Semua Bab พันธะหัวใจเหนือกาลเวลา: Bab 21 - Bab 30

"ถ้าอดีตเรียกให้ฉันกลับ…ทำไมหัวใจฉันยังเต้นเพราะเขา…แม้ไม่เคยรู้จัก"ณ ศาลเจ้าไม้เก่าแก่กลางป่า – ยามบ่ายคล้อยแสงอาทิตย์ท้ายวันทาบทอเป็นสีส้มอ่อน ๆ เงายาวทอดตัวราวมือแห่งอดีตแตะปัจจุบันเสียงนกป่าร้องแผ่วเบา ทำให้บรรยากาศสงบชวนหลงใหลเมิ่งซินก้าวเข้ามาหยุดหน้าศาลเจ้า ควันธูปลอยฟุ้งเป็นละอองราวฝันสายตาเธอสอดส่องรอบ ๆ พลางรำลึกถึงวันแรกที่มาถึงเหมือนมีใครบางคนเคยอยู่ที่นี่…เรื่องราวจากประวัติศาสตร์ชักชวนให้เธอค้นหาความจริงของต้นตระกูลเมิ่งซิน (พึมพำเบา ๆ)"ช่วงต้นกรุงศรีอยุธยา…ราวปี 1351–1500 มีสัมพันธ์ไมตรีแน่นแฟ้นกับราชวงศ์หมิง โดยเฉพาะการค้าและการแลกเปลี่ยนความรู้ทางการแพทย์..."เธอเดินสำรวจรอบศาลเจ้าอย่างตั้งใจเมิ่งซิน"หลังจักรพรรดิหย่งเล่อย้ายเมืองหลวง…บางคนถูกเนรเทศไป ‘เสียมหลอ’…"เสียงในหัวดังก้อง…เป็นเสียงคุณปู่เล่าถึงบรรพบุรุษOS. เสียงคุณปู่ (ภาษาจีน)"เมิ่งเซียนอิ๋นได้รับภารกิจลับไปอาณาจักรใต้…เพื่อสืบทอดศาสตร์การแพทย์แผนจีน แลกเปลี่ยนกับหมอไทย…แต่การเดินทางนั้นคือครั้งสุดท้ายในชีวิตของนาง…ที่ทำให้หัวใจนางผูกพันแผ่นดินนี้ตลอดกาล"เมิ่งซินนิ่งคิด ลมหายใจช้าลงเมิ่งซิน (ค

“แววตาที่แลกมาด้วยความลึกลับ… ใครกันแน่คือผู้ควบคุมเกม และหัวใจของแม่ทัพเหล็กกล้าจะตกเป็นของใครก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป?”ฉาก 1 – ตำหนักพระราชกุมาร / แสงแดดอ่อนยามสายใบไม้พลิ้วไหวราวมือเรียกขาน เสียงหัวเราะและฝีเท้าเร่งรีบของข้าหลวงลอยแว่วเข้าหูเมิ่งซินในชุดผ้าฝ้ายบางเบา สะท้อนความเป็นสาวชาวจีนด้วยเอกลักษณ์เรียบง่าย เธอเอื้อมมือแตะข้อมือพระราชกุมารเบา ๆ และเลื่อนสายตาไปยังนาฬิกาทรายใกล้ ๆ เพื่อตรวจชีพจรเมิ่งซิน(อ่อนโยน) ชีพจรกลับมาเป็นปกติแล้วเพคะ… แต่ยังต้องพักผ่อนนะ และอย่าแอบหนีไปเล่นกลางแจ้งอีกพระราชกุมารยิ้มส่งสายตาไปยังมุมหนึ่ง… ขุนคีรินทร์ยืนพิงเสาหลบมุม หางตายังไม่ละจากเธอเมิ่งซินในใจคิด: แอบมองฉันตั้งแต่ตอนไหน… แต่ไม่พูดอะไรเลย? หรือว่า…นายจะเริ่มหลงเสน่ห์แล้วสินะเธอเก็บอุปกรณ์และก้าวออกจากห้อง ขุนคีรินทร์แอบบ่นในใจ:กระไรกัน แม่หญิงผู้นี้… ข้าแทบจะยืนเฝ้าขาแข็งแล้ว แต่กลับไม่ได้คำทักสักคำ…พระราชกุมารมองตามด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์:ครานี้เห็นทีแม่ทัพเหล็กกล้า…คงถูกตีแตกเสียแล้วกระมังฉาก 2 – ลานหน้าพระตำหนักเสียงโห่ร้องและกระทบดาบไม้ดังเป็นจังหวะ พลทหารฝึกซ้อมพร้อมเพรี

“ขุนคีรินทร์… มือขวาของพระราชกุมารหรือหัวใจของหมอหญิงต่างแผ่นดิน?การปกป้องครั้งนี้จะเปลี่ยนเกมความสัมพันธ์ระหว่างเขาและเธอไปตลอดกาล!”เสียงฝีเท้าหนักแน่นกึกก้องจากด้านข้างเหล่าทหารยืนประชิดเมิ่งซิน มือทั้งสองของเธอถูกคว้าขึ้นจนตัวลอยขุนคีรินทร์ปล่อยตัวท่านหมอหญิงเดี๋ยวนี้!!!ชายชุดดำทองก้าวเข้ามา ท่ามกลางแสงแดดสะท้อนปลายเกราะอย่างเงียบงันมือหนึ่งชักดาบจากฝัก — ปลายคมเฉียดลำคอทหารทั้งสองไม่มีเสียงตะโกน มีแต่สายตาคมลึกกว่าใคร ๆ ใบหน้าเรียบเย็น แต่เต็มไปด้วยอำนาจขุนคีรินทร์สบตา ออกญาศรีสุริยวงศ์ อย่างไม่หวั่นขุนคีรินทร์นางเป็นผู้รักษาพระราชกุมาร อยู่ในความรับผิดชอบของข้า… ไม่มีใครแตะต้องนางได้ทันใดนั้น บรรยากาศเงียบลง เหล่าทหารถอยห่างราวกับถูกแรงมองของเขากดทับเมิ่งซินกำลังจะเอ่ยอะไรบางอย่าง… แต่ชะงักเมื่อสบตาชายตรงหน้าใบหน้าที่ดูไร้อารมณ์กลับแฝงความโกรธบางเบาแบบเก็บไม่อยู่เมิ่งซิน (คิดในใจ)โคตรเท่ห์… นี่มันซีนเปิดตัวพระเอกในนิยายชัด ๆพิมพ์มาศและออกญาศรีสุริยวงศ์ถึงกับชะงักออกญาศรีสุริยวงศ์ลดดาบลงก่อนเถิด ข้าก็แค่พานางไปสอบความ ไม่ได้ทำร้ายพิมพ์มาศจริงเจ้าค่ะ… น้องเห็นว

"เบื้องหลังรอยยิ้มและสมุนไพร…ใครจะคิดว่าเงามืดกำลังรออยู่ใกล้ตัว?"ท่าน้ำวัดพุทไธศวรรย์ / ยามสายแสงแดดยามสายสะท้อนผิวน้ำเจ้าพระยาเป็นประกาย ระยิบระยับ คลอเสียงพายเรือช้า ๆ และลมพัดผ่านยอดโพธิ์วัดพุทไธศวรรย์ตั้งตระหง่านฝั่งตรงข้าม ท่าน้ำล้อมรอบด้วยต้นพุทราเก่าเรือนทรงไทยไม้สักหลังหนึ่ง ตั้งเยื้องมุมชายคาเอียงเล็กน้อย เมิ่งซินลงจากเรืออย่างระมัดระวังชุดผ้าฝ้ายธรรมดา ผ้าคลุมปิดหน้าบางส่วน แววตาเธอมุ่งมั่นชัดเจนเมิ่งซิน (คิดในใจ)จากบันทึกยุคฉัน… ‘เรือนพักทูตจีน’ มักตั้งใกล้ท่าน้ำ ใช้เป็นจุดรักษาพยาบาลชั่วคราว…เบาะแสเซียนอิ๋นอาจอยู่ตรงนั้นหญิงวัยกลางคนเดินผ่านพร้อมตะกร้าผัก เมิ่งซินเข้าไปถามด้วยท่าทีอ่อนน้อมเมิ่งซินเอ่อ…ป้าคะ ข้าได้ยินว่าบริเวณนี้เคยมีเรือนพักคณะทูตจีนมาก่อน ท่านพอจะรู้จักไหมคะชาวบ้านอ๋อ…ปลายน้ำโน่น แต่ตอนนี้ไม่มีใครอาศัยแล้วเมิ่งซินเพราะเหตุใดคะ?ชาวบ้าน (กระซิบ)ได้ยินมาว่าแม่หญิงจากแผ่นดินใหญ่ถูกปิดตายมาหลายปี…ถ้าเข้าไป ระวังให้ดี…เธอเคยถูกจับข้อหาลอบวางยาพระราชกุมารเมิ่งซินเบิกตา แข็งค้างเล็กน้อยเมิ่งซิน (คิด)ทำไมบันทึกที่ฉันมีถึงไม่มีเรื่องนี้เลย…เรือ

"บางครั้ง…ความห่วงใยก็ทำให้หัวใจเต้นแรงเกินกว่าจะกลั้น"ในท้องพระโรง / ยามสายห้องโถงหลวงประดับม่านไหมทองอ่อน แสงแดดลอดผ่านกระจกสีคราม ทอดเงาอ่อน ๆ ลงบนพื้นเสียงนกจากสวนหลวงเบา ๆ แต่ใจใครบางคน…ไม่เงียบเช่นนั้นขุนคีรินทร์ยืนตรงในชุดราชองค์รักษ์ คิ้วขมวดเล็ก ๆ มือกระชับดาบแน่นโดยไม่รู้ตัวพระราชกุมารนั่งสงบ แต่สายตาเจ้าเล่ห์ราวจับจังหวะใจคนพระราชกุมาร (ยิ้มเจ้าเล่ห์)เหตุใด 2-3 วันที่ผ่านมา…ท่านพี่คีรินทร์ ดูว้าวุ่นนักเล่าขุนคีรินทร์ (นิ่ง แต่เสียงแข็ง)ข้ามิได้ว้าวุ่น…เพียงแต่…ท่านหมอหญิงยังมิได้มาถวายพระโอสถให้พระองค์…ฤาจะเหลวไหลเกินพอดีพระราชกุมาร (ยิ้มบาง)นางมาแล้ว…และก็...ไปแล้วขุนคีรินทร์กระหม่อมมิเห็น…หมายความว่าใดกันพระราชกุมารสามวันมานี้…นางถวายโอสถแต่เช้า แล้วก็กลับ…เหมือนมีงานบางอย่างต่อเนื่องขุนคีรินทร์กำดาบแน่นขึ้น ความห่วงใยพรั่งพรูในใจขุนคีรินทร์ (คิดในใจ)หรือว่านางคิดสิ่งแผลงอีก…คราก่อนก็หนีไปที่ท่าน้ำ เข้าไปในเรือนพักราชทุต…เกือบอันตราย หากเกิดขึ้นอีก…ข้าจะทำอย่างไรขุนคีรินทร์ (พูด)ถ้าเช่นนั้น…ข้าจักไปดูนาง ว่านางจะก่อความวุ่นวายอีกหรือไม่พระราชกุมารแล้