห้ามปราม แล้วละครตลกเรื่องนี้ก็จบลงในที่สุด หลังจากเดินซื้อของในซุปเปอร์มาร์เก็ตเสร็จ พวกเขาก็เสนอว่าจะไปร้านอาหารเสฉวนแห่งหนึ่ง แม้จะบอกว่าเป็นการเสนอ แต่ก็ไม่ได้เปิดโอกาสให้หลินซูหรานปฏิเสธเลย ฟู่ถิงเซินสั่งอาหารเต็มโต๊ะ นอกจากไข่ผัดมะเขือเทศที่สั่งให้ฟู่ชูแล้ว อาหารแทบทุกจานล้วนรสเผ็ดทั้งนั้นขณะสั่งอาหาร ไม่มีใครถามความคิดเห็นของหลินซูหรานเลยสักคำ พอสั่งเสร็จก็ยื่นเมนูคืนกลับไปทันที“ถิงเซิน ไม่คิดเลยว่าเราแยกจากกันนานขนาดนี้ คุณยังจำอาหารที่ฉันชอบกินได้ครบทุกอย่างเลย” โจวลั่วหนิงสัมผัสมือของฟู่ถิงเซ

เธอรู้สึกแปลกใจ ปกติฟู่ถิงเซินแทบไม่เคยส่งข้อความมาเลย แล้วทำไมถึงโทรหาเธอ แถมยังโทรมาตั้งหลายสายขนาดนี้อีก เมื่อเธอกลับมาถึงบ้านพร้อมความสงสัย คนรับใช้ก็พูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้มว่า “คุณผู้หญิง ในที่สุดคุณก็กลับมาสักที ช่วงที่คุณไม่อยู่ ท่านประธานฟู่แทบจะคลั่งตายอยู่แล้วค่ะ อาหารที่พวกเราทำไม่มีจานไหนถูกปากท่านประธานฟู่เลยค่ะ” เมื่อได้ยินดังนั้น หลินซูหรานก็เข้าใจในทันที ที่แท้ก็เพราะไม่มีเธอทำอาหารให้ เขาจึงไม่ชินแต่ไม่ช้าก็เร็วเขาก็ต้องคุ้นชิน เพราะต่อไปนี้จะไม่มีใครตั้งใจศึกษาตำราอาหารเพียงเพื่อทำอาหารที่เขาชอบอีกแล้วหลินซูหรานเปลี่ยนรองเท้าก่อนจะเดินไปที่ห้องรับแขก แล้วก็เห็นฟู่ถิงเซินกำลังนั่งหน้าเครียดอยู่บนโซฟา และบรรยากาศรอบตัวของเขาก็เต็มไปด้วยความอึมครึม เมื่อเขาได้ยินเสียงฝีเท้าก็ค่อย ๆ เงยหน้าขึ้น นัยน์ตาของเขาเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า แต่วินาทีที่เห็นหลินซูหราน แววตาของเขาก็เปล่งประกายขึ้นมาทันที จากนั้นเขาก็รีบลุกขึ้นยืน ในแววตาเต็มไปด้วยความโกรธโดยไม่รู้ตัว “คุณไปไหนมา ผมโทรหาคุณตั้งหลายสาย ทำไมไม่รับ?” หลินซูหรานเดินไปนั่งบนโซฟาแล้วพูดว่า “ฉันเข้าโรงพยาบาล เพิ

ฟู่ถิงเซินเชิญหมอส่วนตัวมาตรวจดูอาการบาดเจ็บของโจวลั่วหนิง หมอดูอาการของโจวลั่วหนิงครู่หนึ่งก่อนจะกล่าวว่า “แค่ข้อเท้าแพลงนิดหน่อย สองสามวันก็หายแล้วครับ” ฟู่ถิงเซินได้ยินแล้วก็โล่งใจ เขามองโจวลั่วหนิงแล้วพูดว่า “ลั่วหนิง คุณพักผ่อนก่อนนะ เดี๋ยวผมไปดูซูหรานหน่อย” เมื่อโจวลั่วหนิงได้ยินดังนั้น นัยน์ตาก็ฉายแววตาเคียดแค้น เธอข้อเท้าแพลงแท้ ๆ แต่ฟู่ถิงเซินกลับยังคิดจะไปหาหลินซูหรานอีก หลินซูหรานมีอะไรดีนักหนา? ฟู่ชูก็มองฟู่ถิงเซินแล้วพูดเสียงเบาว่า “พ่อครับ พ่อไม่ได้ชอบน้าลั่วหนิงเหรอครับ?”“เสี่ยวชูอุตส่าห์ช่วยพ่อให้มีโอกาสได้อยู่กันสองต่อสอง ตอนนี้พ่อควรจะคว้าโอกาสนี้ไว้ให้ดีสิครับ!” ฟู่ถิงเซินได้ยินแล้วก็อึ้งไปชั่วขณะ ใช่สิ คนที่เขาชอบไม่ใช่โจวลั่วหนิงหรอกเหรอ? ตอนนี้โจวลั่วหนิงอ่อนแอขนาดนี้ เขาก็ควรจะอยู่ข้าง ๆ โจวลั่วหนิงถึงจะถูก ทำไมเขายังคิดถึงหลินซูหรานอีก? เมื่อคิดถึงตรงนี้ ฟู่ถิงเซินก็ฉายแววตามุ่งมั่น เขากุมมือโจวลั่วหนิงไว้ “ลั่วหนิง ผมจะอยู่ที่นี่เป็นเพื่อนคุณ จะไม่ไปไหนทั้งนั้น” นัยน์ตาของโจวลั่วหนิงฉายแววตาซาบซึ้งใจ วินาทีต่อมา เธอก็โน้มตัวไปจูบฟู่ถิงเซิน แ