บททั้งหมดของ สยบหัวใจยัยตัวร้าย: บทที่ 31 - บทที่ 40

พรีม...ตอนนี้เธอกำลังนั่งเฝ้าจากัวร์อยู่ในห้องพักฟื้นของโรงพยาบาลเขาไม่รู้สึกตัวแบบนี้มาเกือบหนึ่งเดือนแล้วหลังจากที่โดนยิงเฉียดเข้าที่ศีรษะโชคดีเขายังรอดมาได้"จากัวร์เมื่อไหร่นายจะฟื้นซักที ฮึก ฮึก นายนอนแบบนี้มานานเกินไปแล้วนะฉันคิดถึงนายนะนายรีบตื่นขึ้นมาซักทีขอร้องล่ะ ฮืออ ฮือออ" เธอร้องไห้แบบนี้ทุกครั้งที่อยู่ตามลำพังกับเขาเพราะเธอไม่อยากให้พ่อแม่หรือคนอื่นๆ เป็นกังวลพวกท่านรู้ว่าเธอเสียใจและโทษตัวเองมาตลอดสาเหตุที่เขาถูกยิงก็เป็นเพราะเธอเพราะความดื้อรั้นเอาแต่ใจไม่ฟังใครทำให้คนที่ต้องมารับเคราะห์คือเขา ถ้าเขาเป็นอะไรไปเธอจะทำยังไงจะชดใช้ชีวิตของเขาให้พ่อแม่เขายังไง หมอบอกว่าอาการโดยรวมปลอดภัยดีตอนนี้รอแค่เขาฟื้นขึ้นมาเท่านั้นเธอจับมือของเขาที่มีแหวนหมั้นที่เธอเป็นคนสวมให้ขึ้นมาจูบทั้งน้ำตาเธอกลัวเหลือเกินกลัวว่าเขาจะไม่ฟื้นแม้คุณหมอจะบอกว่าเขาปลอดภัยดีแล้วรอแค่เขาฟื้นแต่เขาก็ยังไม่ฟื้นสักทีจนเธอกังวลและเครียดมาก เธอฟุบหน้าลงกับที่นอนโดยที่มือของเขาเธอยังกุมเอาไว้ไม่ปล่อย"อื่มมมมมมม" เสียงของจากัวร์?? หรือเธอฝันไป เธอรีบเงยหน้าขึ้นมาทันและเธอก็ยิ้มออกมาเมื่อเห็นเขาเริ่มขยับต

จากัวร์...ก๊อก ก๊อก ก๊อก"โนล่า^^" ผมยิ้มให้กับความสดใสตรงหน้าโนล่าเดินเข้ามาหาผมพร้อมขนมที่เธอบอกว่าจะลงไปซื้อให้กับผม เธอน่ารักมากน่ารักทั้งชื่อทั้งหน้าตาได้คุยกับเธอมันทำให้ผมรู้สึกสบายใจ ถามว่าผมคุ้นๆ กับโนล่าไหมก็ไม่ค่อยคุ้นนะแต่เพราะความน่ารักสดใสของเธอมันทำให้ผมยิ้มได้ ตรงกันข้ามกับอีกคนที่ผมออกปากไล่ไปเมื่อเช้าเพราะเธอทำร้ายโนล่า พรีม...พรีมใช่ไหม พรีมที่ทุกคนบอกว่าเป็นคนรักของผมแต่ทำไมเธอถึงไม่น่ารักเหมือนโนล่าเลยล่ะผมมีแฟนแบบนั้นจริงๆ เหรอ ถามว่าพรีมสวยไหมก็สวยนะสวยแบบหยิ่งๆ สวยแบบดื้อๆ ไม่ค่อยน่ารักเท่าไหร่มองก็รู้เลยว่าคงจะนิสัยไม่ค่อยดีและเอาแต่ใจตัวเอง"พี่จากัวร์หิวหรือยังคะโนล่าจะได้ป้อน""พี่ยังไม่ค่อยหิวครับ....""ไม่หิวก็ต้องทานนะคะเพราะพี่จากัวร์จะต้องทานยา^^""ไอ้จากัวร์กูว่าพาโนล่ากลับก่อนดีกว่ามึงจะได้พักผ่อน ป่ะโนล่ากลับบ้าน" ซีโน่เดินมาดึงแขนน้องสาวของตัวเองให้ออกห่างจากผม"ยังไม่กลับได้ไหมคะพี่โน่โนล่าอยากดูแลพี่จากัวร์""มันไม่ใช่หน้าที่ของเราโนล่าคนที่ควรดูแลไอ้จากัวร์คือพรีมแฟนมัน""แล้วอยู่ไหนล่ะคะพี่พรีมโนล่าไม่เห็นเลย""ก็...""ในเมื่อตอนนี้พีพรีมไม่อย

ที่บ้าน..."พี่จากัวร์อยากนอนหรือยังคะเดี๋ยวโนล่าจะพาไปนอน""โนล่า!!! ""พี่โน่ดุโนล่าทำไมคะ""อะไรควรไม่ควรก็รู้ซะบ้างไม่ใช่เด็กแล้ว""ก็โนล่าห่วงพี่จากัวร์โนล่าผิดตรงไหน""ผิดตรงที่รู้ว่าอะไรเป็นอะไรแต่ก็ทำเหมือนไม่รู้ยังไงล่ะโนล่า""พี่แสนดี...""อันที่จริงพี่ก็ไม่อยากจะพูดหรอกนะแต่นี่ก็ผ่านมาหลายวันแล้วที่โนล่าดูแลน้องชายพี่ ยังไงพี่ก็ขอบใจโนล่าที่ห่วงใยจากัวร์มันแต่ว่าตอนนี้มันกลับมาพักฟื้นที่บ้านแล้วนั่นก็แปลว่าจากัวร์มันหายดีแล้วโนล่าไม่ต้องมาดูแลอะไรน้องชายพี่หรอกกลับไปตั้งใจเรียนหนังสือซะนะจ๊ะ^^" พอพี่แสนดีพูดจบโนล่าก็วิ่งร้องไห้ออกไปทันทีจากัวร์จะลุกไปตามแต่โดนพี่แสนรักดึงตัวไว้จากัวร์ที่มองมาทางเธอพอดีซึ่งเธอเองก็ไม่เข้าใจว่าเขาจะมองเธอทำไมซ้ำยังมองแบบไม่พอใจอีกทั้งที่เธอยังไม่ได้พูดหรือทำอะไรเลย"ขอบคุณนะครับพี่แสนดีที่พูดให้เพราะผมก็ไม่รู้จะพูดยังไงให้โนล่าเข้าใจ" ซีโน่ดูเหมือนจะพอใจกับคำพูดของพี่แสนดี เธอรู้ว่าซีโน่เองก็ไม่ค่อยชอบใจที่เห็นน้องสาวตัวเองมาดูแลจากัวร์แบบนี้แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะจากัวร์เป็นคนโทรไปบอกซีโน่เองว่าให้พาโนล่าไปหาเขาที่โรงพยาบาล"เอาล่ะตอนนี้ก็เป็

พรีม..."นายพูดอะไรน่ะ เอ่อไม่ใช่นะคะนิวตั้นเป็นเพื่อนพรีมที่คณะค่ะ" เธอรีบแก้ตัวทันทีเพราะสายตาของแต่ละคนกำลังจ้องจับผิดก่อนที่สายตาของเธอจะมองไปยังคนป่วยที่นอนหลับอยู่บนเตียงเขากำลังหลับอยู่ ดีแล้วล่ะเธอไม่อยากมาตอนที่เขารู้สึกตัวเท่าไหร่เธอไม่อยากเจอสายตาเย็นชาแบบนั้น"แล้วจากัวร์เป็นยังไงบ้างคะอาเรน""จู่ๆ ก็ปวดหัวอย่างรุนแรงอาก็เลยพามาโรงพยาบาล""ตอนนี้อาการดีขึ้นหรือยังคะ""อยากรู้ก็เดินไปดูเองสิจะถามทำไมเยอะแยะ" พี่แสนรักพูดติดรำคาญทำให้เธอต้องเดินมาหาจากัวร์ที่เตียงเขากำลังหลับ เธอมองใบหน้าที่คุ้นเคยที่เธอไม่ได้เจอนานหลายอาทิตย์เขายังเหมือนเดิมยกเว้นความรู้สึกของเขาที่มันไม่เหมือนเดิม เธอเอื้อมมือดึงผ้าห่มขึ้นคลุมตัวให้เขาเพราะตอนนี้มันเย็นด้วยเครื่องปรับอากาศเธอกลัวว่าเขาจะหนาวเดี๋ยวจะเป็นไข้อีก"หายไวๆ นะจากัวร์" เธอพูดเบาๆ ก่อนจะจูบลงไปที่แก้มของเขาช้าๆ หนึ่งทีแม้ใจจริงเธออยากจะจูบที่ริมฝีปากของเขาด้วยความรักเต็มหัวใจแต่มันคงไม่เหมาะเพราะตอนนี้เราไม่ได้เป็นอะไรกันแล้วจากัวร์..."หายไวๆ นะจากัวร์" เสียงของพรีมกระซิบเบาๆ ข้างหูของผมพร้อมกับริมฝีปากของเธอที่แตะลงมาที่แก้มของผ

พรีม..."พรีมมม พรีมมมม พรีมมมจ๋าาาาผัวจะแตกอ่าาาส์""จากัวร์!!! อย่าปล่อย...""ซี๊ดดดดด อื้มมมมม อ่าาาาส์ พรีมมม อ่าาา " จากัวร์ครางลั่นห้องเมื่อเขาปลดปล่อยของเหลวสีขาวขุ่นออกมาจนเธอรู้สึกถึงความอุ่นร้อนภายใน เขาปล่อยในอีกแล้วเหรอ เธอไม่อยากกินยาคุมพวกนั้นอีกแล้วเพราะเธอเคยกินไปครั้งนึงแล้วเธอแพ้อย่างหนักโดยที่เธอไม่ได้บอกจากัวร์เพราะกลัวว่าเขาจะโทษตัวเองเช้าวันต่อมา...จากัวร์..."พรีมมม" เขาครางชื่อของพรีมออกมาโดยไม่รู้ตัวเขาดีดตัวลุกขึ้นจากที่นอนด้วยความรู้สึกเมื่อยล้าไปทั้งตัวแล้วมองไปรอบๆ ห้องที่มีแค่เขาคนเดียวเหมือนเช่นทุกวันที่ตื่นขึ้นมา มันน่าอายมากที่เมื่อคืนเขาฝันว่าเขากับพรีมเรามีอะไรกันเขาครางชื่อพรีมตลอดเวลาเขาจำได้แต่ทำไมมันเหมือนความจริงทั้งที่มันคงจะเป็นไปไม่ได้เพราะเธอไม่ได้อยู่ทีนี่มาเกือบสองเดือนแล้วหรือเพราะช่วงนี้เขาคิดถึงเธอมากเกินไป"จากัวร์ตื่นหรือยังแม่เข้าไปหน่อย""แป๊บนึงครับแม่" ผมลุกขึ้นยืนเพื่อจะเดินออกไปเปิดประตูห้องแต่ก็รู้สึกแปลกใจเพราะตัวเองไม่ได้ใส่อะไรเลยทั้งที่เมื่อวานก่อนที่ผมจะนอนผมใส่ครบทุกอย่างเพราะเมื่อวานผมรู้สึกปวดหัวตัวร้อนมีไข้มันเลยไม่ม