Semua Bab ตำนานรักองค์ชายจอมโจร: Bab 31 - Bab 40

5 วันผ่านไป เมืองหลิวนิง บริเวณท่าเรือสินค้า เรือสินค้าจากเมืองหลิวนิงเข้าเทียบท่าเพื่อถ่ายเทสินค้ามากมายที่นำไปแลกเปลี่ยนมาจากหลายเมือง หลายแคว้นและตามหมู่เกาะตามเส้นทางสายไหมของทะเล หีบสินค้ามากมายถูกชายฉกรรจ์ทั้งที่อยู่บนเรือและอยู่บริเวณท่าเทียบเรือ ต่างรีบเร่งขึ้นไปบนเรือดังกล่าวเพื่อขนถ่ายสินค้าออกมาอย่างรวดเร็ว ท่ามกลางเสียงของผู้คนเอ็ดอึงและสัญจรไปมากันอย่างคับคั่ง ร่างสูงโปร่งของท่านชายหย่งไฉก้าวออกมาจากเรือสินค้าพลางกวาดสายตาไปทั่วบริเวณท่าเทียบเรือ หลังจากไปนานกว่าหนึ่งปีเพื่อทำหน้าที่เชื่อมสัมพันธ์ไมตรีระหว่างเมือง ตามนโยบายของบิดาซึ่งเป็นเจ้าเมืองปกครองอยู่ในขณะนั้น ผู้คนมากมายส่วนใหญ่ล้วนเป็นชายฉกรรจ์ มีสตรีเพียงประปรายด้วยเป็นท่าเรือถ่ายสินค้าจึงมีแต่ผู้ใช้แรงงานเสียส่วนส่วนใหญ่ ตลาดการค้าจะอยู่ด้านนอกสุดและเป็นตลาดใหญ่เต็มไปด้วยผู้คนมากมายเดินทางมาจับจ่ายและซื้อขายแลกเปลี่ยนกันอย่างคับคั่ง ก่อนจะหันกลับไปมองทางด้านหลัง เมื่อมีสตรีสาวร่างระหงค่อยๆ ก้าวเดินตามหลังมา นางสวมอาภรณ์และเครื่องประดับที่ได้มอบให้กับมือ คนสวยใส่อะไรก็ยิ่งสวยมากขึ้นทวีคูณ เมื่อได้สวม

ภายในเรือนรับรองหวังฮูหยิน ผ้าขาวหลายผืนเต็มไปด้วยโลหิตสีแดงฉาน วางพาดอยู่กับอ่างน้ำที่นำมาเช็ดทำความสะอาดแผล บริเวณส่วนท้ายทอยของเฉียนเฉียนปรากฎมีบาดแผลลึกเพราะถูกระแทกกับโขดหินอย่างแรงจนปริแตกเป็นทางยาว บริเวณแง่งหินที่แหลมคมแทงเข้าไปในศีรษะจนเห็นเนื้อขาวโพลน ได้แต่ใช้สมุนไพรในการคัดเลือดเพื่อให้หยุดไหล และรักษาแผลมิให้ติดเชื้อก่อนจะใช้ผ้าขาวสะอาดนำมาพันไว้รอบศีรษะ ใบหน้าแสนสวยที่เคยเปล่งปลั่งเต็มไปด้วยเลือดฝาดสีแดงอมชมพู บัดนี้ขาวซีดด้วยเพราะเสียเลือดไปมาก อาภรณ์งดงามบนเรือนร่างของหญิงสาวเต็มไปด้วยเลือดที่ไหลจากท้ายทอยเปรอะเปื้อนชุดทางด้านหลังเต็มไปหมด ท่ามกลางสายตาของท่านชายหย่งไฉเต็มไปด้วยความเป็นห่วงยิ่งนัก แต่ถึงกระนั้นก็เบาใจด้วยเพราะอยู่ในความดูแลของตนคอยรักษาอาการบาดเจ็บให้แก่นาง ร่างอวบอิ่มของหวังฮูหยินก้าวข้ามธรณีประตูเข้ามาภายในห้องนอน สายตามองตรงไปที่เตียงนอนซึ่งร่างของสตรีแปลกหน้ากำลังนอนหมดสติอยู่ในขณะนี้ โดยมีร่างของหลานชายนั่งเฝ้าอยู่ตลอดเวลามิยอมลุกออกไปจากห้องแม้แต่น้อย “ไฉเอ๋อร์! ท่านพ่อของเจ้าเรียกให้ไปพบที่ห้องหนังสือ”หวังฮูหยินบอกหลานชาย และนั่นทำใ

เรือนรับรองหวังฮูหยิน ร่างอวบอิ่มรีบถลาเข้าไปยังเตียงนอนทันทีที่ก้าวข้ามผ่านธรณีประตู หวังฮูหยินรีบคว้ามือเรียวสวยมาโอบอุ้มไว้ พร้อมยกมืออีกข้างลูบไล้เส้นผมสีดำสนิทไปมา “เฉียนเฉียน!”เสียงเรียกชื่อดังออกมาเบาๆ พร้อมหยาดน้ำตาร่วงหล่นลงมา เพียงครู่ร่างใหญ่ของท่านชายหย่งไฉ เจ้าเมืองหย่งอันและว่านฮูหยินเดินตามเข้ามาติดๆ หน้าประตูห้องเต็มไปด้วยบ่าวไพร่คนสนิทชะเง้อคอยฟังสถานการณ์อันแปลกประหลาดที่อุบัติขึ้นอยู่ในขณะนี้ ทุกสายตาต่างพากันนิ่งงันไปตามๆ กัน ครั้นเห็นปานแดงรูปหัวใจอยู่บนไหล่ซ้าย ซึ่งไม่ว่าจะเพ่งพิจารณาไม่รู้ต่อกี่รอบก็หาจุดที่แตกต่างกันไม่ได้เลย ราวกับว่าสตรีที่นอนหมดสติอยู่ในขณะนี้ แท้จริงแล้วคือหยางเฉียนเฉียนนั่นเอง “ไม่น่าเป็นไปได้และไม่น่าเชื่อเลย! นี่คือปานแดงที่ติดตัวมาตั้งแต่เกิดของเฉียนเฉียนไม่มีผิด ไม่ว่าจะเป็นรูปร่าง สีของปานแดงหรือแม้แต่ตำแหน่งตรงกันหมดทุกอย่าง เป็นไปได้อย่างไรกันในเมื่องานศพของเฉียนเฉียนก็อยู่จนถึงวันที่นำไปฝังร่างไว้ในสุสานบนเกาะเฉิงไห่ และนางตายไปนานกว่าสี่วันแล้ว”ท่านเจ้าเมืองรำพึงออกมามิรู้วาย “นั่นสิท่านพี่ข้ายังจำได้เลยว่า ก่อนจะนำนาง

เกาะเผิงหู่ ร่างสูงใหญ่ของจอมโจรเยี่ยคังกำลังยืนอยู่ท่ามกลางหัวหน้ารองทั้ง 12 คน ซึ่งแต่ละคนมีกำลังพลที่เป็นชายฉกรรจ์มาจากทั่วทุกสารทิศ ถูกสั่งสมจนกลายเป็นกองทัพที่มีชายฉกรรจ์กว่าหนึ่งหมื่นนาย เฉินคังหรือในเวลานี้คือหัวหน้าโจรสลัดเยี่ยคัง จัดกองทัพที่มีมากมายเป็นเรือนหมื่นเพื่อปกป้องเขตชายแดนน่านน้ำทางทะเลอย่างลับๆ จากแคว้นฉีและแคว้นเยี่ยนมานานหลายปีแล้ว ส่วนชายฉกรรจ์ที่มาจากผืนแผ่นดินใหญ่ถูกส่งตัวไปคอยดูแลเขตตะเข็บชายแดน ระหว่างแคว้นฉีและแคว้นเยี่ยนในคราบของกองโจรภูเขา มีหน้าที่ปล้นสะดมเสบียงอาหาร อาวุธและทรัพย์สินของมีค่าจากกองทัพแคว้นฉีและแคว้นเยี่ยนที่ยกมาหมายตีแคว้นหมิ่นเย่วให้ตกไปอยู่ในการปกครองของตน รวมไปถึงคอยปล้นบรรดาขุนนางขี้ฉ้อที่ยักยอกเงินท้องพระคลังหลวงรวมไปถึงคหบดีที่สมคบคิดร่วมกัน เยี่ยคังมีคำสั่งปล้นให้สิ้นซาก ทั้งนี้เพื่อคอยปกป้องแคว้นหมิ่นเย่วให้ปลอดภัยจากแคว้นใหญ่ที่หมายตาดินแดนทางทะเลเอาไว้ทั้งหมดของแคว้นหมิ่นเย่ว เฉินคังทำทุกอย่างเพื่อเจ้าผู้ครองแคว้นเฉินหย่งกงพระบิดาที่มิอาจออกว่าราชการได้เลยมานานกว่าหนึ่งปี ถวายความจงรักภักดีให้แก่พระบิดาและเพื่อแคว้นบ้

หอหยวนเจา หอหยวนเจาตั้งอยู่ใจกลางเมืองอันหยวน เปิดขายเครื่องประดับให้กับผู้มีฐานะมั่งคั่งเฉพาะชนชั้นขุนนางและคหบดีเท่านั้นมานานกว่าห้าสิบปี ก่อนจะถูกแปรเปลี่ยนไป เมื่อเฉินคังเข้ามาปฏิรูปเมืองอันหยวนใหม่ทั้งหมด ตามคำร้องขอของเจ้าเมืองซึ่งเป็นผู้ปกครองเมืองอันหยวน ที่ทนไม่ไหวกับการบริหารแผ่นดินของรัชทายาทเฉินจิ้น ให้นำส่งภาษีเข้าพระคลังหลวงอย่างมหาโหด เจ้าเมืองอันหยวนจึงร้องขอให้จอมโจรเยี่ยคัง ส่งกำลังเข้ามาคุ้มครองเพื่อปกป้องเมืองให้รอดพ้นจากการถูกรัชทายาทผู้นั้นส่งกำลังเข้ามาคุกคาม ทั้งนี้ภายใต้การตกลงที่ว่าเมืองอันหยวนยังคงอยู่ใต้การปกครองของแคว้นหมิ่นเย่วดั่งเดิม มิได้แปรเปลี่ยนและไม่ขึ้นตรงต่อผู้ใด หากเจ้าเมืองอันหยวนผิดคำมั่นที่ให้ไว้จะถอนกำลังออกจากเมืองทั้งหมด ไม่คอยเฝ้าระแวดระวังและคุ้มครองอีกต่อไป โดยหอหยวนเจาคือศูนย์บัญชาการทัพของเฉินคังบนผืนแผ่นดินใหญ่ ซึ่งอยู่ในเมืองอันหยวนนั่นเอง จึงได้เข้าทำการเจรจากับหอหยวนเจาซื้อกิจการทั้งหมดมาเป็นของตน เปิดขายเครื่องประดับให้แก่ทุกชนชั้นที่สามารถมีกำลังซื้อได้ และจำหน่ายในราคาย่อมเยาให้แก่ชาวเมืองทั่