Lahat ng Kabanata ng ทะเลเถื่อน: Kabanata 41 - Kabanata 50

Chapter42 “ไปพิม” ณคุณคิดว่า หากพิมรดาไม่อยู่ในที่ปลอดภัย ชีวิตเธอจะแขวนบนเส้นด้าย แล้วเขาก็ทำอะไรไม่ได้เต็มร้อย พะวงหน้พะวงหลังแน่นอน ฟิ้ว...พุก กระสุนจากปืนเก็บเสียงวิ่งมาด้วยความเร็วสูง เป้าหมายของมันคือณคุณ เจ้าของเกาะนพเก้า ทว่าจังหวะนั้นเขาขยับตัวพอดี กระสุนเปลี่ยนทิศปักลงตรงต้นไม้ “กรี๊ด”พิมรดากรีดร้องอีกรอบ เพราะกระสุนปืนเฉียดร่างเธอไปนิดเดียว นิดเดียวจริงๆ มิเพียงแค่นั้น เธอสะดุดขากับรากไม้จนล้มลง ณคุณหมายเข้าไปประคองร่างนุ่มนิ่ม แต่กระสุนปืนที่มาอีกสามสี่นัด ทำให้เขาต้องหลบและผละห่างร่างเธอ “พิมไปหลบหลังต้นไม้ก่อน”ณคุณบอกพิมรดา ก่อนหันไปยิงใส่กลุ่มโจรที่เวลานี้บาดเจ็บเพิ่มสองคน ส่วนคนของเขาถูกกระสุนถากแขนหนึ่งคน ชุมแสงเห็นว่าการปล้นครั้งนี้ไม่ง่าย คนของเขาพลาดท่าถูกยิงหลายคน และยังบุกเข้าไปไม่ถึงชั้นใน อีกทั้งฝีมือของคนบนเกาะนี้เก่งกว่าทุกที่ที่ตนบุกรุก แล้วยังมีอาวุธครบมืออีกด้วย เขานึกถึงการรบของจีนที่ว่า กำจัดแม่ทัพเพื่อให้กองทหารเสียขวัญสุดท้ายต้องยอมจำนนสายตามาดร้ายของหัวหน้าโจรมองไปยังณคุณ เจ้าของเกาะผู้มีช

Chapter44 ลูก...เขามีลูกกับพิมรดา ตามความตั้งใจ ณคุณทำสำเร็จ แต่มันไม่ใช่แบบนี้ ไม่ใช่แบบนี้...ไม่ใช่ “ฮือ...ลูกพ่อ...ฮือ” เจ็บปวดเหลือเกิน เจ็บมาก สวรรค์ลงโทษณคุณไม่พอหรือไง พรากสองชีวิตไปจากเขาไม่พอใช่ไหม ถึงได้นำวิญญาณก้อนเลือดก้อนเล็กๆ เลือดเนื้อที่กำลังเติบโตเป็นรูปเป็นร่างตามอายุครรภ์ เขาทำผิดอะไรหนักหนา ถึงได้ลงทัณฑ์เขาเช่นนี้ ทำไม...ทำไมสวรรค์ไม่สงสารเขาบ้าง ชัยยุทธเห็นความเสียใจของญาติผู้ป่วยมามาก เขารู้ดีว่า หลานชายอยู่ในห้วงอารมณ์ใด แต่ก็ไม่พูดปลอบโยนเพราะคำพูดอาจไม่ไหลเข้าหูคนกำลังเศร้าโศก เขาลูบหัวณคุณเบาๆ ตบบ่าให้กำลังใจ ก่อนเดินไปทำหน้าที่ของตน ปล่อยให้ยศวินปลอบใจณคุณแทน น้ำตาลูกผู้ชายยังคงไหลไม่หยุด เสมือนความเสียใจ ความโศกเศร้าในจิตใจณคุณไม่หยุดพัก กลับเอ่อล้นเนืองนองจนเขาแทบสำลักเจียนตาย หากเขารู้ก่อนหน้านี้ว่า พิมรดาตั้งครรภ์ เขาคงให้เธอขึ้นฝั่งไปพร้อมกับคนงาน เธอจะได้ปลอดภัยจากอันตรายทั้งปวง แต่ที่ไม่ทำเพราะ ณคุณห่างพิมรดาไม่ได้ หลังผ่าตัดเสร็จสองชั่วโมง พิมรดาถูกนำตัวออกจากห้

Chapter46 ณคุณยกมือพิมรดาขึ้นมาจูบหลายครั้ง สำนึกในความผิดของตน พิมรดาแม้เจ็บแผลทว่าใบหน้ามีรอยยิ้ม เธอดีใจกับคำขอโทษ ทว่าไม่คิดว่าเป็นความผิดของเขา “คุณไม่ได้ผิดสักหน่อย พิมเลือกเอาตัวเองไปขวางกระสุนเอง ตอนนั้นคุณไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพิมจะทำแบบนี้ คุณอย่าโทษตัวเองเลยนะคะ” ตอนนั้นพิมรดาไม่คิดอะไรทั้งสิ้น ไม่ห่วงตัวเอง ความคิดเดียวในหัวคือ ณคุณต้องปลอดภัย พิมรดาทนเห็นนายหัวจอมเถื่อนจบชีวิตไม่ได้ ประโยคนี้กระแทกใจณคุณอย่างจัง พิมรดาไม่นำตัวเองมาเสี่ยงอันตรายก็ได้ หากทำเมินเฉยปล่อยให้กระสุนวิ่งใส่ร่างณคุณ ให้ชีวาวาย เธอก็จะได้หลุดพ้นจากบ่วงความแค้นที่ณคุณรัดไว้แน่นหนา ทว่าพิมรดาไม่ทำ เธอกลับเสี่ยงชีวิตเพื่อช่วยเขา พิมรดามีเหตุผลใด หรือเธอเป็นคนดี ยอมเสี่ยงชีวิตเพื่อช่วยณคุณ ไม่มีใครให้คำตอบข้อนี้ได้ นอกจากพิมรดาคนเดียวเท่านั้น “เธอรู้ไหมวินาทีนั้น ฉันคิดอะไรบ้าง” ณคุณยกมือเธอขึ้นจูบ “ไม่รู้ค่ะ” “ฉันกลัวเสียเธอไป กลัวประวัติศาสตร์ซ้ำรอย ฉันทนรับความสูญเสียไม่ได้อีกแล้วนะ มันเจ็บปวดและทรมานใจมาก มากที่สุด” คน

Chapter48พิมรดาตกใจอีกรอบ ไม่คิดว่าทั้งสองจะรู้ข้อมูลนี้ด้วย หากเป็นเช่นนี้การปิดบังความจริงคงไม่ดีแน่ เธอจึงตัดสินใจเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้บรรพตกับดนุพลรับรู้ตั้งแต่ต้นจนถึงปัจจุบัน เหตุการณ์คืนนั้นก่ำกึ่งระหว่างความประมาทของพิมรดากับความประมาทของรถยนต์คันที่แล่นตัดหน้าซึ่งไม่รับผิดชอบใดใด ขับหนีไปทันที ส่งผลให้เกิดอุบัติเหตุไม่คาดฝัน มีผู้เสียชีวิตและได้รับบาดเจ็บ แม้เข้าใจความรู้สึกณคุณ เรื่องการสูญเสียภรรยาและลูกวัยกำลังน่ารักที่จากไปโดยไม่ทันร่ำลา มันรวดเร็วเกินกว่าณคุณทำใจยอมรับได้ แล้วตัวต้นเหตุคือพิมรดา ลูกสาวของตน ทว่าบรรพตกลับไม่พอใจและโกรธกับการกระทำครั้งนี้ของณคุณตามประสาคนเป็นพ่อ บรรพตเลี้ยงพิมรดามาอย่างดี รักและทะนุถนอมมาก ตามใจทุกอย่าง เขาไม่ให้พิมรดากลับไปทำงานที่บริษัท ให้เธออยู่บ้าน พักรักษาแผลใจ เยี่ยวยาให้หายดีค่อยกลับไปทำงานใหม่ ไม่แปลกที่เขาอยากฆ่าณคุณ ชายหนุ่มรุ่นลูกที่กล้าย่ำยีบุตรสาวอันเป็นที่รัก อีกทั้งรู้ด้วยว่า ใครคือพ่อของเด็กในท้องพิมรดา เรื่องหลังนี้ขวัญแก้วบอกกับบรรพตว่า ไม่ให้บอกพิมรดา เพราะเกรงว่าเธอจะเสียใจและอาจส่งผลต่อบาดแผลผ่าตัด ณคุ

Chapter50“ขอบคุณมากที่รัก ผมรักคุณ” คราวนี้เขาเปลี่ยนสรรพเรียกแทนตัวเพราะขึ้น ยิ้มให้สามเจ้าอันเป็นที่รัก หอมแก้มนวลฟอดใหญ่ “หมดเวลาแล้ว” เสียงบรรพตดังมาก่อนตัว สองร่างผละออกจากกัน “กลับไปได้แล้ว อีกหนึ่งเดือนค่อยมาเจอหน้าพิม” “ครับคุณลุง” ณคุณจำใจกลับ ก่อนกลับไม่วายหอมแก้มพิมรดาต่อหน้าบรรพต ณคุณยกมือไหว้บรรพจากนั้นก็เดินคอตกออกไปจากห้อง โดยมียศวินเดินตามไป “พ่อตกลงกับเพชรแล้ว พิมต้องทำตามเงื่อนไขของพ่อ” บรรพตบอกลูกสาว “เพชรต้องได้รับบทลงโทษบ้าง ซึ่งพ่อคิดว่า บทลงโทษนี้เบามาก”“พิมเข้าใจคุณพ่อค่ะ” “งั้นพิมพักผ่อนนะ พ่อจะอยู่ที่นี่กับพิมจนกว่าพิมจะออกจากโรงพยาบาล แล้วเราจะกลับบ้านพร้อมกัน” พิมรดาไม่ขัดบรรพต เพราะไม่อยากให้เรื่องยุ่งยากมากกว่านี้ คงทรมานใจแค่เดือนแรกที่ไม่ได้เจอหน้ากัน อดทนหน่อย หนึ่งเดือนไม่นานเลย นับตั้งแต่นั้นเป็นเวลาหนึ่งเดือนเต็มที่ณคุณไม่ได้เจอหน้าพิมรดา ต่างฝ่ายต่างทรมานใจ ทว่าก็ต้องอดทนทำตามข้อตกลงของบรรพต แม้ว่าบางครั้งพิมรพีสงสารทั้งพี่สาวและว่าที่พี่เขย ยื่นมือเข้าช่วย ด้วยการพาพิมรดาออกไปห้างสรรพสินค้า เพื่อให้พิมรดาได้เจอกับณคุณนอกรอบ เหมือนบรรพตรู