ตอนที่ 10 พิฆาตหมาป่า

ตอนที่ 10

พิฆาตหมาป่า

“พี่เมย ทางนี้!”

เสียงจวินถานไป๋ส่งเสียงเรียกนางอีกทางหนึ่ง ในอ้อมกอดมีร่างของซ่งเหนียวเหนี่ยวที่สลบไสลไม่รู้สึกตัวอยู่

“ตามสิ่งใดอยู่” ซ่งเมยเมยถามเสียงเรียบ ดวงตาไร้แววสุกใสเช่นยามอยู่กับคนสงบนิ่งข้างนอก

จวินถานไป๋เองก็ไม่มีคราบของบุรุษอ่อนแออย่างที่เคยเป็น พลางกระชับอ้อมกอดแน่นแล้วเอ่ย “เหมือนจะเป็นปีศาจหมาป่า”

จู่ๆ ประกายอาฆาตในดวงตาซ่งเมยเมยก็ลุกวาว ภาพในหัวนึกไปถึงหน้าท้องที่เป็นรูกว้างของถงอี๋เมื่อยามนั้นก็กำมือเล็กแน่นยิ่งขึ้น

ฉับพลันบางอย่างก็เฉียดผ่านหลังนางไป ซ่งเมยเมยคว้าแส้หนังสีชมพูอ่อนออกมาจากในอาภรณ์อย่างรวดเร็ว เสียงสะบัดแส้ในอากาศดังเปรี๊ยะฟาดลมไปมา ร่างเล็กหลับตาลงใบหูคอยฟังความเคลื่อนไหว

จากนั้นก็ตวัดแส้ไปทางด้านหลังสองจั้ง ได้ยินเสียงโอดครวญดังขึ้นมา นางยังคงหลับตานิ่งเช่นเดิม ก้าวขาหลังถอยไปสามก้าวย่อเข่าลงแล้วฟาดปลายแส้ไปทางซ้ายด้านหน้า

“โอ๊ย!”

พอซ่งเมยเมยลืมตาขึ้นมา แส้ทั้งเส้นก็รวบร่างของปีศาจหมาป่าได้สำเร็จ

“เจ้า! เหตุใดจึงเป็นเจ้า แฮ่!”

ซ่งเมยเมยยกยิ้มขึ้นมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ “ถามมาได้ ข้าก็มาแก้แค้นให้บุรุษของข้าอย่างไรเล่า!”

ปีศาจหมาป