All Chapters of คุณทนายตัวร้าย ฉันขอบายนะคะ: Chapter 551 - Chapter 560

วันหนึ่งจู่ ๆ ฟู่ไป๋เซิงก็มาหาจิ้นเสวี่ย เขาบอกจิ้นเสวี่ยว่าตัวเองหลุดจากตระกูลฟู่แล้ว นับจากนี้จะอยู่กับจิ้นเสวี่ยและลูกชายเท่านั้นจิ้นเสวี่ยไม่ยินยอม ฟู่ไป๋เซิงจึงส่งจิ้นเชวี่ยไปตรง ๆ ใช้จิ้นเชวี่ยข่มขู่ให้จิ้นเสวี่ยเชื่อฟังเพื่อลูกชาย จิ้นเสวี่ยจึงยอมประนีประนอม ส่วนจิ้นเชวี่ยถูกทิ้งอยู่ที่เขตเมืองเก่า บุญมาวาสนาส่งรู้จักกับคุณมู่ เนื่องจากมีสติปัญญาเฉลียวฉลาดแต่กำเนิด คุณมู่จึงรับไว้เป็นศิษย์สายตรงตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ฟู่ไป๋เซิงจะพาจิ้นเสวี่ยกลับประเทศมาอยู่พร้อมหน้ากับจิ้นเชวี่ยทุกวันตรุษจีน เขาบอกจิ้นเชวี่ยว่าพวกเขาสามีภรรยาทำงานอยู่ต่างประเทศ ซึ่งจิ้นเชวี่ยวัยเด็กไม่เคยสงสัยกระทั่งห้าปีก่อน จิ้นเชวี่ยพบว่าสีหน้าแม่แปลกไป หลังจากตรวจให้แม่แล้ว จึงตกใจพบว่าร่างกายของแม่ผิดปกติ+อวัยวะจิ้นเสวี่ยเกิดปัญหาเสื่อมถอยอย่างรุนแรง ทั้งร่างกายยังมีอาการถูกพิษเรื้อรังเป็นเวลานานอย่างชัดเจนภายใต้การคาดคั้นจากจิ้นเชวี่ย จิ้นเสวี่ยจึงสารภาพความจริงเมื่อนั้นจิ้นเชวี่ยถึงรู้ ความจริงหลายปีมานี้ฟู่ไป๋เซิงใช้จิ้นเสวี่ยเป็นหนูทดลองมาตลอด หลายปีที่ใช้ยา จิ้นเสวี่ยคงความอ่อนเยาว์จริง ๆ แ

“คุยกันที่รถฉันเถอะค่ะ” ซ่งหลานอินพูด “เพราะเกี่ยวกับเรื่องส่วนตัวบางเรื่อง ดังนั้นคุณเวินต้องออกไปก่อนนะคะ”เวินจิ่งซี “...”……ซ่งหลานอินขับรถแลนด์โรเวอร์สีดำเสิ่นชิงซูเปิดประตูฝั่งที่นั่งข้างคนขับแล้วขึ้นรถเมื่อปิดประตู ซ่งหลานอินสตาร์ตรถเปิดแอร์พร้อมปรับอุณหภูมิเสิ่นชิงซูมองซ่งหลานอินเงียบ ๆ จากการแต่งกาย มันต่างจากสไตล์ซ่งหลานอินเมื่อก่อนหน้านี้โดยสิ้นเชิงเธอคิดว่านี่ต่างหากที่เป็นตัวตนที่แท้จริงของซ่งหลานอินซ่งหลานอินช้อนตาสบกับเส้นสายตาของเสิ่นชิงซู เห็นการพิจารณาและการประเมินในดวงตานั้นเธอหัวเราะเบา ๆ เลิกคิ้วโก่ง “จากปฏิกิริยาของคุณ ทำไมถึงใจเย็นไม่เหมือนอย่างที่คิดเลยล่ะคะ?”เสิ่นชิงซูยิ้มบาง “ถานอีอี้เคยบอกว่าฉันว่าคุณมีศิลปะการป้องกันตัว”“ที่แท้ฉันก็เผยไต๋นานแล้วเหรอ+” ซ่งหลานอินยักไหล่ “ดูท่าฝีมือการทำงานหลายปีนี้ของฉันจะแย่ลงจริง ๆ เฮ้อ ถึงวัยปลดเกษียณแล้วสินะ+”เสิ่นชิงซูถาม “ดังนั้นตัวตนที่แท้จริงของคุณคืออะไร?”“ทหารรับจ้าง” ซ่งหลานอินพูดสบาย ๆ “ตีรันฟันแทงจริง ๆ นะ ใครให้เงินเยอะก็ทำงานถวายหัวให้แบบนั้น”เสิ่นชิงซูขมวดคิ้ว “การทำแบบนี้ในประเทศคุณเ

“ตอนที่อยู่ประเทศเค เขาให้คุณพาเสี่ยวเนี่ยนอันไปก่อน ส่วนเขาอยู่เจรจากับเฟิงอวิ๋นเฉียน” ซ่งหลานอินหยุดแล้วจึงพูดต่อ “เฟิงอวิ๋นเฉียนแค้นฟู่ซือเหยียนเพราะการตายของเคออวี่หางมาตลอด จึงให้ฟู่ซือเหยียนหักนิ้วตัวเอง ฟู่ซือเหยียนก็เฉือนนิ้วก้อยตัวเองอย่างไม่ลังเล และเฟิงอวิ๋นเฉียนเอานิ้วของเขาไปให้ทิเบตันกินต่อหน้าทันที”เสิ่นชิงซูขมวดคิ้วเล็กน้อยมิน่า มีระยะหนึ่งเขาจะใส่ถุงมือเสมอซ่งหลานอินพูดอีก “พอแผลหายดี เขาก็ทำนิ้วเทียม ใส่ออกบ้านทุกวัน ถ้าไม่สังเกตดูดี ๆ ก็ดูไม่ออก ที่ฉันพูดเรื่องนี้ก็เพราะอยากบอกคุณว่า ฟู่ซือเหยียนรักเด็กสองคนนี้มากจริง ๆ”“ดูออกค่ะ” เสิ่นชิงซูไม่ปฏิเสธความรักที่ฟู่ซือเหยียนมีต่อเด็กทั้งสอง “โลกนี้มีพ่อไม่กี่คนที่ให้สมบัติลูกได้มากขนาดนี้”ซ่งหลานอิน “...คุณเนี่ย คุณอย่าใจดำนักเลย ฉันกำลังพูดเรื่องความรู้สึกกับคุณอยู่นะคะ คุณกลับมาคำนวณสมบัติกับฉัน+”เสิ่นชิงซูมองดูเวลาแล้วถอนหายใจอย่างจนใจ “คุณจะเข้าประเด็นเลยได้ไหมคะ?”“ค่ะ ๆ ๆ คุณเนี่ย ทำไมเป็นอย่างนี้นะ+” ซ่งหลานอินขมวดคิ้วถอนหายใจ “ดูนิสัยออกจากนุ่มนิ่ม ท่าทางเหมือนด่าคนไม่เป็น แต่พอคุณเหี้ยมขึ้นมาก็ใจดำ

“เปล่าค่ะ” เสิ่นชิงซูยิ้มบาง “ความจริงเธอก็เป็นคนดีมากนะคะ”“ดีมาก?” เวินจิ่งซีขับรถพลางหาเวลาเหลือบมองเธอ “อาซู ทางนี้แนะนำให้คุณดาวน์โหลดแอปป้องกันมิจฉาชีพ ”เสิ่นชิงซูตลกกับเขา “ทำไมคุณถึงเห็นเธอเป็นศัตรูอย่างนี้ล่ะคะ?”“ก็ยัยนั่นรังแกคุณนี่+”“นั่นเป็นการแสดงละครค่ะ”“แสดงละคร?” เวินจิ่งซีแค่นลม “ต่อให้เป็นการแสดงละคร ผมก็เกลียดอยู่ดี+”“เสี่ยวเวิน คุณอย่าทำแบบนี้ เธอเป็นเด็กกำพร้า เรื่องก่อนหน้านี้ เธอให้ความร่วมมือกับฟู่ซือเหยียนทั้งนั้น”“ต่อให้เป็นแบบนี้ก็เถอะ...” เวินจิ่งซีนึกถึงภาพที่เธอมีท่าทางคลุมเครือกับโจวป๋อถิง หน้าตาก็ยิ่งบูดบึ้งแต่การอบรมของตระกูลเขาค้ำคอต่อให้ไม่ยอมรับการที่ซ่งหลานอินใช้รูปลักษณ์ทำภารกิจให้สำเร็จ แต่เขาก็ไม่พูดตัดสินง่าย ๆเพราะพวกเขาไม่ได้เป็นเพื่อนกันด้วยซ้ำ การวิจารณ์ลับหลังจะต่ำไปหน่อย......กลับถึงอวิ๋นกุย เส้าชิงเพิ่งส่งเสี่ยวเนี่ยนอันกับเสี่ยวอันหนิงกลับมาพอดี จางอวิ๋นก็ตามมาด้วยฟู่ซือเหยียนจ่ายเงินเดือนจางอวิ๋นล่วงหน้าสิบปีแล้ว พร้อมกับเซ็นสัญญาเป็นเวลาสิบปีจางอวิ๋นเห็นเสิ่นชิงซูกับเวินจิ่งซีกลับมาก็ทักทายอย่างมีมารยาทนอบน้อ

ฉินเยี่ยนเฉิงยืนอยู่ปลายเตียงกับซ่งหลานอิน พูดกันคนละคำ เกลี้ยกล่อมเขาแบบไม่แหนงหน่ายผู้ชายที่แข็งแกร่งทระนงแต่เดิม บัดนี้กลับนอนเงียบ ๆ อยู่ที่นี่ รอคอยความตายมาถึงอย่างสงบแสงอาทิตย์ยามเย็นต้นเดือนสิงหาคมสาดผ่านหน้าต่างเข้ามา ประกายแดงสะท้อนอยู่บนใบหน้าของเขา ทว่าอย่างไรก็ไม่นำพาใบหน้าขาวซีดในเวลานี้ของเขาให้แดงขึ้นได้เลยเสียงรถดังมาจากลานบ้านเส้าชิงกลับมาแล้วจากนั้นก็เป็นฝีเท้าเร่งรีบใกล้เข้ามาไม่นานประตูห้องนอนก็ถูกคนผลักออกเส้าชิงหอบอัลบัมรูปที่เสิ่นชิงซูให้เข้ามาอย่างกระหืดกระหอบ“คุณชายฟู่ ๆ+”น้อยมากที่เขาจะพรวดพราดเข้ามาอย่างนี้ฟู่ซือเหยียนที่ทีแรกใกล้จะสลบไสลสะดุ้งตื่น ช้อนตามองเส้าชิงที่ยืนอยู่ข้างเตียงเขาขมวดคิ้วน้อย ๆ ร่างกายที่ทรมานหนักมากขึ้นตอบสนองตามจิตใต้สำนึกเส้าชิงกรอบตาแดง ยื่นอัลบัมรูปในมือไปตรงหน้าเขา “คุณชายฟู่ คุณดูนี่สิครับ+”ฉินเยี่ยนเฉิงกับซ่งหลานอินสบตากันทีหนึ่งต่างเดาออกว่าของที่เส้าชิงเอากลับมาต้องเป็นของที่เสิ่นชิงซูให้มาแน่ฟู่ซือเหยียนยังไม่มีปฏิกิริยามากนักเส้าชิงพูดอีก “นี่เป็นของที่คุณหนูให้ผมมอบให้คุณครับ”ฟู่ซือเหยียนต