Semua Bab ❤️BAD FOR❤️หลงเริง: Bab 21 - Bab 30

ต่อหลังจากที่ออกมาจากวัดเพื่อนทั้งสองก็ขับรถพาฉันกลับมาที่โรงพยาบาลอย่างใจลอย เพื่อนๆไม่ได้ถามไถ่อะไรฉันมากเพราะถ้าฉันเงียบอยู่แบบนี้ไม่ว่าอะไรก็ดึงฉันออกมาจากวังวนนี้ได้ฉันเดินตรงดิ่งไปเรื่อยๆจนถึงห้องของมาฟอร์ ชายฉกรรจ์ชุดดำที่ยืนเฝ้าหน้าห้องผู้เป็นนายจำนวนมากพอเห็นฉันเดินมาก็ยิ้มต้อนรับเป็นอย่างดีฉันหลุดออกมาจากวังวนและก้มคำนับพร้อมกับรอยยิ้มให้กับพวกเขาก่อนที่จะเดินเข้าไปในห้องอย่างเงียบๆเพราะภายในห้องสี่เหลี่ยมดูวังเวงพิกลราวกับว่าไม่มีใครอยู่ในห้องเลยด้วยซํ้า ฉันเดินเข้าไปในห้องก็พบกับคนตัวสูงที่นอนหลับใหลอยู่บนเตียงโดยในมือถือกล่องแหวนที่เมื่อวานเขามอบให้ฉันฉันจ้องมองมันนิ่งๆและไม่ได้เรียกเขาแต่อย่างใดใบหน้าหล่อเหลาที่ค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมาทีละน้อยๆ พอเห็นฉันเขาก็รีบเก็บซ่อนกล่องนั่นไว้ที่เดิมและหันกลับมาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ฉันจ้องมองการกระทำนั้นจนเผลอยิ้มออกมาจนลืมตัว

หลังจากที่ฉันเป็นลมไปทุกอย่างวันนั้นก็ค่อยๆกลับมาแวะเวียนหาอีกครั้งทุกอย่างเกิดขึ้นเหมือนเดิมจนกระทั่งในตอนที่พี่มินเดินเข้ามาคุยกับฉัน ฉันค่อยๆเหงยหน้าขึ้นไปมองสองชายหญิงที่เดินจากไปอย่างไร้เยื่อใยก่อนที่ผู้เป็นพ่อจะขับรถเข้ามาและวิ่งเข้ามาหาฉันอย่างเป็นห่วง ฉันไม่แม้แต่ที่จะตอบโต้หรือสนใจสิ่งรอบข้างเลยเหมือนหัวสมองของฉันมันชัตดาวน์หยุดอยู่แค่ว่าฉันยืนรอแม่กับเชอร์รี่แค่นั้น ทุกสิ่งทุกอย่างรอบข้างค่อยๆถูกลบเลือนจากไปและมาโผล่อีกทีคือโรงพยาบาลในคืนแรกฉันยังคงนอนมองไปรอบๆห้องอย่างนิ่งๆและมีเพียงความว่างเปล่าเท่านั้นหลังจากที่เชอร์รี่และแม่ของเธอเดินกลับบ้านไป ฉันยังคงมองออกไปนอกระเบียงอย่างหมดหนทางแต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะถูกมัดแขนมัดขาไว้ที่เตียง จนกระทั่งจีจี้วิ่งเข้ามาหาฉันในห้องพักแต่ฉันก็ยังคงไม่ตอบโต้แต่อย่างใดแต่ทำได้เพียงมองหน้าเพื่อนเพียงแค่นั้น"มิราส์เป็นไงบ้าง ฉันเป็นห่วงแกแทบแย่"ฉันยังคงนิ่งและไม่ได้ตอบอะไรออกมาเพราะตอนนี้สภาพร่างกายฉันช็อคอยู่ฉั

ต่อพอฉันย้ายมาอยู่ที่ครอบครัวใหม่พ่อเป็นคนพาฉันไปเก็บของและเข้าไปในบ้านพร้อมกับท่าน การต้อนรับแรกที่ฉันเจอพอเดินเข้าไปในบ้านปุ๊บนํ้าในแก้วนํ้าดื่มก็สาดเข้ามาเต็มหน้าฉันอย่างจัง"มึงโง่ไหมอิมิราส์เงินตั้งมากตั้งมายมึงเอาไปบริจาค เหอะ!!!มึงรวยมากนักหรอ ห๊ะ!!!ในเมื่อมึงจะมาอยู่ที่บ้านหลังนี้มึงก็ต้องจ่ายค่านํ้าค่าไฟด้วย เงินที่พ่อมึงหามาก็อย่าหวังว่าจะได้แตะ อ้อและที่สำคัญก็เอาเงินให้ลูกกูเป็นรายวันด้วย"พูดจบเธอก็เดินกระแทกไหล่ฉันออกไปจากที่บ้านเหลือเพียงฉันและพ่อที่ยืนอยู่ตรงนั้น ฉันยืนนิ่งไม่กล้าตอบโต้แต่อย่างใดและเป็นฝ่ายพ่อที่พาฉันเข้าไปเก็บของต่างๆห้องเก็บของที่รกรุงรังและแคบเอามากๆมากกว่าห้องเก่าฉันอีกแต่ฉันก็ไม่ได้ซีเรียสและเก็บของต่างๆให้เข้าเป็นที่เป็นทางไป กว่าจะเสร็จก็เย็นพอดีฉันจึงเดินเข้าไปอาบนํ้าแต่งตัวพอออกมาก็พบกับน้องชายต่างแม่ของฉันที่ยืนหน้านิ่งถือผ้าห่มกับหมอนไว้

พอมาถึงที่ร้านพ่อฉันกับเพื่อนก็พากันไปในครัวเพื่อที่จะเตรียมของทานกันแต่ก็ถูกกาฟิวส์ลากออกมานั่งด้านนอกด้วย น้องพาฉันคุยต่างๆนาๆและถามเรื่องเรียนนู้นนี่นั้นทุกคนแลดูมีความสุขมากรวมถึงฉันด้วยพวกฉันทำหน้าที่จัดโต๊ะเตรียมของด้านนอกไปให้เรียบร้อยที่สุด"ขอบใจนะฟิวส์ที่ทำให้ฉันลองเปิดใจกับวันเกิด ขอบคุณจริงๆ""ไม่ได้อะไรสักหน่อย ดีใจนะที่แกมีความสุขกับวันเกิดอ่ะ ทุกคนเค้าอยากเห็นรอยยิ้มของแกนะเว้ย""อื้มมม ขอบใจนะ"ฉันส่งยิ้มให้กับน้องชายต่างแม่คนนี้ก่อนที่จะพากันลุกไปทำนํ้าซุปต่างๆนาๆ พวกเราช่วยกันทำและจัดของกันจนตอนนี้ก็เย็นแล้วและนั่งร่วมทานชาบูด้วยกัน ขณะที่พวกเราทุกคนกำลังจะทานข้าวกันจู่ๆไฟในร้านก็ปิดลงทุกคนต่างมองหน้ากันนิ่งก่อนที่จะมีหญิงสาวคนหนึ่งเดินถือเค้กเข้ามาในร้าน' Happy birthday to youHappy birthday to youHappy birthday

@สยามแข่งรถของมาฟอร์พวกฉันพากันมาที่สนามแข่งรถที่เขาเป็นเจ้าของอยู่และนั้นคือที่เดียวกับที่เขามาแข่งในครั้งก่อนและมีเรื่องจนรุ่นพี่ฉันต้องเข้าโรงพยาบาล ฉันเดินลงออกมาจากรถสปอร์ตหรูสีขาวและค่อยๆเดินไปยังขอบข้างสนามอย่างช้าๆแต่สายตาก็ต้องไปสะดุดกับรถบิ๊กไบค์สองคันที่จอดอยู่"โห สวยจัง"ฉันเผลอสบทคำออกมาเมื่อเห็นรถคันนั้นจอดอยู่และเป็นรถคันเดียวกับที่ฉันอยากได้เอามากๆเลยด้วย ฉันยืนมองมันนิ่งๆก่อนที่แฟนหนุ่มของฉันจะเดินเข้ามาสวมกอดฉันจากทางด้านหลัง"มันเป็นของหนูนะ สุขสันต์วันเกิดนะคะที่รัก"ฟอด~~~~"ขอบคุณนะคะ แต่หนูยังมือไม่ค่อยแข็งเลย""เดี๋ยวพี่สอนเองค่ะ"ฉันเผลอยิ้มออกมาและยืนจ้องมองแฟนหนุ่มของฉันด้วยแววตาตื้นเขิน ไม่รู้จะกี่รอบต่อกี่รอบฉันก็แพ้แววตาของคนตรงหน้าที่สุดและห้ามไม่อยู่เลยด้วย"มาร์ฟส