Lahat ng Kabanata ng เฮียนักเลง: Kabanata 11 - Kabanata 20

Chapter 11( บทที่ ๑๑ )จากนั้นก็คุยอะไรนิดๆ หน่อยๆ เขมทัตก็ต้องไปธุระต่อ เตตะวันยังคงนั่งเฝ้ารันรานาอ่านหนังสือจนค่ำ“อยากกินอะไร”“เราไม่หิว เราจะกลับ” รันรานางอนที่เขาเอาแต่นั่งทำหน้าดุจนรุ่นพี่ที่จะมาติวให้พวกเธอไม่กล้าเข้ามาติวแล้ว“เธอ เลิกดื้อได้ไหมวะ” อะไรก็ได้ที่ไม่ใช่อดข้าว“เราไม่ได้ดื้อ คุณดูสิคุณทำอะไรอะ เขากลัวคุณไปหมดแล้ว”“ต่อไปน่าจะกลัวน้อยลงก็ได้” เขาจะลองยิ้มดู“เฮ้อ.. ช่างมันเถอะค่ะ แวะกินหมี่เกี๊ยวหน้าซอยแล้วกลับก็ได้”“เดี๋ยวเลี้ยง แดก.. เอ่อ กินสิบชามก็ได้”“กินแน่!”ความสัมพันธ์ของทั้งสองคนมันมากแค่ไหนไม่มีใครรู้ รู้แค่ทำทุกอย่างเหมือนแฟนแต่ยังไม่มีสถานะ เป็นแบบนี้ย่างสามสี่เดือนแล้ว“วันนี้ติดธุระนะ ดึกๆ อาจจะไม่ได้มาหา”“ติดธุระหรืออะไรคะ ไม่ใช่ว่าไปมีเรื่องมาอีกนะ” พอมีรันรานาเขาก็มีเรื่องต่อยตีน้อยลง แต่ก็ยังถือว่ามีอยู่“เปล่า”“โอเคงั้นเราจะขึ้นไปอาบน้ำนอนแล้วนะ”เรียกได้ว่าเขาไปรับไปส่ง พาไปกินข้าว ไปทุกที่ที่อยากไป วันไหนมาเล่นที่ห้องเธอจนดึกก็เผลอหลับที่โซฟา ไม่ได้ล่วงเกินอะไรเธอเลย คะแนนตอนนี้เลยพุ่งสูง“เจอกัน”รันรานาอาบน้ำเสร็จ นั่งเช็ดผมอยู่ปลายเต

Chapter 13(บทที่ ๑๓ )รันรานาแหงนมองป้ายร้านสัก เธอมาอยู่ที่นี่จนได้ เธอเองก็ไม่เคยชอบใครเลยไม่รู้จะทำอย่างไรต่อจึงเลือกทำตามที่ตัวเองอยากทำ คือมาเจอเขา“อ้าวน้องนา มาหาไอ้ไต้มันเหรอ..”“ค่ะพี่เจมส์ เขาอยู่ไหมคะ”“อยู่ๆ กำลังสักคิวสุดท้าย เดี๋ยวพี่เรียกให้” เจมส์กำลังงงเพราะหลายวันก่อนเตตะวันยังฟูมฟายกินเหล้าเอาตาย ทำไมวันนี้รันรานาโผล่มาล่ะ“เอ่อ น้องนา มันฝากบอกว่าคิวเต็มแล้ว งดรับงดเจอทุกคนครับ”“พี่เจมส์… งั้นหนูขอไปข้างหลังร้านได้ไหมคะ? ขอเจอพี่ไต้ฝุ่นสักนิด”“ได้ๆ แต่อย่าไปทำมันโมโหนะ” เขาคิดว่ารันรานาน่าเอาเตตะวันอยู่รันรานาพยักหน้าและเดินไปตามทางที่เจมส์ชี้ ก่อนจะหยุดยืนอยู่หน้าห้องที่เตตะวันกำลังทำงานอยู่ เสียงเครื่องสักดังมาเป็นจังหวะท่ามกลางความเงียบเมื่อรันรานาเปิดประตูเข้าไปในห้อง ไต่ฝุ่นยังคงนั่งอยู่บนเก้าอี้ที่ทำงานอยู่ เขาหันมามองเธอเพียงครู่เดียวก่อนจะเบือนหน้ากลับไปมองงานของตัวเองต่อ“คุณ..”“ไม่อนุญาตใครเข้ามา”“คือเรา… เราอยากมาหา” รันรานายืนตัวเกร็ง วางตัวไม่ถูกกลัวโดนเขาดุ“ออกไป”“เฮีย.. เฮียคะ คือเราขอโทษ” เมื่อไหร่ที่เธออ้อนว้อนจะได้ยินคำเรียกนี้ออกมา ซึ่งม

Chapter 15( บทที่ ๑๕ )ใช้เวลาไม่นานรันรานาก็วิ่งเข้ามาในร้านด้วยความเป็นห่วง เธอยอมโดดเรียนกลางคันเพื่อมาหาเขา ร่างบางปฐมพยาบาลแล้วแต่ดูเหมือนเขาค่อนข้างจะเสียเลือดมาก“ไปให้หมอที่โรงพยาบาลดูเถอะนะคะ” เธออยากให้เขาตรวจให้แน่ใจ“ไม่ไป” เตตะวันหน้าซีดเผือกแต่ก็ยังดื้อดึง ร่างสูงพยายามลุกขึ้นยืนและเดินขึ้นไปยังห้องเขาชั้นสอง รันรานารีบตามมาดูแลอย่างใกล้ชิด เธอพยายามพยุงเขาเพราะกลัวจะตกบันไดเอา“งั้นนอนพักนะคะ” รันรานาไม่ได้เซ้าซี้เขาเพราะรู้ว่าเตตะวันนิสัยอย่างไร เขาไม่ฟังเธอแน่ๆ และเธอก็ไม่ได้ถามว่าไปมีเรื่องได้อย่างไร หรือไปทำอะไรมา เพราะชินกับเหตุการณ์แบบนี้แล้ว หากเขาอยากเล่าก็คงจะเล่าเองเตตะวันไข้ขึ้นหนัก โดยมีคุณหมอตัวน้อยเฝ้าดูอยู่ไม่ห่าง เธอพยายามเช็ดตัวให้เขาและป้อนข้าวป้อนน้ำ จัดยาแก้ไข้ดูแลอย่างดีจนตัวเขาเริ่มหายร้อน“อืม..” เตตะวันเริ่มสบายตัวขึ้น เขาได้สติในเช้าวันถัดมาสายตากวาดมองทั่วห้อง สะดุดกับร่างบางที่กำลังนั่งฟุบหน้าลงเตียงอยู่ เขาจำได้ว่าเธอเฝ้าดูแลเขาทั้งคืน เตตะวันระบายยิ้มเพราะเขาไม่ได้ถูกดูแลจากคนอื่นแบบนี้มานานมากแล้ว“หึ”“อือ ตื่นแล้วเหรอคะเฮีย “ดูเหมือนเธ

Chapter 17( บทที่ ๑๗ )เตตะวันจัดการคิดเงินบนเคาท์เตอร์ กลับมีผู้หญิงผมน้ำตาลเดินเข้ามาคุยกับเขาเรื่องจะสัก แต่ดูเหมือนทั้งสองคนจะรู้จักกัน“เราเริ่มหิวมากแล้วค่ะ”รันรานาอดไม่ได้ที่จะทักขึ้นเบาๆ เมื่อเห็นหญิงสาวที่แต่งตัวจัดจ้านมานั่งคุยกับเตตะวัน เธอทั้งหัวเราะ ยิ้มแย้ม และสัมผัสตัวเขาอย่างสนิทสนมปกติเตตะวันจะไม่ยอมให้ผู้หญิงสัมผัสตัวแม้แต่น้อย แล้วทำไมวันนี้กลับนิ่งเฉย!! ปล่อยให้จับอยู่นั่น!“อืม” เธออยากให้เขาปฏิเสธบ้าง อย่างน้อยก็บอกให้ผู้หญิงถอยออกไปสักหน่อย แต่เปล่าเลยเขาปล่อยให้เธอจับแขน ลูบไหล่ พูดจาหวานหูใส่เขาเหมือนเขาเป็นของเล่น รันรานากำมือแน่น เธอรู้สึกหวงโดยที่ไม่ควรรู้สึกแบบนั้น“นี่ใครคะ มีเมียแล้วก็ไม่บอก”“ไม่มีเมีย “ประโยคนี้ทำเอารันรานาหน้าชา.. แล้วบนห้องเมื่อครู่คืออะไร เขาเอาเธอแล้วก็ไม่ได้สนใจใช่ไหม.. ไม่มีสถานะด้วยซ้ำ เธอโง่เอง“อุ๊ย.. งั้นก็แปลว่าเรามีโอกาสน่ะสิ”“อึก..” รันรานาทนไม่ไหวแล้ว มือเล็กคว้ากระเป๋าเดินออกจากร้านแม้จะเจ็บตรงนั้น ขืนอยู่ต่อคงกลั้นน้ำตาไม่ไหว เขาทำเหมือนเธอไม่มีค่าอะไรเลย คงต้องหอบใจช้ำๆ กลับห้องซะแล้ว“รู้ว่าโกรธกันแต่ไม่เห็นต้องท

Chapter 19( บทที่ ๑๙ )การชำระแค้นสิ้นสุดลงแล้ว… เตตะวันตามมาที่โรงพยาบาลและนั่งรอเธอที่ห้องไอซียู ภายใต้ใบหน้านิ่งสงบแต่ภายในใจเขานั้นกระวนกระวายไปหมด รันรานาเข้าไปนานแล้ว นานมากๆจนเขามาและนั่งรอเธอก็ยังไม่ออกมา"นา! นี่พี่ใช่ไหมที่ทำให้เพื่อนหนูเป็นแบบนี้!!" จู่ๆก็มีผู้หญิงใส่ชุดนักศึกษาผิวสีแทนหน้าตาคมสวยเดินเข้ามาดึงแขนเตตะวันแล้วด่าเขา"..." เตตะวันไม่ตอบเพราะเรื่องทั้งหมดมันก็เกิดจากเขาจริงๆ ถ้าไม่มีเขาเธอคงไม่ต้องมาอยู่แบบนี้"ต่อจากนี้อย่ามายุ่งกับเพื่อนหนูอีก!" นิตาเพื่อนกลุ่มสนิทตั้งแต่มัธยมของรันรานาต่อว่าเตตะวันอย่างเด็ดขาด เธอรักรันรานามาก หากเพื่อนเธอเป็นอะไรไปเธอจะไม่มีทางให้อภัยเตตะวัน"..." เตตะวันยังคงนิ่งงันให้เธอด่า เขาผิดจริงๆ เขาเถียงไม่ออกเป็นเพราะเขาทั้งหมด หรือเขาจะหายไปจากรันรานาตลอดไปเลยดี แต่เขาเป็นห่วงเธอ เธอเจ็บเพราะเป็นห่วงเขา จะให้เขาเลิกยุ่งกับเธอได้อย่างไร อีกอย่าง..เธอเป็นเมียเขาแล้ว”เลิกยุ่งกับเพื่อนหนู“"เมียพี่เหมือนกัน" พอเงียบไปซักพักเตตะวันก็พูดออกมา เขาคิดได้แล้ว คนเดียวที่จะไล่เขาไปจากเธอได้คือตัวรันรานาเอง เขาจะไม่ทิ้งผู้หญิงที่รักเขาขนาดน