Semua Bab ❤️BAD FOR❤️หลงเริง: Bab 41 - Bab 50

เช้าวันต่อมาฉันก็ยังคงเริ่มนั่งทำงานอยู่ที่หน้าห้องของผู้บริหารตามปกติเรื่อยๆก่อนที่ท่านประธานจะเดินออกมาและยื่นซองสีนํ้าตาลมาให้กับฉัน"อะไรหรอคะ""อ่านดู ไม่เข้าใจค่อยตามมา"ฉันขมวดคิ้วกับเอกสารนั้นก่อนที่จะเปิดมันดูและอ่านไปคร่าวๆ และพอจับใจความได้ว่านั้นคือเอกสารการสมัครงานของฉันในนามเลขาของผู้บริหารจากบริษัทยักษ์ใหญ่ที่กำลังเติบโตในตอนนี้เขายื่นข้อเสนอมาให้ฉันคือต้องไปเป็นเลขาของเขาและเงินเดือนก็สูงเอามากๆเลยด้วยแต่ทำไมรุ่นพี่ของฉันถึงเอามาให้ฉันล่ะหรือเขาไม่รู้เรื่องนี้ ฉันรีบเดินเข้าไปหาเขาทันทีที่ตอนนี้กำลังนั่งพิมพ์งานอยู่ในห้องทำงานของเขา"นี้มันคืออะไรหรอคะท่านประธาน""นี้เป็นบริษัทของเพื่อนผม เค้าต้องการเลขาอยู่พอดีผมเห็นว่าคุณเหมาะกับงานนี้เลยอยากให้คุณไปทำงานที่นั้นดูและคุณก็จะได้กลับบ้านคุณด้วยไง""แต่...."

"ท่านประธานคะนี้เวลาเลิกงานแล้วดิฉันขอตัวไปทำธุระก่อนนะคะ"ธุระที่ว่าก็คือการไปเที่ยวกับเพื่อนๆนี้แหละ ตั้งแต่ที่กลับมาจากเมื่อวานฉันก็ไม่ได้คุยกับเขาอีกเลยแต่มาถามเขาในตอนเช้านี้อีกครั้งฉันคอยถามคอยตื๊อมาฟอร์ทุกครึ่งชั่วโมงเลยด้วยซํ้าและเขาอาจจะรำคาญที่ฉันเซ้าซี้เลยยอมปล่อยฉันไป"รอผมด้วยสิครับ""คะ??""ก็ผมจะไปที่นั้นเหมือนกัน ปะไปกันเลยไหมครับ"ฉันต้องยอมพยักหน้าตอบกลับเขาและขึ้นรถไปเพื่อกลับไปคอนโดก่อนแล้วค่อยไปผับต่อ แต่ทุกวินาทีที่ฉันเดินไปไหนก็มีเขาอยู่ด้วยตลอดจนมาถึงหน้าผับ "ท่านประธานคะแยกกันเถอะนะคะ""ถ้าอยากไปก็เข้าไปแต่งตัวก็สั้นเหี้ยๆ ล่อพวกผู้ชายรึไงวะ""ป่าวสักหน่อย มันก็ปกติฉันก็ใส่สั้นแบบนี้ถ้าจะให้ล่อฉันใส่สั้นได้กว่านี้อีก แต่คุณคงไม่ได้เห็นมันหรอกค่ะ"ฉันทำเป็นยั่วยวนเขามือเรียวบางยกขึ้นไปคล้องคอค

ต่อ"หนูไม่ได้ทิ้งสักหน่อย หนูแค่...อยากเริ่มค้นใหม่"ฉันพูดออกมาอย่างแผ่วเบาในขณะที่กำลังยืนทำส่วนผสมอยู่กับพ่อในครัว ฉันอยากเริ่มต้นใหม่กับทุกอย่างทั้งหน้าที่การงาน ครอบครัวและคนรักฉันแต่ไม่อยากจมปลักกับอะไรซํ้าๆเดิมที่มันคอยทำร้านจิตใจฉันแล้วแค่นั้นที่ผ่านมาสิ่งที่ฉันเจอมันเจ็บ มันเจ็บเอามากๆราวกับว่ามีคนนำมีดมากรีดลงตรงกลางหัวใจของฉันและชํ้ารอยแผลเดิมจนมันไม่สามารถคืนชีพได้เลย"มิราส์ พ่อยังจะยืนยันคำเดิมนะลูก พ่ออยากให้หนูลองเปิดใจอีกสักครั้ง บางทีลูกกับเค้าอาจจะกลับมาอยู่ด้วยกันอีกก็ได้"คำพูดของพ่อทำเอาฉันมัวแต่คิดไปและเหม่อลอยอยู่ตลอดเวลาในการทำบราวนี่และหันไปช่วยพ่อทำขนมอื่นต่อจนไม่ทันระวังมือฉันดันไปโดนกับกระทะเอาซะดื้อๆแถมฉันยังปัดมือไปโดนกับนํ้าร้อนที่อยู่ในกระทะลวกเข้ามาเต็มๆแขนอีก"อ๊ะ!!""มิราส์ ไปล้างนํ้าก่อนลูก"หลังจากที่พ่อปฐมพยาบาลเสร็จจึงพาฉันไปโรงพย

เช้าวันต่อมาฉันตื่นนอนเมื่อแสงแดดสาดส่องเข้ามาและนี้ก็เป็นเวลาเกือบ7โมงครึ่งแล้วฉันจึงพยายามค่อยๆลุกขึ้นอย่างเบาที่สุดและห่มผ้าให้กับเด็กสาวและมาฟอร์ที่นอนหลับไหลอยู่ถึงแม้ฉันจะพึ่งนอนไปได้ไม่กี่ชั่วโมงแต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไรทำไมฉันจึงต้องตื่นนอนไปอาบน้ำแต่งตัวและเดินลงไปทำอาหารให้กับทั้งสองที่ยังคงสลบไสลอยู่บนเตียงฉันยืนทำอาหารอยู่ตรงนั้นไปเรื่อยๆคนเดียวและมีบอดี้การ์ดที่แวะเวียนเข้ามาเพื่อนำเอกสารให้กับเจ้านายแล้วก็เดินออกไปแต่ความผิดปกติมันก็ได้เกิดขึ้นเมื่อจู่ๆฉันก็เกิดเหม็อนอาหารขึ้นมาจนได้แต่ก็ไม่เป็นไรจนกระทั่งมันคลื่นไส้เอามากๆฉันจึงปิดแก๊สและรีบวิ่งเข้าไปที่ห้องนํ้าทันทีแอ๊วะ แอ๊วะ แอว๊ะ~~~"เห่อออ ฉันป่วยหระ.....ไม่สิประจำเดือนฉันไม่มาตั้ง2เดือนแล้วนะ แถมคืนนั้น....."ฉันไม่รู้ว่าตัวเองคิดไปเองรึเปล่าแต่ประจำเดือนฉันไม่มา2เดือนแล้ว ฉันนั่งคิดอะไรอยู่ในห้องนํ

ในระหว่างที่รอน้องราเชลล์ที่กำลังนั่งม้าโยกเย้กอยู่กับพี่เลี่ยงที่ตามติดมาด้วยแต่อยู่คนละคันกับพวกฉัน ฉันจ้องมองเด็กน้อยที่ยิ้มร่าหัวเราะเก่งคนนั้นอย่างมีความสุขก่อนที่มาฟอร์จะเดินมาหาฉัน"น้องเป็นโรคหัวใจ เร็วๆ นี้กำลังจะผ่าตัด""ว่าไงนะ!!"ฉันเอ่ยถามออกไปด้วยความตกใจเพราะฉันไม่รู้เลยว่าเด็กสาวน่ารักน่าชังคนนี้จะเป็นโรคหัวใจทำไมชีิวิตต้องมารังแกเด็กน้องตาดำๆ ได้ลงคอ"ไม่รู้ว่าน้องจะรอดปลอดภัยไหม แต่มินอยากให้น้องทำการเปลี่ยนหัวใจเพื่ออนาคตของราเชลล์""ทำไมไม่บอกฉันล่า""ไม่รู้จะบอกยังไงอ่ะ เราเลยอยากให้เวลาที่เหลือของน้องอยู่กับเธอไง เมื่อก่อนตอนที่...น้องเริ่มเรียกฉันว่าแด๊ดดี๊น้องถามหาแต่เธอ ถามหาทุกครั้งเลยด้วยซํ้าที่เจอหน้าฉัน"มาฟอร์พูดออกมาด้วยนํ้าเสียงสั่นคลอนเด็กคนนี้เป็นคนที่ให้ความรักกับทุกคนจนติดงอมแงมจริงๆ ไม่ว่าใครๆ ที่อยู่ใกล้ก็ต่างรักใคร่และเอ็นดูรวมถึงฉันที่อยู่กับเด็กน้อยแค่ไม่กี่วันก็รู้สึกรักและผูกผันกับน้องเอามากๆ เลยด้วย"มาฟอร์ ถ้าเกิดวันหนึ่งนายรู้ว่าฉันท้อง ตะ..แต่ไม่ใช่ใช่ลูกของนาย นายยังจะรักฉันเหมือนเดิมไหม"ฉันเลือก