จางเฟินเยว่ ยอดอนุภรรยา

บทที่ 1

จางเฟินเยว่คนใหม่

เฮือก!!

หญิงสาวที่ร่างกายชุ่มไปด้วยเหงื่อสะดุ้งตัวตื่นขึ้นมาด้วยความตื่นตกใจ นางหันซ้ายมองขวาก่อนจะรู้สึกปวดหัวจี๊ดจนแทบทานทนไม่ไหว ดวงตาคู่สวยฉายแววตื่นตระหนก กวาดสายตามองสถานที่ที่ไม่คุ้นเคย สีหน้าของนางมีแต่ความสับสนไม่เข้าใจ

ที่นี่ที่ไหน?

เธอตายไปแล้วไม่ใช่เหรอ?

หรือนี่จะเป็นสวรรค์?

ก่อนที่หญิงสาวจะได้ปรับสายตาให้คุ้นชิน หญิงสาวคนหนึ่งก็เปิดประตูเข้ามาในห้องเสียก่อน

“นายหญิง! ในที่สุดท่านก็ฟื้นแล้ว เป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ เจ็บปวดตรงไหนบ้างหรือไม่”

หญิงสาวที่อายุน่าจะประมาณ 16-17 เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงดีใจ แววตาของอีกฝ่ายมองสตรีที่นั่งหน้าเครียดด้วยความยินดี

“ที่นี่ที่ไหน เธอเป็นใคร”

น้ำเสียงที่เปล่งออกมานั้น แม้จะยังแหบแห้งแต่ก็ฟังดูอ่อนหวานราวกับน้ำผึ้งนัก

“นายหญิง ท่านจำสิ่งใดไม่ได้เลยหรือเจ้าคะ”

หญิงสาวเอ่ยถามด้วยความตื่นตระหนก สีหน้าของนางฉายชัดถึงความกังวลใจออกมา หากเรื่องนี้รู้ไปถึงหูฮูหยินใหญ่ ไม่รู้ว่านายหญิงของนางจะถูกใส่ความว่าอะไรบ้าง เพียงแค่ถูกผลักตกน้ำจนสลบไปนานกว่าสามวันก็มากเกินพอแล้ว โชคดีที่นายหญิงของนางยังไม่ได้ไปเยือนปรโลก

“ไม่! แล้วเธอเป็นใคร ทำไมฉันถึงมานอนอยู่ที่นี่ได้”

“นายหญิง...”

หญิงสาวตรงเข้ามากอบกุมมือนุ่มนิ่มของนายหญิงด้วยความเป็นห่วง นี่นายหญิงคงจะสูญเสียความทรงจำไปสินะ นายหญิงของนางช่างน่าสงสารนัก

“บ่าวมีชื่อว่าเหยาเหยาเจ้าค่ะ เป็นสาวใช้ของจวนตระกูลอู๋ เพราะได้นายหญิงช่วยเหลือไว้ตอนนั้น บ่าวจึงได้รับหน้าที่ให้เป็นสาวใช้ประจำตัวของนายหญิงเจ้าค่ะ”

“แล้วฉันล่ะ”

“นายหญิงมีนามว่าจางเฟินเยว่เจ้าค่ะ เป็นอนุลำดับที่เจ็ดของนายท่านอู๋ซาน แต่เพราะ...”  เหยาเหยาทำสีหน้าลำบากใจเล็กน้อยก่อนจะเล่าต่อ  “แต่เพราะนายหญิงไม่เป็นที่โปรดปรานของนายท่าน นายหญิงจึงถูกส่งตัวมาอยู่ที่เรือนท้ายจวน เมื่อสามวันก่อนขณะที่นายหญิงจะไปเก็บดอกเหลียนฮวาที่สระท้ายจวน ฮูหยินใหญ่กลับกลั่นแกล้งสั่งให้บ่าวรับใช้ผลักนายหญิงตกลงไปในสระเจ้าค่ะ กว่าบ่าวจะช่วยนายหญิงขึ้นมาจากสระได้เวลาก็ผ่านไปนานแล้ว โชคดีจริง ๆ ที่นายหญิงของบ่าวยังคงมีชีวิตอยู่”

เหยาเหยาเอ่ยเล่าเรื่องราวทั้งหมดพลางร้องไห้ไปด้วย นางสงสารนายหญิงจับใจ แค่เป็นอนุที่ไม่โปรดปรานของนายท่านก็แย่พอแล้ว แต่นี่ยังถูกฮูหยินใหญ่และเหล่าอนุด้วยกันเองคอยกลั่นแกล้งอีก ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่นายหญิงของนางถึงจะมีชีวิตที่ดีกว่านี้กัน

ขนมผิงที่ตอนนี้ได้กลายเป็นจางเฟินเยว่ยกมือขึ้นมานวดคลึงหว่างคิ้วของตน เธอกำลังพยายามรวบรวมข้อมูลที่ได้จากเหยาเหยา กอปรกับความทรงจำของร่างนี้ที่เริ่มเข้ามาอยู่ในหัวไม่ขาดสาย ทำให้เธอเริ่มปะติดปะต่อเรื่องราวทั้งหมดได้

ตัวตนที่แท้จริงของเธอคือขนมผิง ดาราสาวดาวรุ่งของวงการบันเทิงไทย ชีวิตของเธอกำลังพุ่งทะยานราวกับดวงดาวที่เปล่งประกายบนท้องฟ้า แต่เพราะความประมาทของตนเอง ทำให้เธอต้องจบชีวิตลงทั้งที่อายุเพิ่งแค่ 24 ปีเท่านั้น

แต่วิญญาณที่ควรจะไปนรกหรือสวรรค์ กลับเข้ามาอยู่ในร่างของจางเฟินเยว่ บุตรสาวคนเล็กของตระกูลจางที่ไม่เป็นที่รัก นางถูกบิดาแท้ ๆ ขายนางราวกับสินค้าชิ้นหนึ่งให้กับอู๋ซานตั้งแต่อายุ 15 หนาว แต่เพราะความหวาดกลัว และไม่อยากเป็นอนุของอู๋ซาน ทำให้คืนแรกนั้นนางได้เผลอคว้าแจกันฟาดศีรษะของอู๋ซาน นั่นจึงทำให้เขาโกรธเป็นอย่างมาก

นับแต่นั้นมาอู๋ซานก็ไม่เคยมาหาอนุผู้นี้อีกเลย ทั้งยังลืมเลือนไปเสียด้วยซ้ำว่าเขามีอนุนามว่าจางเฟินเยว่ด้วย

ฮูหยินของอู๋ซานนามว่า ‘ลู่เหมยฮวา’ เป็นสตรีที่เจ้าคิดเจ้าแค้น และริษยาความงามของจางเฟินเยว่มาก นางชิงชังเรือนร่างสะโอดสะองนั้น ทั้งใบหน้าที่งดงามอ่อนหวานราวกับปีศาจจิ้งจอก ลู่เหมยฮวาจึงคอยกลั่นแกล้งจางเฟินเยว่เสมอมา

ตลอดระยะสามปีที่จางเฟินเยว่อาศัยอยู่ที่จวนอู๋แห่งนี้ นางต้องพยายามทำตัวเองให้จืดจาง เสมือนไม่เคยมีตัวตนมาก่อน เพื่อรักษาชีวิตรอดจากจวนที่มีแต่อสรพิษ แต่เหมือนสวรรค์จะยังเห็นความพยายามของนางไม่มากพอ จึงได้พรากดวงวิญญาณของนางออกไปเสียแล้ว

แต่ไม่รู้เพราะเหตุใดขนมผิงจึงได้มาอาศัยอยู่ในร่างของจางเฟินเยว่แทน ข้อนี้ยังคงเป็นปริศนาที่ยังไขไม่ออก!

ขนมผิงหลับตาลงพร้อมกับสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด ก่อนจะลืมตาขึ้นมาอีกครั้งด้วยแววตาอันแรงกล้า 

ขนมผิงได้ตายไปแล้ว ตอนนี้นางคือจางเฟินเยว่ อนุผู้ถูกลืมเลือนของอู๋ซาน แต่อย่าคิดว่านางจะทนใช้ชีวิตที่ต้องรอเพียงความโปรดปรานจากบุรุษเท่านั้น นางเองก็เป็นสตรีที่มาจากโลกที่เจริญแล้วจะทนใช้ชีวิตอย่างนี้ได้ยังไง สองมือคู่นี้จะนำพาชีวิตที่ดีมาสู่นางเอง...

จางเฟินเยว่คนใหม่ได้ถือกำเนิดขึ้นแล้ว!!

จางเฟินเยว่มองหน้าเหยาเหยานิ่ง ก่อนจะคิดสิ่งใดออกมา อันดับแรกคงต้องเรียนรู้ความเป็นไปของจวนนี้ และวัฒนธรรมของคนที่นี่เสียก่อน หากอยากมีชีวิตรอดก็ต้องเรียนรู้ค่านิยม และความคิดของผู้คนที่นี่ ไม่มีสิ่งใดที่ยากไปกว่าสติปัญญาของนางหรอก

ดวงหน้าหวานผุดยิ้มขึ้นมาพลางเอื้อมไปจับมือของเหยาเหยาเอาไว้แน่น