Lahat ng Kabanata ng ซูเสี่ยวหนานสะใภ้ไต้ก๋ง ยุค80: Kabanata 21 - Kabanata 30

กลิ่นหอมไหม้นิด ๆ ของปลาหมึกย่างเริ่มลอยฟุ้งขึ้นในอากาศ เมื่อทุกคนย้ายมาช่วยกันย่างปลาหมึกบนเตาถ่านขนาดใหญ่ คีมเหล็กคีบตัวแห้งกรอบโยกพลิกไปมาจนเนื้อเกรียมนิด ๆ แล้วรีบเอาไปบดในเครื่องบดมือ เสียงบดครืดคราดผสมเสียงหัวเราะของคนงานเป็นจังหวะพอบดเสร็จ ก็นำไปจุ่มในน้ำปรุงรสสูตรเฉพาะของเสี่ยวหนาน เผ็ด เค็ม หวาน กลมกล่อม ก่อนจะนำมาย่างซ้ำ กลิ่นหอมของน้ำปรุงเมื่อเจอเปลวไฟกลายเป็นกลิ่นหอมแทรกด้วยกลิ่นไหม้เบา ๆ ลอยทะลุไปถึงรั้วหน้าบ้าน กระตุ้นให้เด็กเล็กวิ่งมากระโดดโลดเต้นร้องว่า...หนูหิวแล้ว!ส่วนสะใภ้บ้านหลัวทั้งสองคน หลังจากทอดปลาหมึกกับกุ้งจนเต็มตะกร้าไม้ไผ่แล้ว ก็ลงมือนำทั้งสองอย่างไปผสมตามสูตรเฉพาะก่อนชั่งใส่ถุงละสิบกิโลกรัม เพื่อให้สะดวกแก่การขนย้าย ในช่วงหลายวันที่ผ่านมา ญาติ ๆ และเพื่อนบ้านที่เสี่ยวหนานจ้างมาก็เร่งมือกันอย่างไม่หยุดหย่อน ถึงต้องพบเจออุปสรรคมากมาย ทั้งหาปลาหมึกสด ๆ ไม่ทัน แต่พ่อโจวก็ไปคุยกับไต้ก๋งอีกหลายคน จนอีกฝ่ายยอมขายปลาหมึกให้ทั้งเรื่องงานออกช้าเพราะเครื่องบดเล็กเกินไป แต่ในช่วงเวลา 2 วันสุดท้ายก็ได้เครื่องบดใหญ่ที่โรงตีเหล็กของเถ้าแก่ก้วนส่งมาได้ทันเวลาช่วยชีวิต

หลังจากมิสเตอร์หยูกับลูกน้องเร่งขนสินค้าชุดแรกและรีบเดินทางไปรับของที่อื่นต่อ ก็ถึงเวลาที่คนในร้านและครอบครัวของเสี่ยวหนานได้ลิ้มลองบะหมี่ปูคลุกซอสที่ยังเหลืออยู่ ทุกคนต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าอร่อยล้ำ ไม่แปลกใจเลยที่คุณหยูจะยอมทุ่มเงินซื้อแบบไม่อั้น"เสี่ยวหนาน ทำไมไม่ขายสูตรให้คุณหยูไปเลยล่ะลูก จะได้เงินก้อนมาสำรองไว้ใช้จ่าย"ท่ามกลางบรรยากาศความชื่นชม พ่อโจวอดสงสัยไม่ได้จึงเอ่ยถามลูกสะใภ้ เสี่ยวหนานมองทุกคนด้วยแววตาจริงจัง ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่น"ถ้าทำแบบนั้น ชาวบ้านในหมู่บ้านเราก็จะขาดรายได้ไงค่ะพ่อ อาหารทะเลที่เราหามาก็จะขายไม่ออก หากคุณหยูสร้างโรงงานที่ไหน เขาก็ต้องเลือกรับซื้ออาหารทะเลในพื้นที่ใกล้เคียง""...""แต่ถ้าเราสร้างโรงงานเอง การจ้างงานในพื้นที่ก็จะเพิ่มมากขึ้น ชาวบ้านจะมีกินมีใช้ มีงานทำ มีเงินทุนหมุนเวียนในการจับจ่ายใช้สอย และชาวประมงในละแวกนี้ก็จะมีรายได้เพิ่มขึ้นด้วยค่ะ ทำแบบนี้ถึงจะเป็นผลดีกับชุมชนของเรามากกว่า"ขณะที่เสี่ยวหนานกำลังอธิบายให้ทุกคนฟังอยู่นั้น เธอไม่รู้เลยว่าท่านผู้ว่าเมืองและหัวหน้าหน่วยเศรษฐกิจพิเศษได้เดินเข้ามาในร้านและแอบได้ยินบทสนทนาทั

กลิ่นเครื่องเทศและควันหอมจากหม้อแกงกำลังเดือดพรูบนเตาถ่าน ผสมกับเสียงครกโขลกพริกเผ็ดร้อนจากหลังร้าน บรรยากาศยามสายของร้านข้าวแกงสะใภ้ไต้ก๋งช่างคึกคักใกล้เคียงกับตลาดสดเสี่ยวหนานเพิ่งวางถาดทะเลผัดผงกะหรี่ลงบนเคาน์เตอร์ พอลูกค้าได้เห็นต่างก็สั่งให้ตักราดลงบนถ้วยข้าวของตัวเอง"หื้อออ อยากกินมาหลายวันแล้ว ทีหลังทำบ่อย ๆ หน่อยสิเถ้าแก่เนี้ย พวกเราชอบมากนะผัดผงกะหรี่เนี่ย" ลูกค้าชายคนหนึ่งเอ่ยขึ้นหลังจากที่ไม่ได้กินเมนูนี้มาสักพัก"ได้เลยค่ะ ถึงวันไหนไม่มี แต่ถ้าอยากกินก็บอกพี่อี้หลันได้เลยนะคะ เราทำขึ้นให้ได้ตลอด"คำพูดของเสี่ยวหนานทำให้ลูกค้าหลายคนพอใจไม่น้อย เดิมทีกับข้าวราคาถูกแถมอร่อยและได้เยอะแบบนี้ ใครกันจะคิดว่าเจ้าของร้านจะใส่ใจรับฟังเสียงแรงงานชั้นล่างที่หาเช้ากินค่ำอย่างพวกเขา"ได้เลยเถ้าแก่เนี้ย"ในระหว่างนั้นเอง มิสเตอร์หยูก็ก้าวเข้ามาพร้อมเอกสารในมือ เสื้อเชิ้ตแขนยาวสีฟ้าอ่อนถูกรีดเรียบอย่างไร้ที่ติ เขาเดินมาอย่างสบายใจ... ก่อนจะชะงักเมื่อเห็นใครบางคน ชายรูปร่างล่ำ ผิวคล้ำ ผมเสยเรียบแผ่นหลัง ใส่เสื้อเชิ้ตแขนสั้นลายดอกไม้สีซีด ยืนอยู่หน้าโต๊ะชิม เขาคีบแมงกะพรุนหนึ่งเส้นเข้าป

เสี่ยวหนานยืนยิ้มอยู่ข้างรถ ดวงตาเธอเป็นประกายเมื่อสายตาของเธอสะดุดกับแผงเล็ก ๆ แห่งหนึ่งโต๊ะไม้ที่ผ่านการใช้งานมาอย่างยาวนานตั้งวางรองเท้าผ้าสีขาวเรียงเป็นระเบียบ เสื้อยืดคอกลมสีซีดของคนขายสามคน ชาย หญิง และเด็กหญิงตัวเล็ก เปื้อนฝุ่นบางส่วน แต่ไม่มีรอยย่อท้อในดวงตาหลังแผงนั้นยืนชายหญิงคู่หนึ่งและเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ เสื้อยืดคอกลมสีซีดของพวกเขามีรอยเปื้อนฝุ่นจากการทำงานบ้างประปราย แต่ในดวงตาของแต่ละคนกลับไม่มีร่องรอยของความย่อท้อ มีแต่ประกายแห่งความมุ่งมั่นและความหวัง"รองเท้าผ้าตัดเย็บอย่างดี! เข้ามาดูก่อนได้นะจ๊ะ ใส่แล้วนุ่มสบาย รับรองว่าใช้งานได้ทนทาน!"เสียงของหญิงเจ้าของร้านไม่ได้แหบแห้งเหมือนคนหมดแรง แต่หนักแน่นด้วยความหวังอันเปี่ยมล้น เธอชี้มือไปยังรองเท้าที่วางอยู่บนแผงด้วยความภูมิใจ"มือเย็บรุ่นคุณปู่! ของดีนะครับ ซื้อไปใส่ทำงานก็เหมาะ ใส่ไปตลาดก็สะดวก!" ชายผู้เป็นสามีเสริมขึ้น เสียงของเขากังวานไม่แพ้กันลูกสาวตัวเล็กของพวกเขา อายุประมาณห้าหกขวบ กระโดดโลดเต้นอยู่หน้าแผงด้วยความสดใส มือเรียวเล็กจิ้มลิ้มชูรองเท้าผ้าคู่จิ๋วขึ้นเหนือหัวแล้วโฆษณาช่วยพ่อแม่ด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยค

ไอน้ำจากการต้มหมึกฉาบยังลอยคลุ้ง ขณะกลิ่นหอมของน้ำซอสสูตรพิเศษโชยออกจากกระทะก้นลึกที่ตั้งอยู่บนเตาถ่านสามเตา เสียงตะหลิวกระทบกระทะ เสียงคนพูดคุยดังไม่หยุดเสี่ยวหนานยืนอยู่ในครัวกำลังวุ่นกับการเคี่ยวน้ำซอส คำสั่งซื้อรอบนี้มากกว่าเดิมเป็นเท่าตัว อีกทั้งงานวางระบบท่อ ระบบน้ำและระบบไฟที่โรงงานใหม่ก็ยังไม่เสร็จ เสี่ยวหนานกับสือซานเลยต้องแบ่งหน้าที่กันออกไปทำ"จื่ออัน ไปดูงานให้พี่หน่อยสิ ดูว่าแต่ละแผนกว่าไปถึงไหนแล้ว พี่กลัวจะเสร็จไม่ทันตามกำหนด" เสี่ยวหนานหันไปพูดกับน้องชายที่ยืนอยู่ไม่ห่างนัก ซูจื่ออันได้ยินแบบนั้นก็รีบรับคำทันที "ครับพี่ ผมจะไปเดี๋ยวนี้"จื่ออันเดินไปพร้อมกับสมุด เขาจดบันทึกทุกอย่างว่าตอนนี้ทำอะไรเสร็จไปเท่าไหร่แล้ว และขั้นตอนไหนยังเหลืออีกมากเท่าไหร่ถึงจะเสร็จตามคำสั่งซื้อ หรือต้องเพิ่มตัวช่วยลงไปในแผนกไหน ความรู้ทั้งหมดเขาได้รับการถ่ายทอดมาจากพี่สาวคนเก่งนั่นเองเริ่มต้นที่แผนกล้างหมึก เขาเห็นป้าฮัวกับผู้หญิงวัยกลางคนอีกสองคนกำลังล้างหมึกอย่างชำนาญ แก้มของพวกเธอแดงด้วยไอแดดและความเหนื่อยล้า แต่เสียงหัวเราะยังคงดังอยู่เป็นระยะ"ป้าฮัว งานล้างหมึกเป็นไงบ้างครับ ของที