All Chapters of ทะเลเถื่อน: Chapter 21 - Chapter 30

Chapter2119.05 น. ณคุณกลับเข้ามาในบ้านหลังจากนั่งดื่มกับยศวิน จามรและคนงานอีกสี่ห้าคน ตรงเพิงไม้ใกล้ชายหาด ก่อนหน้านี้ราวชั่วโมงครึ่ง ผิวบอกกับเจ้าของเกาะว่า พิมรดามีไข้อ่อนๆ หลังจากกินมื้อเย็นเธอให้กินยาลดไข้ อีกสักพักเชลยสาวก็หลับ หน้าที่ผิวจึงจบลง เจ้าของเกาะหยุดยืนตรงห้องรับแขก นัยน์ตาคมเข้มมองไปยังประตูห้องพักพิมรดา มองด้วยความสับสน ตัดสินใจไม่ได้ ใจหนึ่งอยากเข้าไปดูพิมรดา เปิดเสื้อดูบาดแผลจากแส้ฟาดที่รู้มาจากจามรว่า เกิดรอยแผลช่วงเอวและแขน ทว่าอีกใจกลับค้านอย่างหนัก สั่งไม่ให้ย่างกายไปดูเชลยสาว รูปภาพภรรยาและลูกสาวที่ติดรอบบ้าน ทำให้เขาตัดสินใจก้าวเดินขึ้นไปชั้นบนของบ้าน ไม่สนใจหญิงสาวที่นอนในห้องนั้น เมื่อเข้ามาในห้องนอน ณคุณอาบน้ำเป็นอันดับแรก ผลัดเปลี่ยนเป็นชุดนอนเรียบร้อยร่างสูงใหญ่มาล้มตัวลงนอนบนที่นอนนุ่มๆ ที่มีเพียงรัตน์ชนกคนเดียวได้นอนบนเตียงนี้ เช่นเคยรูปภาพลูกเมียหัวเตียงถูกหยิบขึ้นมา เขามองภาพถ่ายสองคนที่รักสุดหัวใจด้วยรอยยิ้มเศร้า มีความคิดถึงจับขั้วหัวใจ นิ้วมือลูบบแผ่วเบาตรงใบหน้าสองแม่ลูก ณคุณไม่เคยลืมความทรงจำแสนวิเศษที่ผ่

Chapter23 “ขอบคุณพี่นงค์มากนะคะที่วิ่งไปบอกคุณเพชร ขอบคุณพี่ผิวด้วยค่ะที่ดูแลพิม” แม้เศร้าใจเรื่องคำพูด ทว่าพิมรดาก็ต้องขอบคุณนงค์กับผิว เธอยกมือไหว้พร้อมวาจา “อย่าไล่พิมกลับไปนอนพักเลยค่ะ พิมไม่อยากให้คุณเพชรมาว่า ว่าเอาเรื่องเมื่อวานมาอู้งานค่ะ จะพาลโกรธพิมอีก” สามคนมองหน้ากัน ก่อนมองพิมรดาที่ทั้งสามรู้ดีกว่า งานหนักแค่ไหนก็ทำได้ มีความอดทนเป็นเลิศ ถูกใช้งานกลางแดดเปรี้ยง ทำงานอะไรก็ทำได้ ให้กินข้าวเป็นคนสุดท้ายและต้องล้างถ้วยล้างชามกองพะเนินก็ไม่เคยบ่น ราวกับว่ายอมทำทุกอย่างแลกกับความผิดของตน “งั้นเอ็งไปหุงข้าวแล้วก็มาหั่นผัก” ป้าหวายสั่ง “แต่อย่าเป็นลมนะ ถ้าเป็นลมล่ะก็ ข้าไม่ช่วยเอ็งด้วย จะให้นอนกับพื้นจนกว่าจะตื่นเอง” “ค่ะป้าหวาย” พิมรดาทำงานตามคำสั่ง อาหารเช้าสองอย่าง ข้าวสวยร้อนๆ และผลไม้อีกหนึ่งถาดใหญ่ถูกจัดเตรียมให้คนงานมากิน เมื่อถึงเวลาคนงานทยอยเดินมารับอาหาร โดยมีป้าหวายกับนงค์เป็นคนตักกับข้าว ส่วนข้าวสวยนั้นคนงานจะเป็นคนตักเอง ซึ่งแต่ละคนตักพอกิน ไม่อิ่มจึงมาเติมใหม่ เช่นเคยพิมรดาจะมานั่งรอกินข้าวบนม้านั่งใต้ต้นไม้ข้างโรงค

Chapter25พิมรดาเพิ่งเคยขึ้นมาบนนี้เป็นครั้งแรก และทันทีที่ได้เห็นวิวเบื้องหน้า เธอถึงกับร้องว้าวในใจ เพราะเป็นธรรมชาติอันสวยงามมาก วิวมองได้แบบหนึ่งร้อยแบบสิบองศา คลื่นม้วนตัวเข้าหาฟัง ระลอกคลื่นดูสวยงาม มองไปไกลๆ มีเรือสองลำแล่นอยู่บนผืนน้ำ ประดับด้วยเกาะน้อยใหญ่สามสี่เกาะ ภาพตรงหน้าเหมือนภาพวาด อบอวลไปด้วยมนต์เสน่ห์จนไม่อยากถอนสายตา “คุณเพชรคะ ทำงานเหนื่อยๆ ดื่มน้ำหวานก่อนนะคะ” เจ้าของเสียงทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ไม้ข้างร่างหนาที่ดูเหมือนไม่สนใจคำพูดเธอ ณคุณมองไปยังภาพเบื้องหน้าราวกับว่า เธอไร้ตัวตน “ดื่มสักหน่อยนะคะ กำลังเย็นชื่นใจค่ะ” “เอาอกเอาใจเพื่อนฉันเสร็จแล้วเหรอ ถึงได้สนใจฉัน” จะว่าน้อยใจก็ไม่ใช่ ไม่พอใจก็ไม่เชิง “ตอนฉันเอาน้ำไปให้คุณวินกับคุณเต้ คุณยังไม่มานี่คะ ฉันก็เลยให้เขาสองคนก่อน” พิมรดาบอกเหตุผล “ฉันไม่ลืมหรอกค่ะว่า ต้องสนใจคุณ คุณทำงานเหนื่อยๆ อาจอารมณ์ไม่ดี ดื่มน้ำหวานก่อนนะคะอารมณ์อาจดีขึ้น” ณคุณหันมองคนพูด หลุบตามองแก้วน้ำหวาน ก่อนรับแก้วน้ำมาดื่มไปเกือบหมด ระหว่างนั้นพิมรดาฉีกซองผ้าเย็น ดึงมันออกมา “ฉันเช็ดหน้าให้

Chapter27“ก็เหมือนแมวเฝ้าปลาย่างไง กลัวกูสองคนจะขโมยกินปลาย่างมึง” จามรพูดตรง“ถ้ามึงอยากกินปลาย่างของกูก็เชิญกินตามสบาย กูแดกทีไรติดคอทุกที”ณคุณคว้าวิทยุสื่อสารที่วางอยู่บนโซฟาตัวที่ตนนั่ง หมุนตัวเดินไปยังบันไดบ้านทันทีที่พูดจบ โดยมีคำพูดจามรไล่หลังมาติดๆ“เออ กูจะกินปลาย่างของมึงให้พุงกางเลย” จามรหัวเสียกับณคุณเล็กน้อย “มันจะรู้ไหมว่า ปากกับใจไม่ตรงกัน”“มันไม่รู้ตัวหรอก เพราะความเกลียดความแค้นบังใจมันอยู่” ยศวินหยิบแก้วขึ้นดื่มบรั่นดี เขาเข้าใจณคุณ ไม่แปลกที่ณคุณจะเว้นระยะความรู้สึกห่างขนาดนี้ “กูว่านะ งานนี้ต้องดัน”“ดันอะไรวะ ดันยังไง” จามรรีบถาม“คอยดูล่ะกัน” ยศวินยังไม่ตอบ “มึงต้องรอ”จามรไม่ถาม แม้มีความสงสัยหลายข้อ เวลาผ่านไปราวห้านาที พิมรดาดเดินออกจากห้องน้ำด้วยชุดนอน มีผ้าขนหนูคลุมไหล่ ยศวินลุกขึ้นเดินไปหาสาวสวย“พิมขึ้นไปดูเพชรหน่อยสิ มันเมาน่ะ ฉันกลัวมันอ้วก”“ค่ะ ได้ค่ะ”“ฉันกับเต้ไปก่อนนะ” ยศวินคิดว่าหน้าที่วันนี้หมดลงแล้ว ต่อจากนี้ก็สุดแต่บุญพาวาสนา“มึงคิดจะทำอะไรไอ้วิน ให้พิมขึ้นไปบนห้องไอ้เพชร เดี๋ยวก็ถูกตะเพิดอย่างหมูอย่างหมาออกมาหรอก” จามรเป็นห่วงพิมรดา“ถ้าเรา

Chapter29 กลุ่มคนที่บุกขึ้นเกาะนพเก้ามีด้วยกันหกคน แบ่งเป็นสองกลุ่มๆ ละสามคน พวกมันรู้ว่า หากนำเรือมาจอดใกล้เกาะคนเฝ้ายามต้องรู้ มันจึงใช้เรือตกหมึกเป็นยานพาหนะ เนื่องจากเรือนี้ลอยลำใกล้บริเวณนี้ทุกคืน เป็นเรื่องชินตาสำหรับเกาะโดยรอบ เรือตกหมึกจอดอยู่ห่างจากเกาะราวหนึ่งร้อยเมตร คนหกคนใช้เรือยางในการพายเข้าใกล้เกาะกลุ่มแรกนำเรือมาจอดตรงเนินหินตรงป้อมห้า หนึ่งในสามคนปีนขึ้นไปนั่งลนโขดหิน เล็งปืนไปยังตัวป้อมคล้ายยิงเตือน การยิงตอบโต้จึงเริ่มขึ้น ไฟฉายดวงใหญ่ถูกส่องไปยังคนกล้าเหยียบจมูกเสือ เพื่อสะดวกต่อการต่อสู้ เหมือนกลุ่มโจรเตรียมตัวมาดี พวกมันใช้แว่นตาที่สามารถมองเห็นในเวลากลางคืน ทำให้ตอบโต้กลับได้ดี เสียงปืนจึงดังต่อเนื่องอีกกลุ่มหนึ่งลอบไปยังอีกป้อม ทำในลักษณะเดียวกัน ที่น่าผิดสังเกตคือ ทั้งหกคนไม่รุกไปมากกว่า อยู่ตรงจุดเดิม ราวกับว่าพวกมันไม่ได้หวังปล้นรังนก แต่มาเพื่อป่วนคนบนเกาะมากกว่า หรือมุ่งหวังบางอย่างในขณะที่ณคุณ ยศวิน จามรและคนงานคนอื่นวิ่งไปยังป้อมห้ากับป้อมเจ็ด พิมรดาที่นั่งอกสั่นขวัญแขวนในห้องนอนณคุณใจไม่ดีเอาเสียเลย กลัวจับจิตจับใจ หัวใจเต้นกระหน่ำทุกครั้ง