Semua Bab ตำนานรักองค์ชายจอมโจร: Bab 51 - Bab 60

จวนเจ้าเมืองอูเจี๋ยน            รถม้าคันขนาดใหญ่แล่นเข้ามาจอดบริเวณด้านหน้าของประตูจวนเจ้าเมือง ท่ามกลางทหารยามที่ยืนรักษาการณ์อยู่บริเวณด้านหน้าประตูจวน ซึ่งเป็นกำแพงสูงตระหง่านจนต้องแหงนคอมองตั้งบ่า   บริเวณบนกำแพงมีหอยิงธนูพรั่งพร้อมไปด้วยกองทหารยืนรักษาการณ์ตลอดกลางวันและกลางคืน ผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนเปลี่ยนเวรยืนรักษาการณ์อย่างแข็งขันเฉกเช่นเดียวกับประตูทางเข้าเมืองอูเจี๋ยนฉันใดก็ฉันนั้น  ด้วยเพราะเมืองอูเจี๋ยนนอกจากเป็นเมืองเศรษฐกิจใหญ่ที่สุดแล้ว ยังถูกจัดเป็นเมืองขนาดใหญ่เทียบเท่ากับแคว้นหมิ่นเย่ว เช่นกัน เป็นเมืองอิสระซึ่งปกครองตนเองมาอย่างยาวนานไม่ขึ้นตรงต่อแคว้นใด ด้วยเหตุนี้เจ้าผู้ครองแคว้นน้อยใหญ่จึงใคร่อยากผูกมิตรและร่วมเป็นเครือญาติเป็นยิ่งนัก   ซึ่งแคว้นที่ประสบความสำเร็จนั่นก็คือแคว้นหมิ่นเย่วซึ่งธิดาคนโตของเจ้าเมืองหยางผิง ท่านหญิงใหญ่หยางเสวี่ยเหยาในปัจจุบันคือพระชายารองของรัชทายาทเฉินจิ้น และแคว้นหยางซึ่งท่านทวดหยางเชาเย่วได้ถูกสถาปนาเป็นถึงฮองเฮาเมื่อหกสิบก่อนที่ผ่านมา  &nb

จอมโจรหนุ่มกล่าวน้ำเสียงเย็นยะเยียบในขณะที่เหวินอิงซึ่งนั่งฟังอยู่ในขณะนั้น เบิกตากว้างขึ้นมาทันทีเมื่อตามคาดเดาความคิดของสหายออกมาได้ “เยี่ยม! นับว่าบันทึกนี้มีประโยชน์อย่างยิ่ง ข้าจะรีบเดินทางไปเมืองอันหยวนจัดการตามที่เจ้าสั่งทุกอย่าง เช่นนี้ก็จะต้องให้คนผู้นี้ลงนามของตนเสียก่อน”เหวินอิงพูดพร้อมรีบหันแผ่นไม้ไผ่ไปทางอาหลงทันที พร้อมยื่นพู่กันให้ อาหลงซึ่งไม่มีรู้หนังสือ อ่านไม่ออกเขียนก็ไม่ได้ถึงกับส่ายหน้าไปมาทันทีครั้นเห็นเช่นนั้น “ขะ...ข้าไม่รู้หนังสือ มิอาจลงนามได้หรอกขอรับ”อาหลงบอกออกไปตามความเป็นจริง “อ้าว!”เหวินอิงได้แต่ส่งเสียงพึมพำครั้นได้ยินเช่นนั้น “ข้าก็หลงลืมไปว่าชาวบ้านสามัญชนคนธรรมาด มิใช่นักปราชญ์จะเป็นผู้รอบรู้หนังสือได้เยี่ยงไร”เหวินอิงบ่นพึมพำพลางหันกลับไปมองใบหน้าสหายของตนว่าจะทำเยี่ยงไรต่อไป “นำครั่งเข้ามา แล้วใช้นิ้วประทับบนครั่งให้เคลือบอยู่บนนิ้วแล้วค่อยประทับลงไปแทนการลงนามในคำรับสารภาพ”เฉินคังบอกวิธีให้กับเหวินอิงกลับไป “เออ..ใช่แล้ว! เช่นนั้นข้าจะลงไปขอยืมกับทางโรงเตี๋ยมก่อนแล้วกันเผื่อบางทีจะมีให้ยืม”เหวินอิงกล่าวพลางรีบลุกจากตั่งอย่างรวดเร็ว ก่อนจะ

ภายในห้องหนังสือ โต๊ะหนังสือขนาดใหญ่ สามารถวางหนังสือและเอกสารมากมายถูกเจ้าเมืองหยางผิงวางบันทึกจดหมายเหตุ ซึ่งเลขาฮัวนำมาจากหอจดหมายข่าวของเมืองอูเจี๋ยน เพื่อเก็บกลับคืนและทำบันทึกเหตุการณ์ใหม่เกี่ยวกับท่านหญิงหยางเฉียนเฉียน ธิดาคนรองของเจ้าเมืองอูเจี๋ยน ซึ่งแท้จริงแล้วยังมีชีวิตอยู่ด้วยเหตุผลจากการสันนิษฐานเพียงข้อเดียว นั่นก็คือโรคจำศีล ด้วยท่านชายหย่งไฉ พยายามหาข้อสรุปเพื่อทำหลักฐานให้ญาติผู้น้องกลับมามีชีวิตอย่างปกติคืนสถานะเดิมของสังคมที่มีมาตั้งแต่กำเนิดได้ดั่งเดิม จึงใช้ข้ออ้างเกี่ยวกับโรคจำศีลนี้มาอธิบายเป็นข้อสรุปของสาเหตุการมีชีวิตหวนกลับคืนมา ทั้งๆที่ตายไปนานกว่าสี่วัน ทั้งนี้ก็เพื่อหลีกเลี่ยงความเชื่ออันยึดมั่นเกี่ยวกับปีศาจที่ชาวเมืองอูเจี๋ยน เชื่อกันว่าบุคคลใดที่ตายแล้วฟื้นคืนชีพกลับมา ผู้ที่กลับมานั้นมิใช่คนแต่เป็นปีศาจร้ายแฝงเร้นอยู่ในร่าง จึงใช้ข้อสรุปทางการแพทย์ในสมัยโบราณเป็นหลักการที่สามารถอธิบายได้เป็นอย่างดีกว่าข้ออ้างอื่นๆ อีกทั้งที่รอดมาตายได้ก็เพราะการกระทำของหยางเสวี่ยเหยา ที่ต้องการแก้แค้นน้องสาวให้ถึงที่สุดแม้ตายไปแล้วก็ไม่ยอมให้ได้ไปเกิด หากแต่การกระ

ในขณะเดียวกัน พระราชวังหลวงแคว้นหมิ่นเย่ว โต๊ะทรงงานขนาดใหญ่เต็มไปด้วยฎีกามากมาย ส่งมาจากทั่วทุกแคว้นและเมืองที่อยู่ภายใต้การปกครองของหมิ่นเย่ว ดวงตาคู่สวยของรัชทายาทรูปงามกำลังจับจ้องฎีการ้องเรียนฉบับหนึ่ง ที่ส่งตรงมาจากเมืองอูเจี๋ยนซึ่งเป็นพันธมิตรอันดีต่อกันจากการแต่งงานเชื่อมสัมพันธ์ระหว่างทั้งสอง ฎีการ้องเรียนดังกล่าวได้อธิบายเนื้อหาอย่างละเอียดพร้อมบันทึกคำรับสารภาพของผู้กระทำผิดได้ให้ปากคำเอาไว้ และนั่นทำให้ดวงตาคู่งามแปรเปลี่ยนไปโดยพลัน ทั้งแข็งกร้าวและน่าสะพรึงกลัวเสียนี่กระไร ปัง!!! พระหัตถ์หนากระหน่ำลงบนโต๊ะทรงงานเสียงดังสนั่นด้วยแรงพิโรธ “บัดซบสิ้นดี! มิน่าเล่าข้าจึงมิเคยมีจิตเสน่หาต่อนางแม้แต่น้อย สาเหตุที่หยางเฉียนเฉียนตายก็เพราะเช่นนี้เอง แล้วนี่กลับเกิดเหตุปาฏิหาริย์ขึ้นมาได้เป็นเพราะเทพธิดาอูเจี๋ยน จึงทำให้ หยางเฉียนเฉียนรอดตายมาได้อย่างหวุดหวิดไม่ต้องถูกฝังในโลงตายสมใจของนาง”รัชทายาทรูปงามรับสั่งเกรี้ยวกราดยิ่งนัก ท่ามกลางสายตาขององครักษ์คนสนิทที่ยืนมองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอยู่ตลอดเวลา ก่อนจะทูลถามกลับไป “เมื่อพระองค์ทรงทราบเช่นนี้แล้วจะทรงจัดการพระชายาอ

เรือนรับรองบูรพา ท่ามกลางท้องฟ้าเบื้องบนในยามราตรี ปรากฏดวงดาวประดับอยู่บนแผ่นฟ้าส่องแสงสว่างไปทั่วทั้งแดนดิน ในยามนี้ภายในจวนเจ้าเมืองย่างเข้าสู่ยามซวี่ แสงจากคบไฟเริ่มถูกจุดขึ้นเมื่อเวลาแห่งรัตติกาลเข้ามาเยือน เรือนน้อยมากมายที่อยู่ภายในจวนเจ้าเมือง โคมไฟภายในห้องเริ่มปรากฏแสงสว่างออกมาและค่อยๆ ลามเลียไปทั่วบริเวณ ในขณะที่เรือนรับรองบูรพาอันเป็นสถานที่พำนักของอาจารย์หนุ่มเฉิงเยี่ยคัง ซึ่งได้เข้ามาพักในจวนเป็นวันแรก และตลอดวันนี้ทั้งวันเลขาฮัวพาเดินชมจวนเจ้าเมืองที่มีอาณาเขตกว้างขวางนับหลายพันหมู่ นับได้ว่าจวนเจ้าเมืองอูเจี๋ยนใหญ่โตและกว้างขวางสมกับเป็นเมืองการค้าใหญ่ที่สุดของดินแดนติดทะเลทั้งหมด ภายในเรือนรับรองบูรพา ซึ่งจัดให้เป็นสถานที่พำนักของอาจารย์หนุ่มจากสำนักศึกษาชิงหลิน ร่างสูงใหญ่ของเฉินคังยืนตรงหน้าต่างมองออกไปจากจุดที่ตนยืนอยู่ในความมืด โดยมิมีผู้ใดสามารถเห็นการเคลื่อนไหวนั้นได้ มือใหญ่ปลดหน้ากากที่ปิดบังใบหน้าออกพร้อมเปิดผ้าปิดตา เพื่อให้ดวงตามัจฉาของตนทำงาน ทันทีที่เปิดผ้าปิดตาออกดวงตามัจฉาเริ่มทำงานทันใด ทั่วบริเวณที่มีแต่ความมืดมิดมีเพียงเปลวเพลิงจากคบไฟซึ่งติดไว้