All Chapters of ทะเลเถื่อน: Chapter 11 - Chapter 20

Chapter11หลังจากนำอาหารมาให้ณคุณ พิมรดาเดินกลับมาโรงครัวอีกครั้ง นั่งรอกินข้าวจุดเดิม เมื่อคนงานกินเสร็จก็ถึงเวลาของเธอ กับข้าวมื้อนี้เหลือตกถึงท้องมากกว่าสองมื้อที่ผ่านมา ข้าวสวยสองทัพพีกับแกงจืดกระดูกหมูและผัดกะเพราไก่ แม้ว่าเนื้อสัตว์ที่มาปรุงอาหารทั้งสองอย่างจะน้อย แต่ก็ดีกว่าไม่มี พิมรดากินไปร้องไห้ไป นึกถึงเรื่องเมื่อคืนก่อนหมดสติ ความบอบช้ำทั้งกายและใจยังคงมีอยู่ ณคุณโหดร้ายป่าเถื่อนกับตนมาก มากเหลือเกิน สาดซัดทุกความรู้สึกในจิตใจใส่ร่างตนอย่างไร้ความปรานี ซึ่งเธอต้องแบกรับไว้ เพราะทุกอย่างเป็นความผิดของตน ขณะพิมรดากำลังนั่งกินข้าว เธอคิดอะไรได้ขึ้นมา คำพูดณคุณแวบเข้ามาในห้วงความคิด คำพูดที่ว่า เธอต้องเป็นแม่พันธ์ผลิตทายาทให้เขา พิมรดายอมรับเงื่อนไขนี้โดยลืมคิดไปว่า เมื่อถึงเวลาคลอดลูกจริงจะทำใจมอบลูกในอกที่อุ้มท้องมาเก้าเดือนได้หรือไม่ ย่อมมีความรักความผูกพันมากแน่นอน หากยอมเรื่องก็จบ ตรงกันข้ามคือไม่ยอม เรื่องระหว่างณคุณกับเธอคงไม่จบง่ายๆ แล้วอาจจบไม่สวยด้วย คิดเรื่องนี้น้ำตาไหลไม่รู้ตัว “เพิ่งเคยเห็นคนกินข้าวพร้อมน้ำตา” พิมรดาเงยหน้ามองเจ้าของเ

Chapter13ณคุณมองหน้ายศวินที่ตบบ่าตนสองสามครั้ง ก่อนลุกขึ้นยืนก้าวเดินออกไปจากเพิงพัก จากนั้นจึงหันไปมองพิมรดาที่กำลังขุดดินเตรียมปลูกผักด้วยประกายตาลุกวาว คำเตือนเพื่อนรักวิ่งเข้าวิ่งออกในหัว ซึ่งเขาก็เห็นด้วยว่า หากพิมรดาตายตอนนี้ ทุกอย่างก็จบง่ายๆ เธอยังไม่ได้รู้ซึ้งถึงคำว่าสูบเสีย ยังไม่ได้รับความเจ็บปวดมากพอในระดับที่ณคุณพอใจ เขาต้องเชือดให้เธอเจ็บทีละนิด มากกว่าให้เจ็บร้าวทรมานมากๆ จนทนไม่ไหวณคุณนึกย้อนกลับไปเรื่องเมื่อคืน เขารู้ว่าตัวเองทำร้ายพิมรดาอย่างป่าเถื่อน ไร้ความปรานี เขารู้ตัวแต่ก็ห้ามอารมณ์ความโกรธแค้นในใจไม่ได้ มารู้ตัวหลังจากทุกอย่างสิ้นสุดลง เขามองดูร่างหมดสติของพิมรดาด้วยความรู้สึกบอกไม่ถูก แต่มีอย่างหนึ่งที่คิดได้ตรงกับคำเตือนต้องคิดใหม่ทำใหม่เสียแล้ว...ร่างสูงใหญ่ลุกขึ้นยืน เดินไปหาพิมรดาที่เวลานี้เหนื่อยล้าทั้งกายและใจมาก เชลยสาวมือสั่นเมื่อเห็นณคุณเดินอาดมาหา เธอกลัวว่าเขาจะทำร้ายตนอีก“ฉันอนุญาตให้เธอไปพักที่บ้านได้ งานตอนบ่ายไม่ต้องทำ พักผ่อนให้เต็มที่ ส่วนข้าวกลางวันไม่ต้องกหลัวว่าฉันจะปล่อยให้เธอหิว ฉันจะให้ผิวเอาไปให้ที่บ้าน”พิมรดาแปลกใจมากที่อยู่ๆ ณค

Chapter15เสียงร้องไห้พิมรดาดังไม่หยุด เธอไม่รู้ว่าจะทานรับความโกรธแค้นเขาได้กี่ครั้งกี่หน เจ็บเกินกว่าเจ็บ ทรมานยิ่งกว่ายืนทำงานกลางแดดร้อนระอุ ณคุณเสมือนสัตว์ป่าเลือดร้อน กระชากร่างเธอเป็นชิ้นๆแต่เมื่อนึกถึงความเจ็บปวดของณคุณ พิมรดารู้อย่างหนึ่งว่า ร้าวรานทางร่างกายไม่เท่าทางใจ เขาเสียใจแทบไม่เป็นผู้เป็นคนหลังเสียลูกเมีย จมอยู่กับบ่อบาดาลแห่งความทุกข์ ความเศร้าโศกเสียใจ บ่อนั้นลึกมาก ลึกจนเขาตะกายขึ้นมาไม่ได้ จมอยู่ที่นั้นเช่นเดิมและเรื่อยมาจนถึงวันนี้พิมรดาเปรียบเสมือนเชือกที่หย่อนลงไปในบ่อลึก เชือกให้ณคุณจับเป็นหลักยึดในการนำพาตัวเองขึ้นมาจากบ่อ มาใช้ชีวิตได้ตามปกติเช่นเดิม แม้เธอต้องเจ็บจากการถูกเขาดึงเชือก เธอก็ต้องทน ทนเพื่อปลดปล่อยความรู้สึกทั้งของตนเองและณคุณให้เป็นอิสระอย่างที่ควรเป็น 20 วันต่อมา กิจวัตรประจำวันพิมรดาเปลี่ยนไปเล็กน้อย แปลงผักที่เธอพรวนดินกับมือ ตอนนี้ผักกำลังเจริญเติบโตตามระยะเวลาของมัน หญิงสาวรดน้ำทุกวัน มองดูผักสีเขียวเติบใหญ่ด้วยรอยยิ้มและภูมิใจ แล้วที่ยังเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยนคือ ตกกลางคืนเธอต้องแบกรับความโหดร้ายและป่าเถื่อนของณคุณ

Chapter1715.00 น. นงค์กับพิมรดามุ่งหน้าเดินไปยังท้ายเกาะ จุดหมายของสองสาวคือเก็บปลีกล้วย วัตถุดิบในการปรุงอาหารมื้อเช้าวันพรุ่งนี้ เมนูที่ทำคือต้มข่าไก่ใส่ปลีกล้วยกับแกงใต้รสชาติเผ็ดร้อน สองสาวเดินไปคุยกันไป ส่วนใหญ่พิมรดาซักถามเรื่องภายในเกาะส่วนที่เธอไม่รู้ “ตรงนั้นมีบ้านด้วย บ้านใครคะพี่นงค์ ทำไมมาปลูกอยู่ตรงนี้ล่ะคะ” ระหว่างทางพิมรดาสอดส่ายตามองไปรอบๆ เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เธอมาบริเวณนี้ จนกระทั่งสายตาไปปะทะกับบ้านหลังหนึ่ง เธอจึงเอ่ยถาม “บ้านพี่ศักดิ์ เขาเป็นญาติคุณเดือนน่ะ หน้าที่หลักคือเฝ้าเกาะ เขาจะมาอยู่ที่นี่ช่วงฤดูเก็บรังนก พี่ศักดิ์มาที่นี่เมื่อเดือนที่แล้ว เอาของมาให้นายหัว แกคงเคยเจอแหละแต่ไม่รู้ว่าเป็นใคร กลับไปครั้งนั้นก็จะมาอีกทีอาทิตย์หน้าตามที่บอกนายหัวไว้” นงค์ตอบ “แล้วทำไมพี่ศักดิ์มาปลูกบ้านอยู่ตรงนี้ มันห่างจากบ้านพักคนงานมากเลยนะ หรือว่าแกชอบอยู่แบบสันโดษ” พิมรดาสงสัยไม่หยุด “พี่ศักดิ์ชอบทำเลตรงนี้ไง ปลูกตั้งแต่แกทำงานที่นี่แล้ว” คนช่างถามไม่ถามเรื่องนี้ต่อ พิมรดาพยักหน้ารับรู้ “ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ ย

Chapter19 “ไอ้เพชรพอ...ไอ้เพชรพอได้แล้ว” ยศวินเข้ามาห้ามณคุณ ดึงแขนเพื่อนไว้แน่น “มันสลบไปแล้ว” “ไอ้ชาติหมา กล้าทำเรื่องเหี้ยๆ บนเกาะกูเหรอ” คล้ายกับว่าณคุณคุมตัวเองไม่อยู่ กระทืบศักดิ์ไปอีกหลายครั้ง “หยุดไอ้เพชร ศักดิ์มันสลบแล้วนะ” จามรห้ามอีกคน ณคุณจึงหยุด หันมองพิมรดาที่เอาแต่ร้องไห้ “มึงสองคนช่วยกันหิ้วปีกไอ้ศักดิ์ไปที่หน้าชายหาด กูจะจัดการมันที่นั่น”เจ้าของเกาะนั่งยองตรงหน้าพิมรดา กรามทั้งสองข้างขบกันจนเกิดเสียง เมื่อเห็นรอยแผลบนลำแขน หันไปมองแส้ที่วางอยู่ข้างร่างเล็กก็ยิ่งแค้น ณคุณช้อนอุ้มร่างคนร้องไห้ ก้าวเดินออกจากบ้านของศักดิ์ มุ่งตรงไปยังบ้านพักของตน สายตานับสิบคู่มองไปยังร่างศักดิ์ที่ถูกมัดมือมัดเท้านั่งอยู่ริมชายหาด เจ้าของนัยน์ตาเหล่านั้นต่างพูดคุยกันเงียบๆ ถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น เป็นเรื่องที่ไม่มีใครคาดคิดว่า ศักดิ์จะทำเช่นนี้ด้วย บางคนเห็นด้วยกับสิ่งที่ศักดิ์ทำ เพราะต่างเจ็บแค้นที่พิมรดาพรากชีวิตนายหญิงอันเป็นที่รักไป ทว่าบางคนกลับไม่เห็นด้วย เนื่องจากตอนนี้พิมรดากำลังได้รับบทลงโทษจากณคุณ ซึ่งก็หนักหนาสาหัสไม่น้อย