All Chapters of ตำนานรักองค์ชายจอมโจร: Chapter 71 - Chapter 80

ฉิงชวนยืนอึ้งไปชั่วขณะครั้นได้ยินเช่นนั้น ใบหน้าแสนสวยหันกลับไปมองหน้าพ่อและแม่ที่กำลังมองมาที่ตนเช่นเดียวกัน พยายามนึกหาวิธีแก้ที่ร่ำเรียนมาจากอาจารย์หนุ่มรูปงามซึ่งจากไปทำธุระตั้งแต่เมื่อวันก่อน “อาจารย์เฉิงเคยสอนข้าเกี่ยวกับความผิดที่เกิดขึ้นในราชสำนัก ตะ..แต่..”หญิงสาวเอ่ยได้เพียงเท่านั้นเสียงทุ้มเหมือนอาจารย์เฉิงราวเป็นบุคคลเดียวกันพลันดังก้องขึ้นมาในความทรงจำทันที “เจ้ารู้หรือไม่ถ้าเกิดมีผู้กระทำความผิดโทษฐานหลอกลวงเบื้องสูงมีวิธีแก้ด้วยนะ”โทนเสียงทุ้มนุ่มละมุนอธิบาย “แล้วโทษฐานหลอกลวงเบื้องสูงของท่านพี่ ใช้บังคับกันทั้งหมดเลยเหรอ”เสียงเด็กสาวแรกรุ่นถามกลับมา “ก็ไม่ทั้งหมดหรอก วิธีนี้ใช้ครอบคลุมแคว้นและทุกเมืองที่มีดินแดนติดทะเล รวมไปถึงแคว้นฉีและแคว้นเยี่ยน ซึ่งเป็นแคว้นใหญ่อยู่ทางตอนเหนือแต่มีดินแดนบางส่วนติดทะเลชายฝั่ง วิธีนี้เรียกว่าตัวตายแทนคนเป็น คนเป็นแทนตัวตาย” เด็กสาวทำหน้างุนงงครั้นได้ยินเช่นนั้น “ไม่เห็นจะเข้าใจเลย ตัวตายแทนคนเป็น คนเป็นแทนคนตายหมา

จวนเจ้าเมือง อาชาสีน้ำตาลตัวใหญ่ห้อตะบึงมาเต็มฝีเท้าจนฝุ่นคละคลุ้งฟุ้งกระจายลอยขึ้นตามหลัง เฉินคังควบม้ามาตลอดทั้งวันและทั้งคืนแทบจะไม่ได้หยุดพักหรืองีบหลับระหว่างทางแม้แต่น้อย มีเพียงหยุดระหว่างเพื่อให้ม้าได้พักผ่อนกินหญ้าและดื่มน้ำเพียงเท่านั้น ก่อนจะมาถึงจุดหมายปลายทางนั่นก็คือจวนเจ้าเมืองโดยใช้เวลาเดินทางหนึ่งวันครึ่ง  “หยุด!!!”เฉินคังบังคับม้าให้ชะลอฝีเท้าจวบจนกระทั่งหยุดนิ่งตรงหน้าประตูทางเข้าจวนพอดี  ร่างสูงใหญ่กระโดดลงจากหลังม้าอย่างรวดเร็ว รีบเร่งเดินผ่านเข้าไปภายในจวน ท่ามกลางสายตาของทหารรักษาการณ์ด้านหน้าประตูที่เห็นอาจารย์เฉิงเยี่ยคังเดินทางกลับมาในชุดสีดำทะมึนซึ่งผิดไปจากเดิมที่มักจะสวมอาภรณ์ขาวอยู่เสมอ “เหตุใดวันนี้อาจารย์เฉิงจึงสวมอาภรณ์ดำ มิได้สวมอาภรณ์ตามปกติที่มักใส่เป็นประจำแล้วรึแต่จะว่าไปพอสวมอาภรณ์ดำเช่นนี้ แลดูองอาจน่าเกรงขามมากยิ่งขึ้นไปอีกหรือเจ้าว่าเยี่ยงไร”ทหารหน้าประตูเอ่ยถามสหายที่ยืนยามอยู่ด้วยกันในขณะนั้น “แต่ข้ากลับคิดว่าอาจารย์เฉิงครั้นสวมอาภรณ์ดำ แ

พระราชวังหลวงแคว้นหมิ่นเย่ว พระตำหนักบูรพา ปัง!!!! ฝ่าพระหัตถ์ตบลงบนโต๊ะทรงงานเสียงดังกระหึ่ม เมื่อรัชทายาทโฉดได้รับรายงานมาว่า ขบวนขนเงินที่ออกจากเมืองอูเจี๋ยนซึ่งมีแต่หีบใส่ก้อนหินอยู่ภายในนั้น หามีกลุ่มโจรออกมาปรากฏกายเพื่อบุกปล้นหีบขนเงินดังกล่าวไป ผิดคาดจากที่พระองค์วางแผนเอาไว้อย่างสิ้นเชิง “เหตุใดจึงไม่มีกองโจรบุกเข้าปล้นขบวนขนเงินเหล่านั้นแม้แต่น้อย เป็นไปได้อย่างไรกันในเมื่อเส้นทางดังกล่าวอยู่ในประกาศที่ติดเอาไว้ทั่วแคว้นและทั่วทุกเมือง เหล่าโจรต้องล่วงรู้กันอย่างทั่วถึงเหตุใดจึงเพิกเฉยเช่นนี้!!!”รับสั่งเต็มไปด้วยความเคลือบแคลงสงสัยเป็นยิ่งนัก “จะเป็นไปได้หรือไม่พ่ะย่ะค่ะที่กลุ่มโจรจะยังไม่ลงมือช่วงนี้ พวกมันรอลงมือทีเดียวตอนขบวนขนเงินเดินทางถึงเมืองอวี้โจว”เสิ่นข่ายทูลถามกลับไป และคำถามดังกล่าวทำให้พระพักตร์ของรัชทายาทรูปงามหันกลับมาทอดพระเนตรองครักษ์คนสนิทโดยพลัน ครั้นได้ยินเช่นนั้น สร้างแรงพิโรธขึ้นมาทันใด “เจ้าโง่! ขืนปล่อยให้ขบวนขนเงินถึงเมืองอวี้โจวแล้วยังไม่มีกองโจรบ

พระตำหนักรับรอง  “ว่าอะไรนะ! จะลอบเข้าไปตำหนักคร่ำครวญอย่างนั้นหรอกเหรอ”เสียงของท่านหญิงเฟยเซียนดังเอ็ดอึงขึ้นมาทันที ชู่ว!!! ฉิงชวนยกนิ้วขึ้นจรดปากตัวเองเป็นสัญญาณห้ามอีกฝ่ายไม่ให้เสียงดัง “เจ้าเงียบปากหน่อยจะได้ไหมเซียนเซียน ทำไมจะต้องตะเบ็งเสียงออกมาเช่นนี้ด้วยเล่า เดี๋ยวก็พากันได้ยินไปจนทั่วทั้งพระตำหนักหรอก”ฉิงชวนพูดเตือน ในขณะที่ท่านหญิงเอาแต่ใจผู้นั้น กลับแสดงอาการไม่สนใจอะไรทั้งนั้น “ก็นั้นมันเป็นปัญหาของเจ้าไม่ใช่ปัญหาของข้าสักหน่อย ทำไมข้าจำต้องเงียบปากตามคำสั่งของเจ้าด้วย อยู่ดีๆไม่ได้หรือไงทำไมต้องวอนหาเรื่องใส่ตัวด้วย” หม่าเฟยเซียนตอบกลับไปตามลักษณะนิสัยที่ไม่สนใจผู้ใด นางหยิบขนมยัดใส่ปากพลางส่ายหน้าไปมาด้วยความเบื่อหน่าย ข้างฝ่ายฉิงชวนแทบอยากจะกระโดดบีบคอคนตรงหน้าที่แสดงอาการปากดีมาโดยตลอด ก่อนจะงัดไม้ตาย “ถ้าเช่นนั้นเจ้าก็ไม่มีประโยชน์ที่จะอยู่ร่วมตำหนักกับข้าอีกต่อไป! ข้าจะกราบทูลองค์ไทจื่อให้ส่งเจ้าออกจากวังหลวงกลับเมืองสุยอวี้ของเจ้าไป

พระตำหนักลู่เหวิน           ตำหนักอันเป็นที่ประทับของเจ้าผู้ครองแคว้นเฉินหย่งกง ผู้ปกครองแคว้นหมิ่นเย่ว นับตั้งแต่ขึ้นครองราชบัลลังก์ปกครองแคว้นมาอย่างยาวนาน จวบจนกระทั่งเกิดประชวรด้วยโรคประหลาด ไม่ว่าหมอหลวงจะพยายามรักษาเช่นไรก็ไม่สามารถทำให้พระองค์มีพระสติตื่นจากการหลับใหลอันยาวนานนี้ได้ ด้วยเพราะถูกพระโอรสใจโฉดวางยาซึ่งเป็นสมุนไพรชนิดหนึ่งมิได้เป็นพิษ แต่ทำให้มีอาการจำศีล ทำให้ทรงหลับใหลอยู่ตลอดเวลา มิสามารถเคลื่อนไหวร่างกายได้ประหนึ่งเฉกเช่นคนตาย แต่ทว่าประสาทสัมผัสกลับรับรู้ทุกอย่าง ได้ยินทุกสิ่งและทุกถ้อยคำที่ผู้คนสนทนา “องค์ไทจื่อเสด็จ!!!”เสียงทหารองครักษ์หน้าพระตำหนักทางเข้าส่งเสียงให้สัญญาณพร้อมขบวนเสด็จพระดำเนินมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าประตูทางเข้าห้องพระบรรทมของเจ้าผู้ครองแคว้น พระวรกายสูงใหญ่ สง่าผ่าเผยและองอาจ ฉลองพระองค์สีขาวเลอค่ายิ่ง พระพักตร์หล่อเหลางดงามรัญจวนจิต เคร่งขรึมจนน่าหวั่นเกรง ดวงเนตรนิลกาฬคู่สวยจับจ้องอยู่แต่พระวรกายที่บรรทมนิ่งมานานเกือบปีของเจ้าผู้ครองแคว้นด้วยสายพระเนต