Semua Bab สลักรักอ๋องนักรบ: Bab 101 - Bab 110

 ตุบ! กร๊อบ!เขารู้สึกถึงแรงกระแทกและความเจ็บปวดสายสุดท้าย แต่ก่อนที่จะหมดสติไปนั้นก็ยังไม่วายเหลือบมองร่างบนอก.. เห็นนางแน่นิ่งแต่ไร้เลือดอาบก็หวังอย่างยิ่งว่านางจะมีชีวิตอยู่แล้วเขาก็ไม่รับรู้อะไรอีกเลยต้าชวี่ค่อย ๆ ลืมตาขึ้นจากความหวาดกลัว มองท้องฟ้าสีครามสดใส ขยับศีรษะมองไปรอบ ๆ .. นางยังไม่ตาย ยังหายใจ ยังมีชีวิตอยู่ แล้วเริ่มขยับตัวช้า ๆ เพื่อให้แน่ใจว่าไม่ได้รับบาดเจ็บตรงไหน เมื่อแน่ใจว่าตัวเองแทบไม่เป็นอะไรเลยนอกจากบาดเจ็บเล็กน้อยก็ลุกขึ้นแล้วรีบขยับลงจากร่างของชายชุดที่นอนนิ่งไร้สติ ดึงเอาผ้าปิดหน้าออกแล้วเอามือไปอังที่จมูกเขา.. รู้สึกตื่นเต้นระคนโล่งใจที่เขายังหายใจอยู่ แม้ลมหายใจจะโรยรินเต็มที แต่ขอแค่มีลมหายใจก็เพียงพอที่จะช่วยชีวิตเขาได้นางรีบหยิบขวดน้ำเต้าใบจิ๋วที่ใส่ไว้ในกระเป๋าผ้า เปิดเอายาลูกกลอนสีทองขนาดประมาณหัวแม่มือมาบี้ให้ป่นแล้วค่อย ๆ กรอกใส่ปากคนเจ็บนางไม่รู้หรอกว่ายาที่ให้เขากินจะได้ผลหรือไม่ แม้สามีของนางจะบอกว่ายานี้คือยาเทวดา ขอแค่มีลมหายใจเหลืออ

 เมื่อพ้นบานประตูกระท่อมมาได้ต้าชวี่ก็ปัดมือสามีออกอย่างนึกรังเกียจ เดินไปนั่งลงบนแคร่ที่มีเพียงผ้าผืนบางปูไว้“ข้าอยากพักผ่อนเงียบ ๆ ถ้าท่านไม่อยากอยู่ก็ออกไปอยู่กับนางก็ได้นะ”“ไม่ ข้าอยากอยู่เป็นเพื่อนเจ้า..” เกาอ๋องรีบชี้ไปที่นั่งใกล้ ๆ หน้าต่าง ยอมโอนอ่อนผ่อนตามเพราะไม่อยากให้นางโกรธเกลียดไปมากกว่านี้ “ข้าจะนั่งเงียบ ๆ อยู่ตรงนี้ เจ้านอนพักเถอะ”“ข้าฝากท่านดูแลบุรุษผู้นั้นด้วยนะ เขาคือผู้ที่ช่วยชีวิตข้าไว้ ถ้าไม่ใช่เพราะเขาข้าคงตายเพราะนางไปแล้ว”“ข้าไม่ปล่อยให้เรื่องนี้ผ่านไปง่าย ๆ แน่ต้าเอ๋อร์ ขอแค่เจอเขาและเขายืนยันว่านางทำร้ายเจ้าจริง”“ไม่ปล่อยแล้วจะทำอะไรนางงั้นหรือ ในเมื่อนาง..กำลังอุ้มท้องลูกของท่านอยู่” กลั้นก้อนสะอื้นสุดกำลังกว่าจะเอื้อนเอ่ยคำพูดบาดใจออกไปได้“ต้าเอ๋อร์ เรื่องนี้ข้าอธิบาย”“เงียบ ๆ เถอะ ข้าอยากนอนแล้ว” นางตัดบทด้วยการเอนตัวลงนอนแล้วหลับตาลงใน

 เฟิ่งต้าชวี่สะอื้นไห้ไร้ยางอายต่อหน้าสาวใช้คนสนิท ตอนที่นางตัดสินใจช่วยชีวิตบุรุษชุดดำผู้นั้น นางทำเพราะเขาช่วยชีวิตนางไว้ และถ้านางไม่ช่วยเขานางก็อาจจะถูกฆ่าตายเป็นรายต่อไป อย่างน้อยจะตายแล้วก็ขอตายอย่างเสือดีกว่าแต่ปรากฏว่าดวงของนางยังไม่ถึงคาด เมื่อรอดตายกลับมาถึงจวนจึงรีบขอให้หมอหลวงช่วยตรวจให้แน่ใจว่าตั้งครรภ์จริงอย่างที่ต้าซือต้วนบอกไหมสรุปว่านางตั้งครรภ์จริงและได้แท้งลูกไปแล้วจากเหตุการณ์ครั้งนี้ ความสูญเสียครั้งนี้นางได้แต่พร่ำโทษเขาผู้เป็นสามี เขาคือต้นเหตุของปัญหาทั้งหมด ถ้าไม่ใช่เพราะเขามันคงไม่กลายเป็นแบบนี้“ฮูหยิน..” เสี่ยวต้านกอดนายหญิงที่กำลังสะอื้นไห้ใจแทบขาดด้วยความสงสารสุดบรรยาย ไม่รู้จะปลอบประโลมนางให้หายโศกเศร้าได้อย่างไร “ฮูหยินอย่าร้องสิเจ้าคะ ข้าไม่รู้จะปลอบใจท่านอย่างไรแล้ว” สาวใช้สะอื้นไห้ตาม“แค่นี้ก็พอแล้วเสี่ยวต้าน.. แค่อ้อมกอดของเจ้าก็พอ” ห้าวันผ่านไปแล้ว แต่พระชายาสุดที่รักก็ยังทำเหมือนกับเขาไม่มีตัวตน

 “อย่าตัดพ้อตัวเองอย่างนั้นสิท่านพี่ ท่านไม่ใช่คนเลวหรอกนะ” จักรพรรดิฉางลั่วสงสารพี่ชายตัวเองยิ่งนัก“เลวสิ เลวที่ไม่กล้าตัดสินใจเด็ดขาด เลวที่ทำให้นางต้องเสียใจ”“ท่านดื่มมากไปแล้วนะ” ฉางลั่วเตือนสติเมื่อเห็นอีกฝ่ายเทเหล้าใส่ถ้วยแล้วดื่ม แทนที่จะเป็นจอกใบเล็ก“ข้าจะไม่ยอมเมาอีกเด็ดขาด!” เกาอ๋องขบกรามแน่นเมื่อนึกถึงความเมาที่ทำให้ขาดสติจนต้องตกเป็นจำเลยอยู่ตอนนี้“แต่นี่เหล้าแปดพยัคฆ์นะ”เหล้าแปดพยัคฆ์รึ.. มิน่าเล่าถึงได้หนักหัวแบบนี้“ท่านพี่!” ฉางลั่วอุทานด้วยความตกใจเมื่อเห็นพี่ชายฟุบหน้าลงไปกับโต๊ะ รีบเรียกให้ขันทีถานช่วยกันพยุงเขาไปนอนบนตั่งตัวใหญ่ที่ตัวเองชอบใช้นอนอ่านหนังสือ“เกาอ๋องเมาแบบนี้จะกลับบ้านได้หรือพ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท”“กลับไม่ได้หรอก ท่านอ๋องแพ้เหล้าชนิดนี้ข้าก็ลืมเสียสนิท คืนนี้คงต้องให้นอนพักเสียที่นี่ เดี๋ยวเจ้าส่งคนไปแจ้งข่าวแก่พระชายาเกาด้วยก็แล้วกัน

 เห็นเขาโกรธนางก็ยิ่งโกรธจนอยากเอาชนะ อยากให้เขาอกแตกตายไปเลย“ในฐานะอนุ ข้าย่อมต้องเคารพเทิดทูนฮูหยินไม่ถูกหรือท่านอ๋อง”เกาอ๋องหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธและเกลียดสตรีตรงหน้าสุดขั้วหัวใจ“ลงไปจากเรือนของข้าเดี๋ยวนี้!” พร้อมชี้นิ้วไปทางประตู “และข้าขอสั่งห้ามให้เจ้ามาเหยียบที่นี่อีก”เฟิ่งต้าชวี่เห็นน้ำตาของฉงเถียนคล่อย ๆ คลอเบ้าแล้วไหลรินอาบแก้มก็รู้สึกเห็นใจขึ้นมา แต่ก็ยังเชิดหน้าทำท่าหยิ่งผยอง นางจะทำตัวอ่อนแอน่าเห็นใจต่อหน้าพวกเขาไม่ได้เด็ดขาดฉงเถียนปาดน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม โกรธและเกลียดบุรุษตรงหน้าจนอยากจะฆ่าเสียให้ตาย แต่ติดตรงที่ใจนางดันไปหลงรักเขาแล้วจึงฆ่าไม่ลง“ท่านใจร้ายกับข้ากับลูกเหลือเกินท่านอ๋อง”“ข้ายอมให้เจ้าเข้ามาอยู่ร่วมชายคาด้วยยังเรียกว่าใจร้ายอีกหรือ”“ท่านนึกว่าข้าไม่รู้หรือว่าทำไมท่านถึงทำแบบนี้” นางรู้ดีว่าเขาคิดอะไร แต่นางไม่สนใจเพราะนางรักเขา สิ่งที่นางต้องการก็คืออ