All Chapters of ❤️BAD FOR❤️หลงเริง: Chapter 21 - Chapter 26

ต่อหลังจากที่ออกมาจากวัดเพื่อนทั้งสองก็ขับรถพาฉันกลับมาที่โรงพยาบาลอย่างใจลอย เพื่อนๆไม่ได้ถามไถ่อะไรฉันมากเพราะถ้าฉันเงียบอยู่แบบนี้ไม่ว่าอะไรก็ดึงฉันออกมาจากวังวนนี้ได้ฉันเดินตรงดิ่งไปเรื่อยๆจนถึงห้องของมาฟอร์ ชายฉกรรจ์ชุดดำที่ยืนเฝ้าหน้าห้องผู้เป็นนายจำนวนมากพอเห็นฉันเดินมาก็ยิ้มต้อนรับเป็นอย่างดีฉันหลุดออกมาจากวังวนและก้มคำนับพร้อมกับรอยยิ้มให้กับพวกเขาก่อนที่จะเดินเข้าไปในห้องอย่างเงียบๆเพราะภายในห้องสี่เหลี่ยมดูวังเวงพิกลราวกับว่าไม่มีใครอยู่ในห้องเลยด้วยซํ้า ฉันเดินเข้าไปในห้องก็พบกับคนตัวสูงที่นอนหลับใหลอยู่บนเตียงโดยในมือถือกล่องแหวนที่เมื่อวานเขามอบให้ฉันฉันจ้องมองมันนิ่งๆและไม่ได้เรียกเขาแต่อย่างใดใบหน้าหล่อเหลาที่ค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมาทีละน้อยๆ พอเห็นฉันเขาก็รีบเก็บซ่อนกล่องนั่นไว้ที่เดิมและหันกลับมาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ฉันจ้องมองการกระทำนั้นจนเผลอยิ้มออกมาจนลืมตัว

หลังจากที่ฉันเป็นลมไปทุกอย่างวันนั้นก็ค่อยๆกลับมาแวะเวียนหาอีกครั้งทุกอย่างเกิดขึ้นเหมือนเดิมจนกระทั่งในตอนที่พี่มินเดินเข้ามาคุยกับฉัน ฉันค่อยๆเหงยหน้าขึ้นไปมองสองชายหญิงที่เดินจากไปอย่างไร้เยื่อใยก่อนที่ผู้เป็นพ่อจะขับรถเข้ามาและวิ่งเข้ามาหาฉันอย่างเป็นห่วง ฉันไม่แม้แต่ที่จะตอบโต้หรือสนใจสิ่งรอบข้างเลยเหมือนหัวสมองของฉันมันชัตดาวน์หยุดอยู่แค่ว่าฉันยืนรอแม่กับเชอร์รี่แค่นั้น ทุกสิ่งทุกอย่างรอบข้างค่อยๆถูกลบเลือนจากไปและมาโผล่อีกทีคือโรงพยาบาลในคืนแรกฉันยังคงนอนมองไปรอบๆห้องอย่างนิ่งๆและมีเพียงความว่างเปล่าเท่านั้นหลังจากที่เชอร์รี่และแม่ของเธอเดินกลับบ้านไป ฉันยังคงมองออกไปนอกระเบียงอย่างหมดหนทางแต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะถูกมัดแขนมัดขาไว้ที่เตียง จนกระทั่งจีจี้วิ่งเข้ามาหาฉันในห้องพักแต่ฉันก็ยังคงไม่ตอบโต้แต่อย่างใดแต่ทำได้เพียงมองหน้าเพื่อนเพียงแค่นั้น"มิราส์เป็นไงบ้าง ฉันเป็นห่วงแกแทบแย่"ฉันยังคงนิ่งและไม่ได้ตอบอะไรออกมาเพราะตอนนี้สภาพร่างกายฉันช็อคอยู่ฉั

ต่อพอฉันย้ายมาอยู่ที่ครอบครัวใหม่พ่อเป็นคนพาฉันไปเก็บของและเข้าไปในบ้านพร้อมกับท่าน การต้อนรับแรกที่ฉันเจอพอเดินเข้าไปในบ้านปุ๊บนํ้าในแก้วนํ้าดื่มก็สาดเข้ามาเต็มหน้าฉันอย่างจัง"มึงโง่ไหมอิมิราส์เงินตั้งมากตั้งมายมึงเอาไปบริจาค เหอะ!!!มึงรวยมากนักหรอ ห๊ะ!!!ในเมื่อมึงจะมาอยู่ที่บ้านหลังนี้มึงก็ต้องจ่ายค่านํ้าค่าไฟด้วย เงินที่พ่อมึงหามาก็อย่าหวังว่าจะได้แตะ อ้อและที่สำคัญก็เอาเงินให้ลูกกูเป็นรายวันด้วย"พูดจบเธอก็เดินกระแทกไหล่ฉันออกไปจากที่บ้านเหลือเพียงฉันและพ่อที่ยืนอยู่ตรงนั้น ฉันยืนนิ่งไม่กล้าตอบโต้แต่อย่างใดและเป็นฝ่ายพ่อที่พาฉันเข้าไปเก็บของต่างๆห้องเก็บของที่รกรุงรังและแคบเอามากๆมากกว่าห้องเก่าฉันอีกแต่ฉันก็ไม่ได้ซีเรียสและเก็บของต่างๆให้เข้าเป็นที่เป็นทางไป กว่าจะเสร็จก็เย็นพอดีฉันจึงเดินเข้าไปอาบนํ้าแต่งตัวพอออกมาก็พบกับน้องชายต่างแม่ของฉันที่ยืนหน้านิ่งถือผ้าห่มกับหมอนไว้