All Chapters of ในวันที่รักมันซับซ้อน: Chapter 1 - Chapter 10

ตอนที่ 2ชีวิตที่ไม่คุ้นเคยมือเรียวสวยเปิดประตูห้องน้ำ ก่อนจะย่างเท้าเดินออกมา สายตากวาดมองหาผู้ชายคนนั้น ทว่าในห้องกลับว่างเปล่าและเงียบสงบ “หายไปไหนแล้วล่ะ” ฉันเอ่ยเบาๆ ก่อนจะหันไปเห็นว่าประตูเปิดแง้มอยู่จึงแอบชะโงกหน้าออกไปดู พบผู้ชายคนนั้นยืนคุยกับคนกลุ่มหนึ่งและยื่นกระเป๋าให้กัน ฉันกลัวว่าพวกเขาจะเห็นจึงรีบถอยตัวเดินกลับมานั่งลงบนเตียงแล้วเอนตัวลงนอน “เธอไม่ควรมาแอบดู” ผมเอ่ยกับเธอที่นอนหันหลังอยู่บนเตียง แล้วเดินมาทิ้งตัวนอนลงบนโซฟาท่ามกลางความมืดสลัวในห้องนอน “ฉันไม่ได้ตั้งใจแค่เป็นห่วงคุณก็เท่านั้น” ฉันเอ่ยสั้นๆ แล้วรีบข่มตาหลับ “คราวหลังก็อย่าทำอีก” น้ำเสียงหนากำชับหลังจากที่ได้ยินหญิงสาวเอ่ยเช่นนั้น หัวใจที่เคยด้านชาของเซ็นก็รู้สึกมิสู้ดีอย่างมาก“ว่าแต่เธอชื่ออะไร?” ผมเอ่ยถามเธอท่ามกลางความมืดขณะนอนเอาแขนวางพาดกลางหน้าผากทว่าคำถามของผมกลับเป็นเพียงความเงียบสงบที่ตอบกลับมาพร้อมกับเสียงหายใจเบาๆ บ่งบอกว่าเธอคนนั้นได้หลับไปแล้ว เช้าตรู่ดวงตาคู่คมลืมตาตื่นเพราะได้กลิ่นหอมฟุ้งของอาหาร “นั่นเธอกำลังทำอะไรอยู่” ผมเอ่ยถามหลังจากขยี้ตาตื่น แล้วมองไปที่ห้องครัวเล็กๆ ในห้อ

ตอนที่ 4คนใจร้ายบนถนนทอดตัวยาวริมทะเล แขนเรียวสวยสวมกอดแผ่นหลังกว้างแนบแน่นขณะที่รถบิ๊กไบค์วิ่งโลดแล่นไปบนท้องถนน “เราจะไปที่ไหนกันเหรอคะ” ฉันเอ่ยถามเขาเบาๆ ก่อนที่ใบหน้าหล่อเหลานั้นจะเอียงหางตามามองฉันแล้วยกยิ้ม “เมื่อถึงคุณก็จะรู้เอง” ผมตอบเธอเพราะอยากจะให้เธอได้ลุ้น ถึงสิ่งที่ผมจะพาไปสัมผัสหลังจากนี้ ผมบิดรถด้วยความเร็ว ก่อนจะจอดลงที่ท่าเรือแห่งหนึ่ง มันคือที่ที่มีความหมายกับผม เพราะพี่ใหญ่เคยช่วยชีวิตผมจากที่นี่ “ท่าเรือ”“ที่นี่ดูเย็นสบายดีจังเลยนะคะ” ฉันยกยิ้มมองท้องทะเลที่กว้างใหญ่เบื้องหน้าอีกทั้งยังมีสายลมหนาวที่พัดเย็นยะเยือก การได้สัมผัสกับความรู้สึกแบบนี้มันดีจริงๆ “คุณชอบที่นี่หรือเปล่า” ผมเอ่ยถามเธอเมื่อเห็นใบหน้าขาวนวลยกยิ้มแววตาแลดูมีความสุข “ชอบสิคะ ไม่ว่าคุณจะพาฉันไปที่ไหนฉันก็ชอบทั้งนั้น” ฉันเอ่ยจบ เขาก็สวมกอดฉันเบาๆ จากทางเบื้องหลัง “ผมยังไม่รู้เลยว่าคุณชื่ออะไรคุณบอกผมได้ไหม”“ฉันชื่อน้ำฟ้าค่ะ” ฉันตัดสินใจบอกชื่อตนเองกับเขา เพราะรู้สึกว่าเวลาที่อยู่กับเขามันปลอดภัย ดังนั้นฉันจึงไม่จำเป็นที่จะต้องปกปิดชื่อและตัวตนอีก “คุณเรียกผมว่าเซ็นก็ได้นะ นั่นคือชื่อ

ตอนที่ 6หลบหน้าผู้คนมากมายต่างร่วมยินดีในงานเลี้ยงให้กับพี่ใหญ่เพราะว่าเขาได้คนที่รักกลับมา จึงอยากจะเลี้ยงฉลองยินดี “เซ็น แก้วนี้ฉันขอดื่มให้กับแก” ผมยกแก้วเหล้าขึ้นก่อนจะดื่มรวดเดียวจนหมดแล้ววางลงบนโต๊ะ ตรงหน้าเซ็น“งั้นแก้วนี้ผมก็ขอดื่มยินดีให้กับพี่ใหญ่” ผมเอ่ยจบก็ยกเหล้าขึ้นดื่มรวดเดียวจนหมด แล้วเหลียวสายตาไปมองน้ำ ที่มองผมอยู่ นัยน์ตาของเธอเศร้าหมองไม่ต่างจากผมที่แสนจะเจ็บปวด ผมดื่มจนหมดแก้วก็ขอตัวพี่ใหญ่กลับเพราะรู้สึกเมาได้ที่ ทว่าความจริงคืออยากจะหลบหน้าน้ำฟ้ามากกว่า ผมรู้สึกทำใจไม่ได้ที่ต้องเห็นนัยน์ตาคู่นั้นของเธอ เมื่อเอ่ยจบผมก็ตัดสินใจเดินออกไปจากงาน“ฉันขอไปเข้าห้องน้ำหน่อยนะคะ” ฉันเอ่ยเบาๆ ก่อนที่เขาจะยอมปล่อยมือออกจากเอวของฉัน “รีบกลับมาล่ะ” ใบหน้าหล่อเหลายกยิ้มพลันขยับแว่นให้เข้าที่ก่อนจะหันไปดื่มเหล้ากับลูกน้องต่อ “หน้าประตูทางออก”“เซ็น น้ำรักคุณนะคะ” ฉันแอบเดินตามเซ็นออกมาก่อนจะสวมกอดเขาแน่นทางเบื้องหลัง ฉันไม่อาจจะตัดใจจากเซ็นได้ฉันรู้ใจตัวเองดีว่าฉันรักเขามากแค่ไหน “ปล่อยเถอะน้ำเดี๋ยวมีคนมาเห็นเข้า” ผมสะบัดมือเธอออก แล้วเดินหนีมาขึ้นรถที่จอดอยู่ขับแล่นออก

ตอนที่ 8พาคนอื่นเข้ามาหรือว่ายาคูหรือ ร่างสูงกำยำในชุดสูทขับรถแล่นมาจอดก่อนจะย่างก้าวลงจากรถพลางใช้มือสองข้างถอดดึงหมวกกันน็อกวางลงบนรถบิ๊กไบค์ที่จอดอยู่แล้วเดินเข้าไปภายใน “สวัสดีครับพี่เซ็น” ลูกน้องสองคนหน้าประตูเอ่ยทักทาย ผมจึงยิ้มยักไหล่ให้พวกมันไปหนึ่งครั้ง ภายในวันนี้ลูกน้องทุกคนถูกเรียกตัวมา ผมก้าวเท้าเดินเข้าไปภายในเห็นพวกมันยืนเรียงแถวโดยมีพี่ใหญ่และน้ำยืนอยู่เบื้องหน้า วันนี้เธอสวมชุดกี่เพ้าสีขาวดูสวยอย่างบอกไม่ถูก พี่ใหญ่ยืนถือธูปกำลังไหว้บรรพชน เมื่อผมเดินเข้าไปถึง พี่ใหญ่จึงหันหน้ามาหาผม “แกมาก็ดีแล้วเซ็นเข้ามาใกล้ๆ ฉันสิ” ผมเอ่ยกับเจ้าน้องชายที่ผมรักมากก่อนจะวนธูปที่ถืออยู่ในมือเบื้องหน้าของมันสามครั้งแล้วปักลงบนกระถาง “ต่อจากนี้ไปเซ็นกับฉันพวกเราสองคนคือพี่น้องร่วมสาบานกัน เช็นมีอำนาจสั่งงานพวกแกเหมือนกับฉันห้ามมีใครต่อต้านมันเด็ดขาดจำเอาไว้” ผมเอ่ยสั่งลูกน้องเพราะอยากจะยกตำแหน่งของเซ็น ให้สมกับที่มันช่วยงานผมและเป็นน้องชายที่ดีของผมมาโดยตลอด “ขอบคุณครับพี่ใหญ่” ผมเอ่ยเบาๆ เพราะรู้สึกสำนึกผิดที่แอบมีอะไรกับน้ำ ยิ่งพี่ใหญ่ดีกับผมมากเท่าไหร่ผมก็ยิ่งเกลียดตัวเอ

ตอนที่ 10สาเหตุต้องสงสัยเลือดสีแดงสดไหลรินผสมกับสายฝน ดวงตาของผมเริ่มที่จะเลือนรางเต็มที่ เพราะต่อสู้อยู่นานอีกทั้งยังโดนกระทืบจนร่างกายระบม “เฮ้ยพี่เซ็นอยู่ทางนั้น” เสียงตะโกนที่ผมคุ้นหู ก่อนที่ผมจะหรี่ตามองเห็นพี่ใหญ่และคนในแก๊งกำลังวิ่งตรงดิ่งเข้ามาช่วยผม หนึ่งในนั้นก็คือเธอในระหว่างที่ผมพลั้งเผลอก็ถูกปลายคมวิบวับของมีดยาวฟันแผ่นหลังเข้าอย่างจัง เข่าหนาทรุดล้มลง กระแทกพื้น ผมรู้สึกแสบระบมไปทั่วเรือนร่าง ก่อนจะหมดสติลง ใบหน้าล้มแนบพื้นปูนที่เปียกแฉะ “เซ็น ไม่นะ” น้ำฟ้าตะโกนด้วยความตกใจ เมื่อเห็นเซ็นนอนล้มลงหลังจากถูกฟัน“อย่าเข้าไปเหมย เฮ้ยพวกมึงไปจัดการดิ๊” ผมจับร่างของเหมยรั้งเอาไว้เมื่อเห็นว่าเธอจะเข้าไปช่วยเซ็นก่อนที่ผมจะให้ลูกน้องเข้าไปจัดการรุมกระทืบพวกกระจอกเหล่านั้น แล้วพาเซ็นกลับบ้านไปรักษา แต่สิ่งเดียวที่ทำให้ผมแคลงใจอยู่ก็คือ ความสัมพันธ์ระหว่างเหมยและเซ็น มันคืออะไรกันแน่ “พวกมึงสองคนมีอะไรที่ปิดบังกูอยู่” ผมมองดูหญิงสาวที่ยืนเคียงข้างเธอดูร้อนรนราวกับเห็นคนที่รักถูกทำร้าย “จัดการพวกมันเรียบร้อยแล้วครับพี่” ลูกน้องวิ่งมาโค้งตัวรายงานต่อผม “อือทำดีมากไปเถอะ คืนนี้