All Chapters of เด็กโปรดท่านรอง: Chapter 71 - Chapter 80

หญิงสาวต้องใช้เวลารวบรวมสติที่แตกกระจายของตัวเองพักใหญ่ หลังมือบางปาดคราบน้ำตาบนพวงแก้มทิ้ง สูดหายใจเข้าออกอีกครั้ง เธอไม่รู้ว่าทำไมแผ่นดินถึงตามหาตัวเธอพบ เรื่องนี้เธอคงต้องไปเค้นคอม่านฟ้าให้รู้เรื่อง!ร่างบางหยัดกายขึ้นจากพื้น เริ่มรู้สึกอับอายเล็กน้อยเมื่อเห็นเพื่อนบ้านหลังใกล้เคียงชะโงกหน้าออกมาดูเหตุการณ์ชุลมุน เมื่อครู่เธอสติแตกมากกับการพบแผ่นดินอีกครั้ง ลืมเรื่องเสียงทะเลาะโวยวายไปเลย รีบก้มหน้างุดเดินกลับเข้าไปทำใจในบ้านและก็เหมือนว่ามารดาตัวดีจะไม่ยอมให้เธอพักสมองกับสิ่งที่เพิ่งเผชิญ"โอ๊ย! ทำบ้าอะไรของแกเนี่ย! ไปโวยวายไล่เขาขนาดนั้นได้ยังไงฮะ!" แม้จะสงสารลูก แต่ธิดาก็อดเสียดายลูกเขยชาติตระกูลดีไม่ได้ จึงตรงเข้ามาบ่นใยไหมอีกยกหลังจากแอบดูฉากทะเลาะรุนแรง"แม่นั่นแหละ! ทำไมปล่อยให้ผู้ชายคนนั้นเข้ามาในบ้านเรา ไหมก็เล่าสิ่งที่เขาเคยทำกับไหมไปแล้วไม่ใช่เหรอ""ก็เขาบอกจะมาง้อ จะแต่งกับแก อย่าเล่นตัวนักเลยน่า...ถ้าไอ้หนุ่มนั่นมันรู้สึกผิดจริงๆ จนดั้นด้นมาขอโทษถึงที่นี่ก็ยอมๆ คืนดีไปเถอะ เพื่ออนาคตตัวแกนะ" เสียงของธิดาอ่อนลง พยายามช่วยพูดอีกแรง"เฮ่อะ! มีแต่คำโกหกน่ะสิ คนแบบนั้นเขาร

สัปดาห์ต่อมา"แหวนวงนี้เป็นดีไซน์ใหม่ล่าสุดของทางร้านค่ะ เพิ่งเข้ามาเมื่อวาน""ขอลองหน่อยค่ะ" ลูกค้าสาวส่งยิ้มกว้างดวงตาเป็นประกายด้วยความสนใจใยไหมคลี่ยิ้มสุภาพพลางเลื่อนหยิบแหวนเพชรดีไซน์สวยในตู้กระจกส่งให้ลูกค้าลองไปสวม พลางอธิบายรายละเอียดของมันต่อท่าทางฉะฉาน"ตัวเรือนเป็นทองคำขาว เพชรทั้งหมดหกเม็ด น้ำหนักรวมหนึ่งกะรัต น้ำเก้าสิบเก้า คุณผู้หญิงใส่แล้วสวยมากเลยค่ะ""ที่รักว่ายังไงคะ""สวยครับ ตัวเองชอบหรือเปล่า" ชายหนุ่มที่มาด้วยกันส่งยิ้มหันไปถามความเห็นแฟนสาวที่กำลังยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ มองประกายวิบวับของแหวนบนนิ้วตัวเองด้วยความสุข"ชอบค่ะ เอาเป็นวงนี้แล้วกัน""ได้เลยค่ะ เดี๋ยวทางร้านจะปรับขนาดไซซ์แหวนให้พอดีกับนิ้วของลูกค้า แล้วเตรียมสินค้าเอาไว้ให้นะคะ"พนักงานสาวคนเก่งยิ้มกว้าง พลางผายมือให้คู่รักทั้งสองเดินตามมานั่งรอยังโซฟารับรอง ในขณะที่รอจัดเตรียมเอกสารนัดรับสินค้า และชำระค่าแหวนวงแพง ก่อนจะเดินตามทั้งคู่ไปส่งถึงหน้าร้านพร้อมโค้งตัวขอบคุณด้วยความนอบน้อมดวงตาเรียวโฉบเฉี่ยวอ่อนลงยามเห็นใบหน้ายิ้มแย้มเปี่ยมสุขของคนที่กำลังตกอยู่ในห้วงความรักเดินออกจากร้าน ก็แอบสังเวชใจหน่อยๆ กับ

เดือนต่อมาตลอดช่วงหนึ่งเดือนเต็มๆ ที่ผ่านมานั้น แผ่นดินขับรถไปกลับกรุงเทพ นครราชสีมาเป็นว่าเล่น เรียกได้ว่าในหนึ่งสัปดาห์ต้องมีสักสองถึงสามวัน ที่เขาจะขับรถไปหาใยไหมบรรดาเครื่องเพชรวิบวับกองเรียงกันเต็มตู้ เก็บแทบจะล้นทะลัก ถึงจะห้ามใจตัวเองว่าควรซื้อทีละชิ้นสองชิ้น จะได้หาเรื่องแวะเวียนไปหาได้บ่อยๆ แต่พอฟังเสียงเจื้อยแจ้วของหญิงสาวยามแนะนำสินค้า ก็ทำใจเขาหลุดลอย ยั้งปากไม่อยู่ชี้นิ้วตามโดยไม่สนใจราคาแม้แต่น้อย จะแปลกใจมากหากใยไหมไม่ได้ตำแหน่งพนักงานดีเด่นและสิ่งที่ทำให้แผ่นดินมีแรงใจขับรถระยะทางไกลเช่นนี้ คงหนีไปพ้นสถานะความสัมพันธ์ระหว่างใยไหม แม้จะยังไม่เคยได้พูดปรับความเข้าใจกันตรงๆ แต่บรรยากาศระหว่างทั้งคู่ก็ดีขึ้นกว่าแต่ก่อนมาก แม้จะสวมบทบาทลูกค้าและพนักงานขายของ แต่ชายหนุ่มก็รับรู้ได้ถึงความเปลี่ยนแปลงทีละนิด แค่นั้นก็ทำให้เขามีแรงฮึดสู้ต่อแล้วอากาศในเช้าวันเสาร์สดใสกว่าหลายวันที่ผ่านมา ร่างสูงระบายยิ้มอารมณ์ดี เพราะว่าวันนี้เขาไม่ต้องรีบขับรถกลับกรุงเทพ จึงตั้งใจว่าจะโผล่ไปกวนสาวปากแข็งตั้งแต่เริ่มงาน และอาจจะหาที่พักค้างคืนเผื่อวันรุ่งขึ้นจะได้มีข้ออ้างไปหาเธอได้อีกชายหน

แผ่นดินอิ่มจนแทบอ้วก หน้าท้องเป็นลอนสวยจุกเสียดหลังจากพยายามยัดข้าวผัดเบคอนที่ใยไหมลงมือทำให้กินลงท้องไปจนหมด ทั้งที่เขาหาข้าวกินในห้างมาแล้ว แต่จะให้ปฏิเสธแล้วพลาดโอกาสได้กินอาหารฝีมือเธอ ที่สุดแสนจะคิดถึงละก็ฝันไปเถอะ ต่อให้คืนนี้จะต้องนอนปวดท้องก็ยอมแม้มันจะเป็นอาหารง่ายๆ รสชาติธรรมดา แต่เมื่อคนทำให้คือใยไหมแล้ว เขาก็พร้อมจะยัดมันลงท้องร่างสูงเอนพิงพนักเก้าอี้ ขยับเข็มขัดให้หายอึดอัด กวาดสายตามองบรรดากองพัสดุมากมาย กองเรียงกันเป็นตั้งด้วยความสนใจ ขณะสาวเจ้าของบ้านหยิบจานอาหารว่างเปล่าไปเก็บล้างในห้องครัว"นี่กล่องอะไรเหรอ?""พวกเสื้อผ้าน่ะ เตรียมส่งให้ไปรษณีย์พรุ่งนี้" ร่างบางไหวไหล่อธิบายง่ายๆ"เพจขายเสื้อผ้านั่นยังทำอยู่เหรอ""ทำสิ ถือว่าเป็นรายได้อีกทาง""แต่เธอทำงานที่ห้างทั้งวันแล้วนะ กลับมายังต้องมาแพ็กของพวกนี้ส่งอีกงั้นเหรอ" ใบหน้าหล่อบูดบึ้งไม่สบอารมณ์เล็กน้อย ไม่พอใจนักที่ใยไหมทำงานตัวเป็นเกลียวจนไม่มีเวลาพักผ่อนเช่นนี้"ไม่ได้หนักหนาหรอกน่า ฉันก็แค่โพสต์อัปเดตสินค้าในสต็อก มีต้องตอบลูกค้าบ้าง ส่วนเรื่องแพ็กส่ง ให้แม่ช่วยทำน่ะ""งั้นก็แล้วไป...ถ้าเดือดร้อนก็บอก ฉันยินดี

โรงพยาบาล PB Hospitalหญิงสาววิ่งหน้าตาตื่นเข้ามายังแผนกประชาสัมพันธ์ หลังจากแจ้งชื่อจริงและนามสกุลชายหนุ่มก็ได้เลขห้องที่เขาพักรักษาตัวอยู่ท่อนขายาวออกวิ่งทันที ความร้อนใจทำให้เธอไม่สนใจว่าใครจะมองอย่างไร ต้องได้เห็นด้วยตาตัวเองเท่านั้นว่าเขาปลอดภัยดีทุกอย่าง ไม่มีใครแจ้งอาการบาดเจ็บของชายหนุ่มเลยว่าอยู่ในระดับไหน แต่การที่แผ่นดินไม่สามารถติดต่อหาเธอเองได้ ทำให้ใจดวงน้อยหวั่นวิตกสุดขีดเธอพุ่งตัวออกจากลิฟต์ เกือบจะชนนางพยาบาลที่เดินสวนเข้ามา หญิงสาวรีบหันไปขอโทษขอโพยทั้งน้ำตา สีหน้าระทมทุกข์เจ็บปวดราวกับคนใกล้บ้าทำให้พยาบาลอดสงสารไม่ได้ จึงไม่ติดใจเอาความพร้อมส่งยิ้มให้กำลังใจ ใยไหมไม่มีเวลาทราบซึ้งใจหมุนกายจากไป มุ่งหน้าเดินหาห้องพักต่อ"612 613" เสียงหวานปนสะอื้นพึมพำแผ่วเบา ไล่มองตัวเลขหน้าห้อง สืบเท้าถี่กระชั้น แล้วก็พบหมายเลขห้องที่ต้องการ '615'หลังจากตรวจดูชื่อคนไข้ในห้อง ก็เปิดประตูโพล่งเข้าไปทันทีใยไหมไม่ได้สนใจความกว้างขวางโอ่อ่าของห้องพักรักษาตัวระดับ VIP ดวงตาพร่าเลือนด้วยคราบน้ำตา กวาดสายตามองหาทางไปห้องพัก หัวใจเธอราวกับจะหยุดเต้นอีกครั้ง ยกมือขึ้นปิดปากกลั้นเสียงสะอื