Semua Bab ตำนานรักองค์ชายจอมโจร: Bab 61 - Bab 70

เสวี่ยเหยามองใบหน้าหล่อเหลาของพระสวามีพลางส่ายหน้าไปมาติดต่อกัน  “พระองค์อย่าทรงเชื่อนะเพคะ มีกลุ่มคนผู้ไม่หวังดีจงใจใส่ร้ายหม่อมฉัน หญิงผู้นั้นจะเป็นเฉียนเฉียนไปได้อย่างไรกัน มันเป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอนในเมื่อตอนนางสิ้นลมและค่อยๆ หมดลมหายใจไป หม่อมฉันอยู่ตรงนั้นด้วยและเห็นกับตานางไม่สามารถมีชีวิตหวนคืนกลับมาไม่ได้! ไม่ได้แน่นอน!!!”เสวี่ยเหยาเผลอตัวหลุดปากออกไป  และนั่นทำให้พระพักตร์หล่อเหลาของรัชทายาทรูปงามแสยะยิ้มเหยียดออกมาทันทีครั้นได้ยินเช่นนั้น  “ที่แท้เจ้าก็คือคนที่ฆ่าหยางเฉียนเฉียน”นิ้วพระหัตถ์ยกขึ้นชี้หน้าพระชายา  เสวี่ยเหยารู้สึกตัวขึ้นมาโดยพลันเมื่อพระสวามีมีรับสั่งกลับมา สองขารีบคลานเข่าเข้าไปหาทันทีอย่างร้อนรน  “มะ..ไม่ใช่นะเพคะ...ไม่ใช่..หม่อมฉันบังเอิญไปเห็นนางเป็นคนแรก ไม่ใช่อย่างที่ทรงคิดนะเพคะ ไม่ใช่เลยไม่ใช่”เสวี่ยเหยาเริ่มพูดปากคอสั่นไปหมด  “ไม่คิดเลยว่าตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา เคยเฝ้าครุ่นคิดมาตลอดว่าเพราะเหตุใดหยางเฉียนเฉียนคนที่ข้าเลือกหมายใจจะอภิเษกให้นางเป็นพระชายาเอกเคียงข้างกายข้า จึงด่วนจากไปก่อนวัยอ

ท่ามกลางสายตาของเฉินคังที่เห็นอาการเจ็บปวดของสตรีที่กำลังยืนอยู่ตรงหน้าตนในขณะนี้ ยังมิทันจะทำการสิ่งใดเสียงของฮูหยินท่านเจ้าเมืองดังขึ้น “เฉียนเฉียน!!!!”หวังฮูหยินร้องเรียกธิดาของนาง ในขณะเดินออกมาชมสวนดอกไม้ยามเช้า ก่อนจะเหลือบสายตามาเห็นลูกสาวแสนสวยมีอาการเช่นนั้น ร่างอวบอิ่มรีบเดินตรงดิ่งมาหาอย่างรวดเร็ว และนั่นทำให้เฉินคังยืนนิ่งไปอีกคำรบครั้นได้ยินเสียงร้องเรียกชื่อที่เหมือนกับภรรยาตน “เฉียนเฉียน! หยางเฉียนเฉียนหรือนี่”เสียงพึมพำเรียกชื่อนั้นดังออกมา ในขณะเดียวกับที่หวังฮูหยินเดินมาถึงตัวร่างอรชรของธิดาคนงาม “เฉียนเฉียนเป็นอะไรลูกแม่ เจ้าไม่สบายเช่นนั้นอีกแล้วรึ!”หวังฮูหยินถามกลับไปด้วยความเป็นห่วงอย่างยิ่งยวด ใบหน้างามสะบัดศีรษะไปมาติดต่อกันครั้นอาการปวดหัวแทบจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ จู่ๆ พลันมลายหายไปเป็นปลิดทิ้งอย่างมิรู้สาเหตุ “ลูกไม่เป็นอะไรท่านแม่ แค่รู้สึกมึนๆ อาจเป็นเพราะเมื่อคืนนอนไม่ค่อยหลับเพราะเฉินเอ๋อร์นอนดิ้นทั้งคืนเลยเจ้าค่ะ ถีบลูกตกเตียงก็ตั้งหลายคร

จวนเจ้าเมือง ณ.บริเวณลานฝึกวรยุทธ์ “กระชับปลายดาบให้มั่นคงเฉินเอ๋อร์! แข็งแรงหน่อย!ขาทั้งสองข้างยืนให้มั่นคงหลังจากนั้นตวัดดาบออกไป!”เสียงเฉินคังตะโกนก้องกำลังฝึกท่านชายหยางเฉิน หัดฝึกใช้ดาบหลังจากที่ต้องยกดาบวันละหนึ่งพันครั้งมาตลอดสิบวัน ฮึ้บ! ฮึ้บ!ฮึ้บ! เสียงของท่านชายน้อยส่งเสียงออกมาเป็นระยะๆ พร้อมทำท่าทางไปพร้อมกับอาจารย์ของตน ขาน้อยๆ ค่อยๆ ก้าวยาวหัดใช้ดาบซึ่งทำจากไม้ทำท่าทางไปพร้อมกับเฉินคัง โดยมีสายตาของผู้เป็นอาจารย์คอยดูแลเอาใจใส่อยู่ตลอดเวลาด้วยความเอ็นดูที่ท่านชายน้อยตั้งใจเรียนหนังสือทุกวิชา โดยเฉพาะวิชายุทธ์เป็นที่ชื่นชอบยิ่งนัก ท่ามกลางสายตาของฉิงชวนคอยยืนมองน้องชายตัวน้อยฝึกยุทธ์ไปกับอาจารย์เฉิง ซึ่งทั่วทั้งจวนมังกรต่างพากันรู้จักเป็นอย่างดีในขณะนี้ “ท่านอาจารย์เฉิงมองจากตรงนี้รูปงามเสียนี่กระไร เวลามองใบหน้าด้านข้างของท่านทีไรข้าใจสั่นทุกทีเลย” “ข้าก็เช่นเดียวกัน แต่ใบหน้าของท่านอีกข้างสวมหน้ากากปิดบังตลอดเวลา ได้ยินมาว่าดวงตาด้านนั้นมืดบอดและเสียโฉมเพราะเปรียบเทีย

ในขณะที่พระวรกายสูงใหญ่พระดำเนินไปถึงบริเวณโถงด้านหน้า ซึ่งเต็มไปด้วยเจ้าเมืองน้อยใหญ่ทั้งอยู่ใต้การปกครองของแคว้นหมิ่นเยว่และเป็นเมืองอิสระไม่อยู่ใต้การปกครองของผู้ใดดั่งเช่นเมืองอูเจี๋ยนรวมไปถึงผู้แทนจากเมืองอื่นๆ ตลอดจนถึงขุนนางและคหบดีผู้มั่งคั่งต่างมารวมตัวกันอยู่ในงานนี้กันอย่างพร้อมเพรียง“รัชทายาทเฉินจิ้นแห่งแคว้นหมิ่นเย่วเสด็จ!”เสียงของทหารรักษาการณ์เอ่ยดังก้อง พร้อมทุกสายตาหันกลับไปมองตรงหน้าประตู“รัชทายาทหมิ่นเย่วเสด็จมาอย่างนั้นรึ!”หยางผิงพึมพำออกมาเบาๆ พร้อมหันกลับไปมองหน้าฮูหยินของตนทันที“เสด็จมาเพียงลำพังมิเห็นเสวี่ยเอ๋อร์ติดตามมาด้วยเลยท่านพี่ มิรู้ว่าการเสด็จมาครั้งนี้สืบเนื่องมาจากอะไรก็มิอาจรู้ได้”หวังฮูหยินกระซิบกับสามี“คงไม่มีอะไรกระมังฮูหยินอาจจะเพียงแค่มาร่วมงานก็อาจเป็นได้”ท่านเจ้าเมืองตอบภรรยากลับไป“คงจะไม่หรอกเจ้าค่ะ แต่ไหนแต่ไรมาเขยใหญ่ผู้นี้ไม่เคยย่างกายมาเหยียบจวน แม้กระทั่งเสวี่ยเอ๋อร์ออกเรือนไปก็ไม่เคยกลับมาเช่นกัน เคยเห็นหน้าเพียงครั้งเดียวเท่านั้นก็ตอนอภิเษก จะต้

วันทำพิธีบูชาเทพธิดาอูเจี๋ยนทั่วทั้งเมืองอูเจี๋ยนในเวลานี้บรรดาชาวเมืองต่างประดับประดาบ้านเรือนร้านค้าเต็มไปด้วยดอกไม้นานาพรรณมากมาย ด้วยเชื่อว่าเทพธิดาอูเจี๋ยนโปรดปรานไม้ดอกที่มีกลิ่นหอมทุกชนิด ใช้ดอกเหลียนฮวาเป็นสถานที่ประทับบรรทมเสวย ดอกโมลี่ฮวาเป็นกระยาหารเพื่อให้ทั่วพระวรกายมีกลิ่นหอมด้วยเหตุนี้ทั่วทั้งเมืองจึงตกแต่งดอกไม้หอมนานาพรรณที่ปรากฏอยู่ในพื้นที่ดาษดื่นไปหมด ในขณะเดียวกันที่จวนมังกรของเจ้าเมืองหยางผิงประดับดอกหมู่ตานหลากสีสัน ส่งกลิ่นหอมฟุ้งกระจายไปทั่วบริเวณบริเวณกำแพงเมืองด้านซ้ายแขวนภาพเสมือนจริงของ หยางเฉียนเฉียน ซึ่งวาดลงบนผืนผ้าไหม ถอดแบบมาจากตัวตนซึ่งเป็นร่างจริงมีชีวิต ผู้ที่สิ้นชีพไปแล้วและเทพธิดาอูเจี๋ยนได้ประทานชีวิตใหม่ให้หวนกลับคืนมาด้วยเหตุนี้จึงทำให้ชาวเมืองต่างเชื่อมั่นว่า ท่านหญิงรอง หยางเฉียนเฉียนคือพระธิดาของเทพธิดาอูเจี๋ยนนั่นเอง หาใช่ปีศาจร้ายกลับมาแฝงอยู่ในร่างตามความเชื่อดั้งเดิม อีกทั้งด้วยรูปโฉมอันงดงามซึ่งปรากฏให้เห็นเป็นครั้งแรกบนผืนภาพวาด ทำให้ชาวเมืองต่างตกตะลึงในความงดงามของหยางเฉียนเฉียนกันถ้วนหน้า ว่านางคือผู