Semua Bab ❤️BAD FOR❤️หลงเริง: Bab 31 - Bab 40

หลังจากที่มิราส์ถูกไอ้เพื่อนคนนั้นดึงลงไปจากอัศจรรย์ ผมละอยากวิ่งเข้าไปชกมันเต็มทนที่มันเอาแต่ใกล้เนื้อใกล้ตัวแฟนของผมจนเกินหน้าเกินตาแถมยังเกินหน้าที่ของคำว่าเพื่อนอีก แต่ผมก็ทำไม่ได้เพราะถ้าขืนทำอะไรเพื่อนของเธอมีหวังมิราส์คงโกรธและไม่ยอมคุยกับผมแน่และอีกอย่างผมไม่อยากทำอะไรให้เธอโกรธอีกแล้วชีวิตคู่ของพวกผมช่วงนี้มันค่อยๆพังลงเอามากๆทะเลาะกันบ้างดีกันบ้างจนบางทีมันก็น่ารำคาญสุดๆแต่พอผมห่างจากเธอมันก็ทนไม่ได้จนต้องยอมหายโกรธและกลับมากอดเมียสุดที่รักที่นอนหลับอยู่บนเตียงสมํ่าเสมอ"พวกเค้าสนิทกันมากเลยอ่ะ เหมือนเป็นแฟนกันเลย ไม่ใช่ว่า.....แอบคบกันหลับหลังมาร์ฟหรอกนะ""พูดอะไรไร้สาระ""มินก็พูดตามที่เห็น"คำพูดของมินตราทำเอาผมคิดไม่ตกเลยทันทีเพราะตั้งแต่วันที่รู้จักกับมิราส์ไอ้หมอนี้ก็เอาแต่ใกล้ชิดสนิทสนมกับเธอเอามากๆเลยด้วย ยิ่งคิดยิ่งทำให้ผมจินตนาการไปไกลเอามากๆจนผมลุกขึ้นเพื่อที่จะเดินลงไปหาแฟนของผมที่เด

ต่อPART MAFOR"ล็อตนี้อย่าให้พลาดนะเว้ย กูฝากมึงด้วยไอ้รัฐ"ผมฝากงานให้กับเพื่อนของผมเพื่อไปส่งอาวุธให้กับพวกพ่อค้ารายใหญ่ที่ประเทศจีนเพราะผมไม่อยากห่างจากแฟนสาวไปไหนในช่วงที่เธอเป็นแบบนี้ ตอนแรกผมอยากจะทิ้งงานเพื่อมาดูแลเธอด้วยซํ้า แต่มันไม่ได้จริงๆเพราะไม่งั้นงานทั้งหมดก็คงตกที่บอดี้การ์ดคนสนิทของผมและผู้เป็นพ่อ ผมจึงต้องจ้างพยาบาลเพื่อนที่โรงเรียนเก่าของผมที่ไว้ใจได้มากที่สุดในการดูแลแฟนสาวของผมทุกวันนี้ผมยังคงตามหาหมอเก่งๆเพื่อมารักษาภรรยาสุดที่รักแต่ก็ไม่มีหมอท่านใดว่างและรักษาเลยด้วยซํ้า แม้ว่าจะทุ่มเงินให้ไม่อั้นก็ไม่สามารถหาหมอมารักษาคนตัวเล็กได้ คิวที่ว่างที่สุดคือปีหน้าแต่มันก็ไม่ได้ดั่งใจผมซะเลยเพราะผมอยากให้แฟนสาวหายให้เร็วที่สุดจึงจองคิวนั้นไว้และตามหาหมออีกท่านที่ว่างทำการรักษาในระยะเวลาอันแสนสั้น"อ่านี้หมอคนนี้เก่งมาก กูลองโทรไปปรึกษาละเอาน้องไปรักษาในเดือนหน้าหมอเค้าลัดคิวให้"

ต่อผมพามินขับออกมายังร้านกาแฟแห่งหนึ่งไม่ได้ไกลไปจากบ้านของผมสักเท่าไหร่ระหว่างทางมามินเอาแต่ถามผมตลอดแต่ผมเองก็เอาแต่เงียบเพราะกำลังใช้ความคิดในการตัดสินใจอะไรบางอย่างอยู่"มาร์ฟไม่ทานหรอ อร่อยนะมินดีใจจังที่มาร์ฟพามินมาแบบนี้""มินไม่สลดอะไรบ้างหรอ""สลด???หมายความว่าไง""มินทำให้แม่ของน้องต้องตาย มินทำให้น้องต้องตาบอด มินทำให้น้องต้องหมดอนาคต แล้วมินยังจะพรากมาร์ฟไปจากน้องอีกหรอ มินเคยสำนึกผิดบ้างปะหรือมันไม่มีแล้วกับความเป็นคนอ่ะ"ผมตัดสินใจที่จะพูดออกมาเมื่อมันสุดแล้วจริงๆ ที่เธอพยายามจะตามตื๊อมาแต่งงานกับผมเพราะพ่อของเธอตอนนี้กำลังป่วยและอยากให้ลูกสาวแต่งงานมีลูกกับใครสักคนให้เป็นฝั่งเป็นฝาและผมดันมารู้อีกเรื่องหนึ่งคือตอนนี้บริษัทของมินกำลังจะล้มละลายเลยอยากให้การแต่งงานมาช่วยกอบกู้บริษัทได้บ้างผมจึงรับรู้ได้เลยว่าการกลับมาข

เช้าวันนี้มาฟอร์ก็ยังคงไม่ได้ไปทำงานเขาสั่งให้บอดี้การ์ดของเขานำเอกสารต่างๆมาทำที่บ้านแทน วันนี้ฉันก็ยังคงเดินลงมาอยู่ที่สวนหลังบ้านของเขาบรรยากาศรอบๆที่สัมผัสได้กลิ่นดอกไม้ใบหญ้าที่ลอยโชยมาและความมืดมิดที่ยังคงอยู่คู่กายถึงแม้ว่าจะได้รู้ว่าฉันกำลังจะเข้าทำการผ่าตัดแต่มันก็ไม่ได้รับรองร้อยเปอร์เซ็นว่ามันจะทำได้มันเหมือนเส้นทางที่มีแต่ความว่างเปล่าจุดสิ้นสุดที่ไร้แสงสว่างฉันค่อยๆลุกเดินและหยิบไม้ที่จะเดินเข้าไปในบ้านเพื่อไปหยิบหูฟังและโทรศัพท์มาฟังเพลงโดยมีพี่ฟ้าที่เดินประคองฉันเข้าไปด้วยแต่ทว่ายังไม่ทันที่ฉันจะได้เดินเข้าไปจู่ๆเสียงพูดคุยที่พูดถึงฉันมันก็ดังขึ้นมา"ผมบอกแล้วไงว่าผมใจดีขนาดไหนแล้วไม่งั้นผมคงไม่ยอมให้ตามาร์ฟทนอยู่กับแม่นั้นหรอก ถ้าลูกชายคุณไม่แต่งงานกับแม่นั้นเร็วๆก็ไปก็ไปแต่งงานกับหนูมิน""คุณคะ หนูมิราส์กำลังผ่าตัดอีกแค่ไม่กี่เดือนหนูมิราส์ก็จะจบแล้วทำไมต้องรีบขนาดนี้"

ทุกวันก็ใช้ชีวิตที่วนลูบไปเหมือนเดิมเหลืออีกแค่ไม่กี่วันแล้วที่ฉันจะได้เข้ารับทำการรักษาดวงตาของฉันสักทีวันนี้ฉันยังคงอยู่ที่บ้านของฉันอยู่และมีพี่ชายของพี่ฟ้ามาดูแลเทคแคร์ฉันอยู่ตลอด'พรุ่งนี้เราต้องไปอยู่โรงบาลแล้ว พี่คงไม่ได้ไปนะ'"ทำไมหรอคะ"'พี่ต้องไปแล้ว'"เราจะได้เจอกันอีกไหมคะ"ฉันพูดออกไปแค่นั้นเพราะรู้สึกถูกชะตากับพี่ชายของพี่ฟ้าจริงๆแต่เขากลับเงียบและไม่ได้ตอบกลับมาแต่อย่างใด"เป็นอะไรรึเปล่าคะ"'เปล่า อ่านี้ผลไม้พี่ป้อนนะ'ฉันพยักหน้าตอบรับเขาแต่ระหว่างที่คนตรงหน้ายื่นตัวเข้ามาใกล้ๆกลิ่นและสัมผัสของเขามันกลับเหมือนแฟนเก่าฉันมากกว่าเดิม จนฉันเผลอยื่นหน้าเข้าไปใกล้เขาทุกที'ทำอะไรหรอ'หัวใจของฉันมันเต้นรัวสั่นผิดปกติเหมือนกับตอนที่ฉันอยู่ใกล้ไปกับมาฟอร