All Chapters of ข้ามภพไป-กลับ แบบฉบับของชิงชิง: Chapter 21 - Chapter 30

“เรียกชั้นว่า คุณตาหู อย่างที่เคยเรียกก็ได้” คนตรงหน้าพูดพร้อมยกมือสองข้างขึ้น ในมือมีแถบผ้าเก่าๆ สองเส้น แม้มันจะเก่าคร่ำคร่าจนแทบมองไม่ออกว่าสีอะไรแต่ชิงชิงจำมันได้ทันที “คุณตาหู ฮือๆ หนูคิดว่าจะไม่ได้เจอกันอีกแล้ว ฮือๆๆ” หลังจากโผเข้ากอดชายชราตรงหน้าพร้อมร้องไห้สะอึกสะอื้นฟังแทบไม่ได้ศัพท์ กว่าชิงชิงจะหยุดร้องไห้น้ำชาในกาก็เย็นชืด อาหารที่มาเสิร์ฟเย็นจนน้ำมันในจานเริ่มเป็นไขจนต้องเรียกให้บริกรเอาไปอุ่นมาใหม่ “เลิกหัวเราะหนูแล้วเล่ามาให้หมดเลยนะคะ คุณตาไม่รู้หรอกว่าหนูเป็นห่วงคุณตามากแค่ไหน ถ้ารู้ว่าอีกแค่ไม่กี่วันเราจะได้พบกันอีกหนูคงไม่ต้องเก็บมากลุ่มใจขนาดนี้” ชิงชิงที่หายตกใจเริ่มบ่นกระฟัดกระเฟียดใส่คุณตาหูของเธอทันที “ใครบอกเธอว่าแค่ไม่กี่วัน ถ้าจะนับกันจริงๆ เราไม่ได้พบกันตั้งสองสี่สิบแปดปีแล้วนะ ยัยเด็กแก่แดดที่ทำตัวเป็นผู้ใหญ่แม้จะมีอายุแค่สิบห้าปีคนนั้นไปไหนแล้ว” คุณตาหูนับเวลาตามปี ค.ศ. ทำเอาชิงชิงอึ้งกิมกี่ ทั้งยังไม่ลืมแซวสาวน้อยตรงหน้า “คุณตาไปที่นั่นด้วยร่างนี้เหรอคะ แล้วทำไมคุณตาจำหนูได้ในเมื่อรูปลักษณ์หนูไม่

“หนูมีเรื่องสำคัญอยากจะปรึกษาพี่อยู่พอดี ว่าแต่พี่จะกลับไปรายงานตัวเมื่อไหร่คะ” “พี่ว่าพรุ่งนี้จะพาอาฮัวไปหาหมอที่โรงพยาบาล จากนั้นค่อยเข้าไปรายงานตัวน่ะ ถ้าเธออยากจะให้ทำอะไรให้พี่แค่โทรไปแล้วแจ้งขอลาหยุดต่อก็ได้ ถึงยังงัยตอนที่พี่รู้สึกตัวขึ้นมาพี่ก็ให้เสี่ยวเกาโทรไปลาป่วยให้พี่แล้วรอบนึง” เดิมทีหวงหมิงเต๋อก็อยากจะกลับไปรายงานตัวกับต้นสังกัดทันทีที่ฟื้นขึ้นมาแต่เมื่อเห็นความห่วงใยในแววตาภรรยาเลยยอมพักรักษาตัวอยู่กับบ้านจนอาการเริ่มดีขึ้น แต่ช่วงนี้ภรรยาท้องแก่เต็มทนจึงทำให้เขาอยากอยู่รอจนกว่าเธอจะคลอดเสียก่อน กลับเป็นมู่กิมฮัวเองที่กลัวว่าเขาจะเสียการเสียงานเลยตกลงกันว่าให้พาเธอไปตรวจที่โรงพยาบาลสักครั้งแล้วรีบกลับไปรายงานตัวกับหน่วยงาน จากนั้นรอเธอคลอดค่อยลามาเยี่ยมเธอกับลูกจะดีกว่า “ที่พี่เคยบอกว่าเป็นคนสนิทของท่านผู้นำคนปัจจุบันเป็นเรื่องจริงใช่มั้ยคะ” “เรื่องนี้เอามาล้อเล่นกันไม่ได้หรอกนะเสี่ยวชิง หรือว่ามันเกี่ยวข้องกับเรื่องที่เธอตั้งใจมาคุยกับพี่” หวงหมิงเต๋อเปลี่ยนท่าทีเป็นจริงจังขึ้น “เกี่ยวมากเลยล่ะค่ะ เพราะหนูอยากให้พี่หมิ

“แม่ครับ นั่นลูกสะใภ้แม่นะครับ แล้วในท้องนั่นก็หลานของแม่ลูกของผมเองนะครับ” หวงหมิงเต๋อรู้แก่ใจดีว่าแม่เขาไม่เคยเอ็นดูมู่กิมฮัว และยังเคยหวังให้เขาตบแต่งกับลูกสาวหัวหน้าหมู่บ้านแต่ตัวเขาเองไม่ได้รู้สึกกับหล่อนเกิดความเป็นพี่ชายน้องสาวเท่านั้น“ก็ชั่งมันปะไร ว่าแต่แกบอกแม่มาก่อนว่าแกเป็นอะไร ทำไมต้องนั่งรถเข็น แล้วหายไปไหนมาตั้งนานรู้ไหมว่าเงินที่บ้านหมดแล้วชั้นมาตามหาแกในเมืองก็ไม่เจอตอนนี้แกอยู่ที่ไหนพาแม่แกไปดูบ้านแกหน่อย เวลาจะใช้เงินแม่จะได้ไปตามหาแกถูก”“ผมได้รับบาดเจ็บจากการปฏิบัติภารกิจน่ะครับ หมอบอกว่าอาจจะเดินไม่ได้อีกเลย แต่แม่ไม่ต้องห่วงนะครับไว้ผมกลับไปรายงานตัวกับต้นสังกัดแล้วก็จะได้เงินค่าภารกิจมาก้อนนึงแน่นอน ถึงผมจะถูกไล่ออกก็ยังมีเงินรักษาตัวไม่เป็นภาระแม่แน่นอน ส่วนเรื่องบ้านตอนนี้ผมอาศัยในห้องเก็บของบ้านเพื่อนคนนึง เพราะผมไม่ได้กลับมานานอาฮัวค้างค่าเช่าบ้านหลังเดิมไว้จนเจ้าของไล่ออกมาดีที่เพื่อนผมไปพบเข้าพอดีเลยออกค่าเช่าให้ไปก่อนแล้วพาเธอออกมาอยู่ด้วย เจอแม่ก็ดีเลยผมยืมแม่ก่อนสักห้าสิบหยวนไปคืนเพื่อนคนนั้น เดี๋ยวได้เงินค่าภารกิจแล้วจะใช้หนี้ให้แม่นะครับ อ้อบอกพี่ช

“เธอพูดมาเถอะ ไม่มีเรื่องไหนที่ไม่มีทางออก” เมื่อมั่นใจแล้วว่าชายหนุ่มตรงหน้ามีเรื่องลำบากใจลุงใหญ่หวงจึงเอ่ยสำทับออกมาอีกหนึ่งประโยค “ในการปฏิบัติภารกิจครั้งล่าสุดผมได้รับบาดเจ็บที่กระดูกสันหลัง ส่งผลให้ขยับร่างกายส่วนร่างไม่ได้ชั่วคราวตอนนี้ทางหน่วยงานเลยสั่งพักงานผมชั่วคราวเพื่อให้ผมมารักษาตัวแต่ว่าในช่วงนี้ผมก็จะไม่ได้รับเงินเดือนเช่นกัน” “ได้ยังงัยกันแล้วแกจะเอาเงินที่ไหนใช้ แล้วส่วนที่จะต้องส่งให้แม่อีกล่ะ” แม่หวงรีบเอ่ยขัดลูกชายขึ้นกลางคันเมื่อได้ยินว่าลูกชายถูกระงับการจ่ายเงินเดือน “ใจเย็นๆ ครับแม่ ผมยังมีเงินรางวัลจากภารกิจอยู่หนึ่งร้อยหยวน แต่ว่าหากผมจะรักษาตัวให้หายก็ต้องใช้เงินหนึ่งร้อยหยวนนี้ในการผ่าตัดแต่หมอก็ไม่ได้รับประกันว่าจะหายแน่นอน” “งั้นแกก็ไม่ต้องผ้าต่งผ่าตัดอะไรนั่นแล้ว เอาเงินหนึ่งร้อยหยวนนั่นมาแล้วกลับมารักษาตัวอยู่ที่บ้านเรานี่แหล่ะ หมอเท้าเปล่าในหมู่บ้านเราก็มีให้เค้ามาจัดยาให้แกไม่กี่เทียบก็ใช้ได้แล้ว” แม่หวงที่ตอนนี้ในสมองมีแต่เงินหนึ่งร้อยหยวนรีบเอ่ยตัดบทลูกชายทันที “เดิมทีผมก็คิดแบบนั้น แต่ก่อน

หลังจากได้ข้อตกลงร่วมกันในวันนั้นเสี่ยวชิงก็เดินหน้าสร้างรากฐานธุรกิจอย่างเต็มที่โดยได้รับความช่วยเหลือจากทางราชการเป็นอย่างดี โอยมีพี่หมิงเต๋อเป็นคนประสานงาน เรื่องสี่ประสานถูกดัดแปลงเป็นโรงแรมที่พักอันทันสมัยแต่ก็รักษากลิ่นอายดั้งเดิมของเรือนสี่ประสานในยุคโบราณ แขกที่มากพักส่วนมากเป็นนักลงทุนชาวต่างชาติและเศรษฐีใหม่ในกรุงปักกิ่งที่อยากสัมผัสบรรยากาศดั้งเดิมที่ห่างหายไปนาน คนงานในโรงแรมล้วนเป็นพี่จงหัวช่วยคัดสรรคนที่ฉลาดเฉลียวและซื่อสัตย์มาให้เสี่ยวชิงหาครูชาวต่างชาติมาช่วยภาษาให้ทุกทำให้หมดปัญหาเรื่องแกแพงภาษา มู่กิมฮัวที่คลอดลูกชายได้ไม่นานก็เข้าร่วมการสอบครั้งแรกที่กลับมาเปิดรับนักศึกษาอีกครั้ง โชคดีที่ปีแรกนี้ยังไม่มีการสอบภาษาอังกฤษเธอเลยสอบผ่านมาอย่างง่ายได้ แม้ว่าจะมีสามีที่มีตำแหน่งใหญ่โตและสามารถทำเรื่องขอพักนอกมหาวิทยาลัยได้ตั้งแต่ปีการศึกษาที่หนึ่งแต่เสี่ยวชิงแนะนำว่ามู่กิมฮัวควรได้ใช้เวลาทำความรู้จักกับเพื่อนนักศึกษาและได้ลองใช้ชีวิตวันรุ่นให้สมวัย หวงหมิงเหอจึงได้ทำตามคำแนะนำของเธอและยอมให้ภรรยาไปพักในหอพักของมหาวิทยาลัยได้ ในระหว่างนั้นเด็กน้อยหวงหงเ