All Chapters of รักวายร้ายของนายเย็นชา: Chapter 21 - Chapter 30

ชบาเดินจ้ำเท้าตามหลังแม็กลงมายังรถเบนซ์คันหรูที่จอดรออยู่ด้านหน้า นัดประชุมกับลูกค้าที่รีสอร์ตหรูชานเมือง ซึ่งเเม็กไม่ยอมให้เธอนั่งรถอีกคัน บอกแค่ว่า... "เป็นเลขากู ต้องอยู่ใกล้กู"เหตุผลชัดเจนจนอยากเอาแฟ้มตบหน้า ระหว่างนั่งในรถ ชบาพยายามมองวิวข้างทาง ไม่หันไปมองคนข้างตัว เพราะถ้าหันไป เธอจะต้องเจอสายตาแบบ "กูรู้ว่ามึงเขิน" จากแม็กแน่นอนแต่ไม่วายเขาก็เปิดประเด็นก่อนทุกครั้ง "เมื่อกี้ทำไมมึงไม่ด่ากลับยูกิ" "เลขานะ ไม่ใช่นักมวย" "ถ้ามันด่ามึงอีก มึงฟาดเลยนะ กูอนุญาต" "ค่ะ ผู้จัดการเวทีมวย…" เขาหรี่ตาลงหันมามอง ก่อนจะพูดช้า ๆ "ถ้ามีใครมาทำให้มึงไม่โอเค...บอกกู" เสียงเรียบ ๆ แต่เล่นเอาชบานิ่งไปครู่หนึ่งเขินมั้ย? นิดนึงอะแต่ขอไม่บอกเขา 11:30 น. รีสอร์ตหรู ริมทะเล การประชุมผ่านไปด้วยดีจนถึงช่วงพักเบรก แม็กเดินไปคุยกับลูกค้าอีกกลุ่ม ส่วนชบาแอบเดินไปนั่งริมสระ สูดลมทะเลคนเดียว แต่แล้ว... "โอ๊ะ! ขอโทษครับ!" เสียงผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้น เมื่อเดินมาชนชบาเบา ๆ ตอนกำลังจะหยิบโทรศัพท์ที่ร่วง "เป็นเลขาของคุณแม็กเหรอครับ?" "ใช่ มีอะไรหรือเปล่าคะ?" ชายหนุ่มคนนั้นหน้าตาดี ด

“กูจีบอยู่ไง...เลขา อย่าทำเป็นไม่รู้เลย ทั้งที่เห็นมึงหน้าแดงแรงแบบนั้นใจเต้นรัวยังไงล่ะ”ชบาย่นเสียงแหบ ๆ แต่มือยังปัดปัดหน้าหนีเบา ๆ ไม่ยอมสบตาเขา“คุณจีบคนแบบนี้จริงเหรอคะ? ล็อกประตูห้องแบบขังไว้ จูบกันกลางออฟฟิศ นวดเนียน ๆ จนเลยไปเช็กรอยยุงกัดบนต้นแขน?”เธอหยิบผ้าขนหนูขึ้นมากุมไว้ก่อนจะหันหน้าหนีอย่างเขิน ๆ แต่ในใจแทบจะระเบิดแม็กยิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัย ก่อนโน้มตัวเข้ามาใกล้ มือใหญ่แตะปลายคางเธออย่างอ่อนโยน นิ้วโป้งค่อย ๆ เกลี่ยตรงมุมปากที่ยังแดงฉานจากจูบเมื่อครู่“ถ้ามึงยังไม่ตอบ กูจะลองวิธีถัดไป...”“อีกเหรอคะ?!”“กูเตือนแล้ว ว่าโอทีรอบเย็นเพิ่งเริ่มเองนะ”เสียงทุ้มแหบพร่าขึ้นเล็กน้อย ทำให้ชบาต้องกลืนน้ำลายฝืดคอ ทั้ง ๆ ที่อากาศในห้องเย็นฉ่ำจากแอร์ แต่หัวใจกลับร้อนรุ่มจนแทบจะหลุดออกมาสายตาของเขาจ้องมองราวกับจะกลืนกินเธอทั้งตัว ไม่รีบร้อนแต่มั่นคง โน้มหน้าลงประกบริมฝีปากอีกครั้ง คราวนี้ไม่มีคำเตือน ไม่มีหยอกล้อ—เป็นจูบลึก แนบแน่นจนเธอหลับตาปี๋ มือที่เคยวางบนตักสั่นเล็กน้อยก่อนเผลอยกขึ้นแตะต้นแขนเขาเพื่อทรงตัวแต่ถูกมือใหญ่รวบไว้แน่น กดลงกับพนักโซฟาอย่างไม่มีทางหนี“มึงไม่หนีแล้วเ

เสียงหายใจของชบาดังถี่แทบกลืนกับเสียงหัวใจตัวเองที่กำลังเต้นแรงราวกับจะทะลุอก ความรู้สึกเจ็บจุกยังคงแล่นขึ้นเป็นระลอก แต่สิ่งที่ไหลท่วมตามมาหลังจากนั้น กลับเป็นความร้อนวาบอย่างรุนแรงในทุกส่วนของร่างกายแม็กฝังใบหน้าลงที่ซอกคอเธอ ขบเบา ๆ แล้วไล้ลิ้นแผ่ว ๆ ตามแนวไหปลาร้า“ดีมาก...” เขากระซิบหอบข้างหู น้ำเสียงสั่นพร่าแต่ยังแฝงความควบคุมไว้แน่นมือข้างหนึ่งลูบไล้แผ่นหลังเธอเบา ๆ ส่วนสะโพกค่อย ๆ ขยับเข้าออกในจังหวะเชื่องช้าแต่หนักแน่น ทุกการเคลื่อนไหวเหมือนตั้งใจให้เธอรู้สึกถึงเขาทุกอณูชบาเผลอครางออกมาเสียงเบาร่างกายตอบสนองทั้งที่ใจยังเต็มไปด้วยความเขินอายและตื่นกลัว เสียงเนื้อกระทบเนื้อเบา ๆ สะท้อนอยู่ในห้องที่เงียบงัน มีเพียงเสียงหายใจและเสียงของพวกเขาเท่านั้นที่ยังคงชัดเจน“แม็ก...”เสียงเรียกชื่อเขาเบา ๆ ราวกับอ้อนวอนอะไรบางอย่าง เธอเองก็ไม่แน่ใจว่าอยากให้เขาหยุด...หรืออยากให้ลึกลงไปมากกว่านี้แต่แม็กไม่ถามเขาขยับเร็วขึ้นเล็กน้อย จับสะโพกเธอไว้มั่นแล้วเร่งจังหวะทีละนิดทะลวงเข้าไปลึกขึ้น หนักขึ้น เสียงครางของชบาดังชัดเจนขึ้นทุกครั้งที่เขากระแทกเข้าสู่ร่างเธอแม็กเงยหน้าขึ้นมองเธอ สายต

(เช้าวันถัดมา)แสงแดดยามเช้าส่องลอดผ่านผ้าม่านบางสีครีมเข้ามาในห้องนอน ชบาขยับตัวเบา ๆ ก่อนจะรู้สึกถึงแรงกอดรอบเอวที่ยังแน่นอยู่เหมือนเดิม แขนของแม็กยังพาดอยู่ตรงเอวเธออย่างไม่ยอมปล่อย ขาเขาก็สอดเกี่ยวกับขาเธอไว้อย่างแนบชิดแม้จะยังหลับ...แต่เขากลับไม่ละกายจากเธอแม้แต่น้อยสัมผัสนั้นต่างจากเมื่อคืนอย่างสิ้นเชิงไม่เร่าร้อน แต่แนบแน่นอย่างอบอุ่นชบากลืนน้ำลายเบา ๆ ก่อนจะหันหน้าช้า ๆ ไปมองเขาแม็กยังคงหลับตาอยู่ ใบหน้าด้านข้างของเขานิ่งและดูสงบในแบบที่เธอไม่เคยเห็น.ไม่มีคำหยาบ ไม่มีรอยยิ้มยียวน ไม่มีแรงดึงดันมีแค่ผู้ชายคนหนึ่ง ที่กำลังกอดเธอไว้อย่างแน่น...เหมือนกลัวว่าจะหายไปเธอค่อย ๆ ใช้ปลายนิ้วแตะปลายผมของเขา ลูบลงเบา ๆ ที่แนวกรามร่องรอยจากเมื่อคืนยังอยู่บนตัวเธอทุกจุดทั้งภายนอก และในใจทันใดนั้น เขาลืมตาขึ้นช้า ๆดวงตาคมคู่นั้นจ้องเธอแน่นิ่งอยู่เพียงเสี้ยววินาที ก่อนที่มือเขาจะรั้งเธอเข้ามาแนบอกอีกครั้งแบบไม่พูดอะไรเธอหน้าแดง รีบพูดกลบความเขิน“…เมื่อคืนคุณนอนไปตอนไหนคะ ฉันไม่รู้เลย”แม็กไม่ตอบ เขาแค่ขบแก้มเธอเบา ๆ แล้วกระซิบชิดใบหู“ก็หลังจากที่ทำให้มึงหลับไปก่อน…รอบสุดท้ายนั่นแหละ”

แม็กหันมามองเธอ รอคำตอบจากคนตรงหน้า“แล้วสิ่งที่คุณอยากทำให้มันแปลกใหม่...คืออะไรเหรอคะ?”เสียงของเธอเบา นุ่ม แต่จริงจังเขาส่ายหน้านิด ๆ ก่อนตอบอย่างไม่แน่ใจ “ไม่รู้...แต่ถ้ากูอยากทำให้มันจริงจังขึ้น...จะเริ่มจากตรงไหนดี?”ชบายิ้มบาง ๆ ก่อนจะตอบช้า ๆ “เริ่มจาก...เขียนความฝันลงบนกระดาษค่ะแล้วค่อย ๆ วางแผน เหมือนที่พวกเราเคยทำตอนเรียนมหาลัย”แม็กพยักหน้ารับคำแนะนำเงียบ ๆ ก่อนจะลุกจากเก้าอี้ เดินหายเข้าไปในตัวบ้านไม่กี่นาทีต่อมา เขากลับมาพร้อมกับแผ่นกระดาษเปล่าหนึ่งแผ่น และปากกาธรรมดาหนึ่งด้ามเขานั่งลงข้างเธอ วางกระดาษลงบนโต๊ะไม้ตรงหน้า และเขียนบางอย่างด้วยลายมือของเขาเอง — ลายมือที่แข็งแต่ชัดเจน “เริ่มต้นใหม่ถ้ากูเริ่ม...มึงจะอยู่ด้วยไหม?”ชบามองเขาอยู่นาน ก่อนจะพยักหน้าอย่างช้า ๆ แววตาแน่วแน่“ฉันจะอยู่ค่ะถ้าคุณยินดีให้ฉันอยู่”---บ่ายวันหนึ่ง — คาเฟ่เงียบในซอยเล็ก ๆเสียงเพลงแจ๊สเบา ๆ ลอยอยู่ในอากาศ แทรกกับกลิ่นกาแฟสดที่อุ่นกรุ่น ชบานั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกับ ‘น้ำ’ เพื่อนสนิทที่เป็นมากกว่าเพื่อน — เธอยังเป็นลูกพี่ลูกน้องของแม็กแก้วกาแฟตรงหน้าชบายังไม่ได้แตะมันเลยสักนิดจนมัน เย็นล