Lahat ng Kabanata ng ข้ามภพไป-กลับ แบบฉบับของชิงชิง: Kabanata 1 - Kabanata 10

ชิงชิง สาวน้อยลูกครึ่งไทย-จีนที่มีโอกาสติดตามอาป๊ากลับไปไหว้สุสานบรรพบุรุษที่ประเทศจีนและบังเอิญเก็บแหวนหยกสีเลือดวงหนึ่งได้จากหน้าฮวงซุ้ย ในขณะที่กำลังจะถามหาเจ้าของ แหวนวงนั้นดันหายไปจากฝ่ามือและมาปรากฏเป็นแดงรอบนิ้วกลางมือขวาของเธอแทน ยังไม่ทันจะได้คิดอะไรอาป๊ากลับรีบจูงเธอไปขึ้นรถทันทีเพราะดันนึกได้ว่าอีกแค่สองชั่วโมงเครื่องจะออกแล้ว เนื่องจากผู้คนแห่กันมาไหว้บรรพบุรุษวันนี้กันเยอะมาก กว่าที่พวกเธอจะมาถึงสุสานก็หมดเวลาไปกับการจราจรอันคับคั่งจนต้องรีบกลับแบบสายฟ้าแลบ ดีที่ขากลับมีสภาพคล่องมาก เพราะฝูงชนยังออกันอยู่ที่สุสานเพราะปีนึงจะได้มารวมตัวกันสักที เหล่าลูกหลานที่ยังมีชีวิตอยู่จึงอาศัยเวลานี้อัพเดตข่าวสารซึ่งกันและกันกว่าจะมีเวลาได้คิดถึงแหวนอีกครั้งก็เป็นอีกสามวันหลังจากกลับมาจากเมืองจีน และเคลียงานที่คั่งค้างไว้ช่วงที่เธอไม่อยู่ รวมถึงหาเงินมาใช้หนี้บัตรเครดิตที่ซื้อตั๋วเครื่องบินพาอาป๊าไปไหว้สุสานบรรพบุรุษ หากไม่รีบใช้หนี้และมัวแต่ชำระขั้นต่ำดอกเบี้ยบัตรเครดิตคงพอกพูนจนเป็นปัญหาให้ชิงชิงตามแก้จนปวดหัวอีกแน่ๆครอบครัวของชิงชิงมีอาชีพเก็บของเก่าขาย หรือหลายคนเรียกว่าคนเก็บขย

ชิงชิงเสียใจที่จะไม่ได้เจออาม่าอีกครั้งแต่ภาระกิจที่อาม่ามอบให้นั้นก็สำคัญ ถ้งแม้เธอจะมีเชื้อสายจีนแต่ความรู้เกี่ยวกับยุค 70’ นั้นแทบเป็นศูนย์ เท่าที่เคยอ่านนิยายออนไลน์ที่ตัวเอกย้อนยุค ทะลุมิติ ข้ามภพไปในยุค 70’ นั้นก็รู้เพียงว่า มีทหารแดง ยุวปัญญาชน การทำนารวม การใช้คูปองแลกซื้อสิ่งของทั้งอุปโภคบริโภค และที่ขาดไม่ได้ในนิยายทุกเรื่องต้องมีก็คือ ตลาดมืด เพราะเป็นช่วงที่การค้าขายนั้นยังผิดกฎหมายอยู่ เรียกได้ว่าเป็นยุคขาดแคลนโดยแท้ หลังหลุดออกจากภวังค์ชิงชิงจึงลุกขึ้นมาหาข้อมูลเกี่ยวกับสาธารณรัฐประชาชนจีนในยุค 70’ ข้อมูลเบื้องต้นที่เธอได้รับก็ไม่ต่างต่างที่เธอรับรู้มาในนิยายแต่นั่นไม่พอเพราะยุค 70’ นั้นรวมก็สิบปี ชิงชิงไม่แน่ใจว่าเธอจะไปโผล่ยังช่วงปีใดเลยต้องหาข้อมูลเจาะลึกลงไปให้ครบทุกปี เพื่อดูภาพรวมว่าต้องนำสิ่งใดบ้าง ที่แน่ๆ สิ่งของมีค่า เครื่องประดับแทบไม่มีประโยชน์ เงินตราในยุคนั้นก็แทบจะไร้ความหมาย สิ่งจำเป็นนำจะเป็นอาหาร ธัญพืชและยารักษาโรค หากเป็นช่วงปลายยุค 70’ ที่จะมีการเปิดสอบเกาเข่าหนังสือเรียนคงพอมีประโยชน์บ้างแต่เธอเองก็คงจะหาได้เฉพาะหนังสือภาษาไทย ไว้ลองไปดูก่อ

“ขอบใจหนูมากนะจ๊ะ ที่ช่วยดูแลพี่สาว เรื่องน้ำน่ะไม่เป็นไรหรอกหนูดื่มได้ตามสบาย พี่ชื่อมู่กิมฮัวหนูเรียกพี่ว่า พี่กิมฮัว ก็ได้ ว่าแต่หนูน่ะเป็นใครมาจากไหนพอจะบอกพี่สาวได้มั้ยจ๊ะ” หลังจากมู่กิมฮัวเห็นกะละมังใส่น้ำและผ้าที่พาดอยู่ขอบกะละมังก็เชื่อคำพูดของคนตรงหน้าอย่างสนิทใจ“หนูชื่อ จินเสี่ยวชิง ค่ะ พี่เรียกหนูว่าเสี่ยวชิงก็ได้ ป้าสะใภ้ขายหนูให้พวกค้ามนุษย์แต่หนูหนีออกมาได้ ตอนอยู่บนรถไฟหนูแอบได้ยินว่าที่ตลาดมืดมีการจ้างแรงงานหนูเลยว่าจะมาหางานทำแต่หนูหาตลาดมืดไม่เจอ” ‘ขอโทษนะคะพี่สาวที่ต้องโกหก ถ้าหนูเล่าความจริงให้ฟังพี่คงไม่เชื่อหนูแน่ๆ’“แล้วพ่อกับแม่หนูล่ะจ๊ะ ทำไมพวกเค้าปล่อยให้ป้าสะใภ้ทำกับหนูแบบนี้”“พ่อหนูเป็นทหารนานๆ จะกลับบ้านสักที สามปีที่ผ่านมาพ่อไม่ได้ติดต่อกลับมาบ้านเลยลุงใหญ่กับป้าสะใภ้เลยลดอาหารของแม่กับหนูลงจนแม่ล้มป่วยเพราะต้องทำงานหนัก ปีต่อมาแม่หนูก็จากไปพวกเค้าเลยใช้งานหนูหนักแทน ปีนี้ป้าสะใภ้อยากให้พี่ชายเข้าโรงเรียนเลยจะขายหนูเอาเงินมาเป็นค่าเล่าเรียนให้พี่ชาย ป้าสะใภ้บอกหนูว่าจะขายหนูให้ไปเป็นคนรับใช้ของพวกคนมีเงินหนูจะได้มีข้าวกินทุกมื้อและไม่ต้องทำงานในนาหนูก็เ

“เอาสิหนูมีเท่าไหร่ป้าเอาหมดเลย ว่าแต่หนูคิดราคายังงัยล่ะ” น้ำเสียงของคุณป้าเปลี่ยนเป็นเป็นกระตือรือร้นขึ้นมาทันที“เนื้อหมูปรุงรสหนูคิดห่อละห้าหยวน ส่วนโจ๊กกับบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปนี่หนูคิดสองห่อหนึ่งหยวน มีหลายรสให้เลือกค่ะ”“ไอ้ที่ว่ากึ่งสำเร็จรูปนี่มันเป็นยังงัยเหรอจ๊ะ” เพราะไม่เคยได้ยินคำนี้มาก่อนจึงต้องถามให้เข้าใจ“อ๋อ มันก็คือโจ๊กกับบะหมี่ที่ถูกอบมาให้แห้ง เมื่อจะกินก็เพียงแค่เทใส่ภาชนะแล้วเติมน้ำร้อนลงไปรอแค่สามนาทีก็กินได้เลย เลยเรียกว่ากึ่งสำเร็จรูปน่ะค่ะ นอกจากนี้หากต้องการเนื้อสัตว์ก็ทำได้เพียงแต่ต้องใส่เนื้อสัตว์ที่ปรุงสุกแล้วลงไปในชามหรือนำมากินเป็นกับก็ยังทำได้อีกด้วยนะคะ” หลังจากอธิบายวิธีการเตรียมโจ๊กและบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปให้คุณป้าที่แนะนำตัวเองว่าชื่อป้าชุนเสร็จเรียบร้อยแล้วชิงชิงก็เอา โจ๊ก บะหมี่และหมูสวรรค์ออกมาให้ป้าชุนทั้งหมดคำนวณเป็นเงินได้สามสิบหยวนพอดี ป้าชุนคงมัวแต่ดีใจที่ได้ของที่ต้องการเลยลืมสังเกตไปว่าของที่ชิงชิงหยิบออกมาจากตะกร้าสะพายหลงนั้นมันมากมายเกินกว่าที่ตะกร้าใบย่อมจะบรรจุได้หมด‘เสียดายเอาโจ๊กกับบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปแล้วก็หมูสวรรค์มาน้อยไปหน่อย ส่วน

วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่ชิงชิงจะอยู่ในยุค 70’ ในรอบแรกเธอเลยคิดจะไปสำรวจดูว่ามีที่แปลงไหนที่น่าซื้อเก็บไว้บ้าง ถึงแม้จะยังไม่มีการเปิดค้าขายอย่างเสรีแต่ก็มีบางคนเริ่มทำตัวเป็นนายหน้าแบบลับๆ เมื่อไม่รู้จะไปถามหาคนได้จากที่ไหนเลยได้แต่ไปถามหากับพี่จงหัว ได้ความว่าลุงของพี่จงหัวเองที่เป็นนายหน้าค้าขายที่ดินแต่แกไปต่างเมืองอีกหลายวันกว่าจะกลับเสี่ยวชิงเลยกลับไปอยู่บ้านเป็นเพื่อนพี่กิมฮัวแทน ก่อนเข้านอนชิงชิงขอเหรียญหนึ่งหยวนมาจากพี่กิมฮัวโดยอ้างว่าจะเอาไปใส่ไว้ใต้หมอนเพราะเธอฝันร้านมาสองคืนแล้วและเคยได้ยินว่าถ้าเอาเงินวางไว้ใต้หมอนจะช่วยให้ฝันดี มู่กิมฮัวแม้จะไม่เชื่อเรื่องพวกนี้แต่ก็เห็นว่าเป็นเงินของเด็กสาวเสี่ยวชิงจะทำอย่างไรกับมันก็ได้ และเด็กสาวก็คงยังจะหวาดกลัวเรื่องที่จะถูกนำไปขายให้แม่เล้าอยู่ก็เป็นได้จึงหยิบเงินออกมาให้ทันที ทางด้านชิงชิงหลังจากที่พี่กิมฮัวหลับไปแล้วก็เอาเหรียญที่ได้มาใส่ไว้ในกระเป๋าเสื้อแล้วล้มตัวลงนอนเตรียมตัวทำสมาธิเพื่อกลับไปยังยุค 2000 ทันที ติ๊ดติ๊ดติ๊ด ติ๊ดติ๊ด ติ๊ดติ๊ด “ฮ้าวววววววววว ตื่นแล้วๆ” ชิงชิงรีบกดปิดเส