All Chapters of ข้ามภพไป-กลับ แบบฉบับของชิงชิง: Chapter 11 - Chapter 20

จิตใจของเธอจดจ่อจนเกิดสมาธิแล้วสิ่งที่ปรากฏอยู่ในสายตาก็เปลี่ยนไปเป็นกำไรหยกจักรพรรดิ์วงหนึ่งชิงชิงตกใจจนต้องกระพริบตา ภาพก็กลับมาเป็นหีบไม้ใบเดิม เธอเลยลองเพ่งสมาธิไปที่หีบไม้อีกครั้ง ภาพกำไรหยกก็กลับมา นี่น่าจะเป็นอีกความสามารถหนึ่งที่เธอได้มา ชิงชิงลองหยิบม้วนภาพวาดโบราณภาพหนึ่งเพื่อทดสอบความสามารถทันทีสิ่งที่เธอมองเห็นเป็นภาพวาดหญิงสาวคนหนึ่งที่มองเห็นเพียงด้านหลัง เธอปล่อยผมที่ยาวจรดเอวนั้นจนปลิวสบาย เมื่อเห็นภาพในสมาธิชัดเจนแล้วชิงชิงจึงออกจากสมาธิแล้วแก้เชือกที่รัดม้วนภาพออกมาเปิดดูแล้วภาพที่เห็นด้วยตาเนื้อก็ตรงกับในสมาธิทุกประการหลังจากทดลองจนมั่นใจอีกสองสามครั้งชิงชิงจึงสังเกตได้อีกอย่างหนึ่งว่าหากวัตถุชิ้นไหนเป็นสิ่งของที่มีมูลค่าสูงเมื่อเธอใช้มือขวาสัมผัสก็จะมีความรู้สึกอุ่นวาบตรงรอยแดงที่เป็นจุดที่เธอสวมแหวนหยกสีเลือดเอาไวนั่นเอง รวมๆ แล้ววันนี้ชิงชิงได้ภาพวาดโบราณมาสิบแผ่น กำไรหยกจักรพรรดิ์หนึ่งวงและขวดยานัตถุ์กระเบื้องเคลือบอีกห้าใบ บนพื้นยังมีแจกันและถ้วยชามกระเบื้องเคลือบอีกหลายใบแต่หากจะขนไปทั้งหมดวันนี้คุณตาที่เป็นคนเฝ้ากองขยะอาจจะผิดสังเกตเอาได้ช

เรือนสี่ประสานเป็นเรือนพักอาศัยที่ประกอบด้วยพื้นที่การใช้สอยแตกต่างกันเป็น 3 ส่วน คล้ายสี่เหลี่ยมสามวงซ้อนกัน เปรียบเสมือน ตัวอักษรจีน 3 ตัว วงแรกอักษรขู่ (“口”字形) เป็นสี่เหลี่ยมวงแรก หมายถึงพื้นที่ส่วนที่1 หอประตู เหมินวู 门屋 เป็นส่วนแนวประตูทางเข้าวงที่ 2 อักษรยื่อ (“日”字形的称为二进院落 ) หมายถึงพื้นที่ส่วนที่ 2 เรือนรับรอง ทิงถัง 厅堂 คือแนวอาคารบริวาร ด้านทิศตะวันออกและตะวันตกวงที่ 3 อักษรมู่ (“目”字形的称为三进院落 ) หมายถึงพื้นที่ส่วนที่ 3 อาคารส่วนตัว และห้องอิสตรี ซือชื่อฮั่วกุยฝาง 私室或闺房ลักษณะผังบริเวณเรือนสี่ประสาน แบบพื้นฐานดั้งเดิมประกอบด้วย สิ่งปลูกสร้างหลัก ๆ 8 อย่าง ได้แก่ 1. ประตูหน้า ต้าเหมิน 大门 2. เรือนบริวาร倒座房 3. ประตูชั้นใน 4. ศูนย์กลางลานส่วนใน 5. หอส่วนตัวอาคารหลัก正房 6. อาคารตะวันออก厢房 7. อาคารตะวันตก厢房 8. เรือนหลังบ้าน เขตอิสตรี 闺房.แม้ว่าชิงชิงอยากจะย้ายมาพักอาศัยที่เรือนสี่ประสานหลังนี้ใจแทบขาดแต่ก็จนปัญญาจะหาเหตุผลมาอ้างกับพี่กิมฮัวได้ ครั้นจะย้ายมาอยู่ตัวคนเดียวแล้วเทียวไปหาพี่กิมฮัวก็กลัวว่าจะไม่ปลอดภัย อีกทั้งพี่กิมฮัวเองก็ใกล้คลอดแล้วชิงชิงเลยติดสินใจให้ลุงจงสิงหา

“ใช่ๆ ตอนแรกผมก็ชวนเสี่ยวชิงแล้วแต่เสี่ยวชิงบอกว่าเป็นห่วงพี่สาวเลยไม่รับงานนี้น่ะครับ” แม้จะไม่เข้าใจว่าทำไมเสี่ยวชิงไม่บอกไปเลยว่าบ้านหลังนั้นเป็นของเธอเองแต่ก็คงจะเดาได้ว่าเด็กน้อยอยากปิดบังรายได้และสมบัติตัวไว้เป็นความลับ“หนูว่าเราย้ายกันวันนี้เลยดีกว่า คงต้องรบกวนพี่จงหัวอีกหลายเรื่อง”“ไม่ต้องเกรงใจคิดเสียว่าพี่เป็นพี่ชายเราอีกคน พี่กิมฮัวก็คิดเสียว่าผมเป็นน้องชายสักคนนะครับ ผมมีแต่พี่ชายน้องชายล้วนแต่หยาบกระด้างไม่เคยเอาใจใส่ผมเลยสักคน” จงหัวรู้สึกดีกับผู้หญิงทั้งสองคนตรงหน้าจนอยากจะมีพี่สาวน้องสาวขึ้นมาบ้างเลยถือโอกาสเอ่ยความในใจให้ทั้งคนรับรู้“เอาสิพี่เป็นลูกคนเดียวพ่อแม่ก็ตายจากไปนานแล้ว นอกจากพี่หมิงเต๋อที่ไม่ค่อยอยู่บ้านก็ได้เสี่ยวชิงเป็นน้องสาวถ้ามีน้องชายเพิ่มมาอีกคนก็คงดีไม่น้อย แต่ช่วงนี้พี่สาวคนนี้คงต้องเป็นภาระให้น้องทั้งสองแล้ว” มู่กิมฮัวซึ้งในน้ำใจของคนที่เธอเคยมองเป็นคนนอกทั้งสองคนแต่เดี๋ยวนี้เธอเข้าใจแล้วว่าน้ำใจของพวกเขายิ่งใหญ่นัก“เดี๋ยวพวกเรากินข้าวเย็นกันก่อน แล้วพี่กิมฮัวเก็บของเท่าที่จำเป็นนะคะ หนูจะไปเก็บของในครัว ส่วนพี่จงหัวไปเอากุญแจบ้านที่ลุงจงสิง ส

เพราะย้ายมาอย่างฉุกละหุกห้องหลายห้องยังไม่ได้ทำความสะอาดเมื่อพี่เสี่ยวเกาพาพี่เหยาเหมยและป้าหม่าอี๋ย้ายของที่มีอยู่ไม่มากเข้ามา ชิงชิงที่ตื่นมาทำอาหารง่ายๆ ที่มีเพียงข้าวสวย ไก่ทอด และต้มจืดหัวไชเท้าหมูสับโรยผักชีไว้แล้วเลยเรียกทุกคนมากินข้าวพร้อมกันก่อนจะหยิบเอาซุปไก่สกัดมาเปิดฝาส่งให้พี่กิมฮัวเอาไปป้อนให้พี่หมิงเต๋อที่เพิ่งรู้สึกตัว เพราะห้องที่นอนรวมกันมีเพียงเตียงไม้หลังใหญ่และตั่งยาวหนึ่งตัวเมื่อวานทั้งคนป่วยคนท้องเลยต้องใช้ผ้าห่มผืนเก่าปูนอนบนเตียงใหญ่ ส่วนชิงชิงได้แต่ทนนอนบนตั่งยาวแข็งๆ ตัวนั้น หลังจากการกินข้าวเสร็จชิงชิงพาสมาชิกใหม่ไปยังเรือนใหญ่ด้านหลังที่เธอเลือกไว้อยู่อาศัยเนื่องจากอยู่ห่างจากประตูมากที่สุด หากต่อไปเธอต้องใช้พื้นที่ด้านหน้าก็จะได้ไม่ต้องเคลื่อนย้ายอีกครั้งห้องปีกซ้ายสุดยกให้พี่เสี่ยวเกากับพี่เหยาเหมยเว้นสามห้องไว้เป็นห้องเก็บของซึ่งตอนนี้เป็นเพียงห้องเปล่าถัดมาเป็นห้องป้าหม่าอี๋ ห้องแรกของเรือนประธานจัดห้องพักฟื้นหลังคลอดของพี่กิมฮัว หากเด็กโตขึ้นก็สามารถใช้เป็นห้องนอนได้ด้วยติดกันเป็นห้องนอนของพี่หมิงเต๋อกับพี่กิมฮัวห้องตรงกลางใช้เป็นห้องกินข้า

หลังจากสายรัดเอวเสร็จชิงชิงก็ออกจากบ้านอีกครั้ง ของทั้งหมดเธอเหลือถูกชิงชิงขนขึ้นรถเข็นไม้แล้วทำท่าเข็นกลับบ้าน ในระหว่างทางเธอก็หาที่ปลอดคนแอบเก็บพวกมันเข้าไปในมิติแล้วกลับไปขนใหม่ เมื่อคุณตาหูถามว่าทำไมเธอจึงไป-กลับเร็วนัก ชิงชิงได้แต่บอกไปว่าเธอให้คนที่บ้านมาช่วยเข็นตั้งแต่หน้าปากซอย “เฮ้อ หมดซะที ตะวันจะจวนจะตกดินรีบกลับบ้านได้แล้วจำที่ตาบอกให้ดี อย่ากลับมาที่นี่ให้ใครเห็นอีก” คุณตาหูที่คอยสังเกตดวงตะวันมาตั้งแต่บ่ายเอ่ยขึ้นอย่างโล่งใจที่ชิงชิงขนของได้หมดก่อนที่คนของลูกชายเขาจะมารับ ก่อนจะจับมือชิงชิงขึ้นมาตบเบาๆ แล้วแอบส่งบางอย่างใส่ไว้ในกำมือของเธอ “คุณตาหูคะถ้าทำได้หนูอยากให้คุณตาพาคุณลุงหูไปด้วยมันจะเป็นการดีสำหรับเค้ามากที่สุด ส่วนสายรัดเอวนี่หนูให้ตาค่ะเก็บไว้ให้ดีนะคะในยามฉุกเฉินมันอาจจะช่วยตาได้” ชิงชิงเอ่ยพร้อมกับยื่นสายรัดเอวสองเส้นให้ชายชราถือโอกาสตอนที่เขาเผลอโผเข้ากอดร่างผอมบางนั่นหนึ่งทีแล้วรีบวิ่งหนีไป หลังตั้งสติได้ภาพที่หูจิ่นฉวนเห็นก็ คือด้านหลังของเด็กหญิงตัวน้อยที่กำลังวิ่งไปเช็ดน้ำตาไป กว่าจะรู้สึกตัวอีกทีสองแก้มตอบๆ ของเขาก็เปียก