Semua Bab จางเฟินเยว่ ยอดอนุภรรยา: Bab 21 - Bab 30

บทที่ 11หลงกลศัตรูสองเดือนผ่านไปในทุก ๆ วันจางเฟินเยว่จะมาควบคุมคนงานที่บ้านหลังนี้ นางมาเพื่อประเมินการทำงานของแต่ละคน ถ้าเห็นคนใดที่ดูใช้งานได้ นางก็จะเพิ่มเงินเดือนและมอบหมายงานสำคัญให้ทำเหมือนอย่างหวังจิ้ง เด็กสาวที่อายุน่าจะสิบหกปีผู้นี้ นางเฉลียวฉลาดและคล่องแคล่วกว่าทุกคนในที่นี้มากเช้าวันนี้ขณะที่ทุกคนกำลังทำงานอย่างแข็งขันนั้น กลับมีเพียงหวังจิ้งที่ไม่ได้มาทำงาน จางเฟินเยว่รู้สึกแปลกใจนัก แต่ในตอนนั้นเองหวังจิ้งได้วิ่งถลาเข้ามาด้วยอาการเหนื่อยหอบ สีหน้าของนางดูไม่ดีเลย“นาย...นายหญิงเหวินเจ้าคะ ขะ ข้าน้อยมีเรื่องสำคัญอยากรบกวนนายหญิงเหวินเจ้าค่ะ”หวังจิ้งน้ำตาเอ่อคลอขณะที่เอ่ยปากกับจางเฟินเยว่ สีหน้าของนางฉายชัดถึงความวิตกกังวลจางเฟินเยว่มิอาจจะทนดูได้ นางจึงได้พาหวังจิ้งไปอีกห้องหนึ่งซึ่งเป็นห้องทำงานของนาง“เจ้ามีสิ่งใดหรือ”“ขะ ข้าน้อยขอรบกวนเบิกเงินล่วงหน้าเจ้าค่ะ”“เพราะเหตุใด”“คือ...ท่านยายของข้าน้อยป่วยหนักเจ้าค่ะ ข้าน้อยเลยต้องนำเงินไปจ่ายค่าหมอและค่ายาเจ้าค่ะ” หวังจิ้งกำมือแน่นด้วยความประหม่า“ได้สิ”จางเฟินเยว่หยิบค่าแรงล่วงหน้าให้กับหวังจิ้ง เด็กสาวรับมาด้วยคว

บทที่ 12กระตุกหนวดพยัคฆ์หลับจางเฟินเยว่หลับตาลงเพื่อพักสายตา นางไม่ได้รู้สึกเป็นกังวลเลยแม้แต่น้อย เพราะนางรู้ว่าวันนี้จะต้องมาถึงอย่างแน่นอน สตรีทุกคนที่เข้ามาเป็นคนงานของนาง สามีล้วนตรวจสอบประวัติหมดทุกคน มีเพียงหวังจิ้งที่ประวัติดูผิดปกติ คล้ายกับว่าอยู่ ๆ นางก็มาปรากฏกายที่นี่ ไม่มีผู้ใดเคยเห็นนางมาก่อน แต่นางกลับอ้างว่าเป็นบุตรสาวของนายทหารที่เสียชีวิตไปเมื่อ 10 ปีก่อน ที่ย้ายไปอยู่เมืองอื่นแล้วเพิ่งกลับมาไม่นาน ส่วนท่านยายที่แอบอ้างก็ไม่มีตัวตนจริงเหวินมู่หยางที่สืบรู้เรื่องนี้จึงได้ให้นางมาทำงานกับจางเฟินเยว่ โดยให้องครักษ์เงาที่ถูกฝึกเป็นพิเศษแอบติดตามนางไปห่าง ๆ จนรู้ว่าหวังจิ้งผู้นี้เป็นสายลับของลู่เหมยลี่ บุตรสาวคนรองของลู่เสียนจางเฟินเยว่ที่ไม่รู้เรื่องนี้ก็เริ่มจับสังเกตความผิดปกติได้ หวังจิ้งนางมีนิสัยที่ดูคล่องแคล่วว่องไวเกินไป หูตาของนางก็ไวเกินไป สอนสิ่งใดไปนางล้วนทำได้เป็นอย่างดี ดีเกินจนผิดสังเกตหากเป็นคนทั่วไปจะไม่สามารถเรียนรู้ได้อย่างรวดเร็ว เว้นเสียแต่ว่านางเคยถูกฝึกให้ต้องเรียนรู้สิ่งต่าง ๆ ทั้งหวังจิ้งยังชอบถามซอกแซก ราวกับอยากรู้ไปเสียทุกสิ่ง โดยเฉพาะผงพ

บทที่ 13อ้อมกอดของคนรักเหวินมู่หยางโอบประคองจางเฟินเยว่ด้วยความหวงแหน สีหน้าของนางซีดขาวด้วยความหวาดกลัว นางที่เพิ่งมาอยู่ในยุคนี้คงไม่เคยเห็นการฆ่าฟันกันมาก่อน แต่เขาที่มาอยู่ที่นี่นับสิบปี และอยู่แต่ในสนามรบจึงชินชากับเรื่องนี้ ฝ่ามือหนาที่ปิดดวงตาของนางเอาไว้คลายออก พร้อมกับช้อนร่างของนางเข้ามาในวงแขนของขา เขาพานางออกไปจากห้องที่มีแต่กลิ่นคาวเลือดและศพของอู๋ซาน“นี่มืดแล้ว เราคงต้องพักกันที่นี่หนึ่งคืน พรุ่งนี้ค่อยกลับบ้านของเรากันนะเยว่เอ๋อร์”เหวินมู่หยางวางร่างที่แสนบอบบางของจางเฟินเยว่ที่เตียงกว้าง เขาได้สั่งให้สาวใช้ที่นี่นำทางเขาไปยังอีกห้องหนึ่งที่เว้นว่างเอาไว้“เจ้าค่ะท่านพี่แล้วเหยาเหยาเล่าเจ้าคะ”“เหยาเหยาปลอดภัยดี ตอนนี้พี่ให้นางนอนพักอีกห้องหนึ่งแล้ว”“ขอบคุณเจ้าค่ะ”ผู้คนที่นี่ที่นางพอจะรู้สึกเป็นห่วงก็มีเพียงเหยาเหยาคนเดียวเท่านั้น เหยาเหยาไม่ใช่เพียงสาวใช้ข้างกาย แต่นางรู้สึกรักและเอ็นดูเหยาเหยาเปรียบเสมือนน้องสาวคนหนึ่งเลย“ขออภัยขอรับ เราพบคุณหนูรองลู่ที่ห้องด้านข้างขอรับ”องครักษ์ของเหวินมู่หยางเอ่ยรายงานเสียงเข้มที่หน้าห้อง ในตอนที่พวกเขากำลังจัดการคนทั้งหมดนั

บทส่งท้ายเหวินมู่หยางกับจางเฟินเยว่กลับมาที่เมืองหวงซ่างในยามสาย บ้านพักของอู๋ซานที่พาจางเฟินเยว่ไปนั้นอยู่อีกเมืองหนึ่ง แต่เพราะเป็นเมืองที่อยู่ติดกันจึงใช้เวลาเดินทางไม่นานนัก ผู้คนที่เห็นว่าท่านกุนซือขี่ม้าตัวเดียวกันกับจางเฟินเยว่ต่างพากันประหลาดใจขบวนของเหวินมู่หยางตรงไปยังค่ายทหารทันที เขาต้องการจัดการเรื่องนี้โดยเร็วที่สุด เพราะยังมีอีกคนที่ไม่อาจปล่อยให้หลุดมือไปได้ เหวินมู่หยางได้พาจางเฟินเยว่ให้ไปรอเขาที่เรือนพักของเขาที่ค่ายทหารก่อน ส่วนเขาจะไปจัดการเรื่องทั้งหมดเองทหารของท่านแม่ทัพใหญ่บุกเข้าไปยังจวนตระกูลลู่ พวกเขาจับกุมตัวลู่เสียนผู้เป็นเจ้าเมืองที่มีตำแหน่งขุนนางขั้นสูงของที่นี่โดยไม่ไว้หน้า เรื่องนี้ยิ่งสร้างความสับสนให้กับชาวเมือง“ปล่อยข้านะ พวกเจ้ามีสิทธิ์อันใดมาจับข้า ข้าเป็นถึงเจ้าเมืองเชียวนะ” น้ำเสียงเกรี้ยวกราดดังมาจากร่างของชายสูงวัยใบหน้าที่มีรอยเหี่ยวย่นเคร่งขรึมลงด้วยความเคร่งเครียด เขากังวลว่าอาจจะมีคนรู้เรื่องที่เขาแอบทำลับหลังแล้วก็เป็นได้‘ไม่ใช่ว่าพวกมันรู้แล้วนะ บัดซบ!!’ลู่เสียนสบถในใจด้วยความหวาดหวั่น ความกริ่งเกรงที่มีต่อท่านแม่ทัพใหญ่และกุนซือ

ตอนพิเศษ 1ลูก ๆ ของจางเฟินเยว่เวลาผ่านไปราวสองปีนับตั้งแต่เหวินมู่เฉินได้กำเนิดขึ้นมา เขาที่เป็นคุณชายของบ้านถูกดูแลอย่างประคบประหงม ทั้งจากบิดาผู้ใจดีและมารดาที่อ่อนโยน ทำให้เด็กชายที่อายุแค่สองหนาวมีนิสัยที่โอบอ้อมอารี และเป็นเด็กยิ้มง่าย เขาไม่เคยรู้สึกหวาดกลัวหรือต้องรู้สึกเศร้าเสียใจเลยแต่ในวันที่อากาศเย็นลงนั้น เหวินมู่เฉินกลับเริ่มคิดหนัก เขาเริ่มรู้สึกเบื่อหน่ายที่ต้องเล่นกับผู้ใหญ่ และยิ่งได้ไปเห็นว่าเพื่อนเล่นของเขามีน้องน้อยที่น่ารัก เขาเองจึงรู้สึกอยากมีน้องเป็นของตัวเองบ้าง“ทั่นแม่ ทั่นแม่ ข้ายั่กมีน้องขอยับ”เหวินมู่เฉินในวันสองหนาวออกเสียงอ้อแอ้ เขาเดินเตาะแตะมาออดอ้อนผู้เป็นมารดา หญิงสาวหัวเราะขำด้วยความเอ็นดู“อาเฉินของแม่เหงาหรือ”“ขอยับ ข้ายั่กมีน้อง ยั่กมีฉองคนขอยับ”“ฮ่ะฮ่ะ เช่นนั้นพ่อคงต้องรีบมีน้องให้แล้วสินะ”เหวินมู่หยางที่เพิ่งกลับมาจากค่ายทหารได้ยินที่ทั้งสองคุยกันพอดี“ทั่นพ่อ ทำน้องให้ข้านะขอยับ ข้าขอฉองคน”“ได้สิ งั้นคืนนี้อาเฉินของเรานอนคนเดียวได้หรือไม่”เด็กน้อยเอียงคอด้วยความสงสัย เหตุใดเขาต้องนอนคนเดียวด้วย แต่เพราะเขาอยากมีน้องมากจึงยอมพยักหน้าต