All Chapters of คุณทนายตัวร้าย ฉันขอบายนะคะ: Chapter 561 - Chapter 570

สามวันต่อมา เสิ่นชิงซูได้รับข้อความที่ซ่งหลานอินส่งมา[ขอบคุณสำหรับอัลบั้มรูปค่ะ ฟู่ซือเหยียนตัดสินใจไปรักษาตัวที่สวิตเซอร์แลนด์แล้ว]เสิ่นชิงซูกำลังประชุมประจำสัปดาห์อยู่ที่ฮ่วนซิง พอข้อความเข้ามา เธอก็ได้แค่อ่าน แต่ไม่ได้ตอบกลับไปหลังการประชุมสิ้นสุดลง เธอเดินออกจากห้องประชุมและตรงไปยังห้องทำงานเจียงหมี่รั่วเดินตามเธอมาเมื่อเข้ามาในห้องทำงาน เจียงหมี่รั่วก็ปิดประตูแล้วขยับเข้าไปหาเสิ่นชิงซูอย่างมีความหวัง “พี่ชิงซู พี่มีข่าวของหมอจิ้นบ้างไหมคะ?”เสิ่นชิงซูนั่งลงหน้าโต๊ะทำงานแล้วเงยหน้าขึ้นมองผู้หญิงที่หน้าตาน่ารักจิ้มลิ้มตรงหน้าเด็กสาวอายุยี่สิบสี่ปี มีดวงตาที่มีชีวิตชีวาและเก่งกาจด้านการแสดง ซึ่งในขณะนี้ ภายในดวงตาคู่นั้นซุกซ่อนความคิดของหญิงสาวเอาไว้“ฉันกับเขาไม่ได้ติดต่อกันนานมากแล้ว” เสิ่นชิงซูหยุดไปครู่หนึ่งแล้วถาม “เธอไม่ได้ติดต่อเขาเหรอ?”“ติดต่อแล้วค่ะ” เจียงหมี่รั่วพูดอย่างจนใจเล็กน้อย “ส่งข้อความไปก็ไม่ตอบ โทรไปก็ไม่มีคนรับสาย ฉันหมดหนทางแล้วจริง ๆ”“ขอโทษนะ ครั้งนี้ฉันคงช่วยเธอไม่ได้”“พวกพี่ทะเลาะกันเหรอคะ” เจียงหมี่รั่วกะพริบตา “หมอจิ้นทำให้พี่โกรธเหรอคะ?

เสิ่นชิงซูเม้มปากถอนหายใจ “เดี๋ยวแม่ถ่ายให้พวกหนูก่อน แล้วค่อยให้พ่อถ่ายให้พวกเรา แบบนี้ทุกคนก็จะได้อยู่ในรูปแล้ว”คำพูดของเสิ่นชิงซูทำให้เด็กทั้งสองคนอึ้งไปเลยฟู่ซือเหยียนรู้ดีว่าเสิ่นชิงซูไม่มีทางยอมถ่ายรูปครอบครัวสี่คนแน่นอนเขาเองก็ไม่อยากบังคับเธอ“แม่พูดถูกแล้ว” ฟู่ซือเหยียนดึงลูก ๆ ทั้งสองคนเข้ามากอด “ยังไงก็ต้องมีคนหนึ่งเป็นคนถ่ายรูปใช่ไหมล่ะ”ใช่เหรอ?ดูเหมือนจะไม่ใช่เท่าไหร่แต่เมื่อผู้ใหญ่ตั้งใจจะบิดเบือนตรรกะ เด็ก ๆ ก็ย่อมตามไม่ทันอยู่แล้วสุดท้ายเสิ่นชิงซูก็เป็นคนถ่ายรูปให้สามพ่อลูกสองสามรูป จากนั้นเด็ก ๆ ก็วิ่งมาหาเสิ่นชิงซูเพื่อให้ฟู่ซือเหยียนถ่ายรูปให้สามแม่ลูกอีกสองสามรูปหลังจากถ่ายรูปเสร็จ เสิ่นชิงซูก็ลูบหัวของพวกเขา “ถ่ายรูปเสร็จแล้วนะ ตอนนี้ต้องนั่งชมวิวเงียบ ๆ แล้ว”“ครับ!”“ค่ะ!”บรรยากาศระหว่างผู้ใหญ่ทั้งสองคนไม่ค่อยดีเท่าไหร่ แต่ก็ไม่ได้ส่งผลกระทบต่ออารมณ์ที่เบิกบานของเด็ก ๆ เลยแม้แต่น้อยชิงช้าสวรรค์เคลื่อนมาถึงจุดสูงสุดเสี่ยวอันหนิงร้องเสียงดัง “ต้องขอพร!”ฟู่ซือเหยียนก้มลงมองลูกสาว “ใครบอกหนูมา?”“หนูได้ยินคนอื่นพูดมาค่ะ เขาบอกว่าตอนที่ชิงช

รถเมย์บัคขับผ่านหน้าฟู่ซือเหยียนไปอย่างรวดเร็วฟู่ซือเหยียนมองตามไปจนกระทั่งรถลับสายตา ถึงได้ละสายตากลับมาหลังจากนั้น เขาก็ลงจากรถเพื่อตรวจสอบใต้ท้องรถเป็นไปตามที่เขาคาดการณ์ไว้มีคนติดตั้งระเบิดเวลาไว้ที่รถเวลานับถอยหลังเหลือไม่ถึงสิบนาทีแล้วฟู่ซือเหยียนถ่ายรูปของระเบิดแล้วส่งให้ซ่งหลานอินซ่งหลานอินรีบโทรกลับมาทันที“ฟู่ซือเหยียน คุณฟังฉันนะ นี่เป็นระเบิดดัดแปลง อานุภาพการทำลายล้างสูงมาก ตอนนี้คุณรีบพาพวกเขาอพยพออกไป...”“มีเวลาแค่สิบนาที ไม่ทันได้อพยพชาวบ้านแถวนี้หรอก” ฟู่ซือเหยียนพูดขัดจังหวะซ่งหลานอิน “แถวนี้มีตึกรามบ้านช่องหนาแน่น มีเครื่องเล่นเยอะแยะ ผมต้องขับรถออกไป”“คุณบ้าไปแล้วเหรอ?” น้ำเสียงของซ่งหลานอินดังขึ้นหลายส่วน “ไม่ถึงสิบนาที คุณจะขับไปที่ไหนได้?!”“ผมตรวจสอบดูแล้ว ในระยะไม่ถึงสามกิโลเมตรมีท่าเรือร้างอยู่”“แล้วต่อให้คุณขับไปถึง คุณจะหนีทันเหรอ?”ฟู่ซือเหยียนขึ้นรถแล้วปิดประตู “อาอิน วันนี้ผมมีความสุขมาก”ซ่งหลานอิน “...”“จริง ๆ แล้วพวกเราทุกคนก็รู้ดีว่าต่อให้ไปสวิตเซอร์แลนด์ก็อาจจะรอดกลับมาไม่ได้...”“ฟู่ซือเหยียน คุณดูถูกใครกัน! พี่ชายของฉันเป

เมื่อได้ยินดังนั้น เสิ่นชิงซูก็ชะงักไปตอนแรกเสี่ยวเนี่ยนอันนั่งเงียบ ๆ อยู่บนโซฟา พอได้ยินประโยคนี้ของเสี่ยวอันหนิง ขอบตาของเขาก็แดงขึ้นมาเขาไม่ได้ร้องไห้ แต่ร่างเล็ก ๆ ที่นั่งตาแดงอยู่บนโซฟานั้นดูน่าสงสารจริง ๆเสิ่นชิงซูสังเกตเห็น จึงอุ้มลูกสาวไปนั่งข้าง ๆ ลูกชาย มือข้างหนึ่งกอดลูกสาว ส่วนอีกข้างโอบลูกชายไว้“เด็กดี อย่าเสียใจไปเลยนะ พ่อแค่เดินทางไปไกลเท่านั้นเอง” น้ำเสียงของเสิ่นชิงซูอ่อนโยน เหตุการณ์เกิดขึ้นกะทันหันเกินไป เธอทำได้เพียงปลอบโยนลูก ๆ ทั้งสองคนก่อน “แต่เสี่ยวเนี่ยนอันกับเสี่ยวอันหนิงต้องจำไว้นะว่าไม่ว่าพ่อจะไปที่ไหน เขาก็จะรักพวกหนูตลอดไป”เสี่ยวเนี่ยนอันซบอยู่ในอ้อมกอดของแม่ แล้วถามเสียงเบา “แล้วพ่อจะโทรหาพวกเราไหมครับ?”เสิ่นชิงซูตอบ “ถ้าพ่อว่าง พ่อก็จะโทรหาหนู แต่ถ้าพ่อไม่ได้โทรมา ก็แปลว่าพ่อกำลังยุ่งและเป็นห่วงคิดถึงพวกหนูอยู่แน่นอน”“ฮือ ๆ ๆ ทำไมพ่อต้องไปต่างประเทศด้วยคะ?” เสี่ยวอันหนิงซบใบหน้าเล็ก ๆ ลงบนอกของแม่ ร้องไห้จนน้ำตานองหน้า “พ่อยังบอกว่าจะไปส่งหนูที่โรงเรียนอนุบาล พ่อจะช่วยหนูพิสูจน์ให้เสี่ยวฮวาเห็นว่าพ่อหล่อกว่าพ่อของเสี่ยวฮวา แต่ตอนนี้พ่อไปต่

เวินจิ่งซีไปสถานีตำรวจเป็นเพื่อนเสิ่นชิงซูจากบ้านอวิ๋นกุยไปถึงสถานีตำรวจ เวินจิ่งซีตั้งใจขับรถช้าเป็นพิเศษเขารอให้เสิ่นชิงซูเอ่ยปากถามมาตลอดแต่จนกระทั่งถึงหน้าสถานีตำรวจ เสิ่นชิงซูก็ยังคงไม่พูดอะไรเธอสงบนิ่งจนน่ากลัวเวินจิ่งซีดับเครื่องยนต์ ปลดเข็มขัดนิรภัย แล้วหันไปมองเสิ่นชิงซู “อาซู เราถึงแล้ว”ขนตาของเสิ่นชิงซูสั่นไหวเล็กน้อย เธอปลดเข็มขัดนิรภัยแล้วผลักประตูรถออกไปข้างนอกฝนยังคงตกปรอย ๆเวินจิ่งซีกางร่มแล้วเดินไปอยู่ข้าง ๆ เสิ่นชิงซู กางร่มไว้เหนือศีรษะของเธอเสิ่นชิงซูก้าวเท้าเดินเข้าไปข้างในในสถานีตำรวจ ทั้งฉินเยี่ยนเฉิง เส้าชิง และซ่งหลานอินต่างก็อยู่ที่นั่นทั้งสามคนทำในสิ่งที่ควรทำเสร็จเรียบร้อยแล้ว ที่ยังอยู่ที่นี่ก็เพียงเพื่อรอเสิ่นชิงซูเท่านั้นบรรยากาศเต็มไปด้วยความกดดันจนกระทั่งวินาทีที่ก้าวเท้าเข้าไปในประตูสถานีตำรวจ เสิ่นชิงซูถึงได้รู้สึกว่านี่คือความจริงไม่รู้ทำไม ภาพและบรรยากาศในตอนนี้ กลับทำให้ในหัวของเธอปรากฏภาพเมื่อสี่ปีก่อน วันที่แม่ของเธอกระโดดแม่น้ำเสิ่นชิงซูถูกเรียกเข้าไปให้ปากคำในห้องสอบสวนตามลำพังเพราะเธอเป็นเจ้าของรถ สำหรับคดีระเบิ