Semua Bab ซูเสี่ยวหนานสะใภ้ไต้ก๋ง ยุค80: Bab 1 - Bab 10

"ตื่นแล้วเหรอ..?"เสียงทุ้มต่ำราบเรียบแต่นุ่มลึกเอ่ยขึ้น เสี่ยวหนานเบิกตากว้าง เมื่อหันไปพบชายหนุ่มหน้าตาคมเข้มในชุดชนบทเรียบง่ายกำลังมองเธอด้วยสายตานิ่งสงบ ทว่าแฝงความรู้สึกผิดปนตึงเครียดเขาไม่ได้ดูหวาดกลัวหรือโกรธเคือง ประหนึ่งว่าเขากำลัง...ทำใจเสียมากกว่า"เอ่อ...""เมื่อคืน...เราถูกวางยา พี่จะรับผิดชอบเธอเองเสี่ยวหนาน" ถึงเขาจะเอ่ยช้าแต่ชัดเจนทุกถ้อยคำ"อะ...อะไรนะ!?" เสี่ยวหนานโพล่งออกมา น้ำเสียงสั่นพร่า ถอยกรูดจนแผ่นหลังชนหัวเตียงแล้วรีบตรวจดูเสื้อผ้าของตัวเอง แต่ก็พบว่าทุกอย่างยังปกติ ชายหนุ่มไม่ได้มีทีท่าเข้ามาใกล้ เพียงแต่ลุกขึ้นนั่ง หันหน้าเข้าหาเธออย่างสงบมันเกิดอะไรขึ้น ใครวางยา? ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่? และ... ทำไมเขาถึงดูแน่ใจนักว่าต้องรับผิดชอบเธอ? แล้วปฏิทินข้างกำแพงที่บอกว่าตอนนี้เป็นปี 1983 นั่นหมายความว่ายังไง?"เธอจำพี่ได้ไหมเสี่ยวหนาน พี่ชื่อโจวสือซาน...ลูกชายบ้านโจว"เสียงหัวใจเสี่ยวหนานดัง ตึ๊ก ตึ๊ก ตึ๊ก ในหัวเต็มไปด้วยคำถามและความงุนงงว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่"เสี่ยวหนาน! เสี่ยวหนาน! เปิดประตูเดี๋ยวนี้!"ก่อนที่เธอจะได้ถามอะไรต่อ เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น พ

สายลมพาดผ่านแนวหลังคากระเบื้องเก่า ๆ เหนือหมู่บ้านที่ซุกตัวอยู่บนเนินลาดริมฝั่งทะเล ฝั่งหนึ่งคือท้องน้ำสีครามลึก ฝั่งหนึ่งคือภูผาแน่นขนัดด้วยพรรณไม้พุ่มเขียว พัดไหวรับลมเค็มกรุ่นมาจากชายฝั่งบ้านแต่ละหลังในหมู่บ้านทำจากปูนผสมหินและกระเบื้องหลังคาสีหม่น รั้วรอบขอบชิดล้อมบ้านเป็นแนวยาว บางบ้านยังมีกระเบื้องแผ่นเก่า ๆ ปะติดเสริมรั้วปูน เพิ่มความมั่นคงดั่งจิตใจคนทะเล ทางเดินระหว่างบ้านเป็นซีเมนต์เก่าแตกร้าวเล็กน้อย บ้างปูด้วยหินเรียงแน่น ลัดเลาะลงไปยังแนวฝั่งที่เป็นชะง่อนหินสูงชัน ทะเลลึกโถมกระทบผาหินดังโครม ๆ อยู่ทุกคราวที่คลื่นซัดใส่หมู่บ้านไม่ใหญ่ หากแต่เต็มไปด้วยวิถีเรียบง่าย บ้านเรือนปลูกไต่ระดับความสูงขึ้นไปตามไหล่เนิน ทว่าบ้านใดก็ไม่ห่างกันจนเกินน้ำเสียงเรียก บางบ้านยังส่งกลิ่นปลาย่างแห้ง ลอยมากับลมทะเลจาง ๆตรงท้ายหมู่บ้าน คือ "บ้านโจว"บ้านปูนหลังใหญ่ชั้นเดียว มีถึงสี่ห้อง ล้อมรั้วปูนสูงสะอาดเรียบร้อย ประตูไม้สีเข้มถูกขัดเคลือบเงาอย่างดี สวนข้างบ้านมีต้นส้มทะเล ผลเหลืองเล็ก ๆ ห้อยระย้าสวยสะดุดตาโจวสือซานกลับมาถึงบ้านก็พบว่าพ่อแม่และลูกสาวของเขานั่งรออยู่ลานหน้าบ้าน"พ่อ! พ่อหา

หลังจากกินข้าวเสร็จ เสี่ยวหนานก็เตรียมตัวจะไปดูที่ขายของ แม่โจวเห็นว่าเสี่ยวหนานจะผ่านบ้านซูจึงจับปลาที่ขังอยู่ในกะละมังให้เสี่ยวหนานเอาไปฝากบ้านซูด้วย"เสี่ยวหนาน เอาปลาพวกนี้ไปฝากพ่อแม่ที่บ้านด้วยนะลูก"แม่โจวยิ้มละไมพลางหยิบปลาสดขึ้นมาใส่ถุงยื่นให้ลูกสะใภ้"ขอบคุณค่ะแม่ งั้นหนูไปก่อนนะคะ""ไปเถอะลูก ถ้าสือซานกลับมาจากเรือ แม่จะบอกให้พี่เขารีบตามไป""ค่ะแม่ แล้วหน่วนหน่วนสนใจจะไปหาคุณยายกับแม่ไหม?"เสี่ยวหนานหันไปถามหนูน้อยซินหน่วนที่กำลังนั่งมองเธออยู่เงียบ ๆ บ้านโจวมีคนน้อย แถมยังมีช่วงอายุที่ต่างกัน หน่วนหน่วนเลยไม่มีเพื่อนเล่นสักเท่าไหร่"หน่วนหน่วนไปได้เหรอคะ จะไม่รบกวนแม่จ๋าใช่ไหม?""ไม่รบกวนแน่นอน เมื่อวานหน่วนหน่วนเห็นใช่ไหมว่าที่บ้านซูมีพี่อันเจ๋ออยู่ที่นั่น หนูอยากไปเล่นกับพี่เขาไหม?""ไปค่า"หลังจากตกลงกันได้เสี่ยวหนานกับหน่วนหน่วนก็เดินไปที่บ้านซู พร้อมกับปลาสด ๆ ของฝากจากแม่โจว เดินไปไม่นานทั้งคู่ก็ถึงหน้าบ้านซู"เสี่ยวหนาน หน่วนหน่วน เข้ามาก่อนลูก" แม่ซูที่นั่งชำแหละปลาตัวเล็ก ๆ ตากแดดอยู่หน้าบ้าน"คุณยายสวัสดีค่ะ""พ่อกับพี่ใหญ่ไปทำงานแล้วเหรอแม่?" เสี่ยวหนานหันซ้ายหั

กลางดึก...ไต้ก๋งโจวเดินมาที่เสาไฟท้าย ก่อนจะหยุดยืนเงียบมองทะเลสักครู่ สายตาคมจับจ้องไปยังพื้นน้ำเบื้องล่าง แล้วเอ่ยเบา ๆ โดยไม่ต้องหันไปมองใคร"ถึงแล้ว จุดเดิม...""ผมไปเปิดไฟเลยนะครับพ่อ"สือซานเอ่ยถาม เมื่อเห็นบิดาพยักหน้ารับ เขาก็เดินไปยังยังเครื่องปั่นไฟ ทันทีที่เครื่องทำงานแสงไฟสีส้มก็สว่างจ้าเปล่งประกายเหนือผืนน้ำหมิงหลงปีนขึ้นกราบเรืออีกด้าน เปิดหลอดไฟเสริม ส่วนเจียงเฉิงกับฉุนกังช่วยกันเลื่อนเสาไฟท้ายให้เอียงลง ส่องตรงผืนน้ำคล้ายจันทร์ตกทะเลแสงส้มสะท้อนผิวน้ำเหมือนม่านทองเปิดต้อนรับแขก ไม่กี่อึดใจ เสียงเจียงเฉิงร้องอย่างตื่นเต้น"มาแล้ว! หมึกขึ้นแล้วครับไต้ก๋ง"ใต้ผิวน้ำสีดำสนิท เงาสีเงินเรืองวาวลอยเข้าหาแสง ร่างเล็กยาวของหมึกหลายสิบตัวพุ่งขึ้นจากความลึก เหมือนฝูงผีเสื้อใต้ทะเลที่หลงแสงเทียน"สือซาน ประจำหัวอวนเลยลูก!"ไต้ก๋งออกคำสั่งทันที เสียงนั้นแม้จะดังกว่าคืนก่อนแต่ก็มั่นคงเสมอ สือซานรีบวิ่งประจำตำแหน่ง ฉุนกังกับเจียงเฉิงช่วยกันโยนอวนออกทางกราบเรือ ท้องอวนเปิดอ้าเหมือนปากยักษ์ กลืนแสงและเงาหมึกลงไปอย่างเงียบงันสายตาทุกคู่จับจ้องเส้นเชือก"ระวังอวนตึงนะพี่สือซาน!" หมิง

แต่ทุกอย่างที่เธอเห็น… ทุกอย่างที่เธอได้กลิ่น… ไม่ใช่ของเธอ"มันควรเป็นฉัน…ลูกสาวหัวหน้าสมาคมชาวประมงกับลูกชายไต้ก๋ง คนทั้งหมู่บ้านก็รู้ว่าเหมาะกันที่สุด! แล้วผู้หญิงหน้าโง่อย่างหล่อน มีอะไรดีไปกว่าฉันบ้าง? ควรเป็นฉันที่ได้นั่งอยู่ข้างเขา"เธอกัดฟันแน่น น้ำเสียงในลำคอกลายเป็นเงาตะคอกที่ไม่สามารถเปล่งออกมาดัง ๆ ได้"แกรอก่อนเถอะนังเสี่ยวหนาน…ฉันต้องแย่งพี่สือซานกลับมาให้ได้ ต่อให้ต้องใช้วิธีไหนฉันก็จะเอาพี่สือซานกลับมาเป็นของฉันให้ได้"มืออีกข้างหนึ่งกำพัดไม้ไผ่แน่นจนปลายพัดแหลมจิกบาดฝ่ามือ แต่เธอกลับแค่นหัวเราะออกมาเบา ๆ อย่างเยือกเย็นราวกับไม่รู้สึกเจ็บปวด"วันหนึ่งเขาก็ต้องคุกเข่าลง ตราบใดที่ยังหากินจากท้องทะเล เขาก็ต้องอยู่ใต้อำนาจของพ่อฉัน… แล้วตอนนั้นแหละ ฉันจะเป็นคนยื่นเงื่อนไขให้เขาทิ้งแก..นังเสี่ยวหนาน"ไป๋ลี่เหยาหันหลังเดินกลับออกไป เธอเลือกที่จะใช้อำนาจของผู้เป็นพ่อเพื่อกดขี่บังคับให้อีกฝ่ายยอมจำนน และทำตามความต้องการของเธอจากนางเอกของเรื่องค่อย ๆ ใช้วิธีสกปรกเพื่อให้ได้ในสิ่งที่ตัวเองต้องการ เธอไม่รู้เลยว่าการกระทำเหล่านี้มันจะค่อย ๆ หล่อหลอมให้เธอกลายเป็นตัวร้ายในที่สุดว