Semua Bab Can't deny #ของคุณเชาว์: Bab 11 - Bab 20

จบมื้อเที่ยงในตอนเกือบบ่ายโมง เชาว์ชวนเด็กเลี้ยงไปเดินเล่นตรงร้านรองเท้าสนีกเกอร์ชื่อดังใกล้ ๆ แล้วให้ว่านเลือกซื้อ บอกว่าเป็นรางวัลเด็กดี เด็กหนุ่มเขินแทบตายแต่ก็ตั้งใจเลือกมาหนึ่งคู่ ทว่าป๊ะป๋าแสนใจดีบอกพนักงานว่าเอารุ่นที่ใส่สบายเท้าและเหมาะกับสไตล์ว่านมาอีกหนึ่งคู่เชาว์ยกยิ้มเมื่อเห็นอาการเคอะเขิน เขาจ่ายเงินเสร็จก็ส่งเด็กหน้าหล่อขึ้นแท็กซี่กลับคอนโดฯ แล้วตรงไปทำงานอันคั่งค้างไว้อย่างคนอารมณ์ดี จนลูกน้องที่ทำงานด้วยแปลกใจว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมบอสถึงได้ดูแปลกประหลาดขนาดนี้ส่วนเจ้าของดวงตาสีแซปไฟร์ กลับมาถึงคอนโดฯ ก็นอนตีพุงดูเน็ตฟลิกซ์จนผล็อยหลับไป ตื่นมาอีกทีตอนค่ำ ด้วยความขี้เกียจและยังอิ่มมื้อเที่ยงเลยกระดกโปรตีนดื่มแทนอาหารมื้อเย็น อู้การออกกำลังกายตอนเย็นแล้วกะว่าจะอาบน้ำประแป้งนอนไว ๆ ทว่า...“นั่นชุดนอนเหรอ” เสียงทุ้มติดหวานและใบหน้าสวย ๆ ของเชาว์โผล่มาตอนว่านยืนเกาไหล่อยู่หน้าตู้เย็น“คุณเชาว์... คุณฉัตรไม่เห็นบอกเลยว่าจะเข้ามา” เด็กตัวสูงนึกเขินที่ตัวเองสวมใส่เพียงบ็อกเซอร์ขายาวห้าส่วนตัวเดียว แล้วยังตกใจอีกด้วยที่วันนี้อีกคนเข้ามาโดยไม่บอกกล่าว“เสร็จงานเร็วน่ะ แล้วก็นึกข

“ว่านขา” เสียงหวาน ๆ และความเย็นเยียบของร่างกายแช่น้ำจากใครอีกคนเข้ามาประชิดแผ่นหลัง สองมือเรียวสวยซึ่งเปื่อยเล็กน้อยสอดเข้ามากอดเอวเขาไว้จากทางด้านหลัง ส่วนกลางกายที่เห็นว่าอ่อนตัวไปแล้ว เหมือนจะแข็งขืนขึ้นมาอีกรอบ เพราะว่านสัมผัสได้ถึงสิ่งนั้นเบียดเสียดตรงแก้มก้น “เอาอีกได้มั้ย”“ไหนป๊ะป๋าบอกจะล้างตัวไงครับ” เขาไม่ได้อิดออดหากจะทำอีกสอง สาม สี่ หรือห้ารอบ ทว่าอีกคนเป็นคนชวนเขามาอาบน้ำนี่นา“พอเห็นน้ำตัวเองไหลออกจากรูเล็ก ๆ ที่กินเก่งของว่านมันก็เงี่ยนนี่คะ” มือเรียวสวยหนึ่งข้างเลื่อนจากหน้าท้องที่มีซิกซ์แพ็กมาเป็นตรงต้นคอ กดมือลงไปเป็นการส่งสัญญาณว่าให้อีกคนโน้มตัวไปด้านหน้าแล้วแอ่นก้นขึ้น ซึ่งว่านก็เท้าสองแขนลงไปกับผนังแล้วแอ่นก้นขึ้นเล็ก ๆ เผยให้เห็นรูจีบขึ้นสีแดงเพราะการเสียดสีและน้ำเชื้อสีขาวขุ่นซึ่งโดนปล่อยไว้ด้านในซึมอยู่ตรงปากทางร่างสูงของเด็กหนุ่มเอี้ยวหน้ากลับไปด้านหลัง เจอกับแพขนตาหนาและงอนขับให้ดวงตากลมโตสีมรกตแสนเจ้าชู้ดูหวานสวยน่ามอง จมูกโด่ง ๆ เสริมความโดดเด่นและริมฝีปากสีระเรื่อทำให้หัวใจของว่านเจ็บเพราะอาการเต้นแรง และทั้งหมดทั้งมวลนั่นทำให้ว่านพูดได้แค่คำว่าสวยและฮ

“ป๊ะป๋าอยากถอดเองมั้ยครับ”ร่างสูงขยับมานั่งตัวตรง ก่อนใช้สองแขนค้ำยันโซฟาไปด้านหลังเล็กน้อย แอ่นร่างกายท่อนหน้าให้เห็นรูปนูนของกล้ามเนื้อปล่อยให้แรงโน้มถ่วงดึงเชิ้ตผ้าลื่น ๆ แนบเนื้อ สายตาคนเด็กกว่าเชิญชวนและเย้ายวนจนคนมองเผลอลมหายใจสะดุดตลอดช่วงเวลาที่ผ่านมาเชาว์คิดว่าเขาเห็นหลายอย่างจากว่านมาแทบครบแล้ว ทั้งรสนิยมบนเตียงที่รับได้ทุกแบบ ความชอบเรื่องของการแต่งตัวที่ไม่เปลี่ยนแปลง รวมถึงอาหารการกินที่เปิดกว้าง ทว่าไม่ใช่การยั่วยวนเด็กเลี้ยงของเขาว่าง่าย รอรับทุกการส่งไปของตน ไม่อิดออด พร้อมลองสิ่งใหม่ ทว่าเป็นคนไม่อ่อยด้วยสีหน้าและท่าทางอย่างเช่นตอนนี้ ออกแนวจะบอกออกมาตามตรงมากกว่า“ทำอะไรอยู่ รู้ตัวมั้ยคะ” ไม่พูดเปล่า เชาว์ยังวางมือไปบนหน้าอกของว่าน ลูบขึ้นลงสัมผัสมวลกล้ามเนื้อที่มีเสื้อคั่นกลางไว้ “ยั่วแบบนี้เลยเหรอ”เด็กหนุ่มไม่ได้ให้คำตอบอะไรกลับไป แต่กลับเบือนใบหน้าหล่อ ๆ ไปด้านข้างแทนเพราะความเคอะเขิน ก็แค่วิดพื้นเพิ่มอีกร้อยครั้ง ยกดัมบ์เบลเพิ่มอีกร้อยทีทุกวันเท่านั้นเอง“ไม่ตอบซะด้วย” มือเรียวเลิกลูบไล้แล้วเปลี่ยนมาค่อย ๆ ปลดกระดุมเสื้อ มองกล้ามเนื้อที่บริเวณหน้าอกและหน้าท้อ

หลังจากต่อสัญญากันไป ช่วงเดือนที่สี่เชาว์ก็ยังมาหากันสม่ำเสมอ ป๊ะป๋าแสนใจดีสั่งให้ฉัตรเอาทั้งอาหาร เสื้อผ้าและสารพัดสิ่งของฟุ่มเฟือยมาให้เขาอยู่ตลอด ซึ่งมันเยอะกว่าเดิมมากจนว่านหัวใจฟูฟ่อง เด็กหนุ่มจึงตอบแทนด้วยการมอบเซ็กซ์สุดร้อนแรงให้เชาว์อย่างถึงใจว่านเริ่มหลงระเริงกับการได้ใช้เวลาร่วมกับเชาว์บ่อย ๆ นอกจากสองวันตามตารางการพบเจอ เชาว์ก็แทบจะเปลี่ยนที่หลับที่นอนหลักเป็นคอนโดฯ เดียวกับที่เขาอาศัยอยู่แล้ว ตื่นเช้ามาก็เจอ ก่อนนอนก็เจอหน้า คำว่าเหงาคืออะไรแทบไม่รู้จักแต่... เมื่อเข้าสู่เดือนที่ห้า ความเหงากลับโจมตีว่านอย่างรุนแรงกว่าครั้งก่อนเป็นไหน ๆ เพราะเชาว์งานยุ่งวุ่นวายอีกครั้ง มีทั้งเดินทางไปต่างจังหวัดและต่างประเทศบ่อยเสียจนไม่มีเวลาได้เจอกัน จากที่เจอสัปดาห์ละสองครั้งเป็นอย่างต่ำก็กลายมาเป็นไม่เจอเลย ตอนนี้ผ่านมาเกือบครึ่งเดือนแล้วซึ่งเป็นเวลาที่ยาวนานที่สุดในการไม่เจอกันของว่านกับป๊ะป๋าในช่วงหลังนี้เด็กหนุ่มตื่นเช้ามาด้วยสีหน้าอึมครึม ไม่สดใส มือถือที่เคยนั่งเฝ้ารอทุกวี่วันโดนวางไว้อย่างไม่สนใจ เพราะยิ่งสนใจก็ยิ่งรู้สึกแย่ ช่วงเวลาที่ผ่านมานั้นว่านได้ตกตะกอนถึงความรู้สึกของต

เด็กเลี้ยงตัวสูงนั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์แล็ปท็อปของตัวเองด้วยสีหน้าเคร่งเครียด มือขวาจับเมาส์ปากกาขีดเขียนโครงร่างสามมิติออกแบบห้องชุดห้องหนึ่งซึ่งได้รับการว่าจ้างจากเพื่อนร่วมรุ่นมา ส่วนสาเหตุที่ต้องรับงานจากเพื่อนก็เป็นเพราะไม่อยากจะปล่อยให้ตัวเองว่างและคิดฟุ้งซ่านมากมายเกี่ยวกับป๊ะป๋าคนสวยที่หายหน้ากันไปนานเป็นสิบวันเชาว์ทิ้งประโยคที่ตีความได้อย่างก้ำกึ่งไว้ให้ว่านครุ่นคิด การที่ไม่ปฏิเสธ ไม่ตกลง อีกทั้งยังไม่ตอบคำถาม รบกวนหัวใจและสมองพอสมควร จะสรุปไปในแง่บวกหรือลบก็ได้ทั้งนั้นอีกหนึ่งเหตุผลที่ไม่อยากจะคิดถึงด้วยคือสัญญาครั้งที่สองเหลือเพียงเดือนกว่า ๆ พอเกิดเหตุการณ์ทำนองนี้ว่านเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าเชาว์อยากต่อสัญญากันอีกไหม หากคำตอบคือไม่ เด็กหนุ่มจะได้เตรียมตัวและเตรียมใจ หอบหัวใจช้ำ ๆ ที่อกหักตั้งแต่ยังไม่ได้สารภาพแล้วย้ายออกไป“สวัสดีครับคุณฉัตร”ซะเมื่อไหร่ล่ะ!ว่านไม่ได้ยอมแพ้เรื่องเชาว์เร็วขนาดนั้น แค่มันคิดเยอะและฟุ้งซ่านเท่านั้น ไอ้ว่านน่ะคนไทย คนไทยที่แปลว่าอิสระและก็เริ่มจะเพ้อเจ้อไปเรื่อยเพราะป๊ะป๋าไม่มาหา เลยต้องโทร. หาคุณฉัตรอยู่ทุกวี่วันอย่างนี้ไงล่ะ[คุณเชาว์มีบินไ