Semua Bab เด็กโปรดท่านรอง: Bab 21 - Bab 30

เช้าวันต่อมาวันนี้ถือเป็นวันที่ค่อนข้างวุ่นวายมากสำหรับนักศึกษาฝึกงานอย่างเธอ แผ่นดินจะต้องเข้าประชุมในอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้า อุษาก็วุ่นวายอยู่กับการช่วยเขาตระเตรียมเอกสาร และมันก็ดันมีเอกสารสำคัญของลูกค้าที่ต้องไปรับ แต่ไม่รู้ว่าเพราะไรเดอร์พร้อมกันหยุดงานหรือว่าเป็นช่วงเวลาเร่งด่วนก็ไม่ทราบ ทำให้หญิงสาวที่นั่งกดโทรศัพท์เข้าแอปพลิเคชันไม่สามารถเรียกรถได้สักคัน"อะไรกันยังไม่ได้รถอีกงั้นเหรอ! เอกสารต้องเซ็นก่อนเที่ยงนะใยไหม" ท่าทางหงุดหงิดและน้ำเสียงดุดันของชายหนุ่มกำลังเครียดจัด และการประชุมสำคัญจะมาถึงในอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้าร่างเล็กหน้าเสียไปเล็กน้อย หลังจากถูกชายหนุ่มตำหนิใส่ เข้าใจดีว่าอีกฝ่ายก็คงร้อนใจไม่ต่างกัน"ไม่มีไรเดอร์กดรับเลยค่ะ""เฮ้ออออ~""..."เธอก้มหน้างุดด้วยระดับความกลัดกลุ้มที่มากไม่ต่างกัน หลังจากลองกดเรียกรถให้มารับรอบที่ห้าแล้ว แต่ทุกอย่างก็ได้ผลเหมือนสี่ครั้งก่อนหน้า คือไม่มีรถคันไหนกดรับเลย"เธอน่ะ ขับรถเป็นไหม?""ถามไหมเหรอ?""ก็ใช่น่ะสิยัยบ้า เราอยู่กันสองคนในห้อง ฉันคงถามผีมั้ง!"ใบหน้าสวยบูดบึ้งหลังจากถูกรองประธานหัวร้อนตวาดใส่เสียงดัง พร้อมกระแทกเส

และในเมื่อคิดหาคำตอบไม่ได้ ใยไหมจึงตัดสินใจโทรไปหาหลิว เพื่อนสาวในคลับหรูที่เธอไว้ใจในระดับหนึ่งเพื่อขอคำปรึกษา(หื้ม แปลกมาก แกโทรมาหาเนี่ยนะ) ปลายสายเอ่ยทักขึ้นด้วยความแปลกใจชัดเจน เพราะปกติแล้วใยไหมไม่ค่อยโทรเมาท์มอยกับใครนัก"อืม มีเรื่องนิดหน่อย สะดวกคุยไหม" เธอถามด้วยความเกรงใจ กลัวอีกฝ่ายอาจจะไม่ว่าง แต่ตอนนี้ความเครียดกลัดกลุ้มมันมากเกินไป จนเธอไม่รู้จะหันหน้าไปปรึกษาใครแล้วจริงๆ(คุยได้ วันนี้ฉันมีเรียนแค่ช่วงบ่าย ว่าแต่มีอะไร)พอเพื่อนสาวเปิดทางให้พูด ใยไหมก็ไม่รอช้าระบายความอัดอั้นตันใจทั้งหมด ตั้งแต่ถูกรองประธานบ้าอำนาจกดดันให้ขับรถหรูจนไปชน รวมถึงแผนการใส่ร้ายกดดันให้เธอรับข้อเสนอทุเรศๆ พร้อมถือโอกาสด่าแผ่นดินไปด้วยในตัว กว่าจะเล่าเรื่องทั้งหมดจบก็กินเวลาไปพอสมควร(แรงมากแม่! นี่เขาลงทุนทำถึงขนาดนั้นเลยเหรอ) หลิวสูดปากตกใจกับสิ่งที่ใยไหมเพิ่งเล่าให้ฟัง"ฉันเองก็ยังไม่อยากจะเชื่อเลย!"(หรือว่าจริงๆ แล้ว เขาอาจจะมีใจให้แกก็ได้นะคะ)"เฮ่อะ! โลกสวยอีกแล้วยัยหลิว เขาแค่อยากนอนกับฉัน เป็นพวกชอบเอาชนะเท่านั้นแหละ ไม่มีเรื่องชอบไม่ชอบเข้ามาเกี่ยวหรอก"(แต่วางแผนขนาดนี้ แถมยังยอมจ

มือบางกำโทรศัพท์บอกตำแหน่งจุดหมายเอาไว้แน่น เมื่อรถแท็กซี่ที่นั่งมาเคลื่อนเข้าใกล้มากขึ้น จนสามารถมองเห็นคอนโดหรูตั้งตระหง่านอยู่เบื้องหน้าไม่ไกลนัก หัวใจดวงน้อยเต้นเร็วขึ้นเรื่อยๆ ต้องบีบมือข่มความตื่นตระหนกขลาดกลัวเอาไว้ พยายามวางท่าเรียบเฉยมาดมั่น ทั้งที่ภายในแตกตื่นเหลือเกินรถแท็กซี่สีเหลืองเขียวจอดหน้าตึกหรูสูงเสียดฟ้า เธอยื่นเงินชำระค่าโดยสารก่อนจะผลักประตูออกมา ก้าวตรงเข้าไปยังภายในคอนโดร่างสมส่วนในชุดเดรสสีครีมเข้ารูปแม้จะไม่ได้เปิดเปลือยผิวกายมากนัก แต่ใบหน้าสวยจัดผสานกับสัดส่วนเย้ายวนก็ทำให้ใยไหมตกเป็นเป้าสายตาได้ไม่ยาก เธอสามารถเดินผ่านเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยมาได้โดยไม่ถูกซักไซ้อะไร ใบหน้าสวยเชิดขึ้นเล็กน้อยไม่สนใจใครอื่น ก้าวขาเพรียวราวกับนางแบบบนส้นสูงสี่นิ้ว มุ่งตรงไปยังเคาน์เตอร์นิติบุคคลเพื่อแจ้งชื่อตัวเอง หลังจากที่แผ่นดินเตรียมการทุกอย่างเอาไว้เรียบร้อยแล้ว เธอมีหน้าที่แค่รับคีย์การ์ดที่เขาฝากเอาไว้เท่านั้นมุมปากอวบอิ่มรูปกระจับคลี่ยิ้มให้พนักงานเล็กน้อย บีบการ์ดหรูสีทองวาววับในมือแล้วออกเดินต่อไปยังลิฟต์ แอบเก้ๆ กังๆ เล็กน้อยเนื่องจากต้องสแกนบัตรก่อนถึงจะสามา

เช้าวันต่อมาร่างเปลือยเปล่าบิดกายขับไล่ความอ่อนล้า ก่อนจะต้องเบ้หน้าเมื่อรู้สึกปวดเมื่อยร้าวรานไปทุกส่วน ดวงตาคู่สวยสีน้ำตาลเข้มปรือขึ้นท่ามกลางความมืด กวาดสายตาไปทั่วห้องมืดสนิท ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตอนนี้กี่โมงแล้ว และตัวเองหมดสติไปตั้งแต่ตอนไหนกันแน่ พยายามหยัดกายขึ้นนั่งก็พบว่ามีท่อนแขนกำยำวางพาดเอวบางเอาไว้ฉากภาพความทรงจำเร่าร้อนดุเดือดระหว่างทั้งคู่ผุดขึ้นในหัวราวกับฉากหนังในภาพยนตร์ กวาดสายตามองไปรอบห้องก็ต้องหน้าร้อนฉ่า เพราะไม่ว่าจะมองไปยังมุมใดก็มีแต่กิจกรรมซาบซ่านของทุกคู่ทั่วทุกที่ ไม่ว่าจะเป็นริมกระจก โต๊ะเขียนหนังสือ หน้าตู้เสื้อผ้า ไม่รวมอีกหลายครั้งบนเตียง ราวกับตัวตนอีกด้านที่แม้แต่ตัวเธอเองก็ไม่เคยรู้จักถูกปลุกให้ตื่นขึ้นมาพอมานั่งย้อนคิดพวงแก้มก็ร้อนฉ่า อับอายขายหน้า ที่ตัวเองดันฮึดสู้กลับสุดใจ และเป็นฝ่ายร่ำร้องโหยหา พร้อมตอบสนองเขากลับอย่างถึงใจเสียเอง วิ่งเข้าสู่จุดหมายครั้งแล้วครั้งเล่าจนไม่อาจนับได้ โชคดีที่ผนังกำแพงของคอนโดหรูหนาพอสมควร ไม่เช่นนั้นคงได้ถูกคนข้างห้องโทรแจ้งนิติบุคคลแน่ใยไหมมองฝ่าความมืดมิด ก็พอเห็นเค้าโครงร่างหล่อเหลาของรองประธานปากร้ายกำลังหลับ

คฤหาสน์ครอบครัวแผ่นดินชายหนุ่มกลับถึงบ้านก็เป็นเวลาใกล้จะสี่ทุ่มแล้ว แต่ก็ยังได้ยินเสียงพูดคุยสนุกสนานดังออกมาจากห้องนั่งเล่นใหญ่ของบ้าน นัยน์ตาสีดำคมกริบตวัดมอง ก็พบสมาชิกของครอบครัวคนอื่นนั่งกันอยู่ภายในนั้น แถมยังมีแขกไม่ได้รับเชิญที่เขาไม่ชอบขี้หน้าเท่าไรนั่งรวมอยู่ด้วย ราวกับเป็นสมาชิกอีกคนของครอบครัวไปแล้ว"เอ้า! กลับมาแล้วเหรอดิน งานเยอะหรือไง" เดชาหัวหน้าครอบครัวเอ่ยทักทายตามปกติ"นิดหน่อยครับ""กลับมาซะดึกเลย กินอะไรรองท้องมาหรือยังล่ะ ให้น้าไปทำอะไรง่ายๆ ให้กินดีไหม"จันเจ้าภรรยาคนใหม่ของพ่อ หรือว่าแม่เลี้ยงของเขาเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง ซึ่งแผ่นดินก็พยักหน้ารับคำว่าง่าย"ได้ครับ ขอบคุณมาก""งั้นแผ่นดินนั่งรอในห้องนั่งเล่นก่อนนะ เดี๋ยวเสร็จแล้วน้ามาเรียก""ครับ"แม่เลี้ยงวัยกลางคนส่งยิ้มอ่อนโยนให้ และเดินเข้าไปเตรียมอาหารในห้องครัวด้วยตัวเอง ตลอดระยะเวลาเกือบยี่สิบสามปี ที่จันเจ้าเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัว เธอก็ดูแล ห่วงใย และรักแผ่นดินเปรียบเสมือนลูกแท้ๆ คนหนึ่ง แต่ด้วยทิฐิและอยากจะระลึกถึงมารดาที่แท้จริงเอาไว้ ทำให้เขาไม่เคยเรียกจันเจ้าว่าแม่เลย ซึ่งอีกฝ่ายก็ไม่เคยว่าอ