Semua Bab ในวันที่รักมันซับซ้อน: Bab 21 - Bab 30

ตอนที่ 22เช็งเม้ง15 ปีผ่านไป ไวเหมือนโกหก ในที่สุดคนที่อยู่ก็ต้องใช้ชีวิตกันต่อไปทำได้เพียงส่งความคิดถึงให้คนที่ตายจากก็เท่านั้น“โห ป๊ารีบแต่งตัวซิครับ มังกรอยากจะไปหาม๊าจะแย่อยู่แล้วเนี่ย” ผมตะโกนบอกป๊าเฉินที่กำลังเลือกชุดไม่เสร็จสักทีว่าจะใส่ชุดไหนไปเจอม๊า เฮ้อ ผมละปวดหัวกับป๊าเฉินจริงๆ “เสร็จแล้วๆ ป๊าก็อยากจะหล่อสักหน่อยไง ม๊าลื้อเห็นจะได้สบายใจ แล้วนี่ป๊าลื้ออีกคนไปไหนเนี่ย แต่งตัวเสร็จรึยัง” ผมหันมองซ้ายขวาหาเซ็นก่อนจะเห็นเขาเดินกอดขวดโหลใบหนึ่งลงบันไดบ้านมา ภายในดูเหมือนจะเป็นนกกระดาษที่ถูกพับใส่เก็บเอาไว้ “ป๊าเซ็นมาพอดีเลย มังกรว่าเรารีบไปกันเถอะครับ” เด็กชายวัย 16 ปีรีบวิ่งไปจับมือเซ็นและเฉินเดินไปขึ้นรถตู้สีขาวคันหรูที่จอดอยู่ขับแล่นออกไปมุ่งหน้าสู่สุสานเหมือนทุกๆ ปีเพราะวันนี้คือวันเช็งเม้ง รถเก๋งสีขาวคันหรูมากมายกว่ายี่สิบคันขับประกบหน้าหลังรถตู้สีขาวที่เฉินและเซ็นนั่งมาตลอดทางเซ็นเงียบมาก ในทุกๆ วันเช็งเม้ง เขาจะเสียใจมากเป็นพิเศษ หลายปีมานี้เขายังทำใจเรื่องของน้ำไม่ได้เลย มังกรเห็นป๊าเซ็นสีหน้าเศร้า จึงใช้มือบางจับมือหนาของเซ็นเบาๆ ชายหนุ่มจึงยกยิ้มจางๆ บนใบห

ฉันไม่อยากจะทนฟังคำแก้ตัวเหล่านั้นจึงตัดสินใจลุกเดินออกมาจากห้องทานอาหาร ทว่าเมื่อเดินมาถึงหน้าประตูห้องน้ำก็ถูกมือหนาของคนที่เดินตามมากระชากเข้าไปภายในจนร่างเซพร้อมกับล็อกประตูแน่น “ทำบ้าอะไรคะ” ฉันเอ่ยเสียงเข้มแต่เมื่อเงยหน้าขึ้นมองก็ต้องตกใจ...เซ็น! “ตกใจมากเหรอที่เห็นผมคุณหลิน” เซ็นเอ่ยน้ำเสียงหนัก มองจ้องใบหน้าของน้ำฟ้าแบบแนบชิดจนหญิงสาวมิกล้าที่จะสบตาเขา อีกทั้งยังรู้สึกจุกในลำคออย่างบอกไม่ถูก ก่อนที่เธอจะออกแรงสะบัดมือออกจากการจับกุมของเซ็นแล้วเดินหนีไปที่ประตู แต่ยังไม่ทันจะเดินถึงก็ถูกเซ็นลากกระชากเข้าไปในห้องน้ำอย่างบ้าคลั่ง พร้อมทั้งปิดประตูล็อกแน่น “คุณบ้าไปแล้วเหรอคะ เราไม่รู้จักกันมาก่อนคุณมาทำนิสัยแบบนี้กับฉัน ไม่กลัวว่าพี่ใหญ่ของคุณจะมีปัญหางั้นเหรอ” น้ำฟ้าเอ่ยขู่ แต่นั้นกลับไม่ทำให้เซ็นรู้สึกกลัวเลยสักนิด เขาหัวเราะร่าก่อนจะใช้มือดึงบราตัวบางของน้ำฟ้าออก หญิงสาวตกใจจนตัวสั่นที่เซ็นกล้าทำแบบนี้ ทว่าชายหนุ่มกลับมีจุดประสงค์ เซ็นอยากจะดูปานรูปผีเสื้อกลางอกน้ำฟ้า จึงอุกอาจถอดบราเธอ เมื่อได้เห็นใบหน้าคมเข้มก็ยิ้มร่าอย่างดีใจ ก่อนจะรู้สึกกระหายแล้วใช้ริมฝีปากหนาดูดดื่มจุ

หน้าสวนสนุก มังกรจับมือของเซ็นและน้ำฟ้า เดินเข้าไปภายในพลางกวาดสายตามองหาของเล่นที่คิดว่าสนุกที่สุด โดยมีเฉินและคุณเวินตามไปด้วย พวกเขาสองคนไม่ชอบความสูง เมื่อเห็นว่ามังกรอยากจะเล่นเครื่องแกว่งที่แลดูจะน่ากลัวมากเลยขอยืนมองดูอยู่เบื้องล่างจะดีกว่า “ป๊าเฉินไม่ไปเล่นด้วยจริงๆ เหรอครับ” มังกรเอ่ยถามเสียงเศร้า เพราะนานๆ ครั้งจะได้มาแบบครอบครัว “ป๊าขอดูอยู่ตรงนี้ดีกว่านะ มังกรไปกับม๊าและป๊าเซ็นเถอะ” เมื่อเห็นว่าตื้อให้เฉินยอมเล่นไม่สำเร็จจากนั้นมังกรก็ลากมือเรียวสวยของน้ำฟ้าและเซ็นขึ้นไปบนเครื่องเล่น ทุกคนดูเหมือนจะกลัวอย่างมากโดยเฉพาะน้ำฟ้า เธอหลับตาปี๋เพราะกลัวความสูงเซ็นจึงยื่นมือของตนเองมาจับมือของน้ำฟ้าเอาไว้ โดยมีมังกรคอยดูแบบยิ้มกริ่ม“ผมก็กลัวเหมือนกันนะครับป๊า” ผมเอ่ยเง้างอน จนป๊าใช้มืออีกข้างจับมือผมไว้ก่อนที่เครื่องเล่นจะเริ่มทำงาน “วู้ววววว สนุกจังเลย” เสียงตะโกนชื่นชอบของมังกร ทว่าในระหว่างนั้นคนที่แทบจะไม่ไหวดันกรายเป็นเซ็นขณะที่เครื่องเล่นยกขึ้นและหมุนติ้วๆ อยู่หลายรอบ ใบหน้าหล่อเหลาก็เริ่มซีดเผือด “ไม่เอาแล้วปล่อยผมลงไป” น้ำเสียงหนาตะโกนจนน้ำฟ้าและมังกรหัวเราะร่าในความข

แสงแดดสีอ่อนสาดส่องเข้ามาทางบานกระจกใส พร้อมกับเสียงนกร้อง ยามเช้าปลุกให้น้ำฟ้าที่กำลังฟุบหลับพิงขอบเตียงลืมตาตื่นขึ้นช้าๆ พร้อมกับสะกิดลูกชายที่นอนหนุนตักอยู่ เบาๆ “มังกรตื่นเถอะลูก” เสียงหวานเอ่ยเบาๆ ก่อนที่เด็กชายค่อยๆ ขยี้ตาตื่นด้วยความงัวเงีย เมื่อคืนหลังจากที่พวกเขาทั้งสองคนทานข้าวในกล่องนั้นก็ผล็อยหลับไป ราวกับถูกวางยาสลบตื่นมาอีกทีก็รุ่งเช้าซะแล้ว น้ำฟ้ารีบลุกไปยืนที่ประตูพลันเอาใบหูขาวนวลแนบฟังบรรยากาศภายนอกเงียบสงัด ราวกับว่าไม่มีใครอยู่ “หรือว่าพวกมันจะไปแล้ว” หญิงสาวครุ่นคิดในหัวด้วยความดีใจพลางกวาดสายตามองหาของที่พอจะทุบประตูพังออกไปได้ “ใช้สิ่งนี้ไหมครับม๊า” มังกรวิ่งไปหยิบแจกันตรงหัวเตียงยื่นให้น้ำฟ้า หญิงสาวรับมันมาถือในมือแล้วมองไปที่บานประตูเก่าๆ ก่อนจะชูขึ้นเพื่อฟาดมันลงไป ทว่าเธอไม่ทันจะฟาดถึงบานประตูก็เปิดอ้าออก พร้อมกับมือหนาที่รับจับข้อมือเธอเอาไว้ ก่อนจะผลักจนร่างบางล้มลงแนบพื้นห้อง น้ำฟ้าเงยดวงตามองชายในชุดสูทสีดำเผยอกขาวประดับสร้อยรูปฟินิกซ์ ทันทีที่เขาเห็นใบหน้าของเธอก็นิ่งชะงักตกใจ ราวกับคนเจอผี ก่อนที่ลูกน้องของเขาจะเดินเข้ามาใกล้พลันเอ่ยถามสีหน้าราบเรี

“ผมขอเวลาสักครู่” เฉินเอ่ยกับตำรวจ ก่อนจะเดินไปทิ้งตัวนั่งลงเบื้องหน้ามังกร “ป๊าขอโทษนะ ที่เป็นคนแบบนี้ ต่อไปมังกรต้องเข้มแข็งและห้ามร้องไห้ อีกเข้าใจไหม”“ครับป๊า” มังกรพยักหน้าเป็นตำตอบก่อนที่เฉินจะดึงร่างของเขาเข้ามาสวมกอดแน่น แล้วลุกขึ้นใช้มือหนาจับลงบนไหล่ของเซ็นที่ยืนจ้องมองเขาอยู่ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยคำถามมากมาย “ฉันฝากแก๊งของเราด้วยนะไอ้น้องชาย ต่อจากนี้ไป หน้าที่นี้ก็คงต้องมอบให้แกจัดการ” ดวงตาของเฉินเศร้าหมองหลังจากที่เขาเอ่ยจบเขาก็หันหลังเดินจากไปท่ามกลางลูกน้องทุกคนที่โค้งตัวให้ตำรวจจับเฉินใส่กุญแจมือเดินไปขึ้นรถในขณะที่เขาเดินผ่านคุณเวิน ใบหน้าของเฉินยิ้มจางๆ พร้อมกับก้มหน้าให้คุณเวินหนึ่งครั้งเป็นการขอโทษ ทว่าคุณเวินนิ่งเฉยในขณะมองเฉินเดินจากไป “ผมไม่รู้ว่าอดีตคุณจะเลวร้ายแค่ไหน ทว่าปัจจุบัน ผมดันรักคนเลวๆ แบบคุณไปแล้วนี่สิ ชายหนุ่มครุ่นคิดสายตามองจ้องแผ่นหลังหนาของเฉินจนสุดสายตา สี่เดือนผ่านไป“นักโทษ 407 มีญาติมาเยี่ยม” เสียงตะโกนของผู้คุมห้องขัง ก่อนที่ร่างสูงสวมใส่ชุดนักโทษมีน้ำตาล มือและแขนถูกล่ามด้วยโซ่ตรวน จะเดินมายังจุดพูดคุยกับญาติซึ่งเป็นเพียงการคุยผ่านโทร