Lahat ng Kabanata ng ทะเลเถื่อน: Kabanata 11 - Kabanata 15

Chapter11หลังจากนำอาหารมาให้ณคุณ พิมรดาเดินกลับมาโรงครัวอีกครั้ง นั่งรอกินข้าวจุดเดิม เมื่อคนงานกินเสร็จก็ถึงเวลาของเธอ กับข้าวมื้อนี้เหลือตกถึงท้องมากกว่าสองมื้อที่ผ่านมา ข้าวสวยสองทัพพีกับแกงจืดกระดูกหมูและผัดกะเพราไก่ แม้ว่าเนื้อสัตว์ที่มาปรุงอาหารทั้งสองอย่างจะน้อย แต่ก็ดีกว่าไม่มี พิมรดากินไปร้องไห้ไป นึกถึงเรื่องเมื่อคืนก่อนหมดสติ ความบอบช้ำทั้งกายและใจยังคงมีอยู่ ณคุณโหดร้ายป่าเถื่อนกับตนมาก มากเหลือเกิน สาดซัดทุกความรู้สึกในจิตใจใส่ร่างตนอย่างไร้ความปรานี ซึ่งเธอต้องแบกรับไว้ เพราะทุกอย่างเป็นความผิดของตน ขณะพิมรดากำลังนั่งกินข้าว เธอคิดอะไรได้ขึ้นมา คำพูดณคุณแวบเข้ามาในห้วงความคิด คำพูดที่ว่า เธอต้องเป็นแม่พันธ์ผลิตทายาทให้เขา พิมรดายอมรับเงื่อนไขนี้โดยลืมคิดไปว่า เมื่อถึงเวลาคลอดลูกจริงจะทำใจมอบลูกในอกที่อุ้มท้องมาเก้าเดือนได้หรือไม่ ย่อมมีความรักความผูกพันมากแน่นอน หากยอมเรื่องก็จบ ตรงกันข้ามคือไม่ยอม เรื่องระหว่างณคุณกับเธอคงไม่จบง่ายๆ แล้วอาจจบไม่สวยด้วย คิดเรื่องนี้น้ำตาไหลไม่รู้ตัว “เพิ่งเคยเห็นคนกินข้าวพร้อมน้ำตา” พิมรดาเงยหน้ามองเจ้าของเ

Chapter13ณคุณมองหน้ายศวินที่ตบบ่าตนสองสามครั้ง ก่อนลุกขึ้นยืนก้าวเดินออกไปจากเพิงพัก จากนั้นจึงหันไปมองพิมรดาที่กำลังขุดดินเตรียมปลูกผักด้วยประกายตาลุกวาว คำเตือนเพื่อนรักวิ่งเข้าวิ่งออกในหัว ซึ่งเขาก็เห็นด้วยว่า หากพิมรดาตายตอนนี้ ทุกอย่างก็จบง่ายๆ เธอยังไม่ได้รู้ซึ้งถึงคำว่าสูบเสีย ยังไม่ได้รับความเจ็บปวดมากพอในระดับที่ณคุณพอใจ เขาต้องเชือดให้เธอเจ็บทีละนิด มากกว่าให้เจ็บร้าวทรมานมากๆ จนทนไม่ไหวณคุณนึกย้อนกลับไปเรื่องเมื่อคืน เขารู้ว่าตัวเองทำร้ายพิมรดาอย่างป่าเถื่อน ไร้ความปรานี เขารู้ตัวแต่ก็ห้ามอารมณ์ความโกรธแค้นในใจไม่ได้ มารู้ตัวหลังจากทุกอย่างสิ้นสุดลง เขามองดูร่างหมดสติของพิมรดาด้วยความรู้สึกบอกไม่ถูก แต่มีอย่างหนึ่งที่คิดได้ตรงกับคำเตือนต้องคิดใหม่ทำใหม่เสียแล้ว...ร่างสูงใหญ่ลุกขึ้นยืน เดินไปหาพิมรดาที่เวลานี้เหนื่อยล้าทั้งกายและใจมาก เชลยสาวมือสั่นเมื่อเห็นณคุณเดินอาดมาหา เธอกลัวว่าเขาจะทำร้ายตนอีก“ฉันอนุญาตให้เธอไปพักที่บ้านได้ งานตอนบ่ายไม่ต้องทำ พักผ่อนให้เต็มที่ ส่วนข้าวกลางวันไม่ต้องกหลัวว่าฉันจะปล่อยให้เธอหิว ฉันจะให้ผิวเอาไปให้ที่บ้าน”พิมรดาแปลกใจมากที่อยู่ๆ ณค

Chapter15เสียงร้องไห้พิมรดาดังไม่หยุด เธอไม่รู้ว่าจะทานรับความโกรธแค้นเขาได้กี่ครั้งกี่หน เจ็บเกินกว่าเจ็บ ทรมานยิ่งกว่ายืนทำงานกลางแดดร้อนระอุ ณคุณเสมือนสัตว์ป่าเลือดร้อน กระชากร่างเธอเป็นชิ้นๆแต่เมื่อนึกถึงความเจ็บปวดของณคุณ พิมรดารู้อย่างหนึ่งว่า ร้าวรานทางร่างกายไม่เท่าทางใจ เขาเสียใจแทบไม่เป็นผู้เป็นคนหลังเสียลูกเมีย จมอยู่กับบ่อบาดาลแห่งความทุกข์ ความเศร้าโศกเสียใจ บ่อนั้นลึกมาก ลึกจนเขาตะกายขึ้นมาไม่ได้ จมอยู่ที่นั้นเช่นเดิมและเรื่อยมาจนถึงวันนี้พิมรดาเปรียบเสมือนเชือกที่หย่อนลงไปในบ่อลึก เชือกให้ณคุณจับเป็นหลักยึดในการนำพาตัวเองขึ้นมาจากบ่อ มาใช้ชีวิตได้ตามปกติเช่นเดิม แม้เธอต้องเจ็บจากการถูกเขาดึงเชือก เธอก็ต้องทน ทนเพื่อปลดปล่อยความรู้สึกทั้งของตนเองและณคุณให้เป็นอิสระอย่างที่ควรเป็น 20 วันต่อมา กิจวัตรประจำวันพิมรดาเปลี่ยนไปเล็กน้อย แปลงผักที่เธอพรวนดินกับมือ ตอนนี้ผักกำลังเจริญเติบโตตามระยะเวลาของมัน หญิงสาวรดน้ำทุกวัน มองดูผักสีเขียวเติบใหญ่ด้วยรอยยิ้มและภูมิใจ แล้วที่ยังเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยนคือ ตกกลางคืนเธอต้องแบกรับความโหดร้ายและป่าเถื่อนของณคุณ