All Chapters of คุณทนายตัวร้าย ฉันขอบายนะคะ: Chapter 571 - Chapter 580

ตระกูลฉินมีซินแสฮวงจุ้ยที่รู้จักกันอยู่เรื่องการเลือกสุสานจึงมอบหมายให้ฉินเยี่ยนเฉิงไปจัดการฝนหยุดแล้วทุกคนเดินออกมาจากสถานีตำรวจฉินเยี่ยนเฉิงเปิดประตูรถแล้วมองไปที่เสิ่นชิงซู “งานศพคุณจะไปร่วมไหม?”“ฉันจะไปร่วมในฐานะตัวแทนของลูก ๆ ทั้งสองคน”ฉินเยี่ยนเฉิงเม้มปาก พยักหน้า แล้วเข้าไปนั่งในรถและขับออกไปเส้าชิงเสียใจจนทนไม่ไหว ผู้ชายตัวสูงร้อยแปดสิบกว่านั่งยอง ๆ ร้องไห้จนกลายเป็นมนุษย์น้ำตาอยู่ข้างรถเมย์บัคสีดำเวินจิ่งซีมองเส้าชิงแล้วถอนหายใจ “เส้าชิงนี่ก็จงรักภักดีต่อฟู่ซือเหยียนจริง ๆ”เสิ่นชิงซูเดินเข้าไปหยิบกระดาษทิชชูจากในกระเป๋าส่งให้เส้าชิง “เช็ดซะ แล้วทำใจให้ดี ๆ เขาไปแล้ว แต่ทนายยังอยู่ เขาเชื่อใจคุณขนาดนั้น คุณต้องช่วยดูแลรักษาผลประโยชน์ของเขาให้ดี”เส้าชิงชะงักไป เงยหน้าขึ้นมองเสิ่นชิงซูวินาทีต่อมา เสียงร้องไห้ของเส้าชิงก็ระเบิดออกมาอย่างเต็มที่...“คุณเสิ่นครับ คุณชายฟู่ของเราไม่อยู่แล้ว ไม่อยู่แล้วครับ...”เสิ่นชิงซูมองเส้าชิง สีหน้ายังคงไม่เปลี่ยนแปลงใต้แสงไฟถนน เงาของเธอทอดยาวออกไปแสงส่องกระทบบนใบหน้าของเธอ ทำให้เส้าชิงมองไม่เห็นดวงตาของเธอเส้าชิงไ

สุสานของฟู่ซือเหยียนเป็นสถานที่ที่ฉินเยี่ยนเฉิงจ้างซินแสฮวงจุ้ยมาด้วยเงินก้อนโตเพื่อทำการเลือกเพราะตอนที่ยังมีชีวิตอยู่ฟู่ซือเหยียนเคยบอกไว้ว่าไม่ต้องจัดงานศพ เขาอยากจะให้นำอัฐิไปลอยอังคารที่แม่น้ำหลีเจียงเรื่องการนำอัฐิไปโปรยที่แม่น้ำหลีเจียงนั้นคงทำไม่ได้แล้ว ส่วนเรื่องที่เหลือนั้น ฉินเยี่ยนเฉิงย่อมทำตามความประสงค์ของฟู่ซือเหยียนค่าใช้จ่ายตั้งแต่การซื้อที่ดินทำสุสานไปจนถึงค่าจัดงานศพทั้งหมด เสิ่นชิงซูเป็นผู้รับผิดชอบฉินเยี่ยนเฉิงเคยโทรหาเสิ่นชิงซู บอกว่าอยากจะช่วยออกเงินด้วย ถือเป็นน้ำใจเล็ก ๆ น้อย ๆ ในฐานะเพื่อนหลังจากไตร่ตรองแล้ว เสิ่นชิงซูก็ให้ฉินเยี่ยนเฉิงช่วยออกเงินส่วนหนึ่งก็เหมือนกับที่เฉียวซิงเจียบอก คนเรามีหลายแง่มุม นอกจากจะเป็นพ่อของลูกทั้งสองคนแล้ว ฟู่ซือเหยียนก็ยังมีเพื่อน มีลูกน้อง... สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นหลักฐานว่าเขาเคยมีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้เสิ่นชิงซูไม่สามารถปฏิเสธน้ำใจที่คนเหล่านี้มีต่อฟู่ซือเหยียนแทนเขาโดยพลการได้ในวันจัดงานศพ ท้องฟ้ามีฝนตกปรอย ๆงานศพถูกจัดขึ้นอย่างเรียบง่ายผู้เข้าร่วมงานมีไม่มากนัก ฉินเยี่ยนเฉิง เสิ่นชิงซู เวินจิ่งซี เส้าชิง ซ่งห

ในสนามบิน เสิ่นชิงซูรับผู้ใหญ่ทั้งสองท่านไป๋เจี้ยนเหวินพินิจมองเสิ่นชิงซู “ดูหน้าซีด ๆ ของเธอนี่สิ ไม่ได้พักผ่อนกินข้าวดี ๆ อีกแล้วใช่ไหม?”เสิ่นชิงซูทำหน้าจนใจ “แม่บุญธรรมคะ เป็นเพราะอากาศหนาวต่างหากค่ะ”“ฉันว่าเธอผอมลงนะ เดี๋ยวนี้ยุ่งกับงานก็ไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ฉันได้ยินเสี่ยวเวินบอกว่า สัปดาห์ที่แล้วเธอยังไปเปิดสตูดิโอวาดภาพอีก เธอต้องบริหารบริษัท ต้องดูแลสตูดิโอ ตอนนี้ยังมีสตูดิโอวาดภาพเพิ่มมาอีก อาซู ตอนนี้เธอก็ไม่ได้ขาดเงินใช้ ทำไมต้องทุ่มเทขนาดนี้ด้วย!”“เสี่ยวเวินก็ชอบพูดใส่สีตีไข่ไปเรื่อยค่ะ” เสิ่นชิงซูควงแขนไป๋เจี้ยนเหวินพลางยิ้มอย่างอ่อนโยน “แม่บุญธรรมคะ ตอนนี้สิ่งที่หนูทำอยู่ล้วนเป็นสิ่งที่หนูชอบ หนูใช้ชีวิตทุกวันอย่างเต็มที่ เป็นชีวิตในแบบที่หนูต้องการ นี่ไม่ใช่เรื่องดีหรอกเหรอคะ?”ไป๋เจี้ยนเหวินเถียงสู้เธอไม่ได้ ทำได้เพียงย้ำแล้วย้ำอีก “ทำงานและพักผ่อนให้สมดุลนะ อย่าทำงานหนักจนร่างกายที่อุตส่าห์ฟื้นฟูมาอย่างดีตลอดสี่ปีที่เขตเมืองเก่าต้องมาทรุดอีก!”เสิ่นชิงซูยิ้มแล้วพยักหน้า “หนูรู้ลิมิตตัวเองค่ะ”พอกลับจากสนามบินมาถึงบ้านอวิ๋นกุย เข้ามาในบ้านปุ๊บ เสี่ยวอันหนิงก

“ไม่ค่ะ” น้ำเสียงของเสิ่นชิงซูสงบนิ่ง “การที่หนูจะหาใครหรือไม่หาใคร ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเขาค่ะ”ไป๋เจี้ยนเหวินมองเธอ พยายามหาร่องรอยของการโกหกจากใบหน้าของเธอแต่ก็ไม่มีเสิ่นชิงซูสงบนิ่งมากไป๋เจี้ยนเหวินถอนหายใจ “แต่ถ้าเธอเป็นแบบนี้ ฉันกับพ่อบุญธรรมของเธอก็ต้องเป็นห่วงสิ กังวลว่าเธอจะจมอยู่กับการจากไปของฟู่ซือเหยียนจนปล่อยวางไม่ได้”“แม่บุญธรรมคะ ต่อให้ตอนนี้ฟู่ซือเหยียนยังมีชีวิตอยู่ หนูก็ไม่มีวันคืนดีกับเขาค่ะ” เสิ่นชิงซูจ้องมองของเหลวในแก้ว “เพียงแต่ เขาตายไปแล้ว ในใจของหนูก็อดเสียดายไม่ได้อยู่บ้าง แต่มันไม่เกี่ยวกับความรัก แค่รู้สึกว่าเขาไม่ควรจะจากไปแบบนี้...”“อาซู จริง ๆ แล้วการที่เธอรู้สึกเสียดายมันก็เป็นเรื่องปกตินะ ไม่ต้องพูดถึงเธอเลย ขนาดฉันตอนนี้พอนึกถึงฟู่ซือเหยียน แล้วมองไปที่เด็กสองคนนั้น ในใจฉันก็มีความรู้สึกบางอย่างที่อธิบายไม่ถูกอยู่เสมอ”“แต่หนูไม่ได้กำลังไว้ทุกข์ให้ฟู่ซือเหยียน แค่เสียดายค่ะ” เสิ่นชิงซูก้มหน้าลงมองไวน์แดงในแก้ว “แต่ความเสียดายนี้ไม่เกี่ยวกับความรัก ส่วนใหญ่เป็นความรู้สึกน่าเสียดายมากกว่า ชีวิตแต่งงานเก้าปีระหว่างหนูกับเขาจริง ๆ แล้วก็ไม่ไ

พอเสิ่นชิงซูหันกลับไปมอง เงาร่างนั้นก็หายไปแล้วบางที เธออาจจะตาฝาดไปเธอละสายตากลับมา แล้วหันหลังเดินไปยังโซนสัมภาษณ์เสิ่นชิงซูกับเจียงหมี่รั่วถูกจัดให้สัมภาษณ์พร้อมกันมีนักข่าวตั้งคำถาม“ประธานเสิ่นครับ ได้ยินมาว่าหลังปีใหม่คุณเจียงจะไปเรียนต่อต่างประเทศ ไม่ทราบว่าคุณสนับสนุนเธอเป็นการส่วนตัวเลยหรือเปล่าครับ?”“ค่ะ” เสิ่นชิงซูเผชิญหน้ากับกล้องอย่างสง่างาม ยิ้มบาง ๆ แล้วตอบ “การที่ผู้หญิงได้เรียนหนังสือเยอะ ๆ เป็นเรื่องที่ดีค่ะ”“แต่ว่าคุณเจียงเพิ่งจะได้รับรางวัลราชินีภาพยนตร์ แต่ตอนนี้กลับจะพักงานในวงการเพื่อไปเรียนต่อต่างประเทศ คุณไม่รู้สึกเสียดายบ้างเหรอครับ?”เสิ่นชิงซูยังคงรักษารอยยิ้มไว้ “รั่วหมี่ยังเด็กค่ะ เธอเป็นคนมองโลกในแง่ดีและขยันมาก ฉันเชื่อว่าไม่ว่าจะอยู่ในแวดวงไหน รั่วหมี่ก็สามารถประสบความสำเร็จได้อย่างยอดเยี่ยมค่ะ”นักข่าวถามต่อ “แต่ว่าฮ่วนซิงได้มอบทรัพยากรที่ยอดเยี่ยมให้คุณเจียง ตอนนี้คุณเจียงก็เพิ่งจะดังขึ้นมา แต่กลับเลือกที่จะไปเรียนต่อในช่วงเวลานี้ แบบนี้ฮ่วนซิงก็ขาดทุนแย่สิครับ?”เสิ่นชิงซูมองไปยังนักข่าวชายที่ตั้งคำถาม เธอยังคงยิ้มอยู่ เพียงแต่รอยยิ้ม