Semua Bab เด็กโปรดท่านรอง: Bab 11 - Bab 20

เช้าวันต่อมาใยไหมสวมชุดนักศึกษาตัวหลวมเล็กน้อยเพื่อไม่ให้ราวกระดุมรั้งหน้าอกขนาดใหญ่เกินตัว คู่กับกระโปรงทรงเอเอวสูงสีดำความยาวเหนือเข่าขึ้นมาเล็กน้อย แต่เนื่องจากเธอเป็นคนรูปร่างสูงโปร่ง ทำให้กระโปรงที่มีความยาวมาตรฐานดูสั้นกว่าปกติเรียวขาบางก้าวเข้ามาในแผนก แล้วก็ต้องชะงักเมื่อพบว่ารุ่นพี่หลายคนต่างมองมาทางเธอด้วยสายตาแปลกๆแค่นั้นยังไม่พอ เมื่อมีสายตาริษยาของวิวจ้องตรงมา ก่อนสาวน่ารักจะเดินดุ่มๆ มาหาด้วยท่าทางกระแหนะกระแหน"เห็นเงียบๆ ร้ายเหมือนกันนี่ไหม" วิวเอ่ยแซะเสียงหวาน แต่ก็พยายามควบคุมความโกรธเกรี้ยวส่งรอยยิ้มเคลือบยาพิษให้ ไร้ซึ่งความจริงใจแม้แต่น้อย ถึงขนาดดวงตาไม่อาจเก็บซ่อนความอิจฉาได้"อะไรของเธอ?" หญิงสาวขมวดคิ้วกองไฟโทสะเริ่มลุกโชนเล็กน้อย หลังจากวิวเตรียมเปิดฉากหาเรื่องเธอเต็มที่"ไปทำอีท่าไหนล่ะเนี่ย ถึงถูกเรียกตัวไปเป็นผู้ช่วยเลขาบอสได้""ฮะ?"ใยไหมตกใจแบบไม่เสแสร้ง ไม่คิดว่าอุษาจะสามารถดึงตัวเธอไปช่วยงานได้จริงและรวดเร็วขนาดนี้ ก่อนจะกรีดยิ้มร้ายให้เพื่อนร่วมแผนกอิจฉาหนักกว่าเดิม มือบางยกขึ้นดูเล็บวาววับของตัวเอง ตอบกลับลอยหน้าลอยตาชวนให้น่าหมั่นไส้ยิ่งกว่าเก่า

วันต่อมาแม้ว่าเมื่อวานใยไหมจะยอมลดทิฐิเอ่ยปากขอโทษแผ่นดินไปแล้ว แต่ดูเหมือนผู้ชายเจ้าคิดเจ้าแค้นคนนั้นก็ไม่ปล่อยให้เธอใช้ชีวิตอย่างสงบสุข เพราะเพียงแค่ร่างสูงเดินเข้าห้องทำงานก็ต่อสายหาเลขาเพื่อสั่งงานยาวเหยียดเป็นหางว่าว และแน่นอนว่างานทุกชิ้นนั้นเป็นหน้าที่เธอ"อันนี้เอกสารที่ต้องส่งไปให้ฝ่ายจัดซื้อนะ ส่วนอันนี้ส่งให้ที่แผนกบัญชี""...""เสร็จแล้วน้องไหมต้องไปแผนกวิศวะด้วย เพราะว่าบอสอยากจะดูความคืบหน้าการออกแบบโครงการเครื่องจักรชิ้นใหม่ของ บริษัท วีเกน แฟคทอรี แล้วก็..."เลขาสาวร่างอวบร่ายยาว ทำคนฟังได้แต่มองตาปริบๆ แทบจะจดจำงานทั้งหมดใส่หัวไม่ครบ พอเห็นสีหน้าเด็กฝึกงานสาวเธอก็หลุดหัวเราะออกมาเบาๆ ด้วยความเอ็นดู พร้อมจดรายละเอียดใส่แผ่นกระดาษให้ใยไหมอีกครั้งกันลืม"ทนเอานิดหนึ่งนะน้องไหม อีกเดี๋ยวรองประธานก็หยุดเองแหละ""สรุปพี่อุษาก็มองว่าเขาหาเรื่องแกล้งไหมจริงๆ ใช่ไหมคะ" เจ้าของใบหน้าสวยถอนหายใจยาว กลอกสายตาระอา"ก็ไม่อยากคิดงั้นหรอกนะ แต่ปกติบอสไม่ค่อยให้พี่เดินไปเอางานที่ไหนเอง ส่วนใหญ่คนก็จะขึ้นมาส่งที่นี่ พอได้ยินบอสย้ำว่าจะเอาเดี๋ยวนี้ ก็อดคิดไม่ได้จริงๆ แหละ""นี่ไหมต้องท

เมื่อคืนกว่าเธอจะหอบร่างกลับมาถึงคอนโดก็แทบแย่ เกือบจะหลับบนมอเตอร์ไซค์วินรอมร่อ ไม่อยากจะเชื่อว่าการนั่งเฉยๆ อ่านเอกสารจะกินพลังงานได้ถึงขนาดนี้ แฟ้มงานที่เอากลับมาด้วยไม่ถูกแตะต้องแม้แต่น้อย เพราะพอกินข้าวอาบน้ำเสร็จก็สลบไปเลยเสียงปลุกจากโทรศัพท์มือถือดังขึ้นพร้อมดวงตาง่วงงุนปรือรับเช้าวันใหม่ ก่อนจะรีบกระเด้งตัวลุกขึ้นจากเตียงแล้วรีบวิ่งเข้าไปอาบน้ำแต่งตัวด้วยความรวดเร็วหลังจากลองวิเคราะห์ดูเส้นทางการทำงานอันยากลำบาก จึงได้ทำการขอลากับเจ๊เปาเอาไว้แล้ว โดยแจ้งว่าเธอจะไปทำงานเพียงแค่วันเสาร์อาทิตย์เท่านั้น เพราะลำพังเพียงเงินเดือนนักศึกษาฝึกงานมันไม่ได้มากพอจะใช้ชีวิตอยู่ในเมืองหลวงได้ ตอนนี้เธอยังต้องพึ่งงานเสริมไปด้วยระหว่างอาบน้ำลูบไล้ฟองสบู่ไปตามเรือนร่างขาวนวลเนียน ในหัวครุ่นคิดเตรียมการรับมือกับบอสประสาทเสียไปด้วย ตลอดสองวันที่ย้ายตำแหน่งเธอถูกกลั่นแกล้งสารพัด ตั้งใจว่าจะหาทางเอาคืนเล็กๆ น้อยๆ ให้คนตัวสูงประสาทเสียบ้าง โทษฐานใช้แรงงานนักศึกษาฝึกงานเกินกว่าเหตุมือบางยกผ้าเช็ดตัวซับหยดน้ำเกาะพราวทั่วผิว ยืนจ้องรูปร่างเปลือยเปล่าอยู่หน้ากระจกเงาบานใหญ่ ภาคภูมิใจในรูปร่างสัดส่ว

การทำงานในช่วงบ่ายเรียกได้ว่าโคตรจะอึดอัด ใยไหมแทบไม่กล้าเงยหน้าขึ้นจากกองแฟ้มงานเลย ไม่ใช่เพราะเธอตั้งใจทำงานแต่อย่างใด แต่อับอายเกินกว่าจะกล้าสู้หน้าแผ่นดินตรงๆ ฉากวาบหวามเมื่อช่วงเช้ายังฉายซ้ำไปซ้ำมาในหัวสมอง จดจำได้ถึงทุกการเคลื่อนไหวยามฝ่ามือร้อนรุ่มนั้นลูบไล้ไปตามกาย หรือกระทั่งตอนที่ทั้งคู่ต่างช่วยเหลือกันและกันอย่างเร่าร้อน แค่คิดเรียวขาบางก็หนีบเข้าหากันแน่น รู้สึกปั่นป่วนแปลกประหลาดกระจายไปทั่วร่าง จนไม่มีสมาธิจะทำงานเท่าไรโชคดีที่แผ่นดินไม่ได้ก่อกวนอะไรเธอต่อ เพียงแค่ยามเบื่อกับตัวหนังสือมากมายในเอกสารก็จะพักสายตามองวิวดีๆ น่าตื่นเต้นจากใต้กระโปรงสาวฝั่งตรงข้าม ดูเหมือนใยไหมจะคิดผิดเสียแล้วที่สวมกระโปรงสั้นเต่อมายั่วเขา เพราะมันไม่เพียงแค่ปั่นหัวผู้ชายหน้าหนาไม่สำเร็จ กลับเป็นเธอเองที่ต้องนั่งทนหวิว จะขยับตัวก็ไม่สะดวก จนต้องนำเสื้อกันหนาวมาคลุมปิดบังต้นขาขาวเนียนเอาไว้ แล้วถลึงตาจ้องหนุ่มถ้ำมองด้วยความแค้นเคืองทั้งคู่ต่างทำงานของตัวเองไปเงียบๆ แอบมีบางจังหวะที่สายตาทั้งสองสบประสานมองกันบ้าง ก่อเกิดความรู้สึกกระอักกระอ่วนขึ้นภายใน หัวใจดวงเล็กสั่นไหวเต้นแรงจนต้องเป็นฝ่ายห

ร่างเย้ายวนในชุดเดรสสายเดี่ยวสีม่วงถูกเหวี่ยงลงบนโซฟา แม้ยังไม่ได้ออกแรงแต่ใยไหมก็ตวัดสายตามองท่าทางคุกคามหยาบกระด้างนั้นอย่างขุ่นเคือง"เป็นบ้าอะไรของคุณ แค่ตามระรานฉันที่บริษัทยังไม่พออีกงั้นเหรอ""พูดดีๆ ฉันบอกเธอกี่รอบแล้วฮะเรื่องมารยาท ฉันโตกว่าเธอตั้งกี่ปี อย่าให้ต้องมานั่งสอน!"ฝ่ามือสากบีบคางเรียวบังคับให้เงยหน้าขึ้น สองสายตาไม่ยอมกันของทั้งคู่จ้องเขม็งด้วยระดับความหงุดหงิดที่ไม่น้อยไปกว่ากัน ก่อนเขาจะสะบัดมือออกเบาๆ และปลดกระดุมเสื้อสูทตัวนอกออกเพื่อความคล่องตัวก้าวผ่านร่างเล็กมานั่งตรงกลางโซฟาสายตาคมกริบตวัดมองสาวข้างกายอย่างกดดัน ซึ่งเธอก็กอดอกเชิดหน้าหนีไปอีกทาง บ่งบอกให้รู้ว่าไม่เต็มใจดูแลเขาแม้แต่น้อย"นี่ต้องให้ฉันเรียกคุณเปาเข้ามาไหม ถึงจะรู้หน้าที่ตัวเอง ฉันจ้างเธอชั่วโมงละสองหมื่นไม่ใช่เพื่อให้มานั่งหน้าโง่นะ""ชิ! แล้วใครสั่งให้สู้ราคาไม่ทราบ" ร่างเล็กบ่นพำพึมด้วยความหงุดหงิดขั้นสุด ยิ่งถูกเขาพูดจาแย่ๆ ใส่ก็ไม่อยากจะเสวนาด้วยแม้แต่น้อย"ใยไหม!"ร่างสูงเรียกชื่อเธอเสียงเข้มเป็นการเตือนสติ และบอกเป็นนัยๆ ว่าระดับความอดทนเขาก็เหลือน้อยเช่นกันเมื่อหญิงสาวยังไม่เลิกพยศใ