All Chapters of พันธะหัวใจเหนือกาลเวลา: Chapter 11 - Chapter 20

"บางครั้ง…แรงดึงดูดไม่ใช่เวทมนตร์ แต่เป็นชะตากรรมที่เรียกให้หัวใจเต้นแรง"เช้าตรู่แดดลอดหมอกบาง ๆ เมิ่งซินนั่งอยู่ในเรือนไม้กลางหมู่บ้าน ข้างหญิงชราที่กำลังรักษา มือเธอค่อย ๆ ปักเข็มบางลงไป เสียงน้ำสมุนไพรเดือดปุด ๆ กลิ่นหอมอบอวลไปทั้งบ้าน “เหมือนหมู่บ้านนี้ได้ติดเครื่องฟอกอากาศธรรมชาติฟรี”เสียงชาวบ้านเริ่มลือกันสนั่นแบบ content ไวรัล:“นางผู้นั้น…มือเบาดั่งแมลงปอต้องน้ำ!”“ยายบุญที่ใกล้ตายยังลุกขึ้นมาเมาท์ข้างบ้านได้ภายในสิบอึดใจ!”“นี่มันไม่ใช่หมอแล้วแม่…นี่คือเน็ตไอดอลสายสุขภาพต่างหาก!”หญิงชราที่หายป่วยเอ่ยด้วยน้ำตาคลอ “นางคงเป็นผู้ที่เทพเจ้าประทานลงมา” เมิ่งซินฟังแล้วใจสั่น: “โอ๊ย…ชีวิตฉันเคยโดนด่ามากกว่าโดนกราบอีกนะ…จะให้ชินยังไงเนี่ย”แต่ลึก ๆ เธอรู้ว่า การที่เธอมาอยู่ตรงนี้ มันไม่ใช่บังเอิญแล้ว… มันคือโชคชะตาอะไรบางอย่างที่กำลังดึงเธอกลับไปสู่ “อดีต”เช้าวันต่อมา ทหารในเครื่องแบบหลวงโผล่มาพร้อมสาส์นเชิญ:“ขอเชิญหมอหญิงจากแดนไกล เข้าตำหนักศรีอินทราโดยด่วน พระกุมารศิระอินทร์ประชวรหนัก แม้หมอหลวงทั้งแผ่นดินก็ยังมิอาจรักษา”เมิ่งซินคิดในใจ “ตำหนักศรีอินทรา…โอเค นี่มันเลเว

"บางครั้ง…การรักษาไม่ได้แค่ช่วยชีวิต แต่ยังรักษาหัวใจทั้งสองฝ่าย"แสงเทียนสาดส่องผ่านม่านบาง ราวกับทิ้งริ้วทองลงบนพื้นหินเย็น ๆ ไอสมุนไพรลอยละมุนอยู่ในอากาศ กลิ่นของไพล ใบหนาด และตะไคร้ คล้ายเรียกให้หัวใจหยุดสักวินาที เมิ่งซินคุกเข่าอยู่เคียงพระวรกายของพระราชกุมาร มือบางแต่มั่นคง วางเข็มทองลงบนจุดชีพจรสำคัญเมิ่งซิน (คิดในใจ) “ลมหายใจของเขาต้องไหลให้ถูกทาง…ชีวิตไม่ไหล คือความตายรออยู่ตรงหน้า”เข็มแรกปักลงกลางอก ‘ตันจง’ ตามด้วย ‘ไป๋ฮุ่ย’ กระหม่อม และ ‘จงหวาน’ ท้องน้อย เสียงหอบหายใจของพระราชกุมารค่อย ๆ ผ่อนคลาย ราวกับความทุกข์ถูกดึงออกจากร่างกลิ่นสมุนไพรอบอวล เผยความมหัศจรรย์ของภูมิปัญญาไทย-จีน รางจืดถอนพิษร้อน ขมิ้นแก้การอักเสบ เถาเอ็นอ่อนคลายเส้นปวดเมื่อย ทุกสัมผัสของเมิ่งซินเต็มไปด้วยความตั้งใจและความรักต่อศาสตร์การรักษาเมิ่งซิน (พึมพำ) “นี่แหละ…ตำราที่ฉันฝึกมาตั้งแต่เด็ก ไม่ใช่แค่ตัวอักษร…นี่คือชีวิตจริง ๆ”และอยู่มุมหนึ่ง…เงียบสนิท ใต้ชายผ้าม่านที่ไหวตามลม ขุนคีรินทร์ยืนสงบนิ่ง สายตาคมลึกจับจ้องเธอ ราวกับโลกทั้งใบในสองมือของเมิ่งซินคือสิ่งเดียวที่เขาสนใจขุนคีรินทร์ (คิดในใจ)

"เมื่อชีวิตและหัวใจปะทะ…ใครจะกล้าเป็นผู้คุมชะตากรรมในห้วงเวลาแห่งความร้อนแรงนี้?"สายลมยามบ่ายพัดเอื่อย กลิ่นสมุนไพรลอยคลุ้งเต็มห้องปรุงยา เมิ่งซินยืนนิ่ง มือหยิบหม้อวางสมุนไพร แต่ใจกลับเต้นถี่ไม่ต่างจากจังหวะหัวใจที่ไม่อาจควบคุมได้เมิ่งซิน “ทำไมเขาต้องจ้องฉันขนาดนั้น…หรือเขาสงสัยว่าฉันมีแผนลับ? คนแปลกหน้าที่โผล่มาแบบไร้สาเหตุ…”เธอกลืนน้ำลาย พยายามสะกดใจตัวเอง แต่ภาพของขุนคีรินทร์กลับผุดขึ้นมาในหัว — สูงสง่า แรงดึงดูดเหลือเกินจนทำให้หัวใจเธอหลุดจังหวะเมิ่งซิน “โอ๊ย…ทำไมต้องนึกถึงเขาอีกแล้ว…ฉันบ้าไปแล้วแน่ ๆ!”สายตาเบลอ ภาพในภวังค์ปรากฏขึ้นอีกครั้ง แต่คราวนี้ไม่ใช่เสียงดาบ ไม่ใช่ควันสงคราม…ภาพนั้น—ชายหญิงนอนเคียงกันใต้ม่านบาง เบื้องหลังลมพัดอ่อนๆ ริมฝีปากชายคนนั้นแตะหน้าผากหญิงด้วยความอ่อนโยน แผ่นหลังถูกประคองด้วยมืออบอุ่น เสียงหัวใจสองดวงเต้นเป็นจังหวะเดียวกันขุนคีรินทร์ (กระซิบ) “แม้จะต้องแลกด้วยชีวิต…ข้าก็จะปกป้องเจ้า”หัวใจเมิ่งซินสั่นสะเทือน ร้อนผ่าวตรงกลางอกและเย็นยะเยือกในวินาทีเดียวเมิ่งซิน (คิด) “ทะ…ทำไมรู้สึกเหมือนเราเคยรักกันมาก่อน…บ้าไปแล้ว ฉันต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ!”เ

"แม้สงครามและความตายจะจบลง แต่หัวใจกลับเริ่มต่อสู้…เมื่อสองชีวิตจับจ้องกันด้วยสายตาที่มากกว่าคำพูด"สายลมเย็นพัดเบา ๆ ผ่านยอดไม้ แสงทองสุดท้ายของวันส่องทอดตัวผ่านปรางค์และกำแพงพระราชฐาน กลิ่นหอมจากดอกปีบลอยมากับลม เงียบสงบ…เหมือนทุกอย่างกลับเป็นปกติแต่ไม่…ความปกติไม่เคยกลับมาสำหรับ เมิ่งซิน เพราะตอนนี้เธอกำลังเดินเคียงข้างชายผู้เคยถือดาบจ่อคอเธอเพียงไม่กี่ชั่วโมงก่อน เพื่อช่วยชีวิตเธอขุนคีรินทร์เดินนำอยู่ครึ่งก้าว แขนไพล่หลัง สีหน้าเรียบเฉยเหมือนเดิม แต่หางตาเหลือบมองเธออย่างไม่รู้ตัวเมิ่งซินยกมือเก็บปอยผมที่ปลิวมากระทบแก้ม ก่อนเอ่ยเสียงเบาแต่ชัดเมิ่งซิน “ฉันไม่เข้าใจเลยจริง ๆ…คุณกล้าขนาดนั้นได้ยังไง? เอาชีวิตตัวเองไปแลกไว้กับผู้หญิงที่ยังไม่รู้จักกันดีเลยด้วยซ้ำ”เธอหัวเราะเบา ๆ ยิ้มบาง ๆเมิ่งซิน “หรือว่าคุณ…เชื่อมั่นในความเก่งของฉันเลยมั่นใจว่าฉันต้องรอด…ใช่ไหม?”ขุนคีรินทร์ไม่ยิ้มตรง ๆ แต่ริมฝีปากขยับขึ้นเล็กน้อย ราวกับลมหนาวแตะมุมปากขุนคีรินทร์ “ข้ามิได้เชื่อในความเก่งของเจ้า…”เขาหยุดเดิน หันหน้ากลับมาช้า ๆขุนคีรินทร์ “แต่ข้าเชื่อ…ในดวงตาคู่นั้นของเจ้า แววตาที่ไม่สั่นไ

"บางครั้งอดีตไม่ได้อยู่ไกล…มันซ่อนอยู่ในหยดน้ำตา เงาสายตา และชิ้นหยกที่เหมือนลิขิตให้หัวใจต้องเผชิญความจริง"ค่ำคืนลมพัดเอื่อยเหนือพระตำหนักหลวง กลิ่นธูปจาง ๆ ลอยคลอในอากาศรอบเรือนไม้ลึกเข้าไปในเขตหลังวังภายในเรือนโหรหลวงผู้เฒ่า เสียงพลิกตำราโบราณและขีดเขียนบนกระดานชนวนดังต่อเนื่อง ท่ามกลางแสงเทียนที่กระพริบไหว เหมือนสะท้อนโชคชะตาที่กำลังจะถูกเปิดเผยโหรหลวง"มีหญิงหนึ่ง…มาจากต่างภพ…ถือกรรมเก่าไว้ในดวงจิต…นำเงาแห่งโชคชะตามาเปลี่ยนแปลงเจ้า"เสียงช้า ๆ เหมือนมาจากห้วงเวลาไกล ๆ ขุนคีรินทร์ยืนนิ่ง หน้าตาเคร่งขรึม แต่ดวงตาคมกลับสั่นไหว เขาชะงัก ลมหายใจขาดช่วง ก่อนจะกวาดตามองข้อความนั้นอีกครั้งโหรหลวง"นางคือผู้แบกพันธะกรรม…ร่วมกับเจ้า"หัวใจเขาสั่น…โดยไร้เหตุผลที่ศาลเจ้า – เหตุการณ์ก่อนหน้า ฟ้าร้องกระหน่ำฝนโปรยลงเบา ๆ ขณะทั้งสองวิ่งมาหลบใต้ศาลเจ้าไม้เก่า เมิ่งซินสะบัดหยดน้ำออกจากแขนเสื้อ แล้วหันไปพูดกับเขาเมิ่งซิน"ตอนที่ฉันมาถึงหมู่บ้านแรก ๆ ชาวบ้านพาฉันมาที่นี่"ขุนคีรินทร์เงียบ กวาดตามองศาลเจ้าอย่างสำรวจ ภาพในอดีตปรากฏขึ้น พล่าเบลอท่ามกลางความเงียบภาพในภวังค์ ฝนซา หมอกล