All Chapters of สลักรักอ๋องนักรบ: Chapter 121 - Chapter 130

 หลังจากที่เขาหนีออกมาจากเรือนของจวงเล่ยไม่กี่วัน เขาก็ส่งจดหมายถึงเสี่ยวผิง บอกนางว่าได้ฝากยาบำรุงครรภ์ของแคว้นหม่ารวมไปกับยาบำรุงครรภ์ของหมอยาที่ท่านหญิงกินอยู่และฝากฝังให้นางดูแลท่านหญิงให้ดีที่สุดเพราะเขาต้องซ่อนตัวจากการตามล่าของคนของเกาอ๋อง และกำชับว่าห้ามบอกท่านหญิงเด็ดขาดว่าเขาติดต่อมาหานาง ไม่เช่นนั้นนางคงออกมาเจอเขาแน่ และคนของเกาอ๋องก็อาจจะจับได้เมื่อเริ่มแผนแล้วก็ได้แต่รอคอยอย่างใจเย็นอยู่ที่ร้านยาของอาจารย์ จนกระทั่งมีโอกาสได้ตามเขาเข้ามาดูอาการของนางในจวนนี้เมื่อมาถึงเขาก็เริ่มแอบแบ่งยาแก้พิษป้อนให้นางกินครั้งละเล็กน้อยจนครบห้าครั้ง ตอนนี้ก็ได้แต่รอเวลาให้นางฟื้นขึ้นมา รอวันเจ็บท้องคลอดลูกของเขาออกมา แต่ระหว่างนั้นเขาจะไม่ยอมให้นางได้อยู่อย่างสุขกายสบายใจแน่“อย่าเพิ่งพูดอะไรสุ่มสี่สุ่มห้า ทำหน้าที่ของเราให้ดีที่สุดก็พอ” หมอหลวงจับชีพจรของหญิงสาว “ชีพจรของนางเริ่มดีขึ้นแล้ว ลองฝังเข็มให้นางอีกครั้งเถอะ”“ขอรับ ข้าจะช่วยท่านหมอหลวงเต็มที่ เพราะ

 จวงเล่ยขนลุกซู่แม้อีกฝ่ายจะไม่ได้แสดงท่าทีกราดเกรี้ยวใด ๆ แต่เมื่อใดที่ถูกเรียกแบบนี้ก็จะมีอยู่เพียงสองสาเหตุ หนึ่งกำลังรู้สึกไม่พอใจ สองกำลังรู้สึกเสียใจ แต่ตอนนี้มันคือเหตุผลแรก และถ้าเขาได้รู้ความจริงเขาอาจจะเปลี่ยนจากไม่พอใจกลายเป็นโกรธ ยิงตนด้วยธนูเลยก็ได้“ในบางเรื่องเจ้าก็รู้ดีว่าข้ามีความอดทนมากน้อยเพียงใด โดยเฉพาะกับคนของข้าเอง”จวงเล่ยวางถ้วยชาลง พยายามอย่างยิ่งที่จะไม่ให้มือสั่น“รู้ว่าทำผิดต่อข้าอย่างไม่น่าให้อภัยก็จงรีบสารภาพออกมาให้หมด” แล้วหยิบถ้วยน้ำชาที่อีกฝ่ายรินให้มาจิบเล็กน้อย“ข้าช่วยคนผู้นั้นไว้ขอรับ.. คนที่เสี่ยงช่วยชีวิตฮูหยินเอาไว้” กล่าวจบก็ก้มศีรษะต่ำลงกว่าเดิม ด้วยรู้สึกสำนึกผิดที่ปิดบังผู้เป็นนายมาตลอดระยะเวลาหลายเดือน “ก่อนจะจากไปเขาเขียนจดหมายถึงข้า ขอบคุณที่ช่วยชีวิตของเขาไว้ และยังบอกอีกว่า..ให้ท่านสบายใจ เด็กในท้องนั่นไม่ใช่ความผิดพลาดของท่าน”คำสารภาพเต็มสองหูทำเอาเกาหรงซานอึ้งไปเล็กน้อย นึกอยากโกรธจวงเล่ยแ

 คำพูดที่พูดออกไปเพื่อจงใจส่อเสียดให้ฉงเถียนรับรู้มากกว่าจะพูดให้เสี่ยวผิงคล้อยตามได้ผลเกินคาดเสี่ยวผิงถึงกับเบิกตาโต รีบยกมือปิดปากตัวเองที่เกือบจะพูดอะไรออกไป“พวกท่านออกไปได้แล้ว ข้าจะดูแลนางเอง” รีบผลักไสบุรุษต่างวัยทั้งสองออกจากกระโจม รอจนเขาเดินออกไปจากห้องจึงรีบกลับมานั่งลงที่ขอบเตียง จับมือท่านหญิงมากุมไว้กับอก “ท่านหญิง หรือว่าท่านจะโดนพระชายาเฟิ่งทำมนตร์ดำใส่จริง ๆ ท่านถึงยังไม่ยอมฟื้นสักที” พูดเบาแสนเบา“ท่านหญิง! ท่านหญิงได้ยินที่ข้าพูดใช่ไหม” ทั้งตกใจและดีใจเมื่อเห็นอาการขนลุกของอีกฝ่าย “ท่านหญิงรีบฟื้นมาสักทีสิเจ้าคะ ฟื้นแล้วเรารีบไปจากที่นี่กัน กลับไปอยู่บ้านของเรากันดีกว่า” นางหมายถึงแคว้นหม่านั่นเองฉงเถียนได้ยินทุกคำที่สาวใช้คนสนิทกระซิบพูด และได้ยินทุกการเสวนาพาทีของใครหลาย ๆ คนที่เข้ามาในห้องนี้.. ตลอดระยะเวลาหลายวันมานี้พยายามสะกดกลั้นอารมณ์ ทำตัวให้เหมือนคนที่นอนไม่ได้สติมากที่สุดโดยเฉพาะเวลานี้ นางจะอ่อนไหวต่อคำพูดของ

 “แล้วเจ้าได้คำตอบหรือยัง”“ข้าน้อยเพิ่งจะเริ่มลากเส้นได้ไม่กี่เส้นท่านอ๋องก็เข้ามา”“ต้องใช้เวลานานแค่ไหน”“ข้าน้อยต้องวิเคราะห์ไปทีละส่วน ยังให้คำตอบตอนนี้ไม่ได้ขอรับ ขอเวลาสักหน่อย ถ้าได้คำตอบแล้วจะรีบรายงานต่อท่านทันที”“ได้ อย่าช้านักก็แล้วกัน จะเข้ายามโฉ่วแล้ว ข้ากลับไปพักผ่อนก่อนก็แล้วกัน” เขาต้องกลับถึงเตียงนอนก่อนที่ชายารักจะตื่นขึ้นมา ไม่เช่นนั้นนางอาจจะเข้าใจผิดคิดว่าเขาอยู่ดูแลอาซา ขณะที่เกาหรงซานกำลังหารือกับจวงเล่ยอยู่ที่ห้องประชุมในเรือนพิทักษ์อยู่นั้น ทางตงไห่ก็กำลังบรรจงแปะยางไม้ลงบนหน้าผาก ค่อย ๆ ยี ค่อย ๆ บี้ให้กลมกลืนเป็นเนื้อเดียวกับเนื้อแท้ บรรจงแต่งแต้มไปเรื่อย ๆ จนหน้าเหมือนหมอหมี่แล้วจึงเดินออกจากห้องพัก เพื่อไปหาเป้าหมายพร้อมกับแผนร้ายในใจเพียงแคก้าวเท้าออกมาจากห้องพักไม่ทันไร ก็ได้เจอกับหมอยาที่เหมือนจะดักรอพบเขา“ท่านหมอ”“เจ้า ข้ามีเ

 เขาได้ยินการสนทนาของท่านแม่และท่านพ่อ และเมื่อเห็นท่านแม่กำลังเดินออกมาทางที่ตนยืนอยู่ จึงรีบวิ่งไปหาที่ซ่อนตัวเพื่อไม่ให้พวกท่านเห็น“องค์หญิงจะพาเราไปเยี่ยมองค์ชายน้อยในวันพรุ่งนี้ พวกเจ้าลืมไปแล้วเหรอ” คุณชายเอ้อร์ที่ทำหน้าที่เป็นพี่ชายคนโตสุดในเวลานี้ เพราะคุณชายอี้ไม่ได้อยู่ด้วยบอกกับน้อง ๆ“จริงด้วย น้องสี่เจ้าอยากเจอองค์ชายน้อยไม่ใช่หรือ” เกาหรงฟวู่คล้อยตามพี่ชาย หันไปถามน้องสาวตัวน้อยที่อยากเห็นพระโอรสของฝ่าบาทที่เพิ่งเกิดได้ไม่ถึงสองเดือน“เจ้าค่ะ”“เช่นนั้นก็อยู่กับข้าอีกหลาย ๆ วันเลยนะ ข้ายังมีอะไรสนุก ๆ ให้พวกเจ้าทำอีกเยอะเลย”“ขอรับ / เจ้าค่ะ” สามเสียงตอบพร้อมเพรียงกันพร้อมรอยยิ้มคำตอบของน้องชายและน้องสาวทำให้หรงหมิงพอใจมาก และหวังว่ามารดาจะพอใจมากเช่นกัน“ท่านแม่ขอรับ”“หือ ว่าอย่างไรลูกรัก”“ท่านแม่ป่วยหรือขอรับ”“ไม่น