บททั้งหมดของ พันธะหัวใจเหนือกาลเวลา: บทที่ 1 - บทที่ 10

หมอกบางลอยล้อมรอบยอดไม้สูงกลางป่าลึกในจังหวัดหนึ่งทางภาคเหนือของประเทศไทย แสงแดดไม่อาจทะลุลงมาได้โดยตรง เหลือเพียงลำแสงบาง ๆ ที่ลอดผ่านช่องว่างระหว่างใบไม้ ลงมากระทบกับศาลเจ้าไม้เก่าแก่ที่ฝังรากอยู่ตรงนี้มานานหลายร้อยปีรากไม้เลื้อยพันเสาศาลเจ้า ผนังศิลาจารึกเก่าคร่ำที่ถูกฝนกัดเซาะยังคงพอเห็นลวดลายจาง ๆ ซึ่งไม่ใช่ของท้องถิ่นอย่างแน่นอนกล้องฟิล์มรุ่นเก่าถูกวางไว้อย่างประณีตข้างกายหญิงสาวชาวจีนผู้หนึ่ง เธอสวมเสื้อเชิ้ตแขนยาวพับแขนระดับข้อศอก กางเกงขายาวสีขาวสะอาด รองเท้าบู๊ตลุยโคลน และสะพายกระเป๋าผ้าสีน้ำตาลที่เต็มไปด้วยสมุดบันทึกและอุปกรณ์วิจัย เธอกำลังนั่งคุกเข่าตรงหน้าศิลาจารึก แววตาแน่วแน่“ไม่มีอะไรที่พิสูจน์ไม่ได้ ถ้าตั้งใจพอ”เสียงในใจของเธอดังขึ้น—ภาษาจีนที่เปล่งออกมาในความเงียบงัน ฟังชัดเจนราวกับเป็นคำสาบานเธอชื่อว่า เมิ่งซิน (夢心)นักวิจัยสายโบราณคดี จากมหาวิทยาลัยชื่อดังในปักกิ่งการเดินทางครั้งนี้คือโครงการวิจัยระดับปริญญาเอก ซึ่งมีจุดมุ่งหมายเพื่อศึกษาอิทธิพลของราชวงศ์หมิงในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ หลักฐานบางชิ้นชี้ว่าราชวงศ์หมิงอาจเคยส่งขุนนางหรือกองเรือเข้ามาตั้งรกรากในพื้

เสียงหอบหายใจของผู้คนปะปนกับกลิ่นคาวเลือดลอยคลุ้งไปทั่วลานโล่งกลางป่าลึก คบเพลิงส่องแสงวูบไหวดั่งอัสนีบนท้องฟ้า ในยามที่แสงไฟพลิ้วไหวท่ามกลางความมืด—เงาร่างหนึ่งกลับสงบนิ่ง ราวกับไม่รับรู้ถึงความกลัวของคนทั้งสิบที่รายล้อมเขาอยู่ดวงตาคมลึกดุจเปลวเพลิงซ่อนแสง เฝ้ามองศัตรูรอบด้านอย่างไม่ไหวเอน ร่างสูงของเขายืนนิ่งในท่วงท่าที่เปี่ยมด้วยความมั่นใจ ในขณะที่แวดล้อมไปด้วยชายฉกรรจ์นับสิบ มือแต่ละคนถือหอก ดาบ หรือธนูเล็งไว้ไม่ให้พลาดแล้วหนึ่งในศัตรู—ชายผู้ดูเหมือนเป็นหัวหน้ากลุ่ม—ก็แค่นเสียงหัวเราะเยาะออกมา“ตอนนี้เอ็งเหลือเพียงคนเดียว…แต่กลับกล้ายืนอยู่กลางวงเราอย่างไม่สะทกสะท้าน ...หรือว่าชีวิตเอ็งไม่มีค่าเสียแล้วถึงได้ถูกพรรคพวกทิ้งไว้”เขาเดินออกมาข้างหน้า รอยยิ้มเย็นปรากฏขึ้นที่มุมปาก“ข้าจะให้โอกาสสุดท้าย… คุกเข่าแล้วยอมกลับไปกับพวกข้าเสียเถอะแลกชีวิตเจ้ากับคำสารภาพว่าใครส่งเอ็งมา บางทีนายเหนือหัวของข้าอาจจะไว้ชีวิตเอ็ง...”เขากวาดตามองไปยังพวกพ้อง พลางหัวเราะในลำคอเสียงหัวเราะของเหล่าทหารรอบด้านเริ่มดังขึ้น—เย้ยหยัน สะใจ ไม่มีแม้แต่รอยยิ้มหรือแววหวั่นไหวในดวงตา“คำขู่ของพว

ลำธารไหลเอื่อยเย็นใต้เงาไม้เสียงแมลงป่าร้องระงมเป็นท่วงทำนองแผ่วเบา ราวกับกล่อมให้ทุกชีวิตผ่อนลมหายใจในแสงจันทร์ที่หล่นลงจากเรือนยอดไม้หญิงสาวชาวจีนผู้หลงเข้ามาในโลกที่ไม่รู้จัก… นั่งคุกเข่าอยู่ข้างชายผู้แบกความลับทั้งตัวตนเมิ่งซิน เปิดห่อผ้าเล็ก ๆ จากกระเป๋าคาดเอวข้างในคือสมุนไพรแห้งจำนวนหนึ่งที่เธอเตรียมไว้เสมอเธอไม่รู้ว่ายังไงถึงรอดมาได้ถึงตรงนี้แต่เธอรู้—ว่าชายตรงหน้า… ไม่ควรต้องตายเพราะเธอ“ถ้าคุณฟังอยู่… อย่าขยับนะ”“พิษจะกระจายเร็วขึ้นถ้าเลือดสูบฉีดแรงเกินไป”น้ำเสียงของเธอสั่น แต่มือทั้งสองนิ่งอย่างน่าประหลาดใจแม้จะไม่เคยรักษาใครกลางป่ามืดแต่ศาสตร์ในการรักษาด้วยการแพทย์แผนจีนก็ฝังรากลึกอยู่ใน DNA ของเธอมาตั้งแต่เกิด เธอบดสมุนไพรด้วยหินริมลำธารเธอก้มลง ค่อย ๆ ทายาลงบนบาดแผลที่บ่าเขานิ้วเรียวของเธอแตะผิวเนื้อเขาด้วยความระมัดระวังผิวร้อนจัดจากพิษ… แต่แผ่นหลังยังนิ่งดั่งภูผา“คนบ้าอะไรตัวเย็นชะมัด...นึกว่าแผ่นหินสะอีก” เมิ่งซินรำพันเบา ๆจากนั้นเธอหยิบชุดเข็มฝังจากกล่องโลหะเล็ก ๆมือเธอสั่นเล็กน้อยขณะเปิดฝากล่อง“หวังว่าพื้นฐานการแพทย์จีนจะยังพอช่วยคุณได้…”ชายหนุ่มที่น

เมิ่งซินเดินฝ่าแนวพุ่มไม้ สองเท้าเหยียบลงบนพื้นชื้นจากน้ำค้าง เสียงน้ำลำธารไหลกระทบโขดหินข้างหน้า เธอเดินตามมันไปอย่างไร้จุดหมาย—เพียงเพื่อหนีจากความเงียบของการถูกทิ้งไว้เพียงลำพังทันใดนั้น เสียงฝีเท้า เสียงพูดคุยกันอย่างเบาเบา… ดังขึ้นจากอีกฟากลำธาร เธอชะงัก ย่อกายลงอย่างระวัง …กลุ่มคนประมาณห้าหกคนในเสื้อผ้าพื้นเมืองแบบที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน กำลังแบกตะกร้าเดินเลียบลำธารเสียงพวกเขาพูดกันเบา ๆ แต่ชัดเจน “ข้าว่าพวกเรารีบกลับหมู่บ้านกันเถอะ เพลานี้พวกข้าศึกออกลาดตะเวนบ่อยขึ้น ถ้าเจอกับพวกมันเข้าจะแย่เอานะ" "เออ...ก็ดีเหมือนกัน หวังใจว่าสมุนไพรพวกนี้คงจะพอรักษาชาวบ้านในหมู่บ้านของพวกเราได้นะ"เสียงนั้น… เป็นภาษาไทย แถมยังเป็นสำเนียงไทยแบบที่เคยได้ยินจากละคร และบทความในงานวิชาการภาษาไทยโบราณ...สำเนียงเหนือ...หรือ…ไทยย้อนยุคที่เมื่อก่อนเธอไม่เคยฟังรู้เรื่องเลย?ที่น่าตกใจกว่านั้นคือ—ตอนนี้เธอกลับฟังรู้เรื่องหมดทุกคำ“เดี๋ยวนะ…รู้สึกว่าเมื่อคืนก็พูดกับเขาเป็นภาษาไทย…นี่มันอะไรกันเนี่ย”เธอพึมพำความทรงจำซ้อนทับในหัว ใบหน้าของชายหนุ่มปริศนาในหน้ากากทองดำ คำพูดที่เขาเอ่ยเตือนเธอ ก

"บางครั้ง…จุดเริ่มต้นไม่ได้อยู่ที่ทางออก แต่ซ่อนอยู่ในหัวใจที่ถูกลืม"เช้าวันใหม่มาแบบแสงแดดละมุน ๆ แต่ในใจเมิ่งซินคือ "โอเค…เมื่อคืนก็คือรักษาคนจนมือสั่น วันนี้ยังต้องไปไหว้ศาลต่ออีกเหรอ…" ชาวบ้านพาเดินบนทางดิน บอกว่าจะพาไปศาลเจ้าศักดิ์สิทธิ์อะไรสักอย่าง ทุกคนทำหน้าจริงจังมาก จนเธอแบบ “นี่ฉันกำลังเดินเข้าฉากหนังผีหรือสารคดี National Geographic กันแน่วะ?”พอถึงที่…บอกเลยว่าศาลนี้ไม่ธรรมดา ไม้เก่า ๆ มีลายแกะสลักมังกรคาบแก้ว เถาวัลย์พันรอบ หลังคากระเบื้องจีนโบราณสะท้อนแสงแดดจาง ๆ “เอ้า นี่มัน aesthetic แบบพิพิธภัณฑ์ไม่ใช่เหรอ!?” เสาหินหน้าศาลยังผูกผ้าแดงซีด ๆ โบกไหวเบา ๆ ตามลมอีก โบกแบบมีชีวิตอะ…บอกตรง ๆ ถ้ามากลางคืนคือไม่กล้าเข้าแน่นอน 🥶เมิ่งซินก้าวเข้าด้วยหัวใจตุบ ๆ ตับ ๆ แล้วทันใดนั้นความทรงจำก็ตีกลับมา—“เดี๋ยวนี่มันที่ที่ฉันเคยเจอก่อนโดนฟ้าผ่าใช่มั้ย!? โอ้โห ถ้าเป็นในหนังนี่คือจุด fast travel กลับโลกเดิมแน่ ๆ” เธอรีบวิ่งหาทางออก หวังจะเจอประตูวิเศษ แต่ผลคือ… “สำรวจจนเหงื่อแตก ไร้ทางกลับบ้านจ้า มีแต่กำแพงหินเย็น ๆ”แล้วก็มีจารึกโบราณโผล่มาให้หวีดแทน:“เมื่อถึงเวลาหัวใจที่จากไป