บทที่ 30 ชีวิตของรองประธานหน้าตาย

คฤหาสน์ครอบครัวแผ่นดิน

ชายหนุ่มกลับถึงบ้านก็เป็นเวลาใกล้จะสี่ทุ่มแล้ว แต่ก็ยังได้ยินเสียงพูดคุยสนุกสนานดังออกมาจากห้องนั่งเล่นใหญ่ของบ้าน นัยน์ตาสีดำคมกริบตวัดมอง ก็พบสมาชิกของครอบครัวคนอื่นนั่งกันอยู่ภายในนั้น แถมยังมีแขกไม่ได้รับเชิญที่เขาไม่ชอบขี้หน้าเท่าไรนั่งรวมอยู่ด้วย ราวกับเป็นสมาชิกอีกคนของครอบครัวไปแล้ว

"เอ้า! กลับมาแล้วเหรอดิน งานเยอะหรือไง" เดชาหัวหน้าครอบครัวเอ่ยทักทายตามปกติ

"นิดหน่อยครับ"

"กลับมาซะดึกเลย กินอะไรรองท้องมาหรือยังล่ะ ให้น้าไปทำอะไรง่ายๆ ให้กินดีไหม"

จันเจ้าภรรยาคนใหม่ของพ่อ หรือว่าแม่เลี้ยงของเขาเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง ซึ่งแผ่นดินก็พยักหน้ารับคำว่าง่าย

"ได้ครับ ขอบคุณมาก"

"งั้นแผ่นดินนั่งรอในห้องนั่งเล่นก่อนนะ เดี๋ยวเสร็จแล้วน้ามาเรียก"

"ครับ"

แม่เลี้ยงวัยกลางคนส่งยิ้มอ่อนโยนให้ และเดินเข้าไปเตรียมอาหารในห้องครัวด้วยตัวเอง ตลอดระยะเวลาเกือบยี่สิบสามปี ที่จันเจ้าเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัว เธอก็ดูแล ห่วงใย และรักแผ่นดินเปรียบเสมือนลูกแท้ๆ คนหนึ่ง แต่ด้วยทิฐิและอยากจะระลึกถึงมารดาที่แท้จริงเอาไว้ ทำให้เขาไม่เคยเรียกจันเจ้าว่าแม่เลย ซึ่งอีกฝ่ายก็ไม่เคยว่าอ