Semua Bab ขอโทษทีข้าผู้นี้คือบุตรสาวของตัวร้าย!: Bab 11 - Bab 20

ตอนที่ 11ดาบคู่วิญญาณ มาเป็นของข้าเสียดีดี!ถงอี๋นั่งสมาธิในรอยไหม้วงกลมมาเป็นเวลาสามคืนเต็ม! ภาวนาจิตใจให้ประตูประหลาดแห่งนี้เปิดออก แต่กลับไม่เป็นผล“ท่านอาจารย์ ไม่ต้องเป็นห่วงอาจารย์หญิงหรอกขอรับ อีกอย่างนางก็บอกเองว่าถ้านางไม่ออกมาในสามวันให้ท่านอาจารย์กลับสำนักไปก่อน แต่ไม่ได้บอกนี่นาว่าหลังจากสามวันจะไม่ออกมา ท่านก็เห็นตอนที่นางถีบประตูไม้หนักห้าสิบชั่งบานนั้น อาจารย์หญิงแข็งแกร่งเพียงนี้ นางเข้าไปก็เพราะจะช่วยคุณชายจวินกับปีศาจนก ปณิธานของอาจารย์หญิงในการช่วยเหลือคนนับว่าดียิ่งนักขอรับ”ยามถงอี๋ได้ยินคำว่า ‘คุณชายจวิน’ สีหน้าก็ราวกับต้องฆ่าคนให้ได้ในทันที โลหิตในร่างกายพลุ่งพล่าน ไหลเวียนไม่ทัน จนเขากระอักเลือดออกมาหนึ่งคำ!“อาจารย์!”หลิวอี้หยางตกใจเป็นอย่างมาก เขาช่วยปลอบปรมาจารย์ถูจื่ออย่างดีแท้ๆ แต่ทำไมเหมือนกับเขาไปบีบบังคับอาจารย์จนกระอักโลหิตกันเล่า!ฉับพลันเบื้องหน้าถงอี๋ก็ขาวโพลน แม้แต่ดวงตาที่หลับลงยังรู้สึกได้ เขาลืมตาขึ้นมาช้าๆ ปรากฏทิวทัศน์ประหลาดราวกับอยู่บนสรวงสวรรค์มือใหญ่อดกระชับปลอกดาบข้างเอวเข้ามาไม่ได้ ดวงหน้าเย็นชาเหลือบมองโดยรอบพบว่ายิ่งมองนานเท่าไรสถาน

ตอนที่ 13แยกทางกันนับแต่นี้!ซ่งเมยเมยลืมตาอีกครั้งก็พบว่ารอบด้านเปลี่ยนไปแล้ว ภายในห้องที่นางอยู่เหมือนกับโรงเตี๊ยมแห่งหนึ่ง นั่นย่อมเป็นเพราะว่านางออกมาจากพื้นที่พิเศษแล้วนั่นเองแต่ออกมาอย่างไรนั้นย่อมไม่รู้“เสี่ยวไป๋”ซ่งเมยเมยค่อยๆ ฝืนลุกขึ้นมาจากเตียงไม้ ร่างกายเล็กบางก็เอนเอียงซวนเซจนเกือบล้มในจังหวะที่คิดว่าใบหน้าจะล้มคะมำลงกับพื้นแน่นอน ก็ถูกมือหนาคว้าร่างไว้ได้แบบฉิวเฉียดความรู้สึกของซ่งเมยเมยรับรู้ได้ทันที ใบหน้าเห่อร้อนจนแดงเถือก “ถงอี๋...” แม้ใบหน้าเกือบจะจูบกับพื้นไม้ แต่นางก็อดพึมพำออกมาไม่ได้ชายหนุ่มยกร่างเล็กขึ้นมาจากพื้น แล้ววางไว้บนเตียงเช่นเดิม มืออีกข้างก็ถือถาดอาหารอย่างมั่นคง“อาหารบนถาด ท่านนำมาให้ข้าหรือ” ซ่งเมยเมยได้มองเขาเต็มตาในที่สุด สีหน้าแสนเย็นชาที่คุ้นเคยทำให้นางโล่งใจคราแรกนึกว่าจะไม่ได้เจอเขาแล้วด้วยซ้ำ แต่พอออกมากลับยังเจออยู่!?“ท่านป้อนข้าหน่อยได้หรือไม่ มือข้าหมดแรงแล้ว” แววตาออดอ้อนกลับมาประดับบนหน้านางอีกครั้งถงอี๋ไม่ได้ตอบรับหรือปฏิเสธ เขานั่งลงข้างเตียงนาง แล้วใช้ช้อนเงินตักอาหารเหล่านั้นเข้าปากนางช้าๆ อันไหนร้อนก็หยุดเป่าให้นาง แล้วป้

ตอนที่ 15ความลับเริ่มแตก!พอทุกอย่างกลับคืนสู่ปกติ ทั้งสามก็เดินทางมาถึงเรือนหลังหนึ่งในเมืองใต้ ซ่งเมยเมยพุ่งเข้าไปในบ้านทันที ราวกับนี่คือบ้านของนางเอง“พี่ฮวา!” นางกระโดดเข้าไปเย้าแหย่เด็กสาวที่กำลังหันหลังกวาดลานบ้านผู้หนึ่ง จนอีกฝ่ายตกใจหันกลับมาเตรียมจะฟาดด้ามไม้กวาดลงไปกลางศีรษะนางอยู่รอมร่อ แต่ดีที่ถงอี๋รับด้ามไม้กวาดได้ทันเวลา“เมยเมย?” พอ ‘ตู้ฮวา’ เห็นว่าเป็นผู้ใดก็ชักสีหน้าขึ้นทันที จากนั้นก็ยกไม้กวาดในมือจนสูงเตรียมจะฟาดลงมาให้ได้ “เจ้าเด็กบ้า! ทำพ่อแม่เจ้าเป็นห่วงหมดแล้ว!”ถงอี๋ดันด้ามไม้กวาดออกไปให้ไกลร่างนาง ตวัดสายตาเหลือบมองตู้ฮวาอย่างไม่สบอารมณ์ตู้ฮวาเห็นอีกฝ่ายมองตนเช่นนี้ก็มองค้อนกลับ “ท่านเป็นใครกัน หลีกไป! ข้าจะสั่งสอนเจ้าเด็กไม่รู้ความคนนี้เสียหน่อย!”เขาย่อมไม่ฟังคำพูดของนาง แย่งด้ามไม้กวาดมาถือไว้เอง แล้วดึงแขนเล็กพาร่างซ่งเมยเมยไปไว้ด้านหลังตัวเองตู้ฮวาย่อมคับข้องใจ “ท่านเป็นอะไรกับเมยเมย”นางพินิจมองชายแปลกหน้าอย่างถี่ถ้วน เขานับว่าเป็นชายหนุ่มรูปงามกว่าที่เคยพบเจอ แต่ใบหน้าที่เย็นชาของเขากลับทำให้ชายหนุ่มอย่างเขาไม่น่าเข้าหา อาภรณ์ที่สวมบนร่างเป็นสีฟ้าอ่

ตอนที่ 17ถงอี๋ผู้นี้ถนัดแต่เรื่องเอาเปรียบ!ซ่งเมยเมยพยายามดุนดันมือของนางออกมาก็ไม่สำเร็จ ถงอี๋ผู้นี้ถนัดแต่เรื่องเอาเปรียบนางจริงๆ!“จะเอายังไงกันแน่เจ้าคะ?”ถงอี๋ไม่ตอบแต่มือใหญ่กลับจับลูบวนไปมาบนหลังมือนาง เป็นการหยอกเย้าคนงามตรงหน้า“จะกินหรือไม่เจ้าคะ”ชายหนุ่มยกคิ้วหนาขึ้นชี้ ตามมาด้วยรอยยิ้มมุมปากที่แฝงไปด้วยเสน่ห์ “กิน”ซ่งเมยเมยเห็นเขาขยับปากแบบไร้เสียง ขยับตามหลังจากคำตอบว่า...เจ้า พอรวมคำแล้วก็จะกลายเป็น‘กินเจ้า...’นี่เขายังกล้า!นางเลิกสนใจเขา แล้วกลับไปก้มหน้ากินอาหารของตน ปากเล็กพลางสั่งจวินถานไป๋ “เสี่ยวไป๋ ให้เหนียวเหนี่ยวออกมา”จวินถานไป๋ได้ยินก็มีใบหน้าเขียนคำว่าดีใจเต็มไปหมด ก่อนจะดึงร่างนกน้อยออกมาจากอาภรณ์ ฉับพลันร่างนกกลายเป็นหญิงงามดังเดิม“จวินถานไป๋!”ซ่งเหนียวเหนี่ยวโมโหแทบตาย ให้อยู่แต่ในพื้นที่เก็บของอยู่ได้ตั้งนาน แม้ในพื้นที่เก็บของจะมีพลังพอให้นางเริ่มฝึกตนก็ตามแต่ แต่นางอยากออกมาดูโลกภายนอกจะแย่“เหนียวเหนี่ยว อย่าเพิ่งโมโหเลยนะ เด็กดี” จวินถานไป๋ประคองนางลงมานั่งข้างกาย แล้วลูบหัวให้นางผ่อนคลายลงร่างกายนางไม่ได้ปฏิเสธในสิ่งที่จวินถานไป๋กำลังทำอยู่

ตอนที่ 19ไหน้ำส้มคว่ำเป็นเช่นไร ข้าหาได้เข้าใจไม่ซ่งเมยเมยตื่นขึ้นมาอีกวัน ตะวันก็โผล่ขึ้นบนฟ้าแล้ว ด้านข้างนางถงอี๋ยังคงเข้าฌานอยู่เช่นเดิมนางลุกขึ้นมาล้างหน้าบ้วนปากเสร็จสรรพก็ไม่รบกวนเข้า นางรู้ว่าเขากางอาคมอยู่จึงวางใจแล้วปิดประตูลงไปด้านล่าง“พี่เมย หลับสบายหรือไม่” จวินถานไป๋ทักทายนางเป็นคนแรก มือเขาจูงนกน้อยไว้แน่นไม่ปล่อย“ก็น่าจะสบายพอๆ กับเจ้านั่นแหละ คนอะไรไร้ยางอายสิ้นดี ขโมยเหนียวเหนี่ยวที่ข้าเลี้ยงไว้ตั้งแต่เล็กยังไม่พอ ยังแสดงความเป็นเจ้าของออกนอกหน้าไม่อายผู้คน”จวินถานไป๋ได้ยินนางพูดเหน็บแนมก็ไม่ถือสา กลับหัวเราะชอบใจอีกต่างหาก “กล่าวเกินไปแล้วๆ ”“เมยเมย ปรมาจารย์ถูจื่อของเจ้าไปไหนเสียเล่า” ซ่งเหนียวเหนี่ยวมองนางด้วยดวงตาใสซื่อเจ้านกน้อยของนาง แก้แค้นแทนคนของนางเป็นแล้ว!“เขายังไม่ตื่น”จากฌานเลย... ทว่าประโยคหลังไม่ได้กล่าวออกมา มุมปากยกยิ้มราวกับเป็นผู้ชนะเจ้าคู่รักสองคนนี้ คิดจะเล่นกับนาง ให้นางเขินอายล่ะสิ แต่คงไม่คิดว่านางจะรับบทไร้ยางอายออกมาได้ ฮึฮึ...ถงอี๋เดินออกมาจากห้องก็เห็นทั้งสามอยู่ตีนบันได ใบหน้าจวินถานไป๋และปีศาจนกเจื่อนจนซังกะตาย แต่ใบหน้าซ่งเม