Semua Bab รักวายร้ายของนายเย็นชา: Bab 11 - Bab 20

พอคุณแม็กเดินออกไปข้างนอก ฉันรีบสำรวจดูร่างกายตัวเองว่ามีอะไรผิดปกติหรือเปล่า ไม่รู้ว่าอีตาแม็กได้เจาะไข่แดงฉันไปหรือยัง หน้าตายิ่งไว้ใจไม่ได้อยู่ด้วยฉันดึงผ้าห่มที่เตียงออกดูว่ามีเลือดเปื้อนที่นอนไหม เพราะเคยได้ยินมาว่าถ้าผู้หญิงเสียความบริสุทธิ์มันจะมีเลือดออก และจะรู้สึกเจ็บช่วงล่างของร่างกาย แต่ฉันยังเดินได้ปกติ ไม่เจ็บตรงไหน แล้วที่นอนก็ไม่มีเลือดด้วย โล่งอกไปที คิดว่าจะเสียครั้งแรกให้อีตาบ้านั่นซะแล้ว...ว่าแต่...ที่นี่มันที่ไหน แล้วคุณแม็กไปไหนแล้วล่ะ?ฉันมองดูรอบๆ ภายในบ้าน เดินหาคุณแม็กซ์จนทั่วก็ไม่เห็นเขา จึงออกไปข้างนอกบ้าน“คุณแม็กก!!! คุณแม็กคะ!!! คุณแม็ก!” ฉันตะโกนเรียกเขาหลายครั้ง แต่ไม่มีเสียงตอบกลับ มีเพียงเสียงคลื่นทะเลกระทบฝั่งเท่านั้น ท้องฟ้าก็มืดครึ้มเหมือนฝนจะตก“สงสัยพายุเข้าแน่ๆ เลยอ่ะ... แต่ทำไมที่นี่ไม่เห็นมีใครเลยล่ะ หรือว่าที่นี่จะเป็นเกาะร้างงั้นเหรอ?”....ที่นี่ไม่มีใครอยู่...“__” ฉันสะดุ้งตกใจ พร้อมหันไปมองข้างหลัง เห็นคุณแม็กซ์ยืนสูบบุหรี่อยู่ใต้ต้นไม้“คุณหายไปไหนมา? ฉันตะโกนเรียกคุณตั้งนาน คุณไม่ได้ยินเหรอ?”“ได้ยิน”“อ้าว! แล้วทำไมไม่ตอบ?”“แล้วใคร

เสียงประตูปิด ปัง! ดังสะท้อนในหัวชบาไม่หยุด ราวกับเป็นสัญญาณจากเขาว่า...เธอไม่มีค่าอะไรเลยแม้แต่นิดเดียว ร่างของเธอสั่นเทิ้ม มือที่กำผ้าห่มไว้แน่นเริ่มหมดแรง น้ำตายังคงไหลออกมาเงียบๆ ไม่รู้ว่ามันเกิดจากความอับอาย เสียใจ หรือผิดหวังในตัวเองมากกว่ากัน ในขณะที่เธอจมอยู่กับความรู้สึกหลากหลายที่ตีขึ้นมาจนแทบหายใจไม่ออกชายที่เพิ่งพรากทุกอย่างไปจากเธอ กลับเดินลงมาชั้นล่างอย่างนิ่งเฉย ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น แม็กซ์หยิบแก้วน้ำเย็นจากตู้เย็น เปิดฝาขวดน้ำเสียงดัง กรึบ! แล้วกระดกดื่มราวกับไม่ได้เพิ่งทำลายชีวิตผู้หญิงคนหนึ่งไปเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนสายตาของเขาเย็นชา สีหน้าไม่มีแววสำนึกผิดแม้แต่นิด “ผู้หญิงก็เหมือนกันหมด...” เขาพึมพำกับตัวเอง ก่อนโยนขวดน้ำลงในถังขยะแบบไม่ใยดี ชบานั่งร้องไห้บนเตียงพักใหญ่ ก่อนจะปาดน้ำตาตัวเองแล้วพยายามพยุงร่างเปลี้ย ๆ ลุกขึ้นอย่างเชื่องช้า เธอเดินกะเผลกไปที่ห้องน้ำ ทุกก้าวเต็มไปด้วยความเจ็บแปลบตรงกลางกาย ความเจ็บปวดที่ย้ำเตือนถึงเหตุการณ์เมื่อคืน มันทำให้เธอแทบกลั้นน้ำตาไม่ไหว หลังจากชำระล้างร่างกายจนสะอาด เธอก็แต่งตัวเรียบร้อยแล้วกลับมานอนบนเตียง ความเพลียเริ

ณ ผับของสิงห์ ห้องทำงานส่วนตัวแม็กนั่งพิงพนักโซฟาอย่างผ่อนคลาย มีแก้วเหล้าในมือข้างหนึ่ง ข้างกายคือสิงห์กับเวย์ เพื่อนสนิทที่ไม่ค่อยได้เจอกันบ่อยนัก นี่นับเป็นครั้งแรกในรอบปีที่เขายอมมานั่งดื่มกับพวกมัน หลังจากการจากไปของหนูนิด เขาแทบไม่เฉียดเข้าใกล้ผับอีกเลยคืนนี้ เขาเล่าเรื่องที่โดนซุ่มยิงให้ฟังแบบรวบรัด แต่ยังไม่ได้บอกเรื่องเกาะและการโดนวางยาให้ใครฟัง"แล้วอิงฟ้ากับเมียมึงล่ะ ไอ้เวย์?" แม็กถามขึ้น พลางยกแก้วขึ้นจิบ"อิงไปบ่อน เดี๋ยวก็มา" สิงห์ตอบพลางสูบบุหรี่เวย์หัวเราะเบา ๆ ก่อนจะเล่าเรื่องภรรยาให้ฟัง "เมียกูก็ดี๊ดี ผับไม่เข้า เหล้าไม่แตะ เข้าแต่โรงยิมว่ะ...แต่เป็นโรงยิมมวย!! เล่นท่าจระเข้ฟาดหางใส่กูเมื่อวันก่อน คอกูนี่ยังระบมอยู่เลย!"แม็กฟังแล้วส่ายหัวเบา ๆ ขณะที่เวย์ยังคงบ่นไม่หยุด"เออ...แม็ก หนูนิดเคยบอกว่ามีฝาแฝดไหมวะ?" เวย์ถามขึ้นมาเฉย ๆคิ้วแม็กขมวดเข้าหากันทันที "ไม่มี เท่าที่กูรู้มา หนูนิดเป็นเด็กกำพร้าที่ลุงกูรับมาเลี้ยง ทำไมมึงถามแบบนั้นวะ?"เวย์ยักไหล่แล้วตอบแบบลังเล "เมื่อวานเมียกูไปเดินห้าง แล้วบอกว่าเห็นคนหน้าคล้ายหนูนิด กูว่าคงบังเอิญเหมือนเฉย ๆ นะ หนูนิดตายไป

30 นาทีต่อมา – ด้านหน้าห้องฉุกเฉินเสียงฝีเท้าหนักแน่นของใครบางคนดังขึ้นในโถงโรงพยาบาล เฮียแม็กก้าวเข้ามาพร้อมสูทตัวบางสีน้ำตาลเข้ม กลิ่นน้ำหอมราคาแพงยังติดตามมาจากโชว์รูม ใบหน้าเรียบเย็น แต่ดวงตากลับเต็มไปด้วยแววขุ่นเคืองและห่วงใยอย่างลึกซึ้ง“อยู่ไหน?” เขาหยุดตรงหน้าเคาน์เตอร์พยาบาล เสียงต่ำทุ้มแต่ชัดเจนเต็มไปด้วยอำนาจ“เอ่อ...คุณหมายถึงคุณชบาใช่ไหมคะ?” พยาบาลสาวหน้าใหม่ถามเสียงสั่นนิดๆ เมื่อเห็นแววตานิ่งเรียบแต่น่ากลัวของเขา“ใช่”“ตอนนี้คุณชบาอยู่ในห้องฉุกเฉินค่ะ กำลังรอผลเอกซเรย์สมองกับเช็กภายในเบื้องต้นค่ะ”เฮียแม็กไม่พูดอะไรต่อ เขาเดินไปที่มุมรอของญาติ นั่งลงบนเก้าอี้ยาวข้างผนัง แขนข้างหนึ่งพาดกับพนักพิง อีกมือกำมือถือแน่นเหมือนจะบีบมันให้แหลก สีหน้าของเขายังเหมือนเดิม...นิ่ง เย็นชา ไร้ความวิตกจริตใดๆแต่นิ้วโป้งของเขากลับเลื่อนเปิดโทรศัพท์ หยุดอยู่ที่รูปถ่ายรูปหนึ่ง — รูปที่ชบาเคยแอบถ่ายเขาตอนเผลอหลับบนโซฟาเขาสูดลมหายใจเข้าลึกอย่างช้าๆ“ใครบอกให้มึงไปเดินห้างคนเดียว...บ้าชิบ” เสียงพึมพำต่ำๆ กับตัวเองแบบไม่ตั้งใจ---20 นาทีต่อมา – ห้องตรวจหมอหญิงในชุดกราวน์เดินออกมาจากห้องตร

07:30 น. – เช้าวันถัดมาเสียงนาฬิกาปลุกบ้า ๆ ดังสนั่นราวกับจะลากเจ้าของเตียงไปโยนใส่รถเมล์สายแปดชบาเด้งตัวขึ้นนั่ง ผมเผ้ายุ่งเหยิงประหนึ่งสิงโตขนฟูที่เพิ่งหนีตายจากป่าไฟไหม้"บ้าเอ๊ย! นี่มันกี่โมงแล้ววะ!?"เธอหยิบมือถือขึ้นมาดู ตาโตเหมือนจะถลนออกจากเบ้า07:30"เฮียแม็กนัด 8 โมง!!! แม่จ๋าาา ช่วยลูกด้วย!!!"ชบาวิ่งวุ่นราวกับบ้านไฟไหม้ แปรงฟันยังไม่สุดก็ต้องแต่งหน้า ข้างนึงเขียนคิ้ว ข้างนึงยังว่าง พอจะใส่กระโปรงดันใส่ผิดด้าน!"นี่มันเลขา...หรือร่างทรงกันแน่เนี่ย!?"สุดท้าย เธอก็พาตัวเองลงมาหน้าบ้านได้ทันก่อนเวลา 8 โมงนิดเดียว ในชุดทำงานที่ดูพอจะเรียกได้ว่า ผ่านเกณฑ์คนปกติรถสปอร์ตหรูคันสีดำสนิทจอดรออยู่แล้วเฮียแม็กยืนพิงรถอยู่เหมือนหลุดออกมาจากโฆษณาน้ำหอม ยกเว้นว่า...เขาไม่เคยมีรอยยิ้มให้ใครสักคนเลยแม้แต่เสี้ยววินาที“สายไปสามนาที” เขาพูดพลางปรายตามองนาฬิกาข้อมือตัวเอง“รถติดค่ะ!” ชบาตอบทันทีโดยลืมไปว่าบ้านอยู่ในรั้วเดียวกันแม็กเลิกคิ้วขึ้นช้า ๆ“รถติดในบ้าน?”“แมวตัดหน้าค่ะ” เธอแถทันควัน“กูไม่เลี้ยงแมว” เขาเถียงหน้าตาย“ก็นั่นสิคะ...แปลกดีเหมือนกันเนอะ” เธอยิ้มแห้ง ๆ แล้วรีบขึ้นรถหนีตา