Semua Bab สลักรักอ๋องนักรบ: Bab 111 - Bab 120

 บ่าวรับใช้ที่ยืนก้มหน้ากำมือแน่นถึงกับออกอาการตกใจ ก่อนจะรีบรวบรวมสติ“เอ่อข้า คือว่าข้า.. ข้ารู้จักนางได้ไม่กี่วันเองขอรับ” เขาไม่กล้าพอที่จะโกหกต่อพ่อบ้าน จึงสารภาพตามความจริง “นางช่วยชีวิตข้าไว้ขอรับท่านพ่อบ้าน ข้าเลยอยากตอบแทนน้ำใจของนางขอรับ”“จริงหรือ” ผู้เฒ่ามีน้ำเสียงแปลกใจเล็กน้อย สตรีรูปร่างผอมบางปานตะเกียบคีบข้าวนี่นะหรือช่วยชีวิตผู้ชายตัวเท่าหมูป่ายักษ์ผู้นี้เอาไว้ “นางช่วยเจ้าไว้อย่างไร ไหนลองเล่าให้ข้าฟังหน่อย”“ขอรับ เมื่อหลายวันก่อนขณะที่ข้าน้อยกำลังกลับบ้าน ระหว่างทางก็มีโจรขอทานมาดักปล้นและทำร้ายข้าขอรับ ลำพังโจรแค่คนเดียวข้าคงสู้ได้สบาย แต่นี่มันมากันตั้งสองคนข้าเลยสู้ไม่ได้ โชคดีที่ผิงกูเหนี่ยงผ่านมาเห็นพอดี นางจึงช่วยตะโกนเรียกให้คนช่วย พอมีคนมาช่วยพวกโจรจึงรีบวิ่งหนีไปพร้อมกับเงินค่าแรงทั้งหมดของข้าขอรับ”ท้ายคำบอกเล่าของบ่าวรับใช้มีเสียงสะอื้นแรงขึ้น เพราะเสียดายค่าแรงทั้งเดือนของตัวเองนั่นเอง“อ้อ แบ

 “เจ้าค่ะ ต่อไปนี้ข้าน้อยขอฝากตัวด้วยนะเจ้าคะ”“ข้ารู้สึกถูกชะตากับเจ้านัก” แล้วมองไปที่พ่อบ้านด้วยแววตาขอบคุณ “ขอบคุณท่านพ่อบ้านมากนะที่มีน้ำใจหาคนมารับใช้คนท้องอย่างข้า”“ข้าแค่ทำตามความเหมาะสม เสร็จธุระแล้วข้าขอตัวไปทำงานก่อน”“เชิญ” อาซาผายมือให้พ่อบ้านวัยชราที่ยังดูแข็งแรง รอจนเขาเดินจากไปแล้วจึงคลี่ยิ้มกว้าง มองหน้าสาวใช้คนใหม่ของตน แล้วเดินเข้าไปจับบ่านางด้วยความยินดีปรีดาอย่างยิ่ง “เจ้ามาได้อย่างไรเสี่ยวผิง รู้ไหมว่าข้าตกใจมากแค่ไหนที่เห็นเจ้า ข้าต้องรีบเก็บอาการแทบตายเพราะกลัวถูกพ่อบ้านจับได้”สาวใช้ร่างเล็กแกร็นจับมือผู้เป็นนายแล้วคลี่ยิ้มน้ำตาคลอหน่วย“ข้าก็ฝืนแทบตายเจ้าค่ะ ท่านหญิง ท่านหญิงสบายดีไหม รู้ไหมว่าข้าเป็นห่วงท่านมากแค่ไหน ทำไมถึงเงียบหายไปเลยไม่ยอมติดต่อถึงข้าบ้าง” สาวใช้นามว่าเสี่ยวผิงระบายความในใจเสียงสั่นเครือ“ข้าขอโทษ ข้าไม่คิดว่ามันจะกลายเป็นแบบนี้ แล้วเจ้ารู้ได

 “ท่านอ๋องขอรับ”“อือ” คนที่อยู่ภายในรถม้าตอบรับคนขับรถม้าของตนในลำคอ“ต้าซือต้วนขอรับ จะแวะทักทายท่านหรือไม่ขอรับ”“แวะสิ.. ไหนท่านล่ะ” เปิดม่านแล้วถามหา เมื่อมองเห็นท่านก็รีบลงจากรถม้าแล้วเดินไปหา “ต้าซือ”ต้าซือต้วนก้มศีรษะรับการคารวะจากอีกฝ่ายพร้อมรอยยิ้มเป็นมิตร“ท่านอ๋อง ไม่คาดว่าจะได้พบกันที่นี่ ท่านสบายดีหรือไม่”“ข้าสบายดี แล้วท่านเล่า”“ตามอรรตภาพนั่นแหละท่าน แล้วพระชายาเล่า นางสบายดีใช่ไหม”“นางก็ดีขึ้นมากแล้ว ต้าซือจะไปไหนหรือ”“ข้าจะไปเยี่ยมต้าซือที่วัดในเมืองหนิว ได้ยินว่าท่านป่วยมาเป็นเดือนแล้ว”“เช่นนั้นให้คนของข้าไปส่งท่านเถิด กว่าจะเดินเท้าไปถึงคงดึกของวันพรุ่งนี้”“ไม่รบกวนท่านอ๋องหรอก อาตมาขี่ม้าไปไม่ได้เดินเท้า” แล้วต้าซือต้วนก็ชี้ไปที่ม้าที่เล็มหญ้าอยู่อีกด้านหน

 จวนเกาอ๋อง“ต้าเอ๋อร์” เกาหรงซานรีบเดินไปหาชายารักที่เพิ่งกลับมาถึง ประคับประคองนางด้วยความห่วงใย “ค่อย ๆ เดินนะ”คำพูดและการกระทำของสามีทำให้หญิงสาวงุนงงสงสัยเล็กน้อย แต่ปกติแล้วเขาก็เป็นคนที่คอยดูแลเอาใจใส่แบบนี้อยู่แล้วจึงไม่ได้ใส่ใจนัก“นางเป็นอย่างไรบ้าง” ในใจนึกอยากจะถามว่าทำไมนางถึงมานอนเจ็บอยู่ที่เรือนหลังนี้ แต่เพราะมีคนอื่นอยู่ด้วยจึงเก็บความสงสัยไว้ในใจก่อน“หมอกำลังตรวจดูอาการของนางอย่างใกล้ชิด.. เห็นว่าถ้าสามารถทำคลอดเด็กออกมาได้ก็จะทำเลย”คำตอบที่ได้ยินทำให้ใจของต้าชวี่ตกลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม สีหน้าเคร่งเครียดขึ้นมาทันที“นางตกเลือดหรอ”“ใช่ หมอบอกว่านางอาจจะถูกวางยา แต่ก็ยังไม่แน่ใจนัก ต้องขอตรวจเลือดของนางอย่างละเอียดก่อน”“ใครกันกล้าทำเช่นนั้นในบ้านของเรา ต่ำทรามสิ้นดี!”“ข้าก็ไม่รู้” หรงซานมั่นใจว่าไม่ใช่นางแน่ ๆ เมื่อเห็นสีหน้าท่าทางของ

 “นางเป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่”“เมื่อประมาณหนึ่งชั่วยามนี้เองเจ้าค่ะ” เสี่ยวผิงตอบคำถามของพระชายา“เจ้าอยู่ดูแลนางตลอดเวลาหรือไม่”“เจ้าค่ะ พอนางรู้สึกตัวข้าก็ไปตามท่านหมอมาดูอาการของนาง พอกลับมาถึงก็เห็นนางเอาแต่กรีดร้องถึงพิ..ถึงคนที่ชื่อตงไห่เจ้าค่ะ” เสี่ยวผิงเกือบจะหลุดปากเรียกตงไห่ว่าพี่ออกไปให้เป็นที่สงสัย“ตงไห่.. เจ้ารู้จักหรือไม่”“ข้าน้อยไม่รู้จักหรอกเจ้าค่ะ ข้าน้อยเพิ่งมาทำงานที่นี่ได้ไม่นาน แล้วก็ถูกส่งมาให้รับใช้ซากูเหนี่ยงเลย นอกจากท่านพ่อบ้านกับซากูเหนี่ยงแล้วก็แทบไม่รู้จักใครในจวนอีกเลยเจ้าค่ะ”คำตอบของนางเรียกได้ว่าฉลาดทีเดียว ไหวพริบดี รู้วิธีเอาตัวรอดได้ดีเยี่ยม ไม่สมกับเป็นแค่หญิงสาวชาวบ้านทั่วไป.. และเมื่อสักครู่เขาได้ยินว่านางเผลอเรียกตงไห่ว่าพี่ แม้จะเพียงแค่ขยับลิ้นแต่เขาก็จับใจความได้ รวมถึงเรื่องที่พ่อบ้านบอกเขาว่านางหลุดปากเรียกอาซาว่าท่านหญิงเมื่อตอนที่เกิดเรื่องในวันนี้ด้วย