Lahat ng Kabanata ng เฮียนักเลง: Kabanata 21 - Kabanata 30

Chapter 21( บทที่ ๒๑ )ผ่านไปเกือบราวสามอาทิตย์ที่รันรานายังไม่ฟื้นอยู่แบบนี้ ครอบครัว เพื่อน วนเวียนสลับกันไปเรื่อยๆมาเฝ้าเธอแต่คนที่เห็นทีจะไม่ไปไหนเลยคือเตตะวัน เขาคอยดูแลเธอ ถึงพยาบาลจะเป็นคนเช็ดตัวทำความสะอาดแต่เรื่องใส่ใจอย่างเช่นนวดกล้ามเนื้อให้เธอเขาก็ทำมันสม่ำเสมอทุกวัน จนครอบครัวของรันรานาและกลุ่มเพื่อนของเธอเริ่มเปิดใจให้เขามากขึ้น"ฟื้นได้แล้ว" ยัยลูกหมาตัวกะเปี๊ยกนี่เมื่อไหร่จะตื่นมาบ่นเขานะ"พี่ไต้ฝุ่นหนูซื้อมาฝากค่ะ" นิตาและไข่กวนเพื่อนสนิทของรันรานาแวะมาเยี่ยมเธอหลังเลิกเรียน แต่ก็มีของกินติดไม้ติดมือมาให้เตตะวันเพราะเห็นว่าเขาไม่ค่อยออกไปซื้ออะไรกินเลย"ขอบใจ" เตตะวันขอบคุณแบบหน้านิ่งๆตามสไตล์เขา เขาไม่ได้หยิ่งหรือไม่รู้สึกขอบคุณแต่เขาไม่รู้จะแสดงสีหน้าอย่างไร"ขอบคุณแทนยัยนานะคะที่ดูแล ถ้าหากมันรู้คงดีใจแน่ๆเลยค่ะ" ไข่กวนเอ่ยขอบคุณ ถึงเขาจะเป็นนักเลงและเพื่อนเธอเข้าไปช่วยเขาจนเจ็บหนักขนาดนี้แต่เขาก็ดูแลรันรานาดีมากๆ ดีมาตลอด ทำทุกอย่างให้จนพวกเธอยอมใจอ่อนในความดี"อืม" เขาวางตัวไม่ถูกเช่นกันให้มาคุยกับผู้หญิงสองคนแบบนี้ ส่วนมากเขาจะอยู่กับเพื่อนผู้ชายมากกว่า"อือ~"

Chapter 23( บทที่ ๒๓ )เตตะวันนำกระโปรงและเสื้อนักศึกษาลงมาซักให้รันรานาที่ร้านซักรีดล่างคอนโด ไหนๆก็ได้ซักแล้วซักให้หมดแม่งเลย"หนึ่งชั่วโมงเลยเหรอวะ" เขาจะทำอะไรฆ่าเวลารอดี"ขอโทษนะคะ" ผู้หญิงผมบลอนด์ทองหน้าตาสะสวยแต่งตัวด้วยชุดนักศึกษาเข้ารูปพอดีเดินเข้ามาถามเตตะวันที่กำลังคิดว่าเขาจะทำอะไรรอดี"..." เตตะวันไม่ได้ตอบอะไรไปเพียงแค่หันมองเธอด้วยใบหน้านิ่งเฉย เธอสูงต่ำกว่าไหล่เขานิดเดียว เท่าๆกับรันรานาเลย"เอ่อ..พอดีว่าจะถามว่ามีเหรียญสิบให้แลกไหมคะ เหรียญเราไม่พอซักผ้าค่ะ" จินดาหรือจิน ดีกรีดาวคณะบริหาร เธอพักอยู่ที่นี่และบังเอิญว่าเหรียญสิบซักผ้าเธอไม่พอจริงๆและมีแค่เตตะวันอยู่ในร้าน เขาหันมาเธอแทบวูบกับใบหน้าอันหล่อเหลาและลุคแบดบอย"เท่าไหร่" เตตะวันควานหาเศษเหรียญสิบบาทในกระเป๋ากางเกงพบว่าเหลือแค่สองเหรียญ"เอ่อ..ยี่สิบก็ได้ค่ะ""เลขโอน" เตตะวันยื่นเหรียญสิบให้เธอและเปิดมือถือให้เธอสแกนจ่ายคืนเขา ให้ฟรีไม่ได้หรอกช่วงนี้เก็บเงินเพื่อเมีย"อุ๊ย พอดีแอพธนาคารเราล่ม ทำไงดี" สาวผมบลอนด์มีสีหน้าท่าทางกังวลใจ"ช่างแม่งเหอะ" เตตะวันขี้เกียจรอและคุยกับผู้หญิงเขาเลยคิดว่าไม่เอาดีกว่า"เดี

Chapter 25( บทที่ ๒๕ )เตตะวันขึ้นคร่อมรถมอเตอร์ไซค์คู่ใจขับออกไปอย่างรวดเร็วจนรันรานาตามไม่ทัน เขาในตอนนี้เหมือนเชื้อเพลิงที่กำลังลุกลามเต็มที่ ไม่มีอะไรหยุดเขาและทำให้ใจเย็นขึ้นได้ในตอนนี้"ทำไงดี" รันรานาคิดหนัก เธอทำให้เตตะวันโกรธสุดๆซะแล้ว เธอทำอย่างไรดีตามไม่ทันเลย รถก็ไม่มี"ฮือๆเฮียโกรธ" เตตะวันไม่เคยหนีเธอไปแบบนี้มาก่อน ครั้งนี้แรงสุด แค่คนเอาน้ำมาให้อะนะ"กลับดีไหม" หรือเธอจะรีบกลับห้องดีเพราะยังไงเตตะวันก็ต้องกลับมาเฝ้าเธอแน่ๆ เตตะวันขับรถออกมาด้วยความเร็วสูง เขาขับรถไม่สนอะไรทั้งนั้นรู้แค่อยากขับเร็วๆให้หลุดมิติไปตามใจที่กำลังร้อนรุ่มอยู่ในตอนนี้ ถึงแม้จะอันตรายถึงชีวิตแต่สำหรับเขาถ้าหากตายตอนนี้ก็ไม่เป็นไร คนแบบเขาอยู่ไปก็ไร้ค่า ไม่ได้มีใครต้องการให้มีชีวิตอยู่อยู่แล้ว.."กรี๊ด..""เชี่ย!""ฮึกฮือๆ""เกือบเบรกไม่ทัน ทำอะไรของเธอวะ" จู่ๆผู้หญิงคนนี้ก็วิ่งออกมาตัดหน้ารถเขาอย่างรวดเร็ว ถ้าหากเขาเบรกไม่ทันอาจเกิดอุบัติเหตุร้ายแรงได้"ฮือๆเดี๋ยวเล่าให้ฟังนะคะ ช่วยขับไปก่อนได้ไหม" จู่ๆเธอก็รีบลุกขึ้นมานั่งซ้อนท้ายเขา "ลงไป" ของรักของหวง ลูกรักคันนี้มีเพียงรันรานา

Chapter 27( บทที่ ๒๗ )สุดท้ายทะเลาะกันหรือรู้สึกแย่แค่ไหนเขาต้องกลับมาคอนโดกับเธอเพราะไม่สามารถปล่อยใหัเธออยู่คนเดียวได้ อีกทั้งเจ้าโชยุจะไม่มีใครให้อาหารหากกลับช้าเกินไป"เมี๊ยว~" แมวสีดำขนเงางามเข้ามาอ้อนผู้เป็นเจ้าของ จริงๆเพียงแค่หิวข้าวเท่านั้น"จ๊ะๆให้หมดซองเลย" แม่สายเปย์อย่างรันรานาก็เทอาหารเปียกหมดซองไปเลย"แดกจนเป็นถังแก๊ส" และเตตะวันไม่เคยมีวันไหนไม่กัดกันกับเจ้าโชยุ"เฮียอย่ามาว่านะ! ตัวนิดเดียวเอง" นิดเดียวของเธอคือยังไง ถังแก๊สเหรอ"เมี๊ยว!""ไม่ต้องมาช่วยเราเราไม่ได้ผมทอง" เธอยังพูดประชดประชันต่อไปไม่จบสิ้นเพราะเตตะวันก็ไม่ได้อธิบายอะไรให้เธอฟังเลย"นา""ไม่ต้องมายุ่งกับเรา ไปหาจินดาสิ ไปรับไปส่งเลย""มันไม่ได้มีอะไร เขาแค่ขอติดรถ""แล้วก็ให้ติดเหรอคะ ปกติไม่เห็นยอมง่ายๆ" เขายอมให้คนอื่นซ้อนท้ายเสียที่ไหนกัน"เขาโดนพวกนักเลงไล่เลยจำใจช่วย""..." เธอเงียบไปสักพักหากเป็นเหตุผลนี้ก็พอเชื่อถือได้เพราะหากเป็นเธอก็คงช่วยแหละมั้ง"แล้วทำไมบอกจะพาไปกินชานมอีก" สภาพเตตะวันตอนนี้เหมือนนักโทษโดนซักประวัติก็ไม่ปาน"ประชด" พูดจบก็ทำหน้าเฉไฉจนรันรานาเริ่มจับไต่ไล่ทัน เขาคงอยากจะประ

Chapter 29( บทที่ ๒๙ )พออาบน้ำแต่งตัวเสร็จเตตะวันก็รีบซิ่งไปเรียนเพราะใกล้สายแล้ว ดีนะเขามีสกิลการขับรถหนีคู่อริชั่วคราวจึงทำให้ไปเรียนทัน ส่วนรันรานานั้นพอเตตะวันออกห้องไปก็รู้สึกเงียบเหงาขึ้นมาทันที แต่เธอก็ไม่ลืมสั่งข้าวมากินพร้อมกินยาบำรุงและออกไปเรียนเช่นกันต่างกันต่างทำหน้าที่เหมือนกันบนการใช้ชีวิตที่แตกต่างราวฟ้ากับเหว เธอกินข้าว เขากินข้าว เพียงแค่รันรานากินราเมงถ้วยละร้อยกว่าบาทแต่เตตะวันกินก๋วยเตี๋ยวยี่สิบห้าบาท อิ่มเหมือนกันวันนี้เตตะวันรับงานสักช่วงเย็นถึงสองคิวเลยทำให้กินเวลานาน แต่รันรานาก็ไม่ย่อท้อหอบหนังสือมาอ่านรอในห้องสักแต่ส่วนมากจะนั่งมองเขาสักอย่างใจจดใจจ่อแทนการอ่านหนังสือกองโต มีเสน่ห์จังเลยเวลาที่เขาทำในสิ่งที่ชอบ"เสร็จแล้ว""สวยว่ะ พ่อหนุ่มมือทองของร้าน" เขาสักได้เบามือและลายเส้นละเอียดราวกับใส่ใจมันทุกๆจุด แถมภาพที่ออกมาก็สวยเกินคาดนี่เป็นสาเหตุที่คิวเขาล้นมือมากกว่าใครๆ แต่เตตะวันก็รับตามอารมณ์และราคาทิปหนักๆจะน่าสนใจ"สี่พันห้าจ่ายหน้าร้าน" เขาไม่ใช่คนพูดมากอะไรกับลูกค้าวันๆแค่บอกขึ้นเตียง นอนท่าไหน สักลายอะไร เสร็จแล้ว จ่ายเงิน แค่นี้ก็มากพอแล้วสำหรั