Semua Bab รักวายร้ายของนายเย็นชา: Bab 1 - Bab 10

บทที่ 01สวัสดีค่ะ ฉันชื่อชบา อายุ 25 ปี ตอนนี้อยู่ตัวคนเดียว พ่อแม่เสียชีวิตหมดแล้ว ฉันเลยต้องดิ้นรนทำงานหาเงินส่งตัวเองเรียน โชคดีที่ยังมีผู้ใหญ่ใจดีให้ทุนการศึกษาจนฉันเรียนจบปริญญาตรีนิสัยฉันก็ง่ายๆ แบบว่าอยู่ที่ไหนก็อยู่ได้ กินอะไรก็ได้ ไม่เรื่องมากตอนนี้ฉันกำลังหางานอยู่... ก็เพิ่งโดนเจ้านายเก่าไล่ออกเมื่อวานนี้เอง สาเหตุเหรอ? ก็เพราะฉันไม่ยอมเป็น “เด็ก” ของเขาน่ะสิ ฉันเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน ว่าทำไมไปทำงานที่ไหน เจ้านายต้องพยายามเสนออะไรแบบนี้ทุกที บางคนก็แก่จนหัวหงอก ยังไม่วายคิดเรื่องอย่างว่า เหนื่อยใจแทนเมียพวกเขาจริงๆ ที่ต้องมีผัวเป็นเฒ่าหัวงูแบบนี้“ทำไมงานมันหายากขนาดนี้วะเนี่ย...” ฉันพึมพำกับตัวเอง มองไปรอบๆ ก็มีแต่ตึก บริษัทเพียบไปหมด แต่ไม่มีใครเปิดรับสมัครเลย เศร้าใจชะมัด“แล้วฉันจะเอาเงินที่ไหนมาจ่ายค่ารถ ค่าคอนโด ค่าเน็ต ค่าน้ำค่าไฟอีก เฮ้อ...ชีวิตตู :( ”ฉันนั่งบ่นกับตัวเองบนรถ กำลังจะน้ำตาร่วงอยู่แล้วกริ๊ง~ กริ๊ง~เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ชื่อที่โชว์คือ "น้ำ"“ฮัลโหล ว่าไงน้ำ”“แกหางานได้ยัง ชบา?”“ยังเลย ไปสมัครที่ไหนก็ไม่รับอ่ะ” ฉันตอบเสียงเศร้า มันเศร้าจริงๆ นี่ห

บทที่3หลังจากที่น้ำเล่าเรื่องของเฮียแม็กให้ฟังจนหมด นางก็ขอตัวกลับบ้าน ปล่อยให้ฉันเดินขึ้นมาดูห้องนอนตัวเองที่ดันไปอยู่ติดกับห้องของมาเฟียคลั่งเหล้าอย่างเฮียแม็กพอดิบพอดีเอาจริง ถึงเรื่องที่เขาเคยเจอจะทั้งเศร้า ทั้งสะเทือนใจ แต่ฉันก็อดรู้สึกกลัวเขาไม่ได้เลยภาพสายตาคมกริบ เย็นชาเหมือนน้ำแข็งในขั้วโลกใต้ยังชัดเจนในหัวฉันอยู่เลย… เขาจ้องหน้าฉันเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อกันยังไงยังงั้น ยิ่งบวกกับรอยสักยาวตั้งแต่ต้นคอจรดต้นแขน ถึงจะไม่ถึงขั้นน่ากลัวแบบนักเลงเถื่อน แต่ก็ทำให้ฉันอยากจะหนีกลับบ้านไปหาหมอนข้างแทนในทันทีแล้วนี่มันเรื่องบ้าอะไรอีกล่ะ ทำไมต้องให้ฉันนอนห้องติดกับเขาด้วยถ้าอยู่ดี ๆ เฮียแม็กคุมคลั่งแล้วคว้ามีดมาปาดคอฉันขึ้นมากลางดึกล่ะ!? ใครจะรับผิดชอบ!?เพล้งงง!!!"__" ฉันสะดุ้งจนขาแทบทรุดนั่งลงกับพื้น"เอาเหล้าให้กู!!! เดี๋ยวนี้!!! เอาเหล้ามา!!!"เสียงตะโกนโหด ๆ แว่วขึ้นมาจากห้องข้าง ๆ เหมือนคำสั่งจากยมทูต เสียงเขาน่ากลัวชะมัด ขนาดไม่ได้เห็นหน้าก็ทำฉันขนลุกได้แล้วฉันกลืนน้ำลายลงคอ รีบหันหลังจัดของเข้าตู้เสื้อผ้าให้เสร็จ ๆ แล้วอาบน้ำเปลี่ยนชุดลงไปข้างล่างทันที หัวใจยังเต้นไม่เป

@โรงพยาบาล – เวลา 20:00 น.ตอนนี้คุณแม็กยังหลับอยู่เวลาเขาหลับนิ่งเหมือนเจ้าชายน้ำแข็งในร่างปีศาจเขานอนแบบนี้ดูไม่น่ากลัวเท่าไหร่ แต่ตอนตื่นนะเหรอ โอ๊ย... เหมือนยักษ์หลุดจากถ้ำ แค่สบตาก็หนาวยะเยือกไปถึงไขสันหลังแล้ว"เป็นไงบ้างวะแก เฮียเริ่มยอมแกบ้างยัง?"น้ำถามพร้อมเลิกคิ้ว เหมือนจะเดาได้อยู่แล้วว่าคำตอบคืออะไร"ยอมกับผีสิ... ฉันโดนโยนออกจากห้องวันเว้นวัน ดูข้อเท้าฉันสิ ยังไม่หายเลย!"ฉันชี้ให้ดูรอยแดงที่ยังเหลืออยู่เล็กน้อย แม้จะดีขึ้นแล้ว แต่มันก็เป็นเครื่องยืนยันความเกรี้ยวกราดของเขาได้ดี"แฮร่~ อยู่ไปนานๆ เดี๋ยวก็คุ้นเองล่ะชบา!""โอ๊ย คุ้นกับการถูกโยนเหรอ ฉันนี่กลัววันไหนจะโดนเหล็กดามทั้งตัวจริงๆ""ใจเย็นน่า! ฉันเป็นกำลังใจให้ สู้ๆ"น้ำหัวเราะขำๆ ก่อนจะขอตัวกลับ ฉันเองก็ได้แค่มองเธอเดินจากไปฌเวลา 04:00 น.“หนูนิด... หนูนิด... เฮียขอโทษ... ฮึก...”ฉันสะดุ้งตื่นเพราะเสียงครางเบาๆ คล้ายคนละเมอของคุณแม็ก เขาเรียกชื่อใครสักคนซ้ำๆ พร้อมเสียงสะอื้นที่บีบใจฉันลุกขึ้นเดินไปข้างเตียง พยายามเขย่าแขนเขาเบาๆ“คุณแม็ก... คุณแม็กคะ…”หมับ!มือเขาคว้ามือฉันไปแน่นอย่างกับกลัวฉันจะหายไป“อย่าทิ้

หลังจากฉันทายาเสร็จ ก็เดินไปหยิบถุงอัลมอนด์กับนมที่วางทิ้งไว้ แต่พอเปิดถุงเท่านั้นแหละ...“ห๊ะ? หายหมดเลย?”อัลมอนด์ไม่เหลือแม้แต่เม็ดเดียว ส่วนกล่องนมก็เหลือแต่ซาก พอหันไปมองแพ็กนมที่ยังไม่ได้แกะ… หายไปอีกตั้งสองกล่องฉันยืนมึนไปสามวินาที ก่อนจะหลุดหัวเราะ“หึ...มีแมวขโมยสินะ แมวตัวใหญ่ด้วย”พูดยังไม่ทันขาดคำ อีตาคุณแม็กก็เดินออกมาจากห้องน้ำ ผ้าขนหนูพันแค่เอว หยดน้ำเกาะพราวที่กล้ามท้องแน่นๆ ส่วนสายตา...เฉยเมยยิ่งกว่าอะไรฉันยืนจ้องร่างเปลือยท่อนบนของเขาอย่างเผลอตัวโอ้พระเจ้าช่วย…รอยสักเต็มตัวนั่นมัน...เขาเลิกคิ้ว “มองอะไร?”“เอ่อ...คือ...คุณแม็กเห็นแมวบ้างไหมคะ?” ฉันรีบเปลี่ยนเรื่อง“แมว?” เขาทวนเสียงขุ่น“ค่ะ...แมวตัวใหญ่ๆ ชอบเดินแถวๆ หน้าห้อง ชบาสงสัยว่าตอนเปิดประตูเข้ามา มันแอบเข้ามาในห้องด้วย เพราะขนมที่ชบาซื้อมา...หายหมดเลยค่ะ”คุณแม็กหรี่ตามองฉัน ก่อนจะตวาดเสียงต่ำ“กูไม่รู้ กูไม่เห็น เลิกถามกูซักที รำคาญ!”ฉันเบะปากใส่เขาเบาๆ พลางเลียนเสียงในลำคอ “กูไม่รู้~ กูไม่เห็น~ เลิกถามกู~” แล้วแอบแยกเขี้ยวใส่แผ่นหลังเขาที่เดินไปที่ระเบียงเฮ้อออ...กรรมของเวรจริงๆพอจัดโต๊ะอาหารเสร็จ ฉ

เวลาผ่านไปกว่าหนึ่งชั่วโมง หนังสือทุกเล่มที่กองอยู่บนพื้นก็ถูกจัดเรียงอย่างเป็นระเบียบในตู้จนเรียบร้อย แต่ดูแล้วคงไม่มีใครกล้าเข้ามาทำความสะอาดห้องของแม็กแน่ ๆ เพราะภายในห้องเต็มไปด้วยฝุ่นคลุ้ง ราวกับไม่เคยมีใครแตะต้องมานานหลายเดือน ก็อย่างว่า...ผู้ชายบ้าอารมณ์อย่างเขา ใครจะกล้าเข้าใกล้ แค่ชบาอยู่กับเขาไม่ถึงสิบ นาที ชีวิตก็เกือบขาดใจตาย"เฮ้อ... เสร็จสักที เหนื่อยชะมัด ฝุ่นก็เยอะ ไม่รู้อยู่ได้ยังไง" ชบาพึมพำเบา ๆ พลางปาดเหงื่อ ไม่แน่ใจว่าเขาได้ยินหรือเปล่า"ไปเอาเหล้ามาอีก" เสียงแหบพร่าแทรกขึ้นมาท่ามกลางความเงียบชบาหันขวับ เจ็บขนาดนี้ยังจะดื่มเหล้าอีกงั้นเหรอ คนอะไรดื้อเกินมนุษย์"คงไม่ได้หรอกค่ะ" เธอว่า ก่อนจะเดินไปหยิบยาพร้อมน้ำที่วางอยู่บนโต๊ะใกล้เตียงกลับมาให้เขาแทน"นี่ค่ะ คุณแม็กยังไม่ได้ทานยาเลยนะคะ ข้าวก็ยังไม่ได้ทาน ส่วนข้าวต้ม เดี๋ยวชบาจะไปเปลี่ยนให้ใหม่ค่ะ" เธอยื่นยากับน้ำให้เขา แต่เขากลับไม่แม้แต่จะขยับมือรับ"กูบอกให้มึงไปเอาเหล้า ไม่ใช่ยามาให้กู!""ตอนนี้คุณแม็กดื่มเหล้าไม่ได้นะคะ ถ้ายังดื่มอยู่ แผลของคุณจะไม่หาย เผลอ ๆ ถ้าแผลอักเสบขึ้นมา..."ปึก! เสียงหนังสือถูกฟาดลงก