Semua Bab ขอโทษทีข้าผู้นี้คือบุตรสาวของตัวร้าย!: Bab 21 - Bab 30

ตอนที่ 20ผู้ฝึกตนแฝงไปด้วยอารมณ์โกรธถงอี๋พุ่งเข้าไปดึงมือม้าพยศสาวอารมณ์ฉุนเฉียวนางนี้ได้สำเร็จ “โกรธทำไม”ซ่งเมยเมยได้ยินเขาถาม น้ำตาก็เริ่มคลอน้อยๆ “ไม่ได้โกรธ!!!”นางพยายามสะบัดมือเขาออกแต่ก็ไม่เป็นผล กลับกันเขายิ่งบีบมือนางแน่นขึ้นไปอีก หญิงสาวกัดฟันขึ้นเสียงใส่ “ถงอี๋!!”“อะไร?” ชายหนุ่มก้มหน้าลงมา กระซิบถามนางไร้ความกระดาก “อยากจูบหรือ”ครั้งนี้นางสะบัดเขาออกจนเต็มแรง มือทั้งสองจึงแยกออกจากกันสำเร็จ “ท่านน่ะสิไม่ว่า! ถ้าอยากขนาดนั้นก็ไปหานางลี่เอ๋อร์เลย!”จากนั้นก็ใช้วิชาตัวเบานำหน้าทุกคนไปทันทีโดยไม่เหลียวกลับมามอง ถงอี๋กำลังจะใช้วิชาตามนางไปเช่นกัน สตรีที่นั่งอยู่กับพื้นตอนแรกยามนี้ลุกขึ้นมาแล้วฉุดแขนเขาไว้แน่นไม่ยอมปล่อยถงอี๋เบิกตากว้าง ริมฝีปากคว่ำลงจนน่ากลัว รังสีปรมาจารย์รอบตัวแผ่ออกมาจนคนทั้งหมดกดดัน พลังที่เขาแสดงออกมาส่งผลให้ผลักร่างของนางจนล้มลงกับพื้นเช่นเดิมนอกจากเมยเมยแล้ว ผู้ใดก็อย่าหมายจะมาแตะต้องตัวเขา!ซ่งเมยเมยนั่งไขว่ห้างอยู่ร้านน้ำชาในเมืองด้านหน้า ยามมองลงไปด้านล่างก็เห็นสตรีนางเดิมเดินอยู่ด้านหลังถงอี๋ แต่ก็ไม่ได้ใกล้ชิดมากเท่าที่คิด ใบหน้าชายหนุ่มกระวน

ตอนที่ 22สำนักเซียนเร้นเมฆาซ่งเมยเมยลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง รู้สึกได้ว่าร่างทั้งร่างก็แทบจะปริแตกแยกออกจากกันนางฝืนจะลุกขึ้นก็ไม่ไหว ได้แต่เงยหน้ามองเพดานห้องที่เหมือนกับเมฆลอยคลุ้งอยู่เต็มไปหมด“อะไรกันเนี่ย...”“ตื่นแล้วหรือ” เสียงสตรีผู้หนึ่งเอ่ยขึ้น ก่อนจะได้ยินฝีเท้าเดินเข้ามาใกล้นางเรื่อยๆพอนางเห็นเครื่องหน้าสตรีคนดังกล่าวก็แทบตะลึง เหมือนว่ายามนี้ตัวนางอยู่บนดินแดนเซียนอย่างนั้น ทั้งยังมีเซียนสาวผู้งดงามกำลังคุยกับนางอยู่ซ่งเมยเมยไม่ได้ตอบอีกฝ่าย แต่พยักหน้ารับว่าตื่นแล้ว‘ต้วนสวีตวน’ ก้มมองใบหน้าเล็กก็หงุดหงิดขึ้นมา แต่ยังไม่ถึงขั้นแสดงออก ตอนนางเห็นปรมาจารย์ถูจื่ออุ้มนางขึ้นมาบนสำนักก็แทบจะโมโห แต่พอเห็นว่าอีกฝ่ายได้รับบาดเจ็บก็รีบเหยียบอารมณ์ลงไว้ แม้ทั้งคู่จะใกล้ชิดกันแต่ก็ไม่นับว่าเป็นคู่รักกันเสมอไปก็ได้“แม่นางอยากกินอะไรหรือไม่” ต้วนสวีตวนเอ่ยถามพลางประคองถ้วยยามาวางข้างหัวเตียงนาง “แต่ตอนนี้ยังกินพวกรสจัดไม่ได้นะ กินโจ๊กเม็ดบัวแล้วกัน”จากนั้นก็จัดแจงบอกแก่บ่าวรับใช้ซ่งเมยเมยอดขมวดคิ้วไม่ได้ สตรีนางนี้งามก็งามจริงอยู่ แต่การพูดเองเออเองเป็นการบังคับคนเกินไปหรือไม่“ถ

ตอนที่ 24เยือนวังหลวงและจวนโหวถงอี๋กอดนางจนแน่น ซ่งเมยเมยอดกระแอมให้เขารู้ตัวไม่ได้ อ้อมกอดจึงผ่อนลงไปบ้าง“ถงอี๋ ท่านผิดหวังในตัวข้าหรือไม่”คำถามนี้นางถามออกมาจากใจ เอื้อมมือบางขึ้นมาลูบไล้บนแก้มชายหนุ่ม “ถ้าข้าจากไป ข้างกายท่านไร้สตรีปรนนิบัติก็ไปตามหาสตรีลี่เอ๋อร์ผู้นั้น นางยังติดค้างการรับใช้ข้าอยู่ ท่านก็ไปรับนางมาอยู่เคียงข้าง อื้อ!”ถงอี๋ไม่สนสิ่งใด ก้มลงไปประกบริมฝีปากคม ที่คำพูดเสียดแทงผู้อื่นตลอดเวลา เขาดุนปลายลิ้นเข้าไปเพียงเล็กน้อย ไล้ไปหยอกเย้าไรฟันของนางอย่างทะนุถนอมก่อนจะถอนออก “ยังจะเอ่ยถึงผู้อื่นอีกทำไม ข้ามีเพียงเจ้าก็พอแล้ว”อีกอย่างไม่ว่ายามนี้นางจะหายไปไหน เขาย่อมรู้ เพียงแต่ข้อนี้จะให้นางรู้ตัวไม่ได้...เมื่อส่งนางเข้าคุกใต้ดินด้วยมือของเขาเอง ก็พลันหน่วงในใจ หน้าอกพลันหนักอึ้ง เขาถึงขั้นส่งสตรีในดวงใจเข้าคุกด้วยตัวเอง โดยที่ตัวเขาไร้ปัญญานำนางออกมาแวบหนึ่งความคิดเขาอยากจะเป็นผู้ทรยศของสำนัก เปิดศึกเพื่อชิงตัวนางออกมา แต่ทว่าถ้าทำเช่นนั้นจริงทั้งเขาและนางคงตายก่อนออกไปจากสำนักทั้งคู่เป็นแน่เสี่ยงเกินไป...คืนนั้นเขาตัดสินใจไปเรือนของตู้ฮวา ทั้งหมดนั่งคุยกันอ

ตอนที่ 26จอมมารหวนคืนตำแหน่งทั้งหมดเดินทางไปยังจวนโหว บนรถม้าอัดแน่นไปด้วยคนมากมาย“ท่านพ่อ ข้าบอกให้ท่านมารับพวกข้าคนเดียว แต่นี่พ่อบุญธรรมกับอาจารย์ปู่มาด้วยได้อย่างไร!” ซ่งเมยเมยเท้าคางเอ่ยเสียงอู้อี้ซ่งโหวถอนหายใจมองไปยังจวินซานเหวินเพื่อให้เขาตอบแทน รัชทายาทจึงตอบเสียงแหลม “พวกข้าเป็นห่วงพวกเจ้าต่างหาก!”“บิดาข้าก็ทำให้ผู้คนยำเกรงได้แล้ว เป็นห่วงไปไย ท่านอาจารย์ปู่ก็ด้วย เมื่อครู่ท่านตั้งใจให้เขาโมโหใช่หรือไม่เจ้าคะ ท่านก็รู้ว่าเวลานี้ยังไม่เหมาะสม”จอมมารตู้จวินนั่งพิงข้างรถม้า เอ่ยเสียงตอบรับคำเดียวในลำคอ จากนั้นก็เหมือนนึกอะไรได้หันมาหาบุตรสาว “ฮวาเอ๋อร์เจ้าชอบคนผู้นั้นหรือ”ตู้ฮวารู้ดีว่าบิดาหมายถึงหลิวอี้หยาง นางไม่ตอบแต่ความเงียบก็เป็นอันเข้าใจกันทั้งหมดจวินซานเหวินตบเข่าตัวเองฉาดหนึ่ง “ไม่เลว! หลานฮวาของข้ามีตาแถมมีแวว เจ้าหนุ่มนั่นเป็นคนแคว้นหนาน ครอบครัวเป็นสำนักคุ้มกายที่ปกป้องบัลลังก์มาหลายร้อยปี ฮ่องเต้แคว้นหนานยังไม่กล้าให้พวกเขาก้มหัวให้เลย!”ตู้ฮวาได้ยินก็มีแววตาวูบไหว คำพูดแสนซื่อของบุรุษผู้นั้น ไม่น่าเชื่อว่าจะไร้คำโกหกจริงๆ“ถ้าเช่นนั้นเขารู้หรือไม่ว่าเจ้าเป

ตอนที่ 28วิญญาณดับสูญ ไร้การเคลื่อนไหวตลอดกาลแม้ร่างกายซ่งเมยเมยจะได้รับบาดเจ็บแต่ก็นับว่าไม่หนัก นางยังเดินเหินได้ปกติ จากนั้นก็รวมกำลังกับคนอื่นเพื่อกำจัดปีศาจอาฆาต“เจ้า! เจ้ากล้าถอดหัวใจจอมมาร” แล้วพวกมันจะกินร่างเปล่าที่ไร้ของมีค่าเพื่ออันใดความโมโหโทสาของมันเพิ่มมากขึ้น พุ่งเข้ามาทางพวกเขาทันที แต่ครั้งนี้จวินถานไป๋กางอาคมย้อนกลับได้ทันการณ์“พวกเจ้าล้วนเป็นพวกเจ้าเล่ห์!” ปีศาจอาฆาตตัวนี้ยังสมบูรณ์มากกว่าตัวที่ทำร้ายซ่งเมยเมย จึงเห็นรูปหน้ามันชัดเจน ดูแล้วพลังของมันก็น่าจะแกร่งกว่าตัวอื่นปีศาจอาฆาตพุ่งขึ้นไปชนขอบอาณาเขตเต็มแรง จากนั้นเกาะกำบังในพื้นที่พิเศษก็แตกออก ร่างของมันเองก็ระเบิดแตกตกลงมาเป็นลูกไฟด้วยความเร็วถี่ซ่งเมยเมยไม่ทันตั้งตัวถูกลูกไฟอาฆาตทะลุร่างไปสองสามลูก จนกระอักเลือดออกมาครั้งแล้วครั้งเล่า คนที่เหลือยังไม่ทันได้สังเกตเห็น เพราะพวกเขาเองก็ตั้งรับกับจำนวนลูกไฟอยู่เช่นกันซ่งเหนียวเหนี่ยวหันหน้าไปทางเจ้านายของตน เห็นลูกไฟกำลังจะตกลงมาใส่ร่างนางอีกครั้งก็เข้าไปขวางนางทันที“นะ เหนียวเหนี่ยว”“เมยเมย... ตลอดเวลาข้าดีใจมากที่มีเจ้าอยู่เป็นเพื่อน จนถึงวันที่ข้าเ