All Chapters of ขอโทษทีข้าผู้นี้คือบุตรสาวของตัวร้าย!: Chapter 1 - Chapter 10

คำเตือน! ระวังถูกน้องซ่งเมยเมยหลอก....ตอนที่ 1ท่านเซียนของเมยเมยซ่งเมยเมยคิดมาเสมอเลยว่าโลกที่นางอยู่ในยามนี้ปีศาจอยู่อย่างสงบ ไม่มาวุ่นวายกับมนุษย์ดังเช่นยามที่นางยังเด็กแต่ก็รู้ในตอนนี้แล้วว่าตนเองคิดผิดมหันต์!ปีศาจหมาป่าตัวใหญ่รูปร่างสูงย่างกรายเข้ามายังร่างเล็กของหญิงสาววัยสิบหกมากขึ้นเรื่อยๆ“อย่าเข้ามา” ซ่งเมยเมยทำใจกล้า หยิบไม้ข้างเท้าขึ้นมาแล้วชี้ไปทางมันแทนเมื่อก่อนหน้านี้นางกับครอบครัวเดินทางไกลจากเมืองหลวงเพื่อจะไปเยี่ยมอาจารย์ของบิดาที่เร้นกายมาอาศัยอยู่พื้นที่ชนบทแดนใต้และตอนที่พักขบวนม้ากันนั่นเอง ‘นกน้อยของนาง’ ที่บิดามอบให้เพื่อเป็นเพื่อนเล่นนางยามเขาไปบุกยึดพวกค้าสัตว์เมื่อเก้าปีก่อน มันเกิดอาการหวาดกลัวแปลกๆ ก่อนจะบินว่อนไปทั่ว ซ่งเมยเมยเป็นห่วงมันจึงต้องวิ่งออกมาตามหา แต่สุดท้ายดันพลัดกันกับบิดามารดาแล้วทำให้นางมาเจอปีศาจที่อยู่ตรงหน้าแทนซ่งเมยเมยเขยิบร่างหนีจนแผ่นหลังติดกับต้นไม้ด้านหลัง ไร้ทางไป นางฝืนข้อมือสั่นเทาชี้ไม้ท่อนใหญ่ไปทางปีศาจหมาป่าอีกครั้งแต่ทันใดนั้นเองกลับมีร่างเด็กวัยประมาณแปดขวบเข้ามาขวางนางไว้ ทั้งยังเอ่ยน้ำเสียงสั่นสะท้านหวาดหวั่นตามออก

ตอนที่ 3เมยเมย... ข้าคือเหนียวเหนี่ยว!ซ่งเมยเมยเงยหน้ามองชายหนุ่มด้านบนด้วยใบหน้างงงวย ดวงตามีคำถามมากมายซ้อนทับกันอยู่“แม่นางซ่ง เจ้าเป็นคนบอกแก่ข้าเอง”หญิงสาวเหลือกตามองด้านบน ลูกตาดำกลิ้งไปมาคล้ายกับว่ากำลังคิดบางอย่างแต่ก็นึกไม่ออกสุดท้ายจึงส่ายหน้า “ขออภัยด้วยเจ้าค่ะ ข้าจำไม่ได้”ถงอี๋ยังคงคลี่ยิ้มอยู่ “เจ้าบอกแก่ข้าว่าพลัดหลงกับบิดามารดาจึงให้ข้าช่วยเจ้าตามหาพวกเขา”ซ่งเมยเมยร้องอ้อหนึ่งทีไม่ได้ติดใจอะไร ฉับพลันนึกขึ้นมาได้ “ข้าจำได้ขึ้นมานิดหน่อยแล้วเจ้าค่ะที่พลัดหลงกับบิดามารดา ดังนั้นข้าจึงอยากให้ท่านช่วยข้าตามหาอีกหนึ่งชีวิต”ถงอี๋มองหญิงสาวตัวเล็กก็พยักหน้าค่อยๆ “เป็นผู้ใดหรือ”“นกน้อยของข้าเจ้าค่ะ”ถงอี๋นึกว่าตนฟังผิดไป ก้มหน้ามองนางเพื่อยืนยันอีกครั้ง กลับพบเพียงใบหน้าเล็กพยักหน้าขึ้นลงอย่างไร้เดียงสานี่นางถึงกับให้เขาตามหานกให้นาง!แม่นางซ่ง สุนัขเอย แมวเอยเขาจะไม่ว่า แต่เป็นสัตว์ปีกเช่นนี้คงยากจะตามหาแล้ว...ทั้งสองเดินออกมาจากถ้ำที่พักอยู่ ระหว่างเดินซ่งเมยเมยก็เงยหน้ามองไปบนท้องฟ้าเพื่อเสาะหาสัตว์เลี้ยงแสนรู้ของนางถงอี๋เห็นนางไม่ดูด้านหน้าก็อดเตือนไม่ได้ “เดินร

ตอนที่ 5ท่านอาจารย์กับอาจารย์หญิง!หลังจากทั้งสามเดินออกมาจากโรงพนันก็มุ่งหน้าออกมาจากตำบลเหลียงจื่อทันที“อันนี้คืนเจ้าค่ะ” นางยื่นถุงเงินสีขาวไปให้ถงอี๋ขณะที่พวกเขากำลังพักที่โรงเตี๊ยมชายหนุ่มกลับปฏิเสธอย่างไม่ใส่ใจ “เก็บไว้เถิด เผื่ออยากกิน อยากซื้ออะไร ไม่ต้องใช้ตั๋วเงินให้สิ้นเปลือง”ซ่งเหนียวเหนี่ยวที่กำลังกินเม็ดข้าวหอมอยู่ก็พลันสำลักออกมา เจ้าศิษย์สำนักเซียนผู้นี้! การที่ให้เมยเมยเก็บถุงเงินนั่นแหละเรียกว่าสิ้นเปลืองโดยแท้!หญิงสาวยิ้มกว้างเห็นเพียงตาหยีเป็นเส้นตรง “เช่นนั้นระหว่างการเดินทางนี้ข้าจะจัดการถุงเงินให้กับท่านถูจื่ออย่างดีเองเจ้าค่ะ เช่นนั้นก็กินผัดเปรี้ยวหวานคำนี้ดูสักคำสิเจ้าคะ!”หลังจากซ่งเมยเมยตักผัดเปรี้ยวหวานสีเข้มน่ากินลงไปในชามถงอี๋แล้ว ก็ใช้ช้อนเงินคันเดิมมาตักผัดเนื้ออบขิงเข้าปากตนเองไปหนึ่งคำ สองตานางเบิกกว้างดูปลื้มปริ่มอย่างยิ่ง จึงใช้ช้อนเงินคันเดิมตักผัดเนื้ออบขิงลงไปในชามของชายหนุ่มอีกครั้ง “อันนี้อร่อยเจ้าค่ะ”ถงอี๋ไม่ได้กินอาหารเฉกเช่นคนทั่วไปมานานแล้ว เขาบำเพ็ญเพียรมาจนถึงระดับปรมาจารย์จึงไม่ต้องกินข้าวก็ได้ แต่เห็นความพยายามที่จะให้เขากินจากคน

ตอนที่ 7ถงอี๋ผู้นี้อันตรายเกินไป!ยามที่ซ่งเมยเมยทำแผลให้จวินถานไป๋เรียบร้อย ก็เก็บของลงไปในถุงเงินใบเล็กเช่นเดิมทางชายหนุ่มก็ออดอ้อนนาง รบเร้านางให้พาเขาเดินทางไปด้วย“เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าข้าอยู่ที่นี่” หญิงสาวเปิดปากถามก่อนจวินถานไป๋เงียบไปพักหนึ่ง จากนั้นใบหน้าก็ขึ้นสีแดงเรื่อ “ความจริงเหนียวเหนี่ยวจิกข้าเป็นแผล แล้วข้าก็เหมือนเผลอไปทำสัญญากับนางโดยที่นางไม่รู้ตัว ข้าจึงรับรู้ว่านางอยู่ใกล้ๆ”ซ่งเมยเมยพอมองสถานการณ์ออกแล้ว นางรู้ความคิดของจวินถานไป๋ เพราะเมื่อซ่งเหนียวเหนี่ยวอยู่ใกล้ๆ ก็เป็นไปได้ว่านางที่เป็นเจ้าของนกน้อยจะอยู่ด้วย เขาถึงได้เรียกนางผ่านจี้หยกบนคอ“ท่านเจอเขาแล้วหรือ” จวินถานไป๋เอ่ยถามเสียงเรียบซ่งเมยเมยได้ยินคำถามใบหน้าก็ร้อนผ่าวขึ้นมา “อืม”“มารดามันสิ! นี่นับว่าเป็นโชคดีของพวกเราสองพี่น้องชัดๆ! ดูท่าดวงความรักของพวกเรายังมีความหวัง” เสียงหัวเราะของจวินถานไป๋ดังก้องไปทั่วโรงเตี๊ยมเลยก็ว่าได้ซ่งเมยเมยได้ยินเสียงบางอย่างเข้าหูอย่างรวดเร็ว จากนั้นจึงรีบจี้จุดสกัดวรยุทธ์ของนางและจวินถานไป๋ไปพร้อมกัน “นอนลงไป!”แต่อีกฝ่ายกลับไม่ยินยอมแถมยังย้อนถามนางอีก “ทำไมเล่า!

ตอนที่ 9พื้นที่ลับ!ซ่งเมยเมยเดินมาถึงห้องของหลิวอี้หยาง จากนั้นก็นึกอะไรขึ้นมาได้ หันกลับไปห้องข้างๆ เคาะประตูไม้เสียงดังถงอี๋อยากจะดึงมือนางกลับมา แต่ก็ไม่ทันการณ์“เสี่ยวไป๋ ออกมา!”รออยู่นานกลับไม่ได้ยินเสียงอันใด ซ่งเมยเมยจึงยกเท้าเล็กขึ้นมาแล้วถีบเข้าไปที่ประตูไม้เต็มแรง พริบตาเดียวแผ่นไม้ทั้งแผ่นก็หลุดออกทั้งบาน ดีที่ระหว่างเดินมานางได้เปิดจุดวรยุทธ์แล้วเดินพลังให้ตนเองตั้งแต่แรกถงอี๋มองนางอย่างตะลึง หลิวอี้หยางที่อยู่ด้านข้างเองก็อ้าปากกว้าง ชี้ให้อาจารย์ของตนดู“อาจารย์หญิงนาง...แรงเยอะใช้ได้เลยนะขอรับ!”หญิงสาวเดินเข้าไปในห้องของจวินถานไป๋ทันที แต่ภายในกลับไร้เงาคน ทั่วพื้นห้องกลับเต็มไปด้วยรอยเท้าสีดำเต็มไปหมด จู่ๆ ก็หันมาทางศิษย์ของถงอี๋ “อี้หยาง เหตุใดเจ้าจึงคิดว่าห้องเจ้ามีผี”หลิวอี้หยางได้ยินคำถามก็ตอบทันที “เรียนอาจารย์หญิง ศิษย์ได้ยินเสียงดังไปทั่วรอบห้องของศิษย์ โดยเฉพาะห้องด้านข้างของคุณชายจวินจะค่อนข้างดังมากเป็นพิเศษขอรับ จากนั้นก็ได้ยินเสียงสตรีกรีดร้องดังมากจนแสบแก้วหูเลยขอรับ! ศิษย์ได้ยินจึงไม่รอช้ารีบวิ่งออกมาจากห้องทันที”ซ่งเมยเมยครุ่นคิด เสียงสตรีกรีดร้