Can't deny #ของคุณเชาว์ のすべてのチャプター: チャプター 1 - チャプター 10

ประตูกระจกฟิล์มทึบของห้องวีไอพีฝั่งตรงข้ามโซนบาร์ถูกเปิดออกโดยมือการ์ดรักษาความปลอดภัยของร้าน ภายในห้องมีแสงไฟสีนวลสลัว ๆ ผนวกกับแสงสีจากสปอตไลต์ด้านนอกพาดผ่านมาในบางครั้ง บนผนังสามด้านตกแต่งด้วยภาพแอบสแตร็กต์ มีชุดโซฟาหนังวางอยู่กลางห้อง และโต๊ะกระจกตัวเตี้ยตรงกลางเสียงครวญครางแผ่ว ๆ ดังขึ้นมา ทำให้ว่านต้องหรี่ตาลงเพื่อปรับโฟกัสในที่มืด ส่องมองภาพคนสามคนบนโซฟาที่กำลังคลอเคลียกันอยู่“มาแล้วครับ” พี่การ์ดพูดสั้น ๆ กับคนในห้อง ก่อนจะหันมาหาว่าน “พี่ไปก่อนนะ คุยกับคุณเขาเอง”ว่านพยักหน้าหงึกหงัก มองตามแผ่นหลังการ์ดไปจนประตูกระจกปิดลง ดวงตาคู่คมส่องผนังบานกระจกด้านหน้า มันใสแจ๋วจนเห็นข้างนอก แต่มองมาจากข้างนอกเข้ามาไม่เห็นอะไรเลย สมกับเป็นห้องวีไอพีจริง ๆ“นั่งก่อนสิครับ” น้ำเสียงทุ้มกระเส่าติดหวานพูดขึ้นมาอย่างสุภาพ ทำให้ร่างสูงหันกลับไปมอง ทว่าภาพที่เห็นไม่ได้ชัดเจนอะไรนัก เห็นแค่ร่างกำยำคนหนึ่งกำลังก้มลงกลางหว่างขาชายร่างผอมชุดสีแดงซึ่งนั่งตรงกลาง ส่วนคนตัวสูงอีกข้างก็ลูบไล้กันไปทั้งกาย“ขอบคุณครับ” ว่านตอบรับงง ๆ ทิ้งตัวนั่งเอนพิงโซฟาไหนบอกว่าอยากคุยกับเขา แล้วคนไหนกันล่ะที่อยากคุย

“ว่านทำดี เดี๋ยวผมให้เลขาฯ เอาสัญญามาให้ว่านอ่านแล้วกันนะ”พอจบเซ็กซ์รอบทดลองของทั้งคู่แล้ว เชาว์ก็กลับมาเป็นเชาว์ที่คุยด้วยน้ำเสียงสุภาพ ไม่มีคะขา ไม่มีการแทนตัวเองด้วยคำน่าฟังอย่างป๊ะป๋า ทำเอาว่านปรับตัวตามแทบไม่ทัน“ผมยัง แฮก... ไม่เริ่มเซ็นสัญญาได้ใช่มั้ย”“ได้สิ พวกข้อสัญญามันก็ปรับแก้ได้ ว่านลองเอาไปอ่านก่อน”“ครับ”“ไม่ต้องพูดเพราะก็ได้” คนหน้าสวยยิ้มให้ ดึงทิชชูมาเช็ดทำความสะอาดคราบของเหลวต่าง ๆ ถอดถุงยางโยนทิ้งถังขยะก่อนจะส่งกล่องทิชชูให้กับร่างกายเปลือยเปล่าแสนเลอะเทอะ“ก็คุณเชาว์...”“แก่กว่าเยอะน่ะเหรอ”คนเด็กกว่าไม่ตอบคำถาม ทำเพียงรับกล่องทิชชูมาเช็ดทำความสะอาดร่างกาย โดยที่เหลือบมองอีกคนเป็นระยะ ทำเอาเชาว์ถึงกับหัวเราะออกมาด้วยความเอ็นดูคราวแรก คนหน้าสวยนึกว่าว่านเป็นเด็กใจกล้า เด็กใจแตกทำนองนั้น เพราะดูต้องการมีเซ็กซ์และไม่กลัวเลยที่เขาเรียกเข้ามาคุย ทว่าเมื่อเริ่มบทเซ็กซ์ อีกคนกลับทำทุกอย่างเชื่องช้า ค่อยเป็นค่อยไป มีความเงอะงะ ความเขินอายอยู่บ้าง แถมร่างกายก็ไร้ร่องรอยการมีสัมพันธ์ทางกาย เชาว์จึงได้ข้อสรุปว่าหนุ่มน้อยคนนี้ไม่ได้ช่ำชองบทรักขนาดนั้นทว่าข้อดีของว่านคือ

นาฬิกาบอกเวลาสองทุ่มกว่า เสียงประตูห้องถึงเปิดออกเรียกให้ว่านที่กำลังดื่มน้ำต้องรีบวางแก้วแล้วเดินออกมา“คุณเชาว์”“ไง ห้องโอเคมั้ย” ร่างสูงโปร่งของเชาว์เดินเข้ามาในชุดเสื้อเชิ้ตและกางเกงสแล็กสีแดงไม่ต่างกับที่เจอกันคืนแรก มือเรียวสวยและผิวขาว ๆ ปลดกระดุมเสื้อเชื่องช้าพลางเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสุภาพ“โอเคครับ ผมอยู่ได้อยู่แล้ว” ไม่ใช่ประโยคเอาใจแต่อย่างใด ว่านเป็นคนอยู่ง่ายจริง ๆ ขนาดตอนอยู่หอยังนอนพื้นมากกว่านอนบนเตียงเลย เพราะบนเตียงเอาไว้วางโมเดลงานน่ะ“ดี แล้วทำไมไม่เอารถ?” นี่อาจเป็นเด็กเลี้ยงคนแรกของเชาว์ที่ไม่อยากได้รถส่วนตัว ส่วนเหตุผลเขาไม่รู้เลยต้องถามเอาในตอนนี้“ผมชอบใช้แท็กซี่มากกว่าครับ แถวนี้รถติดมากด้วย น่าจะขับเหนื่อย” เมื่อได้ยินมาแบบนั้นเชาว์ก็พยักหน้ารับ เขาไม่มีปัญหาอยู่แล้ว หรือถ้าจะเรียกร้องเอาทีหลังก็จัดการให้ได้“โอเค... นี่ฉัตรบอกแล้วใช่มั้ยว่าผมจะเข้ามา” คนโตกว่าทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟา ถามขึ้นทั้งที่ไม่สบตาเด็กหนุ่มที่ค่อย ๆ ย่างกรายเข้ามาใกล้“บอกแล้วครับ คุณเชาว์เพิ่งทำงานเสร็จเหรอ” ว่านเดินอ้อมมาหลังโซฟา วางสองมือบนไหล่แคบ “ผมนวดให้มั้ย”“เอาสิ” ใบหน้าสวยเหลือบข

ว่านขอใช้คำว่าตัวของเขาอ่อนเหลวเหมือนแมวหลับลึกไม่รู้สึกตัว ทั้งคู่จบรอบสองในห้องของเขา เชาว์ขยับเข้าออกลึกไม่ยั้งแรงจนคนโดนกระทำพ่นของเหลวเลอะเทอะเปรอะเปื้อนไปทั้งที่นอน เตียงเปียกเกินกว่าจะทำกิจกรรมใดต่อได้ แถมไม่มีแรงเปลี่ยนผ้าปูก็เลยย้ายกันไปที่ห้องเชาว์ เด็กหนุ่มโดนคนสวยจับพลิกหน้าพลิกหลัง ตะแคงซ้ายตะแคงขวา กระแทกกระทั้นใส่จนขาสั่นหงึกอดีตเดือนมหา’ลัยเหนื่อยจนแทบหมดสติตอนเชาว์เสร็จรอบที่สามแต่ดันเป็นรอบที่สี่ของเขา ป๊ะป๋าแสนจะใจดีช่วยพาเขาไปอาบน้ำ แล้วพามานอนบนเตียง ว่านมีแรงแค่ขยับตัวหยิบกางเกงขายาวที่อีกคนส่งให้มาใส่ จากนั้นก็ทิ้งตัวลงนอนทับหมอน พลันกลุ่มผมสีทองของคนหน้าสวยที่เปลือยท่อนบนซุกมาตรงอก แต่เพียงเขากะพริบตาทีเดียวภาพก็มืดดับไปกลับกันกับวันนี้ ในตอนที่ตื่นมากลายเป็นว่านเองที่อยู่ในอ้อมกอดของเชาว์ เราทั้งคู่ท่อนบนเปลือยเปล่าเหมือนกัน นั่นไม่ใช่เรื่องน่าแปลกใจ ทว่าผิวขาวนวลและแพขนตาของคนวัยสามสิบห้าที่มองเห็นใกล้แค่คืบนอกเหนือเวลามีเซ็กซ์มันขับให้ทั้งใบหน้าสวยสะกด เหมือนมีแสงแผ่ออกมาเขาเรียกกันว่าอะไรนะ? เหมือนออร่าไฮโซ ออร่าดาราประมาณนั้น คงเพราะเชาว์กำลังเข้าสู่วัย

เชาว์หายไปเป็นสัปดาห์อีกแล้ว...เด็กหนุ่มคิดว่านี่คือเรื่องปกติของอีกคนหรือเปล่า เอะใจว่าป๊ะป๋าไม่รู้สึกเสียดายเงินที่จ่ายเงินให้เขาเดือนละเป็นแสนเลยหรือยังไง ตลอดไม่กี่สัปดาห์ที่ผ่านมา เชาว์แวะเข้ามาหาเพียงสองสามครั้งเนี่ยนะ? คนโดนจ้างรู้สึกว่าทำงานไม่คุ้มค่าจ้างเอาเสียเลย แต่คนจ่ายเงินดันชิลเกิน ชิลจนต้องเขามาคิดแทนเนี่ยคนแก่กว่าจะยังโกรธเรื่องที่ว่านทำผิดข้อตกลงในสัญญาหรือเปล่านะ แต่เชาว์บอกว่ามันคือการเตือนนี่หว่า... เด็กขี้หงี่มันร้อนรนไปหมดแล้วเนี่ย ทั้งอยากโดนเอา ทั้งสงสัย!“คุณฉัตรครับ คือ... คุณเชาว์งานยุ่งเหรอครับ” สุดท้ายเลยต้องโทร. หาเลขาฯ ส่วนตัวของอีกคนอย่างที่เคยทำเมื่อสัปดาห์ก่อน คงเพราะว่างเกินไป ไม่มีอะไรทำจนคิดแต่เรื่องเดิม ๆ วนซ้ำไปซ้ำมานั่นละ[ยุ่งมาก ๆ เลยครับคุณว่าน ยังไงเดี๋ยวผมแจ้งคุณเชาว์ให้นะว่าคุณว่านโทร. มา]“ขอบคุณครับ”กดวางสายด้วยน้ำเสียงหมาหงอยชัดเจน จะว่าดีใจที่สาเหตุของการไม่ได้พบเจอมันคือการที่อีกคนงานยุ่งคงใช่ แต่มันใช่จริงเหรอวะเนี่ย ไม่ได้ยินจากปาก ไอ้ว่านมันก็ยังค้างคาใจเด็กหนุ่มงุ่นง่านไปหมด คิดมากหลายตลบเพราะกลัวโดนยกเลิกสัญญา จึงไปหยิบสัญญา