Semua Bab สลักรักอ๋องนักรบ: Bab 81 - Bab 90

เจ็ดวันต่อมา“องค์หญิง” ต้าชวี่ย่อกายคารวะสตรีสูงศักดิ์ที่ก้าวเท้าลงจากรถม้าอย่างแช่มช้อย“พระชายา” องค์หญิงเยียนเยื้องย่างอย่างนุ่มนวลไปหาป้าสะใภ้ “ท่านสบายดีใช่หรือไม่”คิ้วเรียวได้รูปไหวเล็กน้อยกับคำถามที่แปลกไปจากเดิม เพราะถ้าองค์หญิงได้เห็นตนเมื่อไหร่ นางก็มักจะถามไถ่แบบเจาะจงไปเลย เช่นดูท่านมีความสุขดีจังเลย เจอท่านทีไรก็ยิ้มแย้มตลอดเวลา วันนี้ข้ามาขอรบกวนท่านหน่อยนะ ไม่เคยมีสักครั้งที่จะถามใช่หรือไม่แบบนี้ แล้วยังแววตาที่ดูเจือความกังวลแวบหนึ่งนั่นอีก“ข้าสบายดี องค์หญิงเล่า”“ข้าไม่ค่อยสบายใจสักเท่าไหร่ ถึงได้อยากพาเด็ก ๆ ออกไปเที่ยวนี่ไง” องค์หญิงวัยสิบเจ็ดปีตอบป้าสะใภ้ที่นางรักและให้ความนับถือเทียบเท่าเกาอ๋องผู้มีศักดิ์เป็นลุง“เป็นอะไรหรือ ให้ข้าเดินทางเป็นเพื่อนดีไหม” ได้ยินดังนั้นก็รีบถามด้วยความห่วงใย“ไม่ต้องหรอก” องค์หญิงรีบปฏิเสธความหวังดีของป้าสะใภ้ “ท่านเพิ่งกลับมาได้ไม่นาน อยู่บ้านกับเกาอ๋องดีแล้ว แค่ให้เด็ก ๆ ไปด้วยก็พอ” สตรีสูงศักดิ์ที่วางตัวได้ดีเกินอายุกล่าวกับป้าสะใภ้ มองนางด้วยสายตาเป็นมิตร แต่ในสายตาเป็นมิตรนั้นเผลอแสดงความรู้สึกไม่สบายใจออกไปเนือง ๆเฟิ่งต้

จวงเล่ยแยกจากพระชายาเกาได้ก็ขี่ม้าตรงดิ่งไปที่กระท่อมลึกกลางป่าหลิว ที่อยู่ทางทิศเหนือของเมืองหลวง เขาไม่ได้เข้าไปใกล้กระท่อมที่ถูกสร้างอย่างดี ผิดกับกระท่อมของชาวบ้าน แต่ส่งสัญญาณให้คนที่อยู่ในนั้นรับรู้และรอคอยการมาถึงด้วยใจที่ร้อนรุ่มไม่นานบุรุษชาตินักรบผู้สง่างามก็ปรากฏขึ้นตรงหน้า “ท่านอ๋อง”เกาหรงซานคิ้วขมวด แววตาเกิดคำถาม “เกิดอะไรขึ้น ทำไมสีหน้าถึงเคร่งเครียดเช่นนั้น”“ข้าก็อยากจะถามท่านอ๋องเช่นกัน”“ถามข้า.. เพราะข้าอย่างนั้นหรือ”“ขอรับ เพราะท่านข้าถึงต้องเป็นแบบนี้ ข้ารู้สึกผิดต่อพระชายาเอกยิ่งนัก”“หยุดพูดคำนั้นนะ!” เกาหรงซานเสียงกร้าวใส่คนสนิทพร้อมกับชี้นิ้วใส่ “ต้าชวี่คือพระชายาของข้าเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น”จวงเล่ยขบกรามแน่น นัยน์ตาคุกรุ่นด้วยความไม่พอใจมองหน้าผู้เป็นนายเหนือหัว“เช่นนั้นท่านทำแบบนี้ทำไม ถ้าท่านบอกว่าพระชายาเกาเป็นชายาเพียงหนึ่งเดียวของท่าน แล้วนางในกระท่อมหลังนั้นเป็นใครเล่า ทำไมท่านต้องให้ความสำคัญกับนางถึงขั้นโกหกพระชายาด้วย” ท้ายประโยคเขาถามเสียงกร้าวพร้อมชี้นิ้วไปที่กระท่อมอย่างสุดจะทานทนอีกต่อไป“โกหก..” คิ้วเข้มขมวดมุ่นมองหน้าองครักษ์คู่ใจ ใจเริ่

เกาหรงซานหงุดหงิดเหลือคณา เมื่อเดินตามหาเมียรักทั่วทั้งสวนดอกไม้แต่ไม่พบนาง ถามหาจากใครก็มีแต่ไม่รู้ ๆ คนสำคัญทั้งคนหายไปแต่ไม่มีใครรู้มันจะเป็นไปได้อย่างไร!!น่าโมโหนัก!!!“ถ้าพวกเจ้ายังหาฮูหยินไม่เจอ ข้าจะตัดเบี้ยของพวกเจ้าทั้งเดือนทุกคน” คำพูดดังกึกก้องของเขาไม่ได้สร้างความตื่นตระหนกให้กับบ่าวรับใช้ในบ้านสักนิด ทุกคนเพียงแต่ก้มหน้ารับฟังอย่างสงบ ไม่มีใครสักคนขยับเท้าออกตามหา ยิ่งสร้างความเดือดดาลให้กับเขา “ดี!! งั้นก็ฝากบอกฮูหยินของพวกเจ้าด้วยว่าข้าจะไม่กลับมาให้นางเห็นหน้าอีก นางจะได้สบายใจ”คำพูดประกาศก้องที่ดังไปทั่วทั้งสวนดอกไม้ดังเข้าหูของเฟิ่งต้าชวี่เต็ม ๆ น้ำตาเม็ดโตไหลกลิ้งไปทางหางตาทั้งสองข้าง เห็นท้องฟ้าสีสันสดใสมัวหม่นในทันทีร้องไห้อยู่นานกว่าจะปาดน้ำตาทิ้งและลุกจากบริเวณสวนดอกไม้ที่ใช้นอนซ่อนตัวตกบ่ายวันเดียวกันนั้นสิ่งที่นางรอคอยก็มาถึงมือ เนื้อหาในจดหมายและภาพกระท่อมกลางป่าที่ถูกวาดมานั้นทำให้มือของนางสั่นเทา น้ำตาไหลอาบแก้ม ตลอดเวลาที่เขาบอกว่าเข้าวังหลวงเขาโกหกนาง หรือเฉพาะแค่วันนี้ที่เขาไปกระท่อมแห่งนี้ นางสับสนเหลือเกินตกกลางคืนนางก็ต้องนอนจมกองน้ำตาอีกครั้ง เ

 “ท่านอ๋อง” จวงเล่ยขานเรียกให้คนข้างในรู้ว่าตนมาถึงแล้ว และเปิดประตูเข้าไปโดยไม่รอคำอนุญาต“นั่งสิ” เกาอ๋องบอกองครักษ์คนสนิท“ท่านอ๋องป่วยหรือ สีหน้าไม่สู้ดีเลย”“ป่วยสิ ข้ากำลังป่วยใจอย่างหนัก เพราะชายาของข้านี่แหละ” พูดจบก็ยกกาเหล้าขึ้นมากรอกปาก“ฮูหยินไม่ใช่คนเจ้าอารมณ์ ไยถึงทำให้ท่านดูทุกข์หนักได้เพียงนี้”“เพราะข้านี่ไงนางถึงได้กลายเป็นคนเจ้าอารมณ์ ข้าไม่ดีเองอาเล่ย ข้าทำผิดต่อนาง แต่ข้าก็ไม่อาจพูดขอโทษนางได้เต็มปาก ข้าอึดอัดใจเหลือเกินอาเล่ย”จวงเล่ยมองนายเหนือหัวที่ยกกาเหล้ากรอกใส่ปากอีกครั้ง กลืนลงคอประหนึ่งเป็นเพียงน้ำชารสดี“ท่านอ๋องเรียกข้ามาเพื่อระบายความในใจหรือ”“จะว่าอย่างนั้นก็ได้”“ท่านอ๋องอย่าให้ราคาข้านักเลย เพราะข้ากลัวว่าข้าจะพลั้งปากบอกให้ฮูหยินรู้”“เจ้าไม่ใช่คนเช่นนั้นหรอกอาเล่ย ข้ารู้จักเจ้าดีพอ ๆ กับรู้จักตัวเองนั่นแหละ”“ท่านอ๋องอย่าดื่มหนักนัก

     กระท่อมกลางป่าลึก “เจ้า!! บังอาจนัก กล้าดีอย่างไรถึงมาหาข้าที่นี่!” อาซาตวาดเสียงลอดไรฟันใส่ชายหนุ่มชุดดำที่ปลดผ้าปิดหน้าออก “ท่านหญิง” หญิงสาวรีบขยับตัวหนีอีกฝ่ายที่ก้าวเข้ามาหา เมินต่อสายตาอาลัยอาวรณ์อย่างไร้เยื่อใย “รีบไสหัวไปเดี๋ยวนี้เลยนะ!” “ท่านหญิง ไยจึงเปลี่ยนไปเช่นนี้เล่า” “ข้าไม่ได้เปลี่ยนอะไรทั้งนั้น แต่ข้าเคยสั่งห้ามเจ้าแล้วใช่ไหมว่าอย่าย่างกรายเข้ามาที่นี่ ไม่เช่นนั้นข้าอาจจะเดือดร้อน” “อย่ากังวลไปเลยท่านหญิง ข้าดูดีจนมั่นใจแล้วว่าไม่มีคนของเกาหรงซานอยู่ที่นี่จึงได้เข้ามาหาท่าน” “เจ้า!!.. เกาอ๋องเขาเป็นนักรบผู้เก่งกล้า เล่ห์เหลี่ยมแพรวพราว มีสายตาที่เฉียบแหลมมาก่อนที่เจ้าจะเกิดด้วยซ้ำ เจ้าทระนงตนเกินไปแล้ว” ตำหนิคนของตัวเองด้วยความโมโ